Interpretacja indywidualna z dnia 23 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.443.2023.2.KM

Dotyczy ustalenia, czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty postępowania stanowią koszty uzyskania przychodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty postępowania stanowią koszty uzyskania przychodu.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 września 2023 r. (data wpływu: 2 października 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wyrokiem z (…) Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy orzeczenie sądu I instancji zasądzające od Wnioskodawcy na rzecz osób fizycznych zadośćuczynienie za doznaną krzywdę a także ustawowe odsetki od powyższych roszczeń oraz koszty postępowania. Przedmiotowe roszczenie uwzględnione przez sąd wynikało z zaniechania dyspozytora (pracownika Wnioskodawcy) wysłania karetki pogotowia do matki powodów. Dyspozytor został skazany, a wyrok sądu karnego wiąże sąd cywilny. Odpowiedzialność w takim przypadku Wnioskodawcy jako pracodawcy jest na zasadzie ryzyka a nie winy. Powodowie otrzymali w (…) zadośćuczynienie wypłacone przez ubezpieczalnię Wnioskodawcy, ale w tym postępowaniu kwota ubezpieczenia była już wyczerpana i stąd wypłata ze środków własnych Wnioskodawcy. Powodowie otrzymali zadośćuczynienie za doznane krzywdy polegające na naruszeniu ich dóbr osobistych. Zasądzone kwoty zostały wypłacone osobom uprawnionym w (…).

W uzupełnieniu wniosku z 25 września 2023 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że:

Przedmiotem działalności W. ujętym zarówno w Statucie jak i w KRS jest:

(…).

Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przychodami a wydatkami poniesionymi przez W. wynika z faktu, że odszkodowanie i związane z tym koszty pochodne wynikały z winy W. jako świadczeniodawcy usług zdrowotnych czyli podstawowego przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Sąd orzekający przesądził winę W. (i ustalił związek przyczynowy pomiędzy zaniechaniem a szkodą) poprzez odmowę wysłania karetki celem udzielenia pomocy medycznej osobie, u której wystąpiły nagłe objawy chorobowe. Ewidentnie szkoda powstała w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i związana jest ze źródłem przychodów (umowa z NFZ) na ww. świadczenia pomocy medycznej.

Wnioskodawca otrzymuje środki finansowe za świadczenie usług zdrowotnych szczegółowo wymienionych w Statucie i umowie z NFZ.

Pytanie

Czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty postępowania stanowią koszty uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone uprawnionym przez Wnioskodawcę na podstawie prawomocnego wyroku sądowego zadośćuczynienie, odsetki ustawowe z tytułu zwłoki w zapłacie tego roszczenia a także koszty procesu, w tym wynagrodzenie pełnomocnika procesowego drugiej strony postępowania sądowego stanowią koszt uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż są to wydatki związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest udzielanie świadczeń medycznych na rzecz pacjentów za pośrednictwem personelu medycznego. Immanentną cechą tego typu działalności jest ryzyko związane w występowaniu błędów medycznych przy udzielaniu tego typu świadczeń. Wnioskodawca jako świadczeniodawca z mocy prawa odpowiada względem pacjentów lub innych osób uprawnionych na podstawie odrębnych ustaw za wyrządzone tym osobom szkody na skutek nieprawidłowego, tj. niezgodnego z aktualną wiedzą medyczną wykonywania świadczeń medycznych. Jest to odpowiedzialność materialna na podstawie przepisów ustawy – Kodeks Cywilny.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Tak więc dany podmiot ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie – zarówno do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ustawy, mogą stanowić – co do zasady – koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zauważyć należy, że żaden z wydatków, które są przedmiotem niniejszego zapytania nie jest ujęty w art. 16 ustawy jako wyłączony z kosztów podatkowych, jednocześnie są to wydatki nieodłącznie związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy, a wypłata tego zadośćuczynienia wynika wprost z przepisów prawa (k.c.). Ma to więc także związek z zachowaniem źródła przychodów Wnioskodawcy, a tym samym może stanowić jego koszt uzyskania przychodów (por. wyrok WSA w Poznaniu z 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 143/11). Jednocześnie konieczność wypłaty tych kwot to rezultat nieodłącznego w działalności Wnioskodawcy ryzyka, związanego z świadczeniem usług zdrowotnych.

