Opinia rzecznika generalnego M. Collinsa przedstawiona w dniu 19 maja 2022 r. Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej., sygn. C-623/20 P

1.

Język stanowi istotny element tożsamości kulturowej i politycznej obywateli Unii, a poszanowanie różnorodności językowej Unii jest zagwarantowane zarówno Traktatem o Unii Europejskiej, jak i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej (2). Wyrazem tego szacunku jest uznanie wszystkich 24 języków urzędowych za języki robocze instytucji Unii (3).

2.

Języki umożliwiają ludziom komunikację, a tym samym pozwalają im współpracować. Z uwagi na fakt, że jednoczesne posługiwanie się (w obecnym stanie rzeczy) 24 językami urzędowymi poważnie utrudniłoby taką komunikację i współpracę, zrozumiałe jest, iż instytucje Unii starają się zatrudniać urzędników, którzy oprócz języka ojczystego mają także praktyczną znajomość przynajmniej jednego języka wehikularnego. Długa jest lista języków, które – na różnych etapach dziejów Europy – można by określić mianem języków wehikularnych, czy to w odniesieniu do całego kontynentu, czy też znacznego jego obszaru. Język nabywa statusu języka wehikularnego w określonym kontekście polityczno‑gospodarczym, który w miarę upływu czasu ulega zmianom – niewątpliwie jednak postrzeganie danego języka jako wehikularnego podnosi jego prestiż.

3.

Z racji tego, że Unia na równi traktuje wszystkie swoje języki urzędowe, zaś wyznaczenie w jakimś konkretnym celu konkretnego języka jako wehikularnego zapewnia niewątpliwą przewagę kandydatom, którzy biegle nim władają, decyzja w tym przedmiocie musi się opierać na obiektywnych i uzasadnionych podstawach. W orzecznictwie Trybunału uznaje się, że takiego uzasadnienia dostarczają potrzeby służby, przy czym w tym względzie muszą być spełnione dwa warunki. Przedstawione uzasadnienie ma więc wykazywać związek z obowiązkami, jakie będą wykonywały zatrudnione osoby. Dowody przytaczane z myślą o uzasadnieniu proponowanego ograniczenia powinny być prawdziwe, wiarygodne i spójne ().