Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 2 marca 2023 r. A., sygn. C-270/21

1)Artykuł 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r.,należy interpretować w ten sposób, że:za „zawód regulowany” w rozumieniu tego przepisu nie uznaje się zawodu, w odniesieniu do którego uregulowanie krajowe nakazuje spełnienie wymagań dotyczących kwalifikacji koniecznych do podjęcia i wykonywania tego zawodu, lecz pozostawia pracodawcom swobodę w zakresie oceny, czy wymagania te zostały spełnione.2)Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy 2005/36, zmienionej dyrektywą 2013/55,należy interpretować w ten sposób, że:przepis ten nie ma zastosowania, w sytuacji gdy dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji przedstawiony w przyjmującym państwie członkowskim został uzyskany na terytorium innego państwa członkowskiego w okresie, w którym to państwo członkowskie istniało nie jako niepodległe państwo, lecz jako socjalistyczna republika radziecka, i gdy ten dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji został przez wspomniane państwo członkowskie zrównany z dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji wydanym w tym ostatnim państwie po odzyskaniu przez nie niepodległości. Taki dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji należy uznać za uzyskany w państwie członkowskim, a nie w państwie trzecim.