Interpretacja indywidualna z dnia 15 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.260.2023.1.JSU

Zastosowanie zwolnienia z podatku VAT ze względu na osiągane przychody na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Pani wniosek z 15 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT ze względu na osiągane przychody na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wpłynął 16 lipca 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od (...) r. prowadzi Pani działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Jedynym kodem PKD jest kod (...).

Nie posiada Pani innego tytułu do zatrudnienia. W ramach wykonywanej działalności zajmuje się Pani sprawami toczącymi się przed sądami kościelnymi - nie występuje Pani przed nimi w imieniu klienta. Świadczy Pani usługi rekomendacji kanonicznej, która jest ściśle związana z uprawnieniami adwokata kościelnego. Skonkretyzowane zagadnienia rekomendacji kanonicznej należy więc upatrywać w przepisach kodeksu prawa kanonicznego stanowiących o funkcji oraz obowiązkach adwokata kościelnego.

Gdy chodzi o obowiązki adwokata kościelnego, to w pierwszym rzędzie należy do nich uczciwe prowadzenie sprawy klienta, co pośrednio wynika z kan. 1490 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Natomiast instrukcja Dignitas Connubii zobowiązuje adwokata kościelnego do obrony - zgodnie z charakterem urzędu - praw strony oraz zachowania tajemnicy tegoż urzędu (art. 104 § 1). Powinnością pełniącego posługę obrońcy jest następnie okazywanie szacunku i posłuszeństwa trybunałowi; uchybienia adwokata kościelnego w tym zakresie uprawniają sędziego do zawieszenia go w wykonywaniu swojej funkcji w trybunałach kościelnych (kan. 1470 § 2 KPK).

Co się tyczy uprawnień adwokata kościelnego, to należy wymienić:

1.prawo do obecności podczas przesłuchania stron, świadków i biegłych (kan. 1678 § 1, n. 1 KPK);

2.prawo do stawiania pytań świadkom, lecz za pośrednictwem sędziego, chyba że prawo partykularne stanowi inaczej (kan. 1561 KPK);

3.prawo do przeglądania akt sądowych, nawet jeszcze przed ich publikacją, i zapoznania się z dowodami przedłożonymi przez strony (kan. 1678 § 1, n. 2 KPK);

4.prawo do przeglądania akt, które nie są im jeszcze znane, i otrzymania odpisów akt sprawy podczas publikacji akt (kan. 1598 § 1 KPK i art. 235 § 1 Instrukcji);

5.prawo do zapoznania się - podczas publikacji akt - z aktami, których utajnienie przed stronami sędzia uzna za konieczne dla uniknięcia poważnego niebezpieczeństwa, po uprzednim złożeniu przysięgi lub przyrzeczenia zachowania tajemnicy (art. 234 Instrukcji);

6.prawo do przedłożenia na piśmie obrony (kan. 1601 k.p.k. i art. 240 § 1 Instrukcji);

7.prawo do repliki na głos adwokata strony przeciwnej lub obrońcy węzła małżeńskiego.

Zawsze należy pamiętać, że zadaniem tak sędziego, jak i stron procesowych oraz ich adwokatów kościelnych podczas procesu jest odtwarzanie, przypominanie faktów, a nie ich tworzenie, opiniowanie i doradzanie, co mają robić i mówić w procesie o stwierdzenie nieważności sakramentalnego małżeństwa.

Konkludując w ramach rekomendacji kanonicznej należy rozumieć pracę na rzecz wiernych Kościoła katolickiego w otrzymaniu stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa, tj. dojściem do prawdy moralnej co do nieważności sakramentu. W tym miejscu należy przywołać, iż papież Jan Paweł II, w wystąpieniu z dnia 28 stycznia 1982 r., zwracając uwagę na wykonywanie doniosłej misji przez sędziów rotalnych zaznaczył, że za trudne uważa także zadanie adwokatów kościelnych, jako ich współpracowników. Świadczą oni swoim klientom najlepszą pomoc na tyle, na ile czynią wysiłek pozostawania w obszarze prawdy, miłości Kościoła i miłości Boga. Mając zaś na względzie całokształt życia rodzinnego, Ojciec Święty wyraził życzenie, by adwokaci kościelni zawsze aktywnie współpracowali dla dobra instytucji rodziny. Aktywność ta powinna być służbą Kościołowi i dlatego jest postrzegana jako posługa kościelna.

