Interpretacja indywidualna z dnia 21 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.405.2023.1.PP

Wynagrodzenia wypłacane na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) - nie stanowią odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT ani innych świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Płatności te nie są związane także z innymi tytułami w przepisie tym wymienionymi.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 lipca 2023 roku wpłynął Państwa wniosek z 19 lipca 2023 roku o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy Spółka dokonując wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych wypłat zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. sp. z o.o. jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka jest częścią grupy B. (dalej także: „Grupa”, „Grupa B”), jednej z wiodących (…).

A. sp. z o.o. jest spółką zajmującą się m.in. produkcją (…), mających na celu poprawę bezpieczeństwa żywnościowego. Oprócz szerokiego portfolio produktów, obejmującego m.in. (…), Spółka oferuje także profesjonalne programy wspierania (…) oraz doradztwo dla (...). Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa produktów.

W związku z prowadzoną działalnością, w celu zapewnienia odpowiedniej płynności finansowej, Spółka przystąpiła w roli faktoranta do wdrożonego w Grupie B. modelu faktoringu, obejmującego także inne podmioty z Grupy. Rolę faktora w powyższym modelu pełni C. S.A. z siedzibą w Hiszpanii (dalej także: „Faktor”), prowadzący działalność gospodarczą obejmującą m.in. wykonywanie usług faktoringowych. Faktor podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania na terytorium państwa swojej rezydencji, tj. Hiszpanii. Faktor nie prowadzi w Polsce oddziału, nie posiada siedziby ani żadnego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Mając na uwadze zawarte przez Spółkę umowy dotyczące wdrożonego modelu faktoringu tj. (1) Umowę ramową faktoringu dotyczącą zakupu i obsługi wierzytelności oraz (2) Umowę przystąpienia Sprzedającego, z perspektywy Spółki wdrożony model faktoringu obejmuje następującą sekwencję działań oraz płatności:

1. Spółka wystawia fakturę określonemu klientowi (odbiorcy) z tytułu sprzedawanych produktów lub świadczonych usług,
2. Spółka informuje o transakcji (i) Faktora,
3. Faktor przekazuje okresowo, w uzgodnionych terminach, równowartość należności Spółce, nabywając równocześnie wierzytelność Spółki wobec klienta (odbiorcy) Spółki, na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy Spółką, Faktorem oraz tzw. Agentem (D z siedzibą w Szwajcarii) pełniącym rolę pośrednika będącego punktem kontaktowym pomiędzy Faktorem a Grupą B.
4. Spółka, po otrzymaniu płatności od klienta (odbiorcy), przekazuje 100% płatności Faktorowi,
5. Faktor następnie obciąża Spółkę fakturą z tytułu świadczonych usług faktoringowych (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe).

Ponadto, implementowany w Spółce model faktoringu charakteryzuje się następującymi rozwiązaniami organizacyjnymi:

1. We wdrożonym modelu faktoringu brak bezpośrednich przepływów pomiędzy klientami (odbiorcami) Spółki a Faktorem, tj. klienci (odbiorcy) Spółki dokonują płatności bezpośrednio na rzecz Spółki, która następnie transferuje je do Faktora, realizując tym samym zawartą z Faktorem umowę sprzedaży wierzytelności (Klienci Spółki (odbiorcy) nie są poinformowani o fakcie przeniesienia wierzytelności przysługującej Spółce z faktur na Faktora oraz klienci (odbiorcy) nie wpłacają należności wynikających z faktur wystawionych przez Spółkę na rachunek bankowy Faktora).
2. W przypadku wystąpienia sytuacji niewypłacalności klienta (odbiorcy) Spółki, w oparciu o ubezpieczenie Grupy B, Faktor przejmuje 95% ryzyka niewypłacalności klienta (odbiorcy), natomiast Spółka jedynie 5% (tzw. faktoring bez regresu, w którym Faktor przejmuje ryzyko związane z możliwą niewypłacalnością klienta faktoranta).
3. Wdrożony w Spółce model faktoringu obejmuje ograniczoną grupę klientów Spółki, wyselekcjonowanych na podstawie kryterium materialności / istotności.

Spółka i Faktor nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów o cenach transferowych.

Mając powyższe na uwadze, po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość czy Spółka w opisanym modelu faktoringu, dokonując wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, opłaty dodatkowe) jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), do pobrania od tych wypłat zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka w opisanym modelu faktoringu, dokonując wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych wypłat zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w opisanym modelu faktoringu, dokonując wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych wypłat zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dochody tego rodzaju ujęte zostały min. w art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o CIT, zgodnie z którymi podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, o czym stanowi art. 21 ust. 2 ustawy o CIT.

