Interpretacja indywidualna z dnia 30 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.692.2023.2.DJ

Określenie obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu pracy w Norwegii.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 16 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani pismami, które wpłynęły 18 września 2023 r. i 25 września 2023 r. oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 6 października 2023 r. (wpływ 8 października 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych

Jest Pani obywatelką Polski. W (…) 2019 r. przeprowadziła się Pani do Norwegii w celu podjęcia studiów. Równocześnie zaczęła Pani pracę. Od (…) 2019 r. do (…) 2020 r. była to praca dorywcza jako nauczyciel norweskiego (…). Od (…) 2020 r. była to już praca na pełen etat. Obecnie, tj. w roku 2023 pracuje Pani w (…) liceum w (...). Dodatkowo udziela Pani korepetycji z norweskiego, czego efektem było otwarcie firmy - jednoosobowej działalności gospodarczej w Norwegii w (…) 2020 r. Podkreśla Pani, iż charakter pracy od momentu przyjazdu do Norwegii miał charakter stały w formie umowy o pracę.

W roku 2023 (na dzień składania wniosku) w Norwegii przebywała Pani 190 dni. Na obecny moment nie planuje Pani żadnych innych wyjazdów do Polski oprócz Świąt Bożego Narodzenia. Założona przez Panią w (…) 2020 r. jednoosobowa działalność w Norwegii oferuje lekcje z języka norweskiego. Jak również we współpracy z polskim wydawnictwem, stworzyła Pani kurs do nauki norweskiego przez Internet. Z tej współpracy otrzymuje Pani (…) % ze sprzedaży kursu, jednakże kwoty te nie stanowią dominującej i przeważającej części łącznego dochodu, ale są to raczej symboliczne kwoty kilka razy do roku.

Wynajmuje Pani mieszkanie w (...) razem ze swoim partnerem. Na umowie jest zarówno Pani, jak i Pani partner. Posiada Pani potwierdzenie meldunku w Norwegii. W Norwegii posiada Pani tylko jedno konto bankowe i do niego jedno subkonto oszczędnościowe. Dodatkowo inwestuje Pani w kryptowaluty na norweskiej aplikacji do kryptowalut. W Polsce Pani nie inwestuje, posiada Pani jedynie do spłaty niewielką kwotę na karcie kredytowej. W Norwegii posiada Pani pożyczkę studencką w wysokości (…) NOK za studiowanie w Norwegii, jednakże jeszcze jej Pani nie zaczęła spłacać, ponieważ posiada ona odroczony termin płatności. W Norwegii nie jest Pani współwłaścicielem ani właścicielem żadnej nieruchomości ani ruchomości. W Polsce również nie posiada Pani żadnych nieruchomości ani ruchomości.

Najbliższa Pani rodzina: mama oraz rodzeństwo mieszkają w Polsce, natomiast Pani partner jest Norwegiem i razem mieszkają Państwo w Norwegii we wspólnie wynajmowanym mieszkaniu. Nie ma Pani dzieci. Obecnie chce Pani zostać w Norwegii i tak pozostanie przez kolejne lata, gdyż rozważa Pani dalszą edukację i pracę w Norwegii. W Polsce spędza Pani czas systematycznie z racji tego, że ma Pani bliski kontakt z rodziną, więc jest to sporo weekendów, zawsze w Polsce spędza Pani święta. Część urlopów również zdarza się, iż spędza Pani w Polsce z rodziną, tj. z mamą oraz siostrami.

Wystąpiła Pani do norweskich władz o certyfikat rezydencji za lata 2020-2023, na dzień składania wniosku nie uzyskała Pani jeszcze takiego dokumentu.

W Norwegii angażuje się Pani kulturowo. Systematycznie chodzi Pani do lokalnych kin, teatru, opery czy filharmonii. Ponadto regularnie trenuje Pani na siłowni i uczęszcza na zajęcia taneczne. Sama też Pani doszkala swój język uczęszczając na zajęcia z norweskiego. Dodatkowo interesuje się Pani tłumaczeniami i szkoli się w dziedzinie tłumaczenia ustnego w Norwegii. Oprócz tego bywa Pani również wolontariuszką sportową, (…).

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku odpowiedziała Pani w następujący sposób na zadane w wezwaniu pytania:

1.w jakim kraju (w Polsce czy w Norwegii) – w roku którego dotyczy wniosek (tj. w 2023 r.) – miała/ma/będzie Pani miała stałe miejsce zamieszkania? Czy może stałe miejsce zamieszkania miała/ma lub będzie miała Pani zarówno w Polsce jak i w Norwegii?