W ramach świadczonych usług zajmuje się Pani pracą na rzecz wiernych Kościoła katolickiego w otrzymaniu stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa, tj. dojściem do prawdy moralnej co do nieważności sakramentu.

Od początku działalności jest Pani zarejestrowana jako czynny podatnik VAT naliczający stawkę VAT 23%. Czynności wykonywane przez Panią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie polegają na udzielaniu porad, opinii i wyjaśnień charakterystycznych dla usług doradztwa. Świadczy Pani jedynie usługi adwokata kościelnego zgodnie przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego posiadając niezbędne pozwolenia właściwych ordynariuszy miejsca. W ramach działalności nie świadczy Pani usług w zakresie doradztwa podatkowego ani nie wykonuje Pani czynności notarialnych. Równocześnie nie wykonuje Pani czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy chce Pani skorzystać od początku roku (...) w przypadku osiągnięcia wartości sprzedaży poniżej 200 tys. Pln w (...) r.

Pytanie

Czy prowadzona przez Panią działalność gospodarcza zaklasyfikowana według kodu PKD (...). upoważnia Panią do zastosowania zwolnienia z podatku VAT z uwagi na osiągane przychody o których mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, prowadzona przez Panią działalność gospodarcza upoważnia Panią do skorzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług ze względu na osiągany przychód, gdyż wykonywane przez Panią usługi nie mieszczą się w katalogu ujętym w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b (tj. usługi doradcze) ustawy o podatku od towarów i usług.

Podstawowym zagadnieniem do analiz dotyczących instytucji adwokata kościelnego, jego zadań oraz sposobu ich pełnienia jest wyjście od etymologii słowa adwokat oraz litery i ducha prawa kanonicznego. Należy wyraźnie podkreślić, że adwokat kościelny w sądzie kościelnym asystuje tylko stronie prowadząc spór. Nie występuje jednak w jej imieniu. W sądzie kościelnym adwokat kanoniczny jest tylko rzecznikiem strony. W szerokiej literaturze przedmiotu zakazuje się i przestrzega adwokatów kościelnych przed prokurowaniem, doradzaniem wiernym, przedstawiania linii zaskarżenia sakramentu małżeństwa. Dlatego też działalność doradcza traktowana jest jako aktywność niezgodna z literą prawa oraz pozostająca w kontrze do posługi adwokata kanonicznego w Kościele. Zarówno KPK, jak i Instrukcja Procesowa Dignitas Connubii zabraniają adwokatom kościelnym podejmowania określonych działań, niezgodnych z charakterem sprawowanych przez nich funkcji. Zakaz zawarty tak w KPK, jak i w Instrukcji Procesowej Dignitas Connubii, dotyczy układania się ze stroną (lub stronami) o wygórowane wynagrodzenie, przy czym układ taki jest nieważny (kan. 1488 § 1 KPK i art. 110, n. 2 Instrukcji), sprzeniewierzenia się urzędowi przez przyjmowanie podarunków lub składanych obietnic albo z innego motywu (kan. 1489 KPK i art. 110, n. 3 Instrukcji), wydobywania sprawy z właściwych trybunałów, by korzystniej została rozstrzygnięta przed innymi (kan. 1488 § 1 KPK i art. 110, n. 4 Instrukcji). Ponadto Instrukcja zakazuje adwokatowi kościelnemu zrzeczenia się - podczas trwania sprawy - mandatu bez słusznej przyczyny (art. 110, n. 4). Dokument zawiera również normę generalną, w myśl której adwokaci i pełnomocnicy, którzy wykroczyliby przeciwko powierzonemu im urzędowi, powinni być ukarani stosownie do przepisów prawa karnego (art. 111 § 1 KPK).