Stosownie zaś do treści art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Wskazać należy, że warunkiem zastosowania art. 21 ust. 1, a w dalszej konsekwencji także i art. 26 ust. 1 ustawy o CIT jest to, by właściwa umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na terenie którego podatnik ma siedzibę, nie stanowiła inaczej. Pierwszeństwo stosowania mają bowiem postanowienia takiej umowy, z której brzmienia wynika, na podstawie przepisów którego z państw-stron umowy określać się będzie powstanie obowiązków podatkowych w stosunku do poszczególnych kategorii dochodów osób mających siedzibę w umawiających się państwach.

Ze względu na fakt, że państwem siedziby Faktora jest Hiszpania, potencjalne zastosowanie w tej sprawie znajdą postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku podpisana w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz.U. z 1982 r. nr 17 poz. 127, dalej: „UPO”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 UPO odsetki, które powstają w jednym z Umawiających się Państw i wypłacane są osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym drugim Państwie. Zgodnie zaś z brzmieniem ust. 2 wskazanego przepisu użyte w niniejszym artykule określenie „odsetki” oznacza dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, bez względu na to, czy są zabezpieczone hipotecznie i czy pociągają za sobą prawo do udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji i skryptów dłużnych, włączając dodatkowe wygrane związane z takimi pożyczkami, obligacjami i skryptami dłużnymi. Kary za zwłokę w zapłacie nie będą traktowane jako odsetki przy stosowaniu niniejszego artykułu.

W przeciwieństwie do UPO polska ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „odsetek”. Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 200, str. 587), odsetki stanowią „okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego”. Analogicznie pojęcie odsetek jest definiowane w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. W Komentarzu tym podkreśla się, że odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższych definicji, żeby mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu między podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Odsetki muszą bowiem wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym, ponieważ zawsze stanowią one wynagrodzenie za otrzymane finansowanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, sytuacja taka nie wystąpi w przypadku dokonania wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora ze względu na specyficzny charakter prawny umowy factoringu. Wskazać bowiem należy, że umowę factoringu zalicza się do tzw. umów nienazwanych. Factoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Wyróżnia się podział na factoring właściwy i niewłaściwy. Factoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem w umowie factoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor (tzw. ryzyko dei credere). Mamy tu do czynienia z definitywnym przejściem wierzytelności przedsiębiorcy na faktora, zostaje między stronami zawarta specyficzna "umowa sprzedaży" wierzytelności, gdyż ten właśnie rodzaj factoringu nie łączy ze sobą prawa "regresu".

Factoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, czyli przelew wierzytelności ze sprzedawcy (dostawcy, usługodawcy) na faktora nie jest definitywny. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika. Przedstawione dwa odmienne typy umowy factoringu pozwalają stwierdzić, że umowa faktoringu właściwego, w wyniku którego dochodzi do definitywnego przeniesienia danej wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora, ma cechy umowy sprzedaży wierzytelności. Należy ją zatem traktować jako zbliżoną do cesji wierzytelności (tak np. NSA w wyroku z dnia 31 lipca 1995 r. sygn. akt SA/Ka 1487/94). Nie można jej skutków w zakresie podatku dochodowego utożsamiać ze skutkami, jakie pociąga za sobą umowa pożyczki, gdyż w przypadku faktoringu właściwego faktor nie ma prawa regresu wobec faktoranta (nie występuje tu obowiązek zwrotu wypłaconej kwoty, tak jak w przypadku modelu, w którym uczestniczy Wnioskodawca). Taki też właśnie pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 października 2001 r. (sygn. akt I SA/Łd 142/00). Podobne stanowisko prezentowane jest m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki z dnia 1 września 1998 r. sygn. akt I SA/Wr 973/98 i sygn. akt I SA/Wr 116/98 oraz z dnia 24 lipca 2002 r. sygn. akt I SA/Wr 1992/01).

W przypadku factoringu niewłaściwego, sądy administracyjne (np. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 21 listopada 2003 r. sygn. akt I SA/Wr 1427/01) również wyrażają pogląd uznający ten rodzaj factoringu, podobnie jak factoring właściwy, za umowę niemającą żadnych cech pożyczki i nie wywołujący skutków podatkowych jak pożyczka.

Factoring niewłaściwy powoduje jedynie, że faktor otrzymuje dodatkowe zabezpieczenie w postaci możliwości dochodzenia płatności od jeszcze jednego podmiotu poza dłużnikiem, czyli od faktoranta. Nie ogranicza to w żadnym razie praw faktoranta jak właściciela wierzytelności.

