Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 września 2023 r. AB., sygn. C-209/22

1)Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym oraz art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/48/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeciej o pozbawieniu wolności i prawa do porozumiewania się z osobami trzecimi i organami konsularnymi w czasie pozbawienia wolnościnależy interpretować w ten sposób, że:dyrektywy te mają zastosowanie do sytuacji, w której wobec osoby, co do której istnieją informacje, że posiada ona nielegalne substancje, przeprowadzono przeszukanie osoby i zatrzymanie tych substancji. Okoliczność, że prawu krajowemu nie jest znane pojęcie „podejrzanego” i że wspomniana osoba nie została oficjalnie poinformowana o tym, że ma status „oskarżonego”, nie ma w tym względzie znaczenia.2)Artykuł 8 ust. 2 dyrektywy 2012/13 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2013/48 w związku z art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:nie stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd rozpatrujący, na podstawie mającego zastosowanie prawa krajowego, wniosek o zatwierdzenie a posteriori przeszukania osoby i wynikającego z niego zatrzymania nielegalnych substancji, przeprowadzonych w fazie wstępnej postępowania karnego, nie jest właściwy do dokonania weryfikacji, czy przy tych czynnościach były przestrzegane zagwarantowane w tych dyrektywach prawa podejrzanego lub oskarżonego, pod warunkiem, po pierwsze, że osoba ta może następnie żądać przed sądem rozpatrującym sprawę co do istoty stwierdzenia ewentualnego naruszenia praw wynikających ze wspomnianych dyrektyw, i po drugie, że sąd ten ma wówczas obowiązek wyciągnięcia konsekwencji z takiego naruszenia, w szczególności w zakresie niedopuszczalności lub mocy dowodowej dowodów zebranych w tych okolicznościach.3)Artykuł 3 dyrektywy 2013/48należy interpretować w ten sposób, że:nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym, że wobec podejrzanego lub oskarżonego można zastosować, w fazie wstępnej postępowania karnego, przeszukanie osoby i zatrzymanie rzeczy, których posiadanie jest nielegalne, bez przyznania tej osobie prawa dostępu do obrońcy, pod warunkiem że z rozpatrzenia wszystkich istotnych okoliczności wynika, że taki dostęp nie jest niezbędny do tego, by wspomniana osoba mogła rzeczywiście i skutecznie wykonać swoje prawo do obrony.