Odpowiedź: Zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku, opisała Pani swoją sytuację osobistą i gospodarczą (ośrodek interesów życiowych), który stanowi podstawę do zdefiniowania „miejsca zamieszkania dla celów podatkowych” zgodnie z art. 3 ust. 1 które to pytanie stanowi podstawę wniosku skierowaną do KIS.

2.czy w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek (a więc w 2023 roku):

a)uzyskała Pani przychody ze źródeł położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej/Norwegii (należy wskazać konkretne źródła np. stosunek pracy, renta, pozarolnicza działalność gospodarcza itp.); który podmiot (polski czy norweski) wypłacał Pani wynagrodzenie z tego tytułu, gdzie (w którym kraju) znajdowała się siedziba firmy wypłacającej wynagrodzenie, w którym kraju wykonywane były usługi, czy były wykonywane za pośrednictwem zakładu, znajdującego się w innym kraju (jakim?) - prosimy odnieść się odrębnie do każdego z ww. krajów;

Odpowiedź: Nie uzyskała Pani przychodów ze źródeł położonych na terytorium Rzeczypospolitej w roku 2023 r. Przychody z tytułu korepetycji udzielanych polskim uczniom rozlicza Pani w związku z założoną działalnością gospodarczą w Norwegii. Jak również kwoty z wydawnictwa z Polski z tytułu kursu, rozlicza Pani w Norwegii.

b)posiadała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych lub gospodarczych) w Norwegii czy w Polsce; czy w 2023 r. Norwegia traktowała/traktuje i będzie Panią traktowała jako rezydenta podatkowego z uwagi na miejsce zamieszkania w tym kraju;

Odpowiedź: Zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku, opisała Pani swoją sytuację osobistą i gospodarczą (ośrodek interesów życiowych), który stanowi podstawę do zdefiniowania „miejsca zamieszkania dla celów podatkowych’’ zgodnie z art. 3 ust. 1 które to pytanie stanowi podstawę wniosku skierowaną do KIS. Norwegia w 2023 r. traktuje Panią jako rezydenta podatkowego.

c)jakie powiązania osobiste i gospodarcze łączyły/łączą/będą łączyły Panią z Polską, a jakie z Norwegią (prosimy odnieść się do okresu będącego przedmiotem Pani zapytania):

·gdzie (w Polsce czy w Norwegii) posiadała/posiada Pani stałe ognisko domowe;

Odpowiedź: Zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku, opisała Pani swoją sytuacje osobistą i gospodarczą (ośrodek interesów życiowych), który stanowi podstawę do zdefiniowania „miejsca zamieszkania dla celów podatkowych’’ zgodnie z art. 3 ust. 1 które to pytanie stanowi podstawę wniosku skierowaną do KIS.

W Norwegii wspólnie z partnerem wynajmuje Pani mieszkanie, w Polsce nie posiada Pani nieruchomości, dlatego też mieszkanie w którym mieszka Pani wspólnie z partnerem można określić jako ognisko domowe.

·gdzie (w Polsce czy w Norwegii) toczyło się Pani życie polityczne, gospodarcze i osobiste i w jaki sposób je Pani realizowała (np. czy miała Pani prawa wyborcze i uczestniczyła Pani w wyborach norweskich czy w wyborach w Polsce; czy uczestniczyła Pani w spisach powszechnych w Norwegii, czy w Polsce; czy opłacała Pani składki na ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne w Norwegii czy w Polsce; czy korzystała Pani ze służby zdrowia w Norwegii, czy w Polsce; czy należała Pani do organizacji zawodowych w Norwegii czy w Polsce; czy uczestniczyła Pani w szkoleniach i kursach służących podnoszeniu Pani kwalifikacji i kompetencji zawodowych w Norwegii, czy w Polsce, czy w Norwegii czy w Polsce posiadała/posiada/będzie posiadała Pani polisy ubezpieczeniowe;

Odpowiedź: Nie uczestniczyła Pani w wyborach w Norwegii z uwagi na krótki okres zamieszkania, w Polsce Pani uczestniczyła. Składki na ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne z uwagi na umowę o pracę jaką Pani posiada w Norwegii, opłacane są w Norwegii. W Polsce Pani nie posiada żadnego tytułu do ww. ubezpieczeń. Korzysta Pani ze służby zdrowia w Norwegii, w Polsce nie. Nie należy Pani do żadnych organizacji zawodowych ani w Norwegii, ani w Polsce. W przeszłości należała Pani do Związku Nauczycielstwa w Norwegii, ale się Pani wypisała. W Polsce nie należy Pani do żadnego związku zawodowego. Zgodnie z opisanym stanem faktycznym na dzień obecny nie uczestniczy Pani w żadnych kursach, ale rozważa dalszą edukację i pracę w Norwegii. Dodatkowo jak zostało wskazane we wniosku ukończyła Pani studia w Norwegii. W Polsce nie posiada Pani polisy ubezpieczeniowej.

