Opinia rzecznika generalnego G. Pitruzzelli przedstawiona w dniu 8 września 2022 r. ZA i in. przeciwko Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA., sygn. C-25/21

1.

W kontekście prywatnoprawnego egzekwowania („private enforcement”) reguł konkurencji Unii zasadniczą rolę odgrywają wymagania dowodowe. Powództwa cywilne dotyczące naruszenia prawa konkurencji wymagają zazwyczaj złożonej analizy stanu faktycznego i sytuacji ekonomicznej i charakteryzują się asymetrią w zakresie istotnych informacji. Czynniki te mogą stanowić zagrożenie dla zdolności podmiotów wnoszących takie powództwa cywilne do skutecznego dochodzenia ich praw.

2.

Dlatego też kwestia wartości dowodowej decyzji krajowych organów ochrony konkurencji przed krajowymi sądami cywilnymi powołanymi do rozstrzygania powództw o odszkodowanie za naruszenie reguł konkurencji została uregulowana w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2014/104/UE w sprawie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji (2). Pomimo to nadal brak jest odpowiedzi na wiele pytań.

3.

Poza pytaniami związanymi z wykładnią tego przepisu, co z wartością dowodową takich decyzji w ramach powództw o stwierdzenie nieważności opartych na art. 101 ust. 2 TFUE? Ponadto, jaki jest charakter art. 9 ust. 1 dyrektywy 2014/104, który decyduje o jego zastosowaniu ratione temporis? Jeśli ten przepis nie znajduje zastosowania, to jaka jest wartość dowodowa przedmiotowych decyzji w ramach powództw o odszkodowanie za naruszenie reguł konkurencji Unii?