Interpretacja indywidualna z dnia 19 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.582.2023.1.TR

Obowiązki płatnika w związku z przeniesieniem służbowym.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych: stanów faktycznych oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe w części dotyczącej pytania nr 2 i nieprawidłowe w części dotyczącej pytania nr 1 i pytania nr 3.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego (…).

W związku z rozwojem grupy i rozszerzaniem działalności wnioskodawcy, Wnioskodawca podjął decyzję o otwarciu jednostki organizacyjnej spółki w innej miejscowości. Wnioskodawca zaproponował dotychczasowemu dyrektorowi spółki objęcie stanowiska innego Dyrektora w tej innej miejscowości.

Dyrektor zatrudniony był na podstawie umowy o pracę. Po akceptacji propozycji Wnioskodawcy w zakresie zmiany stanowiska, z pracownikiem zawarta została nowa umowa o pracę na stanowisku innego dyrektora w innej miejscowości. Zachowana została ciągłość zatrudnienia, tzn. nowa umowa bezpośrednio zastąpiła poprzednią umowę o pracę.

Zmiana stanowiska wiązała się dla pracownika ze zwiększeniem kwoty wynagrodzenia, ale także z koniecznością posiadania możliwości stałej obecności w biurze w innej miejscowości. Stały charakter przeniesienia wyklucza uznanie, że jest to podróż służbowa czy delegacja.

W celu zapewnienia możliwości prawidłowej realizacji obowiązków pracownik otrzymuje od spółki dodatkowe miesięczne świadczenie w celu pokrycia kosztów najmu lokalu mieszkalnego w związku ze zmianą miejsca zamieszkania, którego wysokość jest określona przez strony ryczałtowo i w całości przeznaczane jest przez pracownika na wynajem lokalu mieszkalnego. Świadczenie to wypłacane jest z dołu, najpóźniej do 10. dnia następnego miesiąca kalendarzowego, a podstawą jego wypłaty jest postanowienie zawarte w umowie o pracę określające konkretną wartość pieniężną świadczenia przysługującego pracownikowi. Okres wypłacania świadczenia, jak i okres obowiązywania umowy o pracę na stanowisku Dyrektora Zarządzającego nie został określony (umowa o pracę na czas nieokreślony).

Wnioskodawca dotychczas odprowadzał zaliczkę na podatek dochodowy pracownika tak jak w przypadku wynagrodzenia za pracę. Na dzień składania niniejszego wniosku pracodawca stosuje wobec zaliczek na podatek dochodowy pracownika koszty uzyskania przychodu w wysokości 300 zł na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na położenie wynajmowanego lokalu w jednej z podwarszawskich miejscowości.

W związku z przeniesieniem doszło do zmiany miejsca zamieszkania pracownika w rozumieniu art. 25 Kodeksu cywilnego. Pracownik przeniósł się wraz ze swoją rodziną do jednej z podwarszawskich miejscowości, która na ten moment jest miejscem, w którym pracownik przebywa z zamiarem stałego pobytu. Pracownik wraz z rodziną zamieszkują w wynajętym lokalu, na opłacenie którego jest przeznaczane przedmiotowe świadczenie wypłacane przez pracodawcę.

Wnioskodawca nadmienia jednak, że przeniesienie wynikło z inicjatywy pracodawcy, a nie pracownika. Jednocześnie, jak już wcześniej zaznaczano, przeniesienie pracownika jest przeniesieniem stricte służbowym, bowiem nowe stanowisko pracy wymaga od pracownika stałej obecności w innej miejscowości i ze względu na stały okres przeniesienia konieczna stała się również przeprowadzka całej rodziny pracownika.

W związku z powyższym powstała wątpliwość co do charakteru otrzymywanego świadczenia pod kątem obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pytania

1)Czy otrzymywane przez pracownika dodatkowe miesięczne świadczenie w celu pokrycia kosztów najmu lokalu mieszkalnego powoduje powstanie po stronie pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2)Dodatkowo, w przypadku braku podzielenia przez Organ stanowiska przedstawianego przez Wnioskodawcę, tj. uznania przez Organ, że przedmiotowe świadczenie jest przychodem pracownika: Czy wypłacana pracownikowi kwota przedmiotowego świadczenia korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych aż do wyczerpania limitu 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie?

