Interpretacja indywidualna z dnia 12 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.439.2023.1.KW

Ustalenie czy Pokoje Zagadek (escape room) nie stanowią środków trwałych, i czy stanowią koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy Pokoje Zagadek nie stanowią środków trwałych, i czy zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o CIT stanowią koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości osiąganych dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskania.

Wnioskodawca jest podmiotem, który tworzy zaprojektowane przez zespół artystów pokoje typu escape room zwane również pokojami zagadek (dalej także: „Pokoje” lub „Pokoje Zagadek”).

Korzystanie z Pokoju Zagadek odbywa się w sposób następujący:

1.Klient rezerwuje sobie termin (dzień, godzinę) wstępu do Pokoju Zagadek - internetowo lub telefonicznie, opłaca wejście (w 50% przypadków na miejscu) oraz otrzymuje potwierdzenie rezerwacji.

2.Następnie Klient przychodzi w umówionym terminie do miejsca, w którym znajdują się Pokoje Zagadek, zostaje poinformowany na czym polega zabawa oraz jakie są jej zasady.

3.Po zapoznaniu się z zasadami Klient wchodzi do wybranego Pokoju Zagadek i rozpoczyna zabawę.

Rozrywka, o której mowa polega na tym, iż uczestnik bądź też uczestnicy po wejściu zostają zamknięci na określony czas do tematycznie przygotowanego pokoju, wyposażonego w urządzenia, interaktywne instalacje oraz rekwizyty. Pokoje nie są zamykane na klucz, uczestnicy mogą opuścić pokój w każdej chwili. Pokój Zagadek jest tematycznie przygotowany i uczestnik musi się z niego wydostać albo zrealizować inny, fabularny cel misji. Aby to uczynić, rozwiązuje on przygotowane wcześniej zagadki.

Twórcy pokojów dbają o to, aby wyjście nie było oczywiste i proste. Rozwiązanie każdej z zagadek zbliża uczestnika do wyjścia. W razie problemów uczestnik może dostać wsparcie w postaci naprowadzających na właściwe tory podpowiedzi od czuwających nad nim twórców escape room. Występuje także rola Mistrza Gry, który ma za zadanie wprowadzić uczestników w arkana wybranej gry oraz udzielić informacji o zasadach bezpieczeństwa obowiązujących w jej trakcie.

Escape roomy, są dość młodą dziedziną rozrywki, a każdy pokój prezentuje inną historię osadzoną w konkretnej kategorii, którą można dobrać do indywidualnych preferencji klienta. Pokoje zagadek to specjalnie zaaranżowane przestrzenie gdzie tematyka scenariusza może mieć charakter przygodowy, kryminalny czy horror.

Wnioskodawca aktualnie dysponuje kilkunastoma Pokojami Zagadek, gdzie w każdym Pokoju mamy do czynienia z innymi zagadkami, także o innym poziomie trudności. Pokoje zwykle nawiązują do jakichś wydarzeń, scenariuszy, a pobyt w nich ma dać klientowi odczucie uczestniczenia w autentycznym wydarzeniu (np. starożytnym Egipcie lub łodzi podwodnej).

Pokoje, które są tworzone przez Wnioskodawcę są jego autorskim pomysłem wspólników Wnioskodawcy, a sam proces projektowania, prototypowania oraz tworzenia zmienia się na bieżąco w miarę weryfikowania co działa poprawnie, a co trzeba jeszcze zmodyfikować. Co do zasady nawet w przypadku udostępniania Pokoju dla klientów nadal odbywa się proces testowania, sprawdzania oraz weryfikowania. Powyższe wynika z faktu, iż występują sytuacje w których szeroko rozumiana estetyka pokoju nie będzie pasowała do scenariusza czy też rozwiązanie zagadek jest utrudnione dla pewnej części klienteli, z uwagi na czynniki, których twórcy nie mogli wziąć pod uwagę podczas tworzenia lub testowania danego escape roomu (trudność gry lub jej nadmierna łatwość, irytacja gracza ze względu na pewne bodźce dźwiękowo-wizualne, niedobór albo nieodpowiednie oświetlenie) albo też z uwagi na czynniki, które pojawiły się w trakcie użytkowania scenariusza (zmiana grupy docelowej wśród graczy z uwagi na podjęte działania marketingowe albo też zmiana nawyków głównego wolumenu graczy). Również gotowa konstrukcja poszczególnego modułu (np. zbudowanej dźwigni lub podnośnika) może okazać się wadliwa a tym samym przeznaczona do modyfikacji bądź też utylizacji zanim wejdzie na rynek.

