Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.615.2023.3.SR

Sprzedaż samochodu przed upływem 6 miesięcy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 sierpnia 2023 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia kosztów nabycia samochodu zakupionego na zasadach leasingu konsumenckiego. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 27 października 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 10 czerwca 2020 r. zawarła Pani umowę „…” z … Sp. z o.o. (finansujący), w ramach której finansujący przekazał Pani do odpłatnego korzystania pojazd osobowy (leasing). Umowa została zawarta na czas określony do dnia 10 czerwca 2023 r. W umowie określono wartość początkową przedmiotu leasingu na kwotę 52 845,53 zł netto. W ramach umowy dokonała Pani zapłaty do finansującego kwoty 7 926,83 zł netto – wpłata początkowa, kwoty 42 276,42 zł netto w ratach miesięcznych, kwoty 2 642,28 zł netto za przeniesienie własności. Całkowita kwota zapłacona do finansującego przez Panią wyniosła 52 845,53 zł netto, tj. 65 000 zł brutto. Wszystkie wpłaty zostały udokumentowane fakturami VAT wystawianymi przez finansującego na Panią. Dodatkowo płaciła Pani finansującemu odsetki leasingowe. Zgodnie z umową w dniu 22 czerwca 2023 r. finansujący przeniósł własność pojazdu na Panią. Nie prowadzi Pani działalności gospodarczej. We wrześniu 2023 r. planuje Pani dokonać zbycia pojazdu za cenę rynkową 85 000 zł.

W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że:

-Wskazany we wniosku samochód to samochód osobowy, o którym mowa w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

-Nie prowadzi i nie prowadziła Pani działalności gospodarczej.

-Zawarła Pani umowę leasingu konsumenckiego, na podstawie której mogła Pani wykupić na własność pojazd, co było dla Pani kluczowe. Formę finansowania – leasing zamiast kredytu – wybrała Pani, ponieważ ta forma finansowania była bardziej atrakcyjna niż kredyt, w szczególności w zakresie wysokości wkładu własnego przy kredycie (w leasingu to opłata leasingowa nr 1). Przy leasingu pierwsza wpłata była zdecydowanie niższa niż kwota wkładu własnego przy kredycie. Ponadto, korzystniejsze było oprocentowanie przy leasingu, bo było niższe.

-W umowie wyodrębnione są: opłata początkowa, opłaty leasingowe oraz opłata za wykup. Umowa wskazuje, które opłaty są za korzystanie z samochodu, a która dotyczy wykupu. Umowa wskazuje, że wraz z wpłatami kolejnych rat następuje spłata wartości przedmiotu leasingu.

-Sprzedała Pani samochód w dniu 23 października 2023 r.

-Wpłacona opłata początkowa oraz raty miesięczne zostały uwzględnione przy wyliczeniu opłaty końcowej za przeniesienie własności. Co więcej, zgodnie z umową prawo do wykupu samochodu było uzależnione od zapłaty wszystkich wcześniejszych rat.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy przy zbyciu pojazdu osobowego ma Pani prawo rozpoznać wszystkie raty leasingowe (w tym początkową, comiesięczne oraz końcową) jako koszt jego nabycia przy wyliczeniu dochodu ze zbycia, w rozumieniu art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

W Pani opinii, ma Pani prawo rozpoznać wszystkie raty leasingowe (w tym początkową, comiesięczne oraz końcową) jako koszt nabycia samochodu przy wyliczeniu dochodu ze zbycia pojazdu.

Zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

W niniejszej sprawie za koszt nabycia pojazdu uznać należy wszystkie raty jakie Pani zapłaciła na rzecz finansującego, a nie tylko ratę końcową określaną jako wykup. Celem zawartej umowy było finalnie nabycie własności samochodu przy jednoczesnym rozłożeniu w czasie zapłaty całej ceny za pojazd, oczywiście powiększonej o wynagrodzenie finansującego. Należy wskazać, że wpłaty początkowa oraz raty miesięczne zostały uwzględnione przy wyliczeniu opłaty końcowej za przeniesienie własności. Opłata końcowa miała być symboliczna – niewiele wyższa od rat miesięcznych, które płaciła Pani – taki był cel tej umowy, aby rozłożyć w czasie ciężar zapłaty całej ceny. Gdyby uznać, że jest inaczej to znaczy, że opłata początkowa oraz raty miesięczne nie zostały uwzględnione przy wyliczeniu opłaty końcowej, to okazałoby się, że nabyła Pani własność pojazdu po cenie ponad dwudziestokrotnie niższej od wartości rynkowej tego pojazdu. Taki wniosek byłby nieracjonalny. Otóż wraz z wpłatami kolejnych rat następowała spłata wartości przedmiotu leasingu. Dopiero po ich zapłacie, co jasno przewiduje umowa, mogła Pani wykupić samochód. Zatem bez zapłaty wszystkich kolejnych rat nie mogłaby Pani wykupić pojazdu za kwotę nazywaną wykupem. Możliwość skorzystania z prawa do zapłaty ostatniej raty formalnie przenoszącej własność pojazdu była uzależniona od zapłaty wszystkich rat wcześniejszych, czyli po spłaceniu wartości przedmiotu leasingu. Jak wskazała Pani już wcześniej, od samego początku Pani celem było nabycie finansowanego pojazdu. Zamiast kredytu wybrała Pani formę finansowania jaką jest leasing konsumencki ze względu na korzystniejsze warunki finansowania – niższa opłata wstępna (w kredycie nazywana wkładem własnym) oraz niższe oprocentowanie. Z tych względów wszystkie raty uznać należy za koszt nabycia pojazdu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Źródłem przychodu z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy ruchomych jest tylko taka sprzedaż, która łącznie spełnia następujące przesłanki:

-nie nastąpiła w wykonywaniu działalności gospodarczej,

-została dokonana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W świetle powyższego, w razie sprzedaży prywatnego samochodu, który nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej, lecz służył wyłącznie celom osobistym, przychód powstanie tylko wtedy, gdy między nabyciem samochodu, a jego sprzedażą nie upłynął okres 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie pojazdu. Natomiast sprzedaż samochodu po tym terminie będzie obojętna podatkowo.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl ww. przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

-pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

-nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-być właściwie udokumentowany.

Podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy stanowi dochód. Jest nim różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia samochodu, a kosztem jego nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania samochodu. Przychodem jest tu cena określona w umowie sprzedaży, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli cena ta, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej samochodu, przychód ten określany jest przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową rzeczy określa się z kolei na podstawie cen rynkowych, stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Powyższe regulacje wynikają z art. 19 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

I tak, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy:

Stosownie do art. 19 ust. 4 ww. ustawy:

Zgodnie natomiast z art. 24 ust. 6 ww. ustawy:

Przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia prywatnego samochodu uwzględniane są koszty jego odpłatnego zbycia, koszty jego nabycia, a także nakłady poczynione na samochód w czasie jego posiadania.

Podatnik, który zamierza uwzględnić w podstawie opodatkowania te koszty, powinien zadbać o ich udokumentowanie, aby móc udowodnić fakt ich poniesienia oraz ich wysokość.

Co prawda ustawodawca nie nakłada szczególnych wymogów w zakresie dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia innych rzeczy, jednak osoby fizyczne, które nie prowadzą działalności gospodarczej i osiągają dochody z tytułu sprzedaży innych rzeczy, nie mają obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (ani ksiąg rachunkowych). Podatnicy ci powinni jednak gromadzić dokumenty wskazujące zarówno wysokość osiąganych przychodów, jak i poniesionych w celu uzyskania tych przychodów wydatków.

Ponadto w myśl postanowień art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):

Zgodnie natomiast z art. 180 § 2 Ordynacji podatkowej:

Jak stanowi art. 181 Ordynacji podatkowej:

W związku z powyższym za udokumentowanie wydatku należy przyjąć każdy dokument, z którego będzie wynikał fakt jego poniesienia i związek z uzyskanym przychodem. Dokumentami takimi mogą być rachunki, faktury, dowody przelewów bankowych, paragony oraz inne dokumenty księgowe dokumentujące ponoszone wydatki związane z zakupem i naprawą samochodu. Należy przy tym zaznaczyć, że z dokumentów tych powinno wynikać kto, kiedy i jaki wydatek poniósł. W przypadku zatem paragonów należy przedstawić dodatkowe dowody poniesienia kosztu, którymi mogą być wyciągi bankowe potwierdzające fakt zapłaty i zawierające dane właściciela konta (podatnika) lub kontrahenta. W sytuacji, gdy podatnik prawidłowo nie udokumentuje i nie udowodni faktu poniesienia wydatku oraz jego związku z osiąganymi przychodami, wydatek ten nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

W myśl art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):

Zgodnie zaś z art. 709¹⁶ ww. Kodeksu:

W opisie sprawy wskazała Pani, że nie prowadzi i nie prowadziła Pani działalności gospodarczej. W dniu 10 czerwca 2020 r. zawarła Pani umowę leasingu konsumenckiego, w ramach której finansujący przekazał Pani do odpłatnego korzystania samochód osobowy. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 10 czerwca 2023 r. W umowie określono wartość początkową przedmiotu leasingu na kwotę 52 845,53 zł netto. W ramach umowy dokonała Pani zapłaty do finansującego kwoty 7 926,83 zł netto – wpłata początkowa, kwoty 42 276,42 zł netto w ratach miesięcznych, kwoty 2 642,28 zł netto za przeniesienie własności. Całkowita kwota zapłacona do finansującego przez Panią wyniosła 52 845,53 zł netto, tj. 65 000 zł brutto. Umowa wskazuje, że wraz z wpłatami kolejnych rat następuje spłata wartości przedmiotu leasingu. Wszystkie wpłaty zostały udokumentowane fakturami VAT wystawianymi przez finansującego na Panią. Dodatkowo płaciła Pani finansującemu odsetki leasingowe. Zgodnie z umową w dniu 22 czerwca 2023 r. finansujący przeniósł własność pojazdu na Panią. Wpłacona opłata początkowa oraz raty miesięczne zostały uwzględnione przy wyliczeniu opłaty końcowej za przeniesienie własności. Zgodnie z umową prawo do wykupu samochodu było uzależnione od zapłaty wszystkich wcześniejszych rat. W dniu 23 października 2023 r. sprzedała Pani ww. samochód.

W związku z powyższym wskazać należy, że odpłatne zbycie przez Panią samochodu osobowego dokonane przed upływem 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, stanowi źródło przychodu w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym dochód uzyskany z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z opisu sprawy, umowa leasingu wskazuje, że wraz z wpłatami kolejnych rat następuje spłata wartości przedmiotu leasingu, wpłacona opłata początkowa oraz raty miesięczne zostały uwzględnione przy wyliczeniu opłaty końcowej za przeniesienie własności, nieuiszczenie którejkolwiek z rat skutkowałoby brakiem możliwości przeniesienia własności samochodu na leasingobiorcę.

Wobec powyższego wskazać należy, że ustalając dochód z odpłatnego zbycia wskazanego we wniosku samochodu ma Pani prawo, zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z jego sprzedaży pomniejszyć o poniesione przez siebie wydatki na nabycie tego samochodu, tj. wszystkie raty leasingowe (w tym początkową, comiesięczne oraz końcową) w części dotyczącej spłaty wartości samochodu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).