3)Po rozważeniu powyższych pytań, w związku z informacjami posiadanymi przez Wnioskodawcę co do zamierzeń pracownika, Wnioskodawca przedstawia pytanie dotyczące zdarzenia przyszłego: Czy w przypadku złożenia przez pracownika wniosku, o którym mowa w art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownik będzie mógł korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania pierwszego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dodatkowe miesięczne świadczenie w celu pokrycia kosztów najmu lokalu mieszkalnego przekazywane pracownikowi nie będzie stanowiło jego przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy świadczenie to wynika wyłącznie z pełnionych przez pracownika obowiązków służbowych i jest wypłacane w celu neutralizacji kosztów ponoszonych przez pracownika działającego w interesie pracodawcy. Do obowiązków pracodawcy należy zapewnienie dla pracowników warunków pracy, które będą pozwalały na prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków przez pracowników. Zapewnienie pracownikowi miejsca zakwaterowania umożliwiającego wykonywanie obowiązków w miejscowości, do której pracownik został przeniesiony, jest wyłącznie interesem pracodawcy i nie stanowi przysporzenia majątkowego po stronie pracownika.

Nie można bowiem przyjąć, że to pracownik powinien ponosić majątkowy koszt wykonywania obowiązków na rzecz pracodawcy i w miejscu przez niego wskazanym, które odbiega od dotychczasowego. Pracodawca niejako rekompensuje uciążliwości związane z koniecznością zmiany miejsca, w którym wykonywana jest większość obowiązków pracowniczych i gdy jednocześnie codzienne dojazdy nie są uzasadnione.

Wydatek na wynajęcie mieszkania jest ponoszony w interesie pracodawcy, nie służy realizacji celów osobistych pracownika, a zapotrzebowania kadrowego pracodawcy. Podobne stanowisko przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 marca 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 3984/14) „skorzystanie przez pracownika ze świadczenia w postaci noclegu, nawet wykupionego przez niego samodzielnie, nie jest świadczeniem spełnionym w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Wydatki te nie mają związku z celami osobistymi pracownika, a wyłącznie z celami służbowymi”.

Wnioskodawca podziela stanowisko wyrażone w ww. wyroku, w związku z czym jego zdaniem przedmiotowe świadczenie na rzecz pracownika również nie będzie stanowiło jego przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą spoczywały obowiązki płatnika tego podatku z tego tytułu.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca przytacza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 listopada 2014 r. (sygn. akt I SA/Po 548/14): „Zdaniem sądu orzekającego w niniejszej sprawie zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika”.

Na podzielenie zasługuje też stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 października 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3045/16 „zapewnienie pracownikowi noclegu nie odbywa się w jego interesie, lecz jest podyktowane interesem Spółki i wynika z przyjętego modelu prowadzenia działalności gospodarczej. Nocleg zapewniony pracownikowi jest więc swego rodzaju „narzędziem pracy”, jakie Spółka dostarcza pracownikom w celu optymalizacji prowadzonej działalności gospodarczej. Trudno przyjąć, że gdyby nie to „narzędzie”, pracownik musiałby we własnym zakresie zapłacić za nocleg, i że z tego względu pracodawca uwalnia pracownika od koniecznego wydatku, albo że ten wydatek ponosi zamiast pracownika”. W przypadku zajęcia przez Organ odmiennego stanowiska w zakresie pytania 1, wnioskodawca przedstawia również swoje stanowisko dotyczące ewentualnych pytań numer 2 i 3, zakładających uznanie, że powyższe świadczenie jest jednak przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie pytania numer 2 zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe świadczenie jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako zwrot kosztów przeniesienie służbowego (do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie). Przeniesienie służbowe, o którym mowa w ww. przepisie dotyczy bowiem zarówno pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i osób pozostających w stosunkach służbowych (np. Policja, Straż Graniczna). Pojęcie to wskazuje bowiem na jego potoczne znaczenie, tj. jako okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika na postawie odpowiedniego polecenia pracodawcy.

