Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 23 marca 2023 r. LU i PH., sygn. połączone C-514/21 i C-515/21

1)Artykuł 4a ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., odczytywaną w świetle art. 47 i art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,należy interpretować w ten sposób, że:w sytuacji gdy zarządzono wykonanie zawieszonej kary pozbawienia wolności w następstwie kolejnego wyroku skazującego i do celów wykonania tej kary został wydany europejski nakaz aresztowania, ów wydany zaocznie wyrok skazujący stanowi „orzeczenie” w rozumieniu tego przepisu. Nie jest tak w przypadku orzeczenia zarządzającego wykonanie tej zawieszonej kary.2)Artykuł 4a ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299,należy interpretować w ten sposób, że:zezwala on wykonującemu nakaz organowi sądowemu na odmowę przekazania osoby, której dotyczy nakaz, do wydającego nakaz państwa członkowskiego, jeśli okazuje się, że postępowanie prowadzące do wydania drugiego wyroku skazującego wobec tej osoby, mającego decydujące znaczenie dla wydania europejskiego nakazu aresztowania, odbyło się zaocznie, chyba że europejski nakaz aresztowania zawiera w odniesieniu do tego postępowania jedno ze wskazań określonych w lit. a)–d) tego przepisu.3)Decyzję ramową 2002/584, zmienioną decyzją ramową 2009/299, odczytywaną w świetle art. 47 i art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,należy interpretować w ten sposób, że:stoi ona na przeszkodzie temu, by wykonujący nakaz organ sądowy odmówił przekazania osoby, której dotyczy nakaz, do wydającego nakaz państwa członkowskiego z tego względu, że postępowanie prowadzące do zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności, w celu wykonania której wydano europejski nakaz aresztowania, odbyło się zaocznie, lub by uzależniał on przekazanie tej osoby od gwarancji, że będzie ona mogła skorzystać w tym państwie członkowskim z możliwości ponownego rozpoznania sprawy lub złożenia odwołania, pozwalających na ponowne zbadanie takiego orzeczenia zarządzającego wykonanie zawieszonej kary lub drugiego wyroku skazującego, który został wobec niej wydany zaocznie i który okazuje się mieć decydujące znaczenie dla wydania tego nakazu.