Opinia rzecznika generalnego P. Pikamäe przedstawiona w dniu 23 marca 2023 r. AB., sygn. C-209/22

1.

Rozpatrywany wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rayonen sad Lukovit (sąd rejonowy w Łukowicie, Bułgaria) na podstawie art. 267 TFUE dotyczy wykładni dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym (2), dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/48/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeciej o pozbawieniu wolności i prawa do porozumiewania się z osobami trzecimi i organami konsularnymi w czasie pozbawienia wolności (3) oraz art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), a także zasad legalności i skuteczności.

2.

Wniosek ów został złożony w ramach postępowania karnego wszczętego przeciwko AB w związku z posiadaniem substancji nielegalnych. Sąd odsyłający pyta w istocie, z jakiej ochrony, w odniesieniu do przewidzianych w dyrektywach 2012/13 i 2013/48 praw do informacji i dostępu do adwokata, powinna korzystać osoba, względem której w fazie wstępnej postępowania karnego dokonano przeszukania osoby i zatrzymania rzeczy będących w jej posiadaniu. Sąd odsyłający zastanawia się również nad zakresem kontroli sądowej środków przymusu służących do gromadzenia dowodów, której wprowadzenia wymaga prawo Unii. Niniejsza sprawa dotyczy zatem delikatnych kwestii związanych z ochroną praw osób podejrzanych i oskarżonych w postępowaniu karnym, co do których to kwestii Trybunał powinien wypowiedzieć się w interesie spójnego stosowania prawa Unii i skutecznej ochrony praw podstawowych w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.