W dyspozycji powyższego przepisu wynika, że do jego zastosowania wymagane jest spełnienie 3 warunków:

•kwoty z tego tytułu otrzymuje pracownik,

•kwoty te stanowią zwrot kosztów przeniesienia służbowego lub zasiłek na zagospodarowanie lub osiedlenie się,

•kwoty te są związane z przeniesieniem służbowym.

Powyższe potwierdzają także liczne interpretacje indywidualne wydane w podobnych okolicznościach, co przedstawiane w niniejszym wniosku przez Wnioskodawcę, m.in. Interpretacja indywidualna z dnia 29 września 2016 r. Izba Skarbowa w Katowicach (sygn. IBPB-2-2/4511-736/16-1/AK): „Zatem przedmiotowe zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym (pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy). Pojęcie „przeniesienie służbowe” wskazuje wyłącznie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy nie odnosi się do kwot otrzymanych przez pracowników pozostających w stosunku pracy”. W związku z tym należy uznać, że sytuacja, w której pracownikowi (zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę) dotychczas wykonującemu obowiązki głównie na terenie województwa śląskiego, przydzielone zostały obowiązki wykonywane głównie na terenie Warszawy, to będziemy mieli do czynienia z przeniesieniem służbowym. Bez wątpienia także wypłacane pracownikowi świadczenie ma na celu zwrot kosztów tego przeniesienia, w postaci zwrotu kwoty potrzebnej do wynajęcia lokalu mieszkalnego, który będzie umożliwiał wykonywanie przez pracownika obowiązków w prawidłowy sposób.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie będzie zobowiązany do odprowadzania zaliczki i innych zobowiązań publicznoprawnych od przedmiotowego świadczenia aż do momentu osiągnięcia jednorazowego limitu w postaci 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie, a obowiązki płatnika po stronie wnioskodawcy wystąpią dopiero w momencie przekroczenia tego jednorazowego limitu (w przypadku uznania, że jednak świadczenie to stanowi przychód pracownika).

Biorąc bowiem pod uwagę stan faktyczny na dzień składania niniejszego wniosku, w ocenie Wnioskodawcy, po wyczerpaniu ww. limitu pracownikowi nie będzie przysługiwało zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik korzysta z kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co jednocześnie wyklucza zastosowanie ww. zwolnienia, zgodnie z treścią art. 21 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyklucza osoby, którym przysługują podwyższone koszty uzyskania przychodu z tytułu wykonywania pracy w miejscu innym niż miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym, przechodząc do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 3, Wnioskodawca podjął wiadomość o planach pracownika dotyczących złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego wnioskodawca jako płatnik byłby zobowiązany do zaprzestania odliczania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy będzie to prowadziło to możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku pracowników przenoszonych przez wnioskodawcę spełnione są wszystkie przesłanki do zastosowania niniejszego zwolnienia. Wnioskodawca finansuje pracownikowi świadczenie w celu pokrycia kosztów zakwaterowania pracownika w miejscowości położenia zakładu pracy (miejsca świadczenia pracy), które znajduje się poza dotychczasowym miejscem zamieszkania pracownika.

Biorąc zatem pod uwagę możliwe zdarzenie przyszłe, w przypadku złożenia ww. wniosku przez pracownika, będą spełnione przesłanki do zastosowania wobec niego zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem porównując tę hipotetyczną sytuację, która powstanie w przypadku zdarzenia przyszłego, odpadnie ostatnia przesłanka negatywna, która powodowała brak możliwości zastosowania ww. zwolnienia.

Podsumowując, wypłacane pracownikowi świadczenie, które ma na celu pokrycie kosztów wynajmu mieszkania w miejscowości, do której pracownik został przeniesiony służbowo, w ocenie Wnioskodawcy nie będzie przychodem pracownika, ponieważ jest to wydatek ponoszony w celu realizacji działań biznesowych pracodawcy.

Po drugie, nawet jeśli uznać, że w przedstawionej sytuacji dochodzi po stronie pracownika do powstania przychodu, to jest on zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca w tym zakresie nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania podatku (aż do momentu przekroczenia jednorazowego limitu określonego w ustawie).

