Wyrok SN z dnia 23 czerwca 2023 r., sygn. II CSKP 1988/22

1. Wykonanie przepisu art. 22 ust. 4 ustawy o grach hazardowych, który umożliwia odmowę wstępu lub usunięcie z ośrodka gier osobom stosującym techniki gry mogące wpłynąć na przypadkowość wyniku gry, nie wymaga wykazania pewności wpływu takich technik na wynik gry, lecz jedynie istnienie prawdopodobieństwa takiego wpływu, w celu zapewnienia przypadkowości wyniku gry.

2. Ochrona dóbr osobistych, w tym wolności, ma charakter wyjątkowy i nie powinna być nadużywana do realizacji innych celów, takich jak regulacja dostępu do hazardu.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Paweł Księżak (przewodniczący) 

‎SSN Jacek Grela ‎

SSN Adam Redzik (sprawozdawca)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 23 czerwca 2023 r. w Warszawie, ‎skargi kasacyjnej M.K. ‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie ‎z 8 października 2020 r., VI ACa 309/19, ‎w sprawie z powództwa M.K. ‎przeciwko C. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. ‎o ochronę dóbr osobistych,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I.

M.K. (dalej również: „Powód” lub „Skarżący”), zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 października 2020 r., I ACa 309/19, zaskarżając ten wyrok w całości.

Na podstawie art. 398 § 1 pkt 2 k.p.c. zaskarżonemu wyrokowi Skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj. art. 385 k.p.c. oraz art. 378 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. przez faktyczne nierozpoznanie przez Sąd II instancji zarzutu apelacyjnego podniesionego przez Powoda w pkt 5 na stronie 3 apelacji - tj. zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz § 2 pkt 3 ww. rozporządzenia poprzez błędne niezastosowanie tych przepisów, a także zarzutu naruszenia § 2 pkt 4 ww. rozporządzenia poprzez błędne zastosowanie tego przepisu przez Sąd I instancji, czego skutkiem było zasądzenie przez ten Sąd w pkt II wyroku z 14 stycznia 2019 r. od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów procesu obejmujących koszty zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotnie wyższej niż należne – mianowicie w kwocie 1800 zł, a nie w kwocie 900 zł.