Papież Jan Paweł II, w wystąpieniu z dnia 28 stycznia 1982 r., zwracając uwagę na wykonywanie doniosłej misji przez sędziów ratalnych zaznaczył, że za trudne uważa także zadanie adwokatów kościelnych, jako ich współpracowników. Świadczą oni swoim klientom najlepszą pomoc na tyle, na ile czynią wysiłek pozostawania w obszarze prawdy, miłości Kościoła i miłości Boga. Mając zaś na względzie całokształt życia rodzinnego, Ojciec Święty wyraził życzenie, by adwokaci kościelni zawsze aktywnie współpracowali dla dobra instytucji rodziny. Aktywność ta powinna być służbą Kościołowi i dlatego jest postrzegana jako posługa kościelna.

Gdy chodzi o obowiązki adwokata, to w pierwszym rzędzie należy do nich uczciwe prowadzenie sprawy klienta, co pośrednio wynika z kan. 1490 KPK. Natomiast Instrukcja expressis verbis zobowiązuje adwokata kościelnego do obrony - zgodnie z charakterem urzędu - praw strony oraz zachowania tajemnicy tegoż urzędu (art. 104 § 1). Powinnością pełniącego posługę obrońcy jest następnie okazywanie szacunku i posłuszeństwa trybunałowi; uchybienia adwokata kościelnego w tym zakresie uprawniają sędziego do zawieszenia go w wykonywaniu swojej funkcji w trybunałach kościelnych (kan. 1470 § 2 KPK).

Co się tyczy uprawnień adwokata kościelnego, to należy wymienić: prawo do obecności podczas przesłuchania stron, świadków i biegłych (kan. 1678 § 1, n. 1 KPK); prawo do stawiania pytań świadkom, lecz za pośrednictwem sędziego, chyba że prawo partykularne stanowi inaczej (kan. 1561 KPK); prawo do przeglądania akt sądowych, nawet jeszcze przed ich publikacja, i zapoznania się z dowodami przedłożonymi przez strony (kan. 1678 § 1, n. 2 KPK); prawo do przeglądania akt, które nie są im jeszcze znane, i otrzymania odpisów akt sprawy podczas publikacji akt (kan. 1598 § 1 KPK i art. 235 § 1 Instrukcji); prawo do zapoznania się - podczas publikacji akt - z aktami, których utajnienie przed stronami sędzia uzna za konieczne dla uniknięcia poważnego niebezpieczeństwa, po uprzednim złożeniu przysięgi lub przyrzeczenia zachowania tajemnicy (art. 234 Instrukcji); prawo do przedłożenia na piśmie obrony (kan. 1601 KPK i art. 240 § 1 Instrukcji); prawo do repliki na głos adwokata strony przeciwnej lub obrońcy węzła małżeńskiego.

Zawsze należy pamiętać, że zadaniem tak sędziego, jak i stron procesowych oraz ich adwokatów podczas procesu jest odtwarzanie, przypominanie faktów, a nie ich tworzenie i doradzanie, co mają robić i mówić w procesie o stwierdzenie nieważności sakramentalnego małżeństwa.

Jak wykazano powyżej, w sposób enumeratywny i taksatywny, prawodawca kościelny w żadnym przepisie kodeksowym nie tylko nie wskazuje doradztwa jako przejaw aktywności adwokatów kościelnych, ale i zakazuje adwokatom kościelnym podejmowania określonych działań doradczych, niezgodnych z charakterem sprawowanych przez nich funkcji.