W praktyce Wnioskodawca ani na etapie projektowania ani na etapie już udostępniania Pokoju nie ma pewności czy zaproponowane rozwiązanie okaże się funkcjonalne i sprawne oraz czy nie będzie wymagało całkowitej zmiany i - w efekcie - demontażu.

Scenariusze gier to wysokobudżetowe produkcje, których łączne nakłady (materiały, usługi obce, wynagrodzenia) sięgają niejednokrotnie kilkaset tysięcy złotych. Poszczególny element może kosztować nawet od kilku do kilkunastu tysięcy złotych, nakłady ponoszone są na bieżąco, z częstotliwością miesięczną.

Awaryjność urządzeń jest bardzo wysoka, elementy użytkowe podlegają ciągłej eksploatacji. Praktycznie codziennie dochodzi do co najmniej kilku mniejszych lub większych awarii, które trzeba niezwłocznie usunąć.

Każdy pokój w przeciągu kilku miesięcy może przejść kompletną transformację i całkowicie zmienić swój charakter. Zmianie może też ulec stopień trudności oferowanej gry co podlega weryfikacji wymagań rynkowych (opinii klientów). Zdatność do użytkowania weryfikuje rynek, konieczne są drobne poprawki, a także zmiana podzespołów lub dodawanie nowych efektów i rozwiązań technologicznych. Nieustannie trzeba śledzić preferencje klientów oraz działania konkurencji i zmieniającą się sytuację na rynku.

Generalnie założenie jest takie, że dany pokój po określonym czasie - kilku tygodni, miesiącach, roku, kilku latach - zostanie przeznaczony na rozbiórkę lub utylizację albo gruntowną renowację lub reorganizację.

Jak zostało wskazane powyżej Pokój Zagadek nigdy nie jest kompletny i zmienia się w czasie ponieważ jest poddawany ciągłym procesom produkcji, bardziej lub mniej istotnym zmianom, przekształcenia, a niemalże każdy element pokoju jest zmienny.

Poszczególny element może być zarówno ruchomy jak i nieruchomy i równie dobrze - co w praktyce niejednokrotnie się zdarza - może stać się częścią innego pokoju. W momencie gdy coś nie funkcjonuje jak należy lub ulega zużyciu to należy to wymienić lub naprawić, co z uwagi na wysoki wolumen wykorzystywania poszczególnych elementów (7 dni w tygodniu od godziny 8:00 do godziny 24:00) oraz charakter gier (ingerencja gracza w przedmiot gry, często przy użyciu nadmiernej siły) zdarza się bardzo często.

Wnioskodawca de facto tworzy więc różnorakie elementy/ komponenty na zasadzie „klocków lego”, które następnie gdy zapadnie decyzja o ich montażu, tworzą wymyślony wcześniej escape room. Część z opisanych elementów/komponentów nigdy nie zostanie użyta do zmontowania w określonym escape room z różnych przyczyn - często artystycznych lub technologicznych - i pozostanie do wykorzystania w późniejszym okresie czekając na finalizację innego escape room’u albo też będzie użyta w procesie serwisowym lub do aktualizacji innych czynnych scenariuszy. Działalność typu escape room jest to nowa branża, która dynamicznie się rozwija, dlatego też Wnioskodawca nie jest w stanie jasno określić kierunku jej rozwoju.

W chwili pojawienia się pierwszych obiektów tego typu na rynku w roku 2014 koszt inwestycji sięgał rzędu 10.000 złotych natomiast w chwili obecnej trzeba przeznaczyć nawet do kilkuset tysięcy złotych na jeden Pokój Zagadek.

Z całą pewnością można stwierdzić, iż koszt ten może tylko wzrastać z uwagi na ciągle zmieniające się preferencje i wymagania klientów żądnych coraz to nowych rozrywek.

