Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 kwietnia 2023 r. E.D.L., sygn. C-699/21

Artykuł 1 ust. 3 i art. 23 ust. 4 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., w świetle art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:w przypadku gdy zachodzą poważne podstawy, aby uznać, że przekazanie – w ramach wykonania europejskiego nakazu aresztowania – osoby, której nakaz ten dotyczy, może w sposób oczywisty zagrozić jej zdrowiu, wykonujący nakaz organ sądowy może w drodze wyjątku czasowo odroczyć to przekazanie;w przypadku gdy wykonujący nakaz organ sądowy mający zadecydować o przekazaniu – w ramach wykonania europejskiego nakazu aresztowania – ciężko chorej osoby, której nakaz ten dotyczy, dojdzie do wniosku, że zachodzą poważne i sprawdzone podstawy, aby uznać, iż przekazanie to wiązałoby się dla tej osoby z rzeczywistym ryzykiem znaczącego skrócenia oczekiwanej długości życia lub szybkiego, znaczącego i nieodwracalnego pogorszenia się stanu zdrowia, musi on odroczyć wspomniane przekazanie i zwrócić się do wydającego nakaz organu sądowego o udzielenie wszelkich informacji odnoszących się do warunków jej zamierzanego ścigania lub pozbawienia wolności, a także do możliwości dostosowania tych warunków do jej stanu zdrowia, aby zapobiec urzeczywistnieniu się takiego ryzyka;jeżeli w świetle informacji udzielonych przez wydający nakaz organ sądowy oraz wszelkich innych informacji, którymi wykonujący nakaz organ sądowy dysponuje, okaże się, że ryzyka tego nie można w rozsądnym terminie wykluczyć, ten ostatni organ musi odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania. Jeżeli natomiast wspomniane ryzyko można w takim terminie wykluczyć, należy ustalić z wydającym nakaz organem sądowym nową datę przekazania.