Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. ZA i in. przeciwko Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA., sygn. C-25/21

1)Artykuł 101 TFUE, wdrożony przez art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] i rozpatrywany w związku z zasadą skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że naruszenie prawa konkurencji stwierdzone w decyzji krajowego organu ochrony konkurencji, która była przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do właściwych sądów krajowych, lecz stała się ostateczna po utrzymaniu jej w mocy przez te sądy, należy uznać – zarówno w ramach powództwa o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, jak i powództwa o odszkodowanie z tytułu naruszenia art. 101 TFUE – za udowodnione przez stronę powodową do momentu przedstawienia dowodu przeciwnego, wskutek czego określony w owym art. 2 ciężar dowodu zostaje przeniesiony na stronę pozwaną, o ile charakter zarzucanego naruszenia będącego przedmiotem tych powództw oraz jego zakres przedmiotowy, podmiotowy, czasowy i terytorialny są zbieżne z charakterem i zakresem naruszenia, które stwierdzono w rzeczonej decyzji.2)Artykuł 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy stronie powodowej uda się wykazać istnienie naruszenia tego artykułu, będącego przedmiotem jej powództwa o stwierdzenie nieważności wniesionego na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, jak również jej powództwa o odszkodowanie z tytułu owego naruszenia, sąd krajowy powinien wyciągnąć z tego wszelkie konsekwencje i stwierdzić w szczególności, na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, nieważność z mocy prawa wszystkich postanowień umownych niezgodnych z art. 101 ust. 1 TFUE, przy czym dane porozumienie jest nieważne w całości tylko wtedy, gdy nie wydaje się, by owe elementy można było oddzielić od samego porozumienia.