Spółka nie jest w stanie wskazać ani momentu, w którym dany Pokój Zagadek jest kompletny ani nie jest także w stanie określić jaki będzie czas jego trwania w obecnej, ciągle zmieniającej się formie (mogą to być dwa dni, trzy tygodnie czy osiem miesięcy). Wnioskodawca nie jest też w stanie określić wartości początkowej wykorzystywanych Pokoi z uwagi na ciągle czynione modyfikacje, istotne re-aranżacje oraz inwestycje.

Pytania

1.Czy tworzone przez Wnioskodawcę Pokoje Zagadek są środkami trwałymi?

2.Czy Wnioskodawca był/ jest uprawniony do rozpoznawania wydatków związanych z tworzonymi Pokojami do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT w sytuacji opisanej w stanie faktycznym?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy tworzone przez Wnioskodawcę Pokoje Zagadek nie są środkami trwałymi.

Ad 2

Wnioskodawca był/ jest uprawniony do rozpoznawania wydatków związanych z tworzonymi Pokojami do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT w sytuacji opisanej w stanie faktycznym.

Uzasadnienie Ad 1 i 2

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, środkami trwałymi są m.in. maszyny, urządzenia i środki transportu stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Z definicji tej wynika, że środkami trwałymi są składniki majątkowe, które łącznie posiadają następujące cechy:

1.są własnością lub współwłasnością podatnika;

2.zostały nabyte od innego podmiotu lub wytworzone we własnym zakresie,

3.są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

4.przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;

5.wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Kompletność oraz zdatność do użytku Pokojów Zagadek

Jak Wnioskodawca wskazał powyżej, środkiem trwałym mogą być tylko te składniki majątku, które są m.in. kompletne i zdatne do użytku. Terminem, w którym cechy te muszą być spełnione, jest dzień przyjęcia do używania. Wówczas składniki majątku muszą być funkcjonalną całością nie tylko w aspekcie technicznym, ale również prawnym.

W praktyce określenie czy dany składnik majątku jest funkcjonalną całością oraz czy spełnia wymogi prawne może sprawiać pewne trudności.

Warunkiem wstępnym uznania składnika majątkowego za zdatny do użytkowania jest jego kompletność. W przypadku opisywanego warunku „kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania” wskazać należy, że aby dokonywać odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środka trwałego, podatnik powinien nie tylko formalnie wprowadzić środek trwały do ewidencji środków trwałych, ale przede wszystkim powinien w roku podatkowym przyjąć ten środek, kompletny i zdatny do użytku, do używania.

Nie jest dopuszczalne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w sytuacji, jeżeli środek trwały nie jest kompletny i zdatny do użytku (tak też m.in. wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 5 czerwca 2019 r., I SA/Ol 312/19).

Opisywane kryteria muszą być spełnione kumulatywnie, co oznacza, że kompletność i zdatność do użytku danego środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania jest warunkiem niezbędnym i koniecznym do wprowadzenia go do ewidencji i tym samym określenia momentu rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych zgodnie z np. art. 16h ust. 1 ustawy o CIT (metoda liniowa amortyzacji).

Tylko środek trwały, który jest kompletny i zdatny do użytku w momencie jego oddania do używania może być objęty amortyzacją w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Przed tym momentem składniki majątku nie stanowią środków trwałych.

Stanowisko takie potwierdził m.in.: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 21 maja 2008 r., I SA/Go 356/08 (uprawomocnionym po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2010 r., sygn. II FSK1414/08), wskazując że: „amortyzacja uzależniona jest od kompletności jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania”.

Przepisy ustawy o PDOP nie zawierają definicji pojęcia „kompletności i zdatności do użytku”, dlatego na potrzeby wyjaśnienia tego terminu należy posłużyć się jego rozumieniem wypracowanym przez doktrynę oraz praktykę organów podatkowych i orzecznictwo sądów administracyjnych.

Zgodnie z poglądem prezentowanym w doktrynie, za kompletne i zdatne do użytku należy uznać składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, a ponadto spełniają wszystkie wymogi formalno-prawne wymagane na podstawie odrębnych przepisów, jak stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej.

Kwestię kompletności oraz zdatności do użytkowania opisano również w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe”.

