Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 listopada 2022 r. Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid przeciwko C i B i X przeciwko Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid., sygn. połączone C-704/20 i C-39/21

Artykuł 15 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, art. 9 ust. 3 i 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową i art. 28 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w związku z art. 6 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,należy interpretować w ten sposób, żesprawowana przez organ sądowy kontrola w zakresie spełnienia przesłanek zgodności z prawem środka detencyjnego zastosowanego wobec obywatela państwa trzeciego, wynikających z prawa Unii, musi doprowadzić ten organ do uwzględnienia z urzędu – na podstawie przedstawionych mu akt sprawy, uzupełnionych lub wyjaśnionych w toku prowadzonego przed nim postępowania kontradyktoryjnego – ewentualnego niespełnienia przesłanki zgodności z prawem, które nie zostało podniesione przez osobę zainteresowaną.