Wypada zwrócić uwagę, że Sądy kościelne wyraźnie przestrzegają petentów (wiernych) przed szukaniem pomocy w sprawach o stwierdzenie nieważności małżeństwa u osób lub kancelarii ogłaszających się w prasie lub za pośrednictwem internetu. Osoby te zwykle nie mają żadnych uprawnień do występowania w sądach kościelnych jako adwokaci kościelni. W większości przypadków nie dysponują też one wystarczającą wiedzą i wykształceniem z zakresu prawa kanonicznego. Żądając bezpodstawnie bardzo wysokich opłat za swoje usługi, niejednokrotnie nieuczciwie wykorzystują czyjeś szczere pragnienie rozwiązania trudnych spraw. Praktyka sądowa wskazuje zresztą też na to, że tego rodzaju „pomoc” i „doradztwo” nie na wiele się przydaje, a uciekanie się do proponowanych przez takie osoby środków rodzi uzasadnione podejrzenia o chęć nieuczciwego osiągnięcia pożądanego wyroku.

Niestety w obowiązującym stanie prawnym nazwa „adwokat kościelny” nie podlega ochronie prawnej w przeciwieństwie do nazwy zawodu „adwokat” w rozumieniu ustawy dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze.

Ponadto zgodnie z treścią przepisu art. 61 § 1 Kodeksu wykroczeń karalne jest wprowadzanie innych osób w błąd poprzez przypisywanie sobie stanowiska, tytułu lub stopnia, którego się nie posiada, a także karalne jest publiczne używanie lub noszenie odznaczenia, odznaki, stroju lub munduru, do których nie ma prawa. Dlatego coraz częściej wykorzystuje się tę lukę w prawie i w efekcie spotkać można w przestrzeni publicznej samozwańczych tzw. „adwokatów kościelnych” zajmujących się doradztwem, co jak wskazano powyżej nie ma nic wspólnego z autentycznym i zgodnym z przepisami prawa kanonicznego wykonywaniem posługi w Kościele.

Nie świadczy Pani usług doradczych i nie wskazuje sposobu postępowania. Dodatkowo, do wyświadczenia usługi nie jest konieczne posiadanie wykształcenia prawniczego w rozumieniu ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze. Dlatego też adwokat kościelny nie musi posiadać wykształcenia prawniczego, aby świadczyć usługę rekomendacji kanonicznej, gdyż nie podlega on przepisom dotyczącym adwokatów czy radców prawnych. Adwokat kościelny podlega przepisom prawa kanonicznego - zgodnie z kan. 1483 Kodeksu Prawa Kanonicznego - powinien być: pełnoletni, nienaruszonej sławy, co do zasady katolikiem, prawdziwie biegłym w prawie kanonicznym (koniecznie musi posiadać tytuł licencjata kościelnego zgodnie z Konstytucją Apostolską Sapientia Christiana) lub doktorem prawa kanonicznego i zatwierdzonym przez biskupa.

W myśl art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1153): Korzystając z wolności sumienia i wyznania obywatele mogą w szczególności: zrzeszać się w organizacjach świeckich w celu realizacji zadań wynikających z wyznawanej religii bądź przekonań w sprawach religii. Tym samym, Wnioskodawca ma formalną możliwość świadczenia, opisanych usług religijnych we wspólnocie wiernych Kościoła katolickiego.

Na mocy Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 września 2018 [r.] prawo kanoniczne, a więc prawo Kościoła katolickiego nie przynależy do dyscypliny prawa. Prawo kanoniczne jest samodzielną dyscypliną naukową. Zgodnie z aktualnie obowiązującym podziałem prawo kanoniczne należy do dziedziny nauk społecznych obok m.in. prawa, psychologii i nauk prawnych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić iż chcąc zachować najwyższe standardy w swojej pracy, ale przede wszystkim spełniając kryteria prawodawcy kościelnego, adwokat kościelny w swojej praktyce nie może doradzać petentom. W przeciwnym razie naraziłby się na odpowiedzialność karno-dyscyplinarną z konsekwencją pozbawienia wykonywania swojej funkcji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1570), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

Jak stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Definicja ta jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powyższy przepis jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i taka konstrukcja definicji usług na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co w ten sposób realizowana jest zasada powszechności opodatkowania. Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby dane świadczenie uznać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki: w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy:

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług:

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy:

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy:

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy:

W myśl art. 113 ust. 11 ustawy:

Należy podkreślić, że podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych przepisami art. 113 ust. 1-12 ustawy, pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Zaznaczyć należy, że podatnik ma prawo powrócić do zwolnienia z art. 113 ustawy w trakcie roku podatkowego, pod warunkiem, że minął rok od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub z niego zrezygnował oraz w poprzednim i bieżącym roku nie przekroczył kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Powrót do zwolnienia może nastąpić od początku danego miesiąca.