W zakresie zagadnienia kompletności i zdatności do użytkowania wskazano, że składnik majątku może być uznany za środek trwały tylko wtedy, gdy jest zdatny do użytkowania. Środek trwały uznaje się za zdatny do użytkowania, jeżeli jest kompletny i jednocześnie spełnia:

a)wymogi prawne przewidziane w przepisach regulujących szczególne warunki jakie muszą spełniać określone kategorie środków trwałych, aby zostały dopuszczone do użytkowania,

b)wymogi wewnętrzne polegające na jego dostosowaniu do miejsca i warunków funkcjonowania, zgodnie z wymaganiami jednostki (np. agregat produkcyjny został posadowiony na fundamencie i podłączony do systemu wentylacji funkcjonującego w przedsiębiorstwie).

Zdatność do użytkowania powinna być potwierdzona odpowiednim dokumentem odbioru, ewentualnie po przeprowadzeniu stosownych prób.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (dostępnym także online na stronie: sjp.pwn.pl) słowo „kompletny” oznacza „taki, w którym nie brakuje żadnego z elementów”.

Środek trwały jest kompletny, jeżeli może realizować przypisane mu funkcje, co oznacza, że spełnia wszystkie warunki techniczne (pod względem konstrukcyjnym) i prawne przewidziane dla danej kategorii środków trwałych, a w szczególności zawiera wszystkie części składowe.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy zdaniem Spółki Pokoje Zagadek nie spełniają warunku „kompletności oraz zdatności do użytku” stąd nie stanowią środków trwałych na gruncie ustawy o CIT (ani w kontekście prawa bilansowego oraz ustawy o rachunkowości).

Pokoje podlegają bowiem ciągłym zmianom w krótkim czasie (w odstępie dni, tygodni, miesięcy) i nawet jeśli są zdatne do użytku (rozgrywane są w nich gry) to nie istnieje moment, w którym można uznać, iż są kompletne, a więc taki w którym nie brakuje żadnego z elementów. Poszczególne elementy/ komponenty stosowane przez Wnioskodawcę w celu stworzenia każdego Pokoju Zagadek nie posiadają jednostkowej wartości przekraczającej kwotę 10.000 zł, a ponadto nie mają charakteru kompletnego oraz zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Do przykładowych elementów/ komponentów stosowanych przez Wnioskodawcę należą m.in.:

• ściana modułowa (1,25m x 2,5m) wraz ze scenografią (faktura / tapeta / kolor i cieniowanie / weathering),
• płytka z elektroniką do pomieszczenia escape room do zagadek,
• płytka z elektroniką do pomieszczenia escape room do oświetlenia lub udźwiękowienia,
• zagadka ‘stół do pokera’, która polega na ułożeniu 4 kolumn żetonów pokerowych w odpowiednich miejscach, co otworzy ukryty schowek,
• reflektor oświetleniowy o określonej charakterystyce, itp.

Przewidywalność okresu używania Pokojów Zagadek oraz wartość początkowa zgodnie z powołanym art. 16a ustawy o CIT środkiem trwałym mogą być tylko te składniki majątku, których przewidywalny okres używania jest dłuższy niż rok.

Od przewidywalnego długości okresu używania środka trwałego zależy m.in. stawka amortyzacji.

W przypadku opisywanych w stanie faktycznym Pokojów Zagadek nie jest możliwym określenie przewidywalności okresu ich używania. Wynika to z opisywanego faktu ciągłej re-aranżacji Pokojów, wielości zmian i modyfikacji.

Może się zdarzyć, iż dany Pokój jako całość będzie kompletny przez tydzień albo miesiąc albo 2 lata i nie jest możliwe w praktyce aby określić czy nawet przewidzieć czy okres jego używania będzie dłuższy aniżeli rok. Spółka pragnie wskazać, iż nawet w teorii gdyby istniał Pokój Zagadek, który byłby kompletny i zdatny do użytku oraz jego przewidywalny okres używania byłby dłuższy niż rok - co raz jeszcze Spółka pragnie podkreślić nie ma zastosowania w sprawie Spółki - to nawet wówczas nie byłoby możliwe aby określić jego wartość początkową, od której należałoby ustalić odpisy amortyzacyjne, a to ponownie z uwagi na fakt ciągłej jej zmiany (in plus a także in minus).

Co do zasady wartość początkowa środka trwałego zależy od stanu, w jakim jednostka pozyskała lub wytworzyła środek trwały, zakresu i rodzaju działań, jakie jednostka przeprowadziła celem zapewnienia kompletności i zdatności do użytkowania zgodnie z jej zamierzeniem, jak również okresu dostosowania środka trwałego do użytkowania.

