Interpretacja indywidualna z dnia 4 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.382.2023.1.EJ

Czy odsetki wypłacone od pożyczki udzielonej Spółce przez komplementariusza, będącego osobą fizyczną, będą stanowiły koszt podatkowy Spółki komandytowej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy odsetki wypłacone od pożyczki udzielonej Spółce przez komplementariusza, będącego osobą fizyczną, będą stanowiły koszt podatkowy Spółki komandytowej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A spółka komandytowa (zwana dalej: „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) jest spółką osobową prawa handlowego. Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce.

Komandytariuszem Spółki jest osoba fizyczna będąca polskim rezydentem i mająca prawo do 5% zysku Spółki. Natomiast jedynym komplementariuszem Spółki jest osoba fizyczna będąca polskim rezydentem i mająca prawo do 95% zysku Spółki.

Ponadto komplementariusz jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na hurtowej i detalicznej sprzedaży towarów. W związku z tym potrzebuje środków na pokrycie kosztów bieżącej działalności (m.in. na spłatę zobowiązań wobec kontrahentów; pokrycie kosztów sprzedaży; kosztów zarządu; uregulowanie bieżących opłat i podatków związanych z prowadzoną działalnością itp.).

Z uwagi na potrzebę zachowania źródła przychodów, rozważa się udzielenie Spółce oprocentowanej pożyczki przez komplementariusza Spółki. Środki z pożyczki udzielonej przez komplementariusza Spółki byłyby wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej, w tym przede wszystkim miałyby służyć zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów. Bez finansowania dłużnego w postaci pożyczki płynność finansowa Spółki mogłaby zostać zaburzona, a tym samym, jej przychody mogłyby być zagrożone. Odsetki wypłacane komplementariuszowi od udzielonej Spółce pożyczki byłyby oprocentowane na warunkach rynkowych i wypłacane w okresach cyklicznych.

Koszty finansowania dłużnego w postaci odsetek wypłaconych komplementariuszowi od udzielonej Spółce pożyczki nie przekroczyłyby w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł, a jeżeli rok podatkowy podatnika byłby dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwoty 250 000 zł pomnożonej przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Pytanie

Czy odsetki wypłacone od pożyczki udzielonej Spółce przez komplementariusza, będącego osobą fizyczną, będą stanowiły koszt podatkowy Spółki komandytowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty finansowania dłużnego w postaci wypłaconych komplementariuszowi odsetek od udzielonej Spółce pożyczki, do momentu nieprzekroczenia w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł lub odpowiednio 250 000 zł pomnożonych przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika, a jeżeli rok podatkowy podatnika byłby dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, będą zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., zwana dalej: „updop”), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji.

W myśl art. 1 ust. 3 pkt 1 updop, przepisy ustawy mają również zastosowanie do spółek komandytowych i spółek komandytowo-akcyjnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja kosztu uzyskania przychodu sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Jednocześnie, wobec spółki komandytowej nie wyłączono zastosowania art. 15c ust. 1 i 1a updop.

Zgodnie z art 15c. ust. 1 updop, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

((P – Po) – (K – Am – Kfd)) × 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P – zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po – przychody o charakterze odsetkowym,

K – sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a–16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd – zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu 1a.

W przypadku gdy rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę, o której mowa w ust. 1 pkt 1, oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

W myśl art. 15c ust. 3 updop, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Natomiast zgodnie z art. 15c ust. 12 updop, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca rozważa pozyskanie pożyczki od komplementariusza Spółki będącego osobą fizyczną. Pożyczka ta byłyby udzielona w całości w celu finansowania bieżącej działalności gospodarczej Spółki. Dzięki środkom pochodzącym z pożyczki, Spółka będzie mogła kontynuować działalność gospodarczą, zachowa źródła przychodów oraz jej przychody nie będą zagrożone.

A zatem, wypłacone komplementariuszowi odsetki od udzielonej Spółce pożyczki, będą zawierały się w definicji kosztów uzyskania przychodu zgodnej z art. 15 ust. 1 updop. Koszt poniesionych przez Spółkę odsetek zostanie bowiem poniesiony przez podatnika, tj. Spółkę. Wydatek będzie definitywny, gdyż wypłacone odsetki nie będą podlegały zwrotowi. Koszt będzie pozostawał w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ponieważ środki z pożyczki będą w całości przeznaczone na prowadzenie działalności przez Spółkę. Wydatki zostaną poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia przychodów, gdyż dzięki środkom z pożyczki, od których zostaną zapłacone odsetki, Spółka będzie mogła kontynuować działalność i nie narazi się na trudności w zachowaniu płynności finansowej.

Jednocześnie, odsetki od pożyczki nie zostały wymienione w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl z art. 16 ust. 1 pkt 11 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Zatem a contrario wnioskować należy, że wypłacone odsetki od pożyczki powinny stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w okresie w jakim zostały zapłacone.