Na dzień składania niniejszego wniosku, pracownikowi nie będzie jednak w dalszych okresach przysługiwało zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku jednak złożenia przez pracownika wniosku, o którym mowa w art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w następnych okresach, Wnioskodawca będzie wykonywał obowiązki płatnika uwzględniając przedmiotowe świadczenie, jednak korzystając ze zwolnienia w wysokości 500 zł miesięcznie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 32 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2647 ze zm.):

Natomiast artykuł 38 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Zgodnie z kolei z art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy:

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Z kolei na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Na podstawie zaś art. 11 ust. 2a ww. ustawy:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że zarówno w art. 11 ust. 1, jak i w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wskazuje, że przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze (czyli: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika) oraz świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne (których sposób określenia wartości przedstawiony został w art. 11 ust. 2 i ust. 2a oraz w art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem wszelkie dodatki do wynagrodzeń wypłacane pracownikom należy zakwalifikować do świadczeń pieniężnych.

Zauważyć również należy, że na podstawie przywołanego przez Państwo art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem przedmiotowe zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym (pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy). Pojęcie „przeniesienie służbowe” wskazuje wyłącznie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy:

Aby ww. zwolnienie dotyczące pracownika miało zastosowanie, muszą być spełnione przesłanki wynikające z tego przepisu, tj.:

·przeniesienie musi być służbowe, czyli związane z poleceniem pracodawcy, a nie ze zmianą miejsca zamieszkania wynikającą z woli i inicjatywy samego pracownika,

·przeprowadzka musi mieć miejsce w trakcie zatrudnienia, a więc nie mogą to być przenosiny w związku z podjęciem nowej pracy u innego pracodawcy,

·rekompensata otrzymana od pracodawcy nie może przekroczyć 200% wynagrodzenia pracownika należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie,

·zwolnienie dotyczy wyłącznie pracowników, a nie osób wykonujących pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej (np. zleceniobiorców).

Jednocześnie na mocy również przywołanego przez Państwo art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy:

Przy tym, stosownie do zawierającego zastrzeżenie art. 21 ust. 14 ww. ustawy:

Stosownie jednak do art. 32 ust. 6 ww. ustawy:

Stosownie do art. 22 ust. 2 ww. ustawy:

Biorąc wszystko co wyżej pod uwagę, na gruncie przedstawionych zdarzeń należy stwierdzić, że wypłacone przez Państwa pracownikowi dodatkowe świadczenie stanowi dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w tej części Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Świadczy o tym zarówno szeroki katalog przychodów wymieniony w art. 12 ust. 1 ww. ustawy w połączeniu z zasadą powszechności opodatkowania, jak i dodatkowo fakt, że w przywołanym przez Państwa przepisie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy racjonalny ustawodawca sam uznał świadczenia o takiego rodzaju charakterze za przychody podlegające podatkowi, zwalniając je pod pewnymi zastrzeżeniami od tegoż podatku. Wszak w przeciwnym razie, wprowadzenie tego zwolnienia byłoby nie tylko zbędne, ale wręcz nieracjonalne. Zwolnić od podatku można bowiem wyłącznie taki przychód, który ze swojej istoty stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, wypełniając obowiązki płatnika, winni Państwo uwzględnić, że przedmiotowe świadczenie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy cyt. art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości limitu określonego tym przepisem, albowiem spełnia przesłanki w nim wymienione, a w szczególności:

•zaznaczyli Państwo, że przedmiotowe przeniesienie jest przeniesieniem stricte służbowym, a także, że stały charakter przeniesienia wyklucza uznanie, że jest to podróż służbowa czy delegacja, i mimo iż pracownik wyraził zgodę na przeniesienie do innego regionu, to jak Państwo wykazali, inicjatywę i decyzję w tym zakresie podjęli Państwo, dywersyfikując działalność na również inny region,

•mimo iż zawarto nową umowę o pracę, która zastąpiła poprzednią, to – jak Państwo podkreślili – zachowana została ciągłość zatrudnienia pracownika u Państwa i w trakcie ciągłości zatrudnienia nastąpiła opisana przeprowadzka,

•pracownika łączy z Państwem stosunek pracy, w ramach którego nastąpiło opisane przeniesienie.