Gdyby więc możliwe było ustalenie nakładów poniesionych na wytworzenie środka trwałego i rozpoczęcie amortyzacji to wartość ta mogłaby się drastycznie zmienić za dzień, tydzień czy 6 miesięcy, a wręcz może dojść w tym krótkim czasie do całkowitej likwidacji Pokoju.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w znanych Wnioskodawcy interpretacjach indywidualnych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w:

• interpretacji indywidualnej z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. ITPB1/415-950/12/WM oraz,
• interpretacji indywidualnej z dnia 11 marca 2016 r., sygn. IPPB6/4510-52/16-2/AK.

Potwierdzenie prawidłowości stanowiska Spółki występuje także w orzeczeniach WSA m.in.

1.1) wyroku z dnia 5 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/OI 312/19,

2.2) wyroku z dnia 9 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 71/18,

3.3) wyroku z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Lu 893/14,

a także w orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide: wyrok z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. akt II FSK 1662/15).

Wydatki na Pokoje Zagadek jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, zaś ust. 4e wskazuje, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) (...).

Z uwagi na fakt, iż wydatki związane z Pokojami Zagadek spełniają definicję kosztów z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (oraz nie występują w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów podatkowych z art. 16 ust. 1) i stanowią tzw. koszty pośrednie, a więc koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, Spółka powinna rozpoznać wydatki związane z przedmiotowymi pokojami zgodnie za art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, tzn. w dacie ich poniesienia.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, jak i orzeczenia judykatury oraz stanowiska organów podatkowych, tworzone przez Wnioskodawcę Pokoje Zagadek nie są środkami trwałymi, a w konsekwencji Wnioskodawca był/ jest uprawniony do rozpoznawania wydatków związanych z tworzonymi Pokojami do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. 

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587, ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Z kolei w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W myśl art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:

podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
• dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
• dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h-16m.

Natomiast, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z wyjątkiem środków trwałych wymienionych w art. 16c tej ustawy).

Jednocześnie wskazać należy, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. Obiekt zbiorczy, którym może być np. Zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości osiąganych dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskania.

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest tworzenie pokojów typu escape room zwanych również pokojami zagadek. Pokoje zagadek to specjalnie zaaranżowane przestrzenie gdzie tematyka scenariusza może mieć charakter przygodowy, kryminalny czy horror.

Rozrywka, o której mowa we wniosku polega na tym, iż uczestnik bądź też uczestnicy po wejściu do pokoju zagadek zostają zamknięci na określony czas do tematycznie przygotowanego pokoju, wyposażonego w urządzenia, interaktywne instalacje oraz rekwizyty. Pokoje nie są zamykane na klucz, uczestnicy mogą opuścić pokój w każdej chwili. Pokój Zagadek jest tematycznie przygotowany i uczestnik musi się z niego wydostać albo zrealizować inny, fabularny cel misji. Aby to uczynić, rozwiązuje on przygotowane wcześniej zagadki. Twórcy pokojów dbają o to, aby wyjście nie było oczywiste i proste.

Wnioskodawca aktualnie dysponuje kilkunastoma Pokojami Zagadek, gdzie w każdym Pokoju mamy do czynienia z innymi zagadkami, także o innym poziomie trudności.

Pokoje, które są tworzone przez Wnioskodawcę są autorskim pomysłem jego i wspólników Spółki, a sam proces projektowania, prototypowania oraz tworzenia zmienia się na bieżąco w miarę weryfikowania co działa poprawnie, a co trzeba jeszcze zmodyfikować.

Co do zasady nawet w przypadku udostępniania Pokoju dla klientów nadal odbywa się proces testowania, sprawdzania oraz weryfikowania. Również gotowa konstrukcja poszczególnego może okazać się wadliwa a tym samym przeznaczona do modyfikacji bądź też utylizacji zanim wejdzie na rynek.

W praktyce ani na etapie projektowania ani na etapie już udostępniania Pokoju nie ma pewności czy zaproponowane rozwiązanie okaże się funkcjonalne i sprawne oraz czy nie będzie wymagało całkowitej zmiany i - w efekcie - demontażu. Awaryjność urządzeń jest bardzo wysoka, elementy użytkowe podlegają ciągłej eksploatacji. Praktycznie codziennie dochodzi do co najmniej kilku mniejszych lub większych awarii, które trzeba niezwłocznie usunąć.