Ponadto z treści art. 15c ust. 1 i 1a updop wynika, iż w przypadku kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającego w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł, bądź 250 000 zł pomnożonych przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika, jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, nie stosuje się ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego limit z art. 15c ust. 1 i 1a updop stosuje się do kosztów finansowania dłużnego w postaci odsetek dopiero w przypadku nadwyżki ponad ww. progi.

W konsekwencji, odsetki wypłacone przez Wnioskodawcę, komplementariuszowi będącemu osobą fizyczną od udzielonej Spółce pożyczki będą stanowiły koszt podatkowy Spółki komandytowej w dacie ich wypłaty, do momentu nieprzekroczenia w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł lub odpowiednio 250 000 zł pomnożonych przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika, a jeżeli rok podatkowy podatnika byłby dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa CIT”):

Ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji.

W myśl art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy CIT:

Przepisy ustawy mają również zastosowanie do spółek komandytowych i spółek komandytowo-akcyjnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Podatnik kwalifikując zatem poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu generowało przychód oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

O ile udzielenie kredytu jest neutralne podatkowo dla stron umowy, o tyle odsetki z nim związane, do poniesienia których jest zobowiązany kredytobiorca, po spełnieniu określonych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą, wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, dla kwalifikacji prawnej wydatków na zapłatę odsetek, stanowiących koszty uzyskania przychodów, istotne znaczenie ma cel ich poniesienia, czyli przeznaczenie środków finansowych uzyskanych w drodze kredytu (pożyczki). Kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania zapłaconych odsetek za koszty podatkowe jest zatem ustalenie związku przyczynowo-skutkowego, jak i gospodarczego pomiędzy ich zapłatą, a przychodami, jakie podatnik osiąga lub ma szansę osiągnąć. Jeżeli zatem, kredyt (pożyczka) został wykorzystany w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, to świadczenie uboczne, tj. np. odsetki od kredytu (pożyczki), można uznać jako poniesione w celu uzyskania przychodu.

Koszty kredytu (pożyczki), tj. odsetki od kredytu, mogą zatem być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a lub art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a powołanej ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…).

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze powyższy przepis, stwierdzić należy, że dla celów podatkowych za koszty uzyskania przychodów uznawane są wyłącznie zapłacone przez podatnika odsetki od zobowiązań (w tym pożyczek), pod warunkiem, że wiążą się one z jego przychodami. Obciążenie finansowe z tytułu odsetek musi być zatem faktycznie poniesione przez podatnika. W związku z tym, nie stanowią kosztów podatkowych spełniające warunek związku z przychodami odsetki naliczone, lecz niezapłacone lub umorzone.

Zatem w świetle ww. przepisów podatkowych regulujących zaliczanie odsetek do kosztów uzyskania przychodów należy podkreślić, iż przy zaliczaniu odsetek do kosztów uzyskania przychodów musi być spełniony warunek, aby kredyt został zaciągnięty w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Dodatkowo, zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy CIT:

Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3.000.000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] x 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Na podstawie art. 15c ust. 1a ww. ustawy:

W przypadku gdy rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę, o której mowa w ust. 1 pkt 1, oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

W myśl art. 15c ust. 3 powołanej ustawy:

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy CIT:

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Podkreślić należy, że treść powołanego wyżej art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że katalog kosztów ujętych w definicji „kosztów finansowania dłużnego” ma charakter przykładowy, o czym świadczy użycie przez Ustawodawcę sformułowań „wszelkiego rodzaju koszty” oraz „w szczególności”.

Stosownie do treści art. 15c ust. 13 ustawy CIT:

Przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy CIT:

Koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że rozważają Państwo pozyskanie pożyczki od komplementariusza Spółki będącego osobą fizyczną. Pożyczka ta byłyby udzielona w całości w celu finansowania bieżącej działalności gospodarczej Spółki (m.in. na spłatę zobowiązań wobec kontrahentów; pokrycie kosztów sprzedaży; kosztów zarządu; uregulowanie bieżących opłat i podatków związanych prowadzoną działalnością itp.). Dzięki środkom pochodzącym z pożyczki, Spółka będzie mogła kontynuować działalność gospodarczą.

Państwa wątpliwości budzi kwestia ustalenia, czy odsetki wypłacone od pożyczki udzielonej Spółce przez komplementariusza, będącego osobą fizyczną, będą stanowiły koszt podatkowy Spółki komandytowej.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że odsetki od pożyczki udzielonej Spółce komandytowej przez komplementariusza będą spełniać warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w tym nie zajdzie zastosowanie wyłączenie określone w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zatem mogą one zostać rozpoznane jako koszt uzyskania przychodów Spółki z zachowaniem warunków, o których mowa w art. 15c ustawy o CIT.

Zauważyć należy, że limit kosztów finansowania dłużnego, o którym mowa w przepisach art. 15c updop obejmuje wszelkie koszty finansowania dłużnego w myśl art. 15 ust. 12 updop wykorzystywane przez Spółkę, a nie wyłącznie koszty odsetek wypłaconych Komplementariuszowi od udzielonej Spółce pożyczki.

Zatem, Państwa stanowisko z powyższym zastrzeżeniem należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).