W tej zatem części Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Nieprawidłowe jest jednak Państwa stanowisko w ostatniej części – dotyczącej zastosowana zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust . 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do nadwyżki przychodu, która przekroczy limit zwolnienia wskazany w art. 21 ust . 1 pkt 14 tejże ustawy.

W kontekście powyższego należy dopowiedzieć, że w przedstawionej we wniosku sytuacji obowiązujące przepisy prawa nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi wydatków, tak jak ma to miejsce np. w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1510, ze zm.). Przepis ten stanowi, że:

W sytuacji zatem, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa – zapewnia pracownikom, świadczenie w postaci zakwaterowania, to uznać należy, że stanowi ono dla pracowników przychód z tytułu świadczeń nieodpłatnych, o których mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego wartość jest wydatkiem poniesionym w interesie pracownika i to jemu przynosi wymierną korzyść. W sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby sam ponieść przedmiotowy wydatek, gdyż potrzeba odpoczynku (snu) oraz poczucia bezpieczeństwa (dachu nad głową), należą do podstawowych potrzeb człowieka. Zatem zapewnienie tego świadczenia ma wymiar osobisty. Przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę – w postaci zapewnienia zakwaterowania – leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na zakwaterowanie, jaki pracownik musiałby ponieść w związku z wykonaniem obowiązków, zgodnie z umową o pracę którą zawarł.

Z tych też względów, uznać należy, że przyjęcie przez pracownika takiego rodzaju świadczenia następuje za zgodą pracownika oraz przynosi mu wymierną korzyść majątkową (taka korzyść polega na uniknięciu wydatku). Tym samym spełniony jest warunek dobrowolności świadczeń oraz jego udzielenia w interesie pracownika. Jak bowiem zauważył Trybunał Konstytucyjny, jeżeli pracownik wyraził zgodę na przyjęcie świadczenia, to zostało ono spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści. Jednocześnie ww. korzyść jest przypisana indywidualnie do pracownika.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu taka sytuacja jednak nie zaistnieje, albowiem Państwo nie ponoszą wydatku z tytułu zakwaterowania, który w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być świadczeniem nieodpłatnym lub świadczeniem częściowo odpłatnym. Państwo przekazują bowiem pracownikowi świadczenie pieniężne, które nie jest objęte zwolnieniem uregulowanym w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tymczasem zwolnienie uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do zakwaterowań/noclegów zapewnianych pracownikom, których miejsce zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, w związku z wykonywaniem przez tych pracowników pracy na rzecz pracodawcy, pod warunkiem, że pracownicy ci nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4. Przy tym, ww. zwolnienie nie ma zastosowania do pracowników będących w podróży służbowej.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia jest, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można utożsamiać zapewnienia/sfinansowania zakwaterowania/noclegu przez pracodawcę ze zwrotem przez pracodawcę kosztów noclegu, które poniósł pracownik czy wreszcie świadczeniem pieniężnym na taki cel – jak w sprawie niniejszej.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie opisanego we wniosku zdarzenia, nawet jeśli pracownik – jak Państwo podali – korzystający z kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy podatkowej przestanie korzystać z tychże kosztów na skutek złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 32 ust. 6 ww. ustawy, nie będą Państwo – jako płatnik – uprawnieni do zastosowania w stosunku do przedmiotowego świadczenia w żadnej jego części zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 19 tejże ustawy, albowiem zwolnienie to nie obejmuje świadczeń pieniężnych wypłaconych pracownikowi, ale jedynie wydatki pracodawcy z tytułu zakwaterowania, traktowane w ustawie jako świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne, takie jak np., gdyby to Państwo wynajęli pracownikowi kwaterę czy hotel i je pracownikowi udostępnili.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

·stanów faktycznych, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzeń oraz

·zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnośnie do przywołanych przez Państwo rozstrzygnięć wyjaśniam, że dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia te są wiążące; w innych nie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).