-w którym państwie (w Norwegii czy w Polsce) wykazuje Pani większą aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, gospodarczą itp.;

Odpowiedź: Zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku w Norwegii angażuje się Pani kulturowo. Systematycznie chodzi Pani do lokalnych kin, teatru, opery czy filharmonii. Ponadto regularnie trenuje Pani na siłowni i uczęszcza na zajęcia taneczne. Sama też doszkala Pani swój język uczęszczając na zajęcia z norweskiego. Dodatkowo interesuje się Pani tłumaczeniami i szkoli się w dziedzinie tłumaczenia ustnego w Norwegii. Oprócz tego bywa Pani również wolontariuszką sportową, a dokładniej (…).

-w którym państwie (w Norwegii czy w Polsce) ma Pani większe zobowiązania handlowe i gospodarcze;

Odpowiedź: Zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku w Norwegii wynajmuje Pani mieszkanie, jak również w Norwegii prowadzi Pani działalność - co zostało wskazane we wniosku - więc zobowiązania handlowe i gospodarcze łączą Panią z Norwegią.

-czy zarobione w Norwegii środki inwestuje Pani w Polsce czy w Norwegii;

Odpowiedź: Zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku w Norwegii posiada Pani tylko jedno konto bankowe i do niego jedno subkonto oszczędnościowe. Dodatkowo inwestuje Pani w kryptowaluty na norweskiej aplikacji do kryptowalut. W Polsce Pani nie inwestuje, posiada Pani jedynie do spłaty niewielką kwotę na karcie kredytowej. W Norwegii Pani posiada pożyczkę studencką w wysokości (…) NOK za studiowanie w Norwegii, jednakże jeszcze jej Pani nie zaczęła spłacać, ponieważ jest ona z odroczonym terminem płatności. W Norwegii nie jest Pani współwłaścicielem ani właścicielem żadnej nieruchomości ani ruchomości. W Polsce również nie posiada Pani żadnych nieruchomości ani ruchomości.

-czy posiada Pani/będzie Pani posiadać inwestycje (jeśli tak, to jakie i w którym kraju: w Polsce czy w Norwegii);

Odpowiedź: Na dzień składania wniosku posiada Pani konto oszczędnościowe w Norwegii nie posiada Pani większych inwestycji oprócz wskazanych we wniosku inwestycji w kryptowaluty na norweskiej aplikacji. Na aktualny stan trudno ocenić, czy Pani będzie posiadać w przyszłości inwestycje i w którym kraju, na dzień pisania wniosku intencją jest pozostanie w Norwegii.

-czy w 2023 r. posiadała/posiada i będzie posiadała Pani w Norwegii stałe ognisko domowe, które urządziła i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania (w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas);

Odpowiedź: W Norwegii wspólnie z partnerem wynajmuje Pani mieszkanie, w Polsce nie posiada Pani nieruchomości, dlatego też mieszkanie w którym Pani mieszka wspólnie z partnerem można określić jako ognisko domowe.

·w związku ze wskazaniem Pani w treści wniosku, że wynajmuje Pani razem ze swoim partnerem mieszkanie w (...) - prosimy o doprecyzowanie czy z tego tytułu ponosi Pani koszty utrzymania tego mieszkania (tj. wszelkiego rodzaju opłaty w związku z jego użytkowaniem);

Odpowiedź: Tak.

·czy od przychodów uzyskanych z Norwegii odprowadzała/odprowadza/będzie Pani odprowadzała podatki w Norwegii;

Odpowiedź: Tak.

·mając na względzie Pani informację zawartą we wniosku, że w Norwegii otwarła Pani firmę – jednoosobową działalność gospodarczą w 2020 r. – prosimy o doprecyzowanie, czy prowadzi/będzie ją Pani również prowadziła w okresie będącym przedmiotem Pani zapytania, czy ww. firma ma siedzibę w Norwegii, czy usługi w ramach tej działalności wykonywane są wyłącznie na terytorium Norwegii;

Odpowiedź: Tak.

3.w związku ze wskazaniem we wniosku, że wystąpiła Pani do norweskich władz o certyfikat rezydencji za lata 2020-2023 i na dzień składania wniosku nie uzyskała jeszcze takiego dokumentu – prosimy o doprecyzowanie, czy na chwilę obecną już uzyskała Pani certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii. W przypadku pozytywnej odpowiedzi prosimy wskazać datę wydania i okres ważności ww. certyfikatu rezydencji.