Wnioskodawca zaznacza, że zdaje sobie sprawę, iż organy podatkowe w dotychczasowych interpretacjach indywidualnych niejednokrotnie odmawiały prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu kwot wypłaconych odszkodowań z powołaniem się na art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zauważyć, że przepis ten wyłącza z kosztów wypłacone odszkodowania z tytułu świadczonych usług. Tymczasem Wnioskodawca – W. nie świadczy pacjentom usług, a realizuje świadczenia medyczne, których przedmiot został zdefiniowany w przepisach ustawy z 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Wnioskodawca ma zawartą umowę na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, która ma charakter umowy nazwanej, a zatem nie można do niej stosować przepisów art. 750 k.c. Ponadto świadczenia zdrowotne Wnioskodawcy są świadczeniami, które pacjent nabywa na podstawie ubezpieczenia, a nie na podstawie zapłaty.

Egzemplifikacja z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy ma charakter zamknięty i nie ma podstaw do stosowania wykładni rozszerzającej.

Treść art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie obejmuje swoim zakresem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych a taki charakter ma wypłacona przez Wnioskodawcę należność. Nadto nie można świadczeń opieki zdrowotnej zaliczać do usług w rozumieniu k.c.

Powyższe okoliczności przemawiają za tym, aby również wypłacone zadośćuczynienie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu (zob. wyrok WSA w Poznaniu z 8 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Po 501/12).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i Państwa stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem, czy też zmniejszeniem.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych został zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i ma on charakter zamknięty. W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na koszty wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Zgodnie zatem z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy:

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty postępowania stanowią koszty uzyskania przychodu.

Z opisu sprawy wynika m.in., że wyrokiem z (…) Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy orzeczenie sądu I instancji zasądzające od Wnioskodawcy na rzecz osób fizycznych zadośćuczynienie za doznaną krzywdę a także ustawowe odsetki od powyższych roszczeń oraz koszty postępowania. Przedmiotowe roszczenie uwzględnione przez sąd wynikało z zaniechania dyspozytora (pracownika Wnioskodawcy) wysłania karetki pogotowia do matki powodów. Dyspozytor został skazany, a wyrok sądu karnego wiąże sąd cywilny. Odpowiedzialność w takim przypadku Wnioskodawcy jako pracodawcy jest na zasadzie ryzyka a nie winy. Powodowie otrzymali w (…) zadośćuczynienie wypłacone przez ubezpieczalnię Wnioskodawcy, ale w tym postępowaniu kwota ubezpieczenia była już wyczerpana i stąd wypłata ze środków własnych Wnioskodawcy. Powodowie otrzymali zadośćuczynienie za doznane krzywdy polegające na naruszeniu ich dóbr osobistych. Zasądzone kwoty zostały wypłacone osobom uprawnionym w (…).

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że odpowiednie zastosowanie w sprawie znajduje ww. cytowany przepis, tj. art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Jak wskazuje Wnioskodawca, Sąd orzekający przesądził winę Wnioskodawcy związaną z odmową wysłania karetki celem udzielenia pomocy medycznej osobie, u której wystąpiły nagłe objawy chorobowe. W związku z powyższym, nie ulega wątpliwości, że usługa medyczna świadczona przez Wnioskodawcę, będąca przedmiotem wyroku Sądu, została wykonana wadliwie. Zaniechano posłania karetki do osoby chorej, a winę dyspozytora (pracownika Wnioskodawcy) orzekł sąd karny.

Zdaniem Organu, zgodnie z zasadą autonomii prawa podatkowego, należy przyjąć szersze rozumienie pojęcia „wadliwości wykonanych robót i usług”, które będzie mogło być zastosowane do wszelkich stosunków obligacyjnych wywołujących skutki podatkowe, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wszelkie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, niezależnie od tego czy odpowiedzialność dłużnika, której wyrazem jest zapłata kary umownej/odszkodowania, została oparta na zasadzie winy czy na zasadzie ryzyka. Z kolei pojęcie „wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT odnosi się do każdego przypadku nienależytego wykonania obowiązków podatnika wynikających ze stosunku obligacyjnego, za które ponosi on odpowiedzialność, niezależnie od charakteru i zakresu tej odpowiedzialności.

