Opinia rzecznika generalnego N. Emiliou przedstawiona w dniu 8 września 2022 r. A., sygn. C-270/21

1.

A (zwany dalej „wnioskodawcą”) zwrócił się do Opetushallitus, fińskiej agencji narodowej ds. edukacji (EDUFI), o uznanie jego kwalifikacji nauczyciela wychowania przedszkolnego, powołując się na następujące dokumenty: dyplom potwierdzający ukończenie kształcenia na poziomie średnim w 1980 r. w Estońskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej („ESRR”), a więc na terytorium byłego Związku Radzieckiego; dwa dyplomy studiów wyższych z kierunków niezwiązanych z edukacją, uzyskane w 2006 r. i 2013 r. w Estonii; oraz zaświadczenie wydane przez Eesti Õpetajate Liit (estońskie stowarzyszenie nauczycieli) w 2017 r., poświadczające kompetencje pedagogiczne A.

2.

Wniosek A odrzucono, a decyzję EDUFI podtrzymał Helsingin hallinto‑oikeus (sąd administracyjny w Helsinkach, Finlandia), uwzględniając stanowisko EDUFI, z którego wynika, że wnioskodawca zasadniczo nie spełniał wymogów uznania kwalifikacji zawodowych zgodnie z przepisami krajowymi, którymi transponowano dyrektywę 2005/36 (2).

3.

Korkein hallinto-oikeus (najwyższy sąd administracyjny, Finlandia) ma wątpliwości co do dwóch pojęć występujących w tej dyrektywie. Po pierwsze, odwołując się do kilku cech przepisów krajowych regulujących dostęp do zawodu nauczyciela wychowania przedszkolnego w Estonii, zastanawia się, czy zawód ten, w kształcie funkcjonującym w Estonii, może być uznawany za „zawód regulowany” w rozumieniu dyrektywy 2005/36, zważywszy, że pojęcie to zasadniczo zakłada, że dostęp do danego zawodu zależy od posiadania „specjalnych kwalifikacji zawodowych”. Po drugie, sąd zwraca się z pytaniem, czy kwalifikacje zawodowe przyznane w byłym Związku Radzieckim należy uważać za uzyskane w państwie trzecim.