Odpowiedź: Nie.

Pytania

1)Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 umowy o unikaniu podwójnemu opodatkowaniu (tekst syntetyczny Konwencji MLI oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu), będzie Pani podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2023?

2)Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy nie musi Pani rozliczać się z podatku w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów z umowy o pracę w Norwegii w roku 2023?

Pani stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 umowy o unikaniu podwójnemu opodatkowaniu (tekst syntetyczny Konwencji MLI oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu), będzie Pani podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2023.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub" w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych. Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na podstawie art. 4a ustawy: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Do dochodów uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.), zmieniona Protokołem sporządzonym w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (dalej: „Protokół zmieniający”), zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369 - „Konwencja MLI”).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji: Określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji: Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Według tego Komentarza posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem.

Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.

Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Jak wskazano we wniosku:

1)jest Pani obywatelką Polski;

2)w Norwegii w roku 2023 przebywa Pani do dnia złożenia wniosku 190 dni;

3)w Norwegii pracuje Pani w liceum w (...) i uzyskuje dochód z tytułu umowy o pracę;

4)w Norwegii posiada Pani konto bankowe;

5)w Norwegii wynajmuje Pani mieszkanie;

6)w Polsce nie posiada Pani żadnych nieruchomości ani ruchomości;

7)w Norwegii Pani mieszka wspólnie ze swoim partnerem;

8)w Polsce mieszka Pani mama oraz siostry.

Fakty te wskazują, że posiada Pani w Norwegii stałe miejsce zamieszkania, co oznacza, iż w Polsce ma Pani ograniczony obowiązek podatkowy.

Za twierdzeniem tym przemawiają w szczególności fakty, iż w Norwegii ukończyła Pani studia, jest zatrudniona na umowę o pracę jako nauczyciel w liceum w (...). Wynajmuje Pani wspólnie ze swoim partnerem mieszkanie w Norwegii. Intencją Pani jest pozostanie na terenie Norwegii przez większą część 2023 r., tj. powyżej 183 dni w roku kalendarzowym. Jednocześnie wiąże Pani swoją przyszłość z Norwegią zawodową i osobistą.

Ad. 2

Nie będzie Pani musiała rozliczać się z podatku w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów z umowy o pracę w Norwegii.

Opodatkowanie dochodów z pracy najemnej.

W myśl art. 14 ust. 1 Konwencji z 9 września 2009 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania: Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18 niniejszej Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Następnie art. 14 ust. 2 ww. Konwencji wskazuje: Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, pensja lub inne podobne świadczenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i

b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie; i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie; i

d)praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Norwegii podlegają opodatkowaniu tylko w Norwegii, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa. W tej sytuacji, dochody z pracy najemnej podlegają opodatkowaniu w kraju zamieszkania, oraz w kraju, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Przepisy te określają wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Dochód z umowy o pracę który zostanie uzyskany w roku 2023 r. na terytorium Norwegii, stosownie do art. 14 ust. 1 Konwencji z 9 września 2009 r., podlega opodatkowaniu zarówno w państwie wykonywania pracy, jak i w państwie zamieszkania.

W roku 2023 r. ma Pani miejsce zamieszkania w Norwegii, w związku z czym podlega opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Polski.

Dochody z umowy o pracę uzyskane są na terytorium Norwegii, zatem zastosowanie ma zdanie 1 art. 14 ust. 1 Konwencji z 9 września 2009 r.: wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Norwegii w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w Norwegii. Zatem dochody uzyskane w tym okresie nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustaw:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Art. 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:

Katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w powoływanym przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jednocześnie jednak w myśl art. 4a ustawy:

Zatem w analizowanej sprawie należy również przytoczyć przepisy Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Przy czym wyjaśnienia wymaga, że postanowienia ww. art. 4 ust. 2 Konwencji, mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 ww. Konwencji, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania. W konsekwencji reguły kolizyjne mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji gdy podatnik w tym samym czasie ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze sformułowany we wniosku, jak i jego uzupełnieniu opis sprawy oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że posiada Pani ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Norwegią. Jak wynika bowiem z treści wniosku w (…) 2019 r. przeprowadziła się Pani do Norwegii w celu podjęcia studiów. Równocześnie zaczęła Pani pracę. Od (…) 2019 r. do (…) 2020 r. była to praca dorywcza jako nauczyciel norweskiego prowadząc kursy norweskiego. Od (…) 2020 r. była to już praca na pełen etat. Obecnie, tj. w roku 2023 pracuje Pani w (…) liceum w (...). Dodatkowo udziela Pani korepetycji z norweskiego, czego efektem było otwarcie firmy - jednoosobowej działalności gospodarczej w Norwegii w (…) 2020 r. Składki na ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne z uwagi na umowę o pracę jaką posiada Pani w Norwegii opłacane są w Norwegii. W Polsce nie posiada Pani żadnego tytułu do ww. ubezpieczeń. W roku 2023 nie uzyskała Pani przychodów ze źródeł położonych na terytorium Rzeczypospolitej. Wynajmuje Pani mieszkanie w (...) razem ze swoim partnerem. Posiada Pani potwierdzenie meldunku w Norwegii. Korzysta Pani ze służby zdrowia w Norwegii (w Polsce nie). W Norwegii posiada Pani tylko jedno konto bankowe i do niego jedno subkonto oszczędnościowe. Dodatkowo inwestuje Pani w kryptowaluty na norweskiej aplikacji do kryptowalut. W Polsce Pani nie inwestuje, posiada Pani jedynie do spłaty niewielką kwotę na karcie kredytowej. W Norwegii posiada Pani pożyczkę studencką z odroczonym terminem płatności. W Norwegii nie jest Pani współwłaścicielem ani właścicielem żadnej nieruchomości ani ruchomości, ale w Polsce również nie posiada Pani żadnych nieruchomości ani ruchomości.

Jest Pani obywatelką Polski. Najbliższa Pani rodzina: mama oraz rodzeństwo, z którymi ma Pani bliski kontakt mieszkają w Polsce i dlatego w celu odwiedzin (np. urlop, święta) przyjeżdża Pani do Polski. Jednocześnie wskazała Pani, że w Norwegii w roku 2023 przebywała Pani do dnia złożenia wniosku 190 dni. Ponadto podkreśliła Pani, że Pani partner jest Norwegiem i razem mieszkają Państwo w Norwegii we wspólnie wynajmowanym mieszkaniu. Nie ma Pani dzieci. Obecnie chce Pani zostać w Norwegii i tak pozostanie przez kolejne lata, gdyż rozważa Pani dalszą edukację i pracę w Norwegii. W Norwegii angażuje się Pani kulturowo. Systematycznie chodzi Pani do lokalnych kin, teatru, opery czy filharmonii. Ponadto regularnie trenuje Pani na siłowni i uczęszcza na zajęcia taneczne. Sama też Pani doszkala swój język uczęszczając na zajęcia z norweskiego. Dodatkowo interesuje się Pani tłumaczeniami i szkoli się w dziedzinie tłumaczenia ustnego w Norwegii. Oprócz tego jest Pani również wolontariuszką sportową - jest Pani związana (…). Wystąpiła Pani do norweskich władz o certyfikat rezydencji za lata 2020-2023, ale na dzień składania wniosku nie uzyskała Pani jeszcze takiego dokumentu – jednocześnie wyjaśniła Pani w uzupełnieniu podania, że Norwegia w 2023 roku traktuje Panią jako rezydenta podatkowego.

Wątpliwość Pani w niniejszej sprawie budzą kwestie, czy w przedstawionej we wniosku sytuacji będzie Pani podlegała w roku 2023 ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a jeśli tak to czy w związku z tym nie będzie Pani musiała rozliczać się z podatku w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów z umowy o pracę w Norwegii.

Mając na uwadze powyższe stwierdzam, że skoro – jak wynika z wniosku i jego uzupełnień - w Norwegii posiada Pani centrum interesów osobistych i życiowych, a jednocześnie w Polsce w 2023 roku będzie przebywała Pani okazjonalnie (krócej niż 183 dni w roku), brak jest przesłanek uprawniających do uznania Pani za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji w roku, będącym przedmiotem Pani zapytania (tj. w 2023 roku) będzie Pani podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce mogą podlegać opodatkowaniu jedynie dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro zatem w 2023 roku nie posiada Pani nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce, to tym samym nie będzie Pani miała obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu umowy o pracę na terytorium Norwegii.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Dodatkowo podkreślam, że zakres przedmiotowy interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanej w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, wyznaczają pytania przedstawione przez Panią we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wobec tego, informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pani pytań (tj. kwestii, czy w 2023 roku będzie Pani podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a także czy nie będzie Pani musiała rozliczać się z podatku w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów z umowy o pracę w Norwegii) i nie dotyczy innych zagadnień nieobjętych zadanymi pytaniami.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).