Z przytoczonych powyżej poglądów judykatury w opinii Wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że zasadniczo jakikolwiek model factoringu nie może być traktowany na równi z umową pożyczki ze względu na brak tożsamości przedmiotowo istotnych elementów obu tych umów. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób jest traktować wynagrodzenia wypłacanego wierzycielowi z tego rodzaju umowy jako należności za korzystanie z kapitału powierzonego zobowiązanemu, gdyż przy zawarciu umowy factoringu nie dochodzi do udzielenia faktorantowi finansowania o charakterze zwrotnym. W konsekwencji, nie sposób zakwalifikować wynagrodzenia z umowy factoringowej do przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie wskazać, że powyższe stanowisko jest szeroko akceptowane przez organy podatkowe, m.in. w następujących interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dotyczących analogicznych stanów faktycznych, wydanych na przestrzeni szeregu ostatnich lat:

• interpretacja indywidualna z dnia 8 sierpnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.151.2017.1.IZ (stanowisko wnioskodawcy prawidłowe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy);
• interpretacja indywidualna z dnia 25 września 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.319.2018.1.SG (stanowisko wnioskodawcy prawidłowe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy);
• interpretacja indywidualna z dnia 26 września 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.317.2019.1.ŚS:

„Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wypłacane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie na rzecz spółki czeskiej (faktora) z tytułu świadczonych usług faktoringu w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża oraz pozostałe wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora w związku z świadczeniem usług faktoringu nie stanowi odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 2a ww. ustawy (tj. świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze). Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wypłacanego wynagrodzenia na rzecz Faktora.”

• interpretacja indywidualna z dnia 11 lutego 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.657.2021.2.JD:

„Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że:

a) wynagrodzenie w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych, obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 3M + marża,

b) wynagrodzenie w postaci opłaty faktoringowej określonej procentowo (jako stała wartość procentowa) od nominalnej kwoty faktur scedowanych na Faktora – nie stanowią odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT ani innych świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Płatności te nie są związane także z innymi tytułami w przepisie tym wymienionymi.

Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wypłacanych na rzecz Faktora ww. świadczeń.”

Mając zatem na uwadze przytoczone powyżej argumenty, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w opisanym modelu faktoringu, dokonując wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych wypłat zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT,

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści ww. przepisów wynika, iż od niektórych osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przychodów pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka przystąpiła w roli faktoranta do wdrożonego w Grupie B modelu faktoringu. Zgodnie z ww. modelem Spółka zawiera dwie umowy: umowę ramową faktoringu dotyczącą zakupu i obsługi wierzytelności oraz umowę przystąpienia Sprzedającego. Wdrożony model faktoringu obejmuje następujące działania:

• Spółka wystawia fakturę określonemu klientowi (odbiorcy) z tytułu sprzedawanych produktów lub świadczonych usług,
• Spółka informuje o transakcji Faktora,
• Faktor przekazuje okresowo, w uzgodnionych terminach, równowartość należności Spółce, nabywając równocześnie wierzytelność Spółki wobec klienta (odbiorcy) Spółki, na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy Spółką, Faktorem oraz Agentem,
• Spółka, po otrzymaniu płatności od klienta (odbiorcy), przekazuje 100% płatności Faktorowi,
• Faktor następnie obciąża Spółkę fakturą z tytułu świadczonych usług faktoringowych (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe).

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie, czy Spółka w opisanym modelu faktoringu, dokonując wypłat wynagrodzenia na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych wypłat zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”.

Dla określenia skutków podatkowych jakie mogą wystąpić w związku z przedstawionym stanem faktycznym konieczne jest przede wszystkim ustalenie charakteru wypłacanego wynagrodzenia. Ze względu na charakter wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT tytułów jakich mogą dotyczyć wypłacane należności, na szczególną uwagę zasługują, wymienione w pkt 1 ww. artykułu odsetki.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „odsetki”. Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią „okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego”.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz OECD”). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Odsetki muszą bowiem wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym, ponieważ zawsze stanowią one wynagrodzenie za otrzymane finansowanie. Sytuacja taka nie wystąpi w omawianym przypadku, ponieważ dokonywanie opłat o jakich mowa we wniosku nie jest następstwem kredytowania Spółki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wynagrodzenia wypłacane na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) - nie stanowią odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT ani innych świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Płatności te nie są związane także z innymi tytułami w przepisie tym wymienionymi.

Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wypłacanych na rzecz Faktora ww. świadczeń.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczyć należy, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).