Każdy pokój w przeciągu kilku miesięcy może przejść kompletną transformację i całkowicie zmienić swój charakter.

Według Wnioskodawcy Pokój Zagadek nigdy nie jest kompletny i zmienia się w czasie ponieważ jest poddawany ciągłym procesom produkcji, bardziej lub mniej istotnym zmianom, przekształcenia, a niemalże każdy element pokoju jest zmienny. Poszczególny element może być zarówno ruchomy jak i nieruchomy i równie dobrze – co w praktyce niejednokrotnie się zdarza - może stać się częścią innego pokoju. Spółka nie jest w stanie wskazać ani momentu, w którym dany Pokój Zagadek jest kompletny ani nie jest także w stanie określić jaki będzie czas jego trwania w obecnej, ciągle zmieniającej się formie (mogą to być dwa dni, trzy tygodnie czy osiem miesięcy). Wnioskodawca nie jest też w stanie określić wartości początkowej wykorzystywanych Pokoi z uwagi na ciągle czynione modyfikacje, istotne re-aranżacje oraz inwestycje.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy powinni Państwo zakwalifikować tworzone Pokoje zagadek do środków trwałych a w konsekwencji dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w powyższym zakresie, wskazać należy, że aby można było mówić o powstaniu środka trwałego muszą zostać spełnione warunki wynikające z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

W Państwa sprawie należy ustalić czy opisane tworzone Pokoje Zagadek, spełniają definicję środka trwałego.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Dodatkowo aby środek trwały podlegał obowiązkowi amortyzacji podatkowej jego wartość musi przekraczać wartość 10.000 zł (art. 16d ust. 1 udop).

W opisu sprawy wynika jednoznacznie, że Pokój Zagadek nigdy nie jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, Pokoje zmieniają się w czasie ponieważ są poddawane ciągłym procesom produkcji, bardziej lub mniej istotnym zmianom, przekształcenia, a niemalże każdy element pokoju jest zmienny.

Nie jest również możliwym określenie przewidywalności okresu użytkowania Pokoju zagadek. Wynika to z opisywanego faktu ciągłej re-aranżacji Pokojów, wielości zmian i modyfikacji. Poszczególne elementy/ komponenty stosowane przez Wnioskodawcę w celu stworzenia każdego Pokoju Zagadek nie posiadają jednostkowej wartości przekraczającej kwotę 10.000 zł.

Zatem jak wynika z opisu sprawy i cytowanych powyżej przepisów, opisane we wniosku Pokoje Zagadek nie spełniają definicji środka trwałego.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać, za prawidłowe.

Kolejną Państwa wątpliwość budzi kwestia ustalenia czy wydatki na Pokoje Zagadek zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o CIT stanowią koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia.

Przechodząc do kwestii określenia momentu potrącenia kosztu wskazać należy, że regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT, zaś kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami określone zostały w art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

Za tzw. koszty bezpośrednie uznaje się te wydatki, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła i są one niezbędne dla osiągnięcia przychodu (tj. są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów).

Natomiast koszty pośrednie stanowią te wydatki, które ponoszone są w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tj. wydatki na funkcjonowanie przedsiębiorstwa, związane z całokształtem działalności. Co do zasady, kosztów takich nie można przypisać konkretnym przychodom, jak również ocenić szczegółowo stopnia ich wpływu na uzyskanie przychodów.

Wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośrednio związanego z przychodami” oraz kosztu „innego niż bezpośrednio związanego z przychodami” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu.

Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego i przedstawiony stan faktyczny / zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że wydatki ponoszone na tworzone Pokoje Zagadek, stanowią/ stanowić będą koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Wydatków z tego tytułu nie da się wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Koszty są/ będą jednak związane z działalnością prowadzoną przez Państwa i przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez Państwa przychodów.

Odnosząc się do momentu ujęcia wydatków w kosztach uzyskania przychodu wskazać należy, że Spółka jest/ będzie uprawniona do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie poniesienia, tj. pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Powołane interpretacje i wyroki sądów nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tutejszy organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).