W kontekście rozpatrywanej sprawy, wskazać należy również na uregulowania na gruncie prawa cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1610, dalej jako: „KC”):

Zgodnie z art. 361 § 2 ww. ustawy:

W myśl art. 444 § 1 KC:

Natomiast art. 444 § 2 KC stanowi, że:

Stosownie do art. 445 § 1 KC:

Zgodnie z powyższym, stwierdzić należy, że charakter ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu zadośćuczynienia, których podstawą ustalania są ww. przepisy Kodeksu Cywilnego mają charakter odszkodowawczy i wynikają z wadliwie wykonanej przez Wnioskodawcę usługi.

W literaturze wskazuje się, że szkodę należy pojmować jako pewną kategorię nadrzędną, obejmującą zarówno uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Konsekwencją tego stanowiska jest również uznanie, że zadośćuczynienie stanowi szczególną postać odszkodowania. Pogląd ten znajduje także odzwierciedlenie w judykaturze, gdzie sądy niejednokrotnie podkreślały, że zadośćuczynienie jest formą odszkodowania. (M. Ciemiński, Odszkodowanie za szkodę niemajątkową w ramach odpowiedzialności ex contractu, Monografia, LEX 2015).

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę osobom uprawnionym kwoty z tytułu zadośćuczynienia należy uznać jako odszkodowania wynikające z popełnionego błędu medycznego, czyli wadliwie wykonanej usługi medycznej, tym samym zastosowanie do nich ma przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, wyłączający możliwość kwalifikacji takich odszkodowań do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei zapłacone na podstawie wyroku sądowego ustawowe odsetki oraz koszty sądowe na rzecz uprawnionych, nie mogą również zostać uznane jako wydatki spełniające przesłanki uznania za koszt uzyskania przychodu, jako ściśle związane z ww. świadczeniami odszkodowawczymi.

W powyższym przypadku nie sposób znaleźć uzasadnienia dla spełnienia przesłanek wynikających z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż wadliwe wykonanie usługi medycznej (popełnienie błędu medycznego) i wynikające z tego skutki finansowe dla Wnioskodawcy, nie wypełniają przesłanki uznania ich jako poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Dodatkowo należy zauważyć, że celem poniesionych przez Wnioskodawcę ww. wydatków nie jest uzyskanie przychodu, ani zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Celem zapłaty jest bowiem zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązań a zapłata ww. świadczeń nie przynosi żadnego przychodu.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że co prawda wypłaty kwot tytułem ustawowych odsetek oraz kosztów sądowych na rzecz uprawnionych wiążą się pośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, jednakże oceniając charakter omawianych wydatków nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zapłatą tych kwot, a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. Zatem celem zapłaty ww. wydatków jest zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej pacjentowi. Trudno tym samym racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób ich zapłata miałaby przyczynić się do wzrostu poziomu przychodów Wnioskodawcy lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie bądź na zachowanie lub zabezpieczenie przychodu.

Mając zatem powyższe na uwadze, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym wypłacone uprawnionym przez Wnioskodawcę na podstawie prawomocnego wyroku sądowego zadośćuczynienie, odsetki ustawowe z tytułu zwłoki w zapłacie tego roszczenia a także koszty procesu, w tym wynagrodzenie pełnomocnika procesowego drugiej strony postępowania sądowego stanowią koszty uzyskania przychodów. Wypłacone przez Wnioskodawcę osobom uprawnionym kwoty zadośćuczynienia nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bowiem znajdują się w katalogu wydatków, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów, tj. w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. W odniesieniu zaś do ustawowych odsetek, a także zasądzonych kosztów postępowania na rzecz osób uprawnionych, wskazać należy, że nie zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodu, ani też w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, w związku z czym wskazane wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, bowiem nie spełniają ustawowych przesłanek do uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).