Jak wynika z art. 113 ust. 13 pkt 2 lit a) i b) ustawy o podatku od towarów i usług:

Z opisu sprawy wynika, że w ramach wykonywanej działalności świadczy Pani usługi rekomendacji kanonicznej (zajmuje się Pani pracą na rzecz wiernych Kościoła katolickiego w otrzymaniu stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa), która jest ściśle związana z uprawnieniami adwokata kościelnego.

Usługi adwokata kościelnego świadczy Pani zgodnie przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego posiadając niezbędne pozwolenia właściwych ordynariuszy miejsca. Czynności wykonywane przez Panią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie polegają na udzielaniu porad, opinii i wyjaśnień charakterystycznych dla usług doradztwa, nie świadczy Pani usług w zakresie doradztwa podatkowego ani nie wykonuje Pani czynności notarialnych. Równocześnie nie wykonuje Pani czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy chce Pani skorzystać od początku roku (...) w przypadku osiągnięcia wartości sprzedaży poniżej 200 tys. zł w (...) r.

Pani wątpliwości dotyczą ustalenia, czy prowadzona przez Panią działalność gospodarcza upoważnia Panią do skorzystania ze zwolnienia z podatku VAT ze względu na osiągane przychody, o których mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy stwierdzić, że ze zwolnienia podatkowego, na podstawie powołanego powyżej art. 113 ust. 1 ustawy, nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa.

Najistotniejszy w kontekście możliwości korzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług jest charakter wykonywanych czynności.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwo. Termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe, techniczne, inżynierskie i inne. Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.) pod pojęciem „doradca” należy rozumieć „ten, kto udziela porad”. Natomiast, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego, „doradzać” oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Tak więc doradztwo jest udzielaniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych, finansowych, a przez doradcę rozumie się tego, kto udziela porad, doradza. Zatem użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć szeroko. Należy w tym miejscu wskazać, że porada czy opinia nie musi mieć charakteru odrębnego pisemnego dokumentu, gdyż już samo wykonywanie czynności, których istotą jest doradztwo, decyduje o wyłączeniu tych czynności ze ww. zwolnienia.

Podobnie jak w przypadku usług doradztwa, ustawa nie definiuje pojęcia „usługi prawnicze”. Pomocne w tym wypadku jest odwołanie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w której w kategorii „usługi prawnicze” znalazły się usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa karnego, handlowego, pracy i cywilnego a także usługi prawne dotyczące patentów, praw autorskich i pozostałych praw własności intelektualnej, usługi notarialne, arbitrażowe i polubowne, oraz związane z aukcjami. Analiza tej kategorii statystycznej wskazuje zatem, że pod pojęciem usług prawniczych PKWiU rozumie rozmaite czynności związane z doradztwem prawnym.

W ramach prowadzonej działalności zajmuje się Pani sprawami toczącymi się przed sądami kościelnymi, pracą na rzecz wiernych w otrzymaniu stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa, jednak nie występuje Pani w imieniu klientów przed sądami kościelnymi.

Wobec powyższego, świadczenie usług rekomendacji kanonicznych, czyli pracy na rzecz wiernych Kościoła katolickiego w otrzymaniu stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa poprzez odtwarzanie i przypominanie faktów, nie stanowi usług doradztwa, ani usług prawniczych, bowiem adwokat kościelny nie występuje w imieniu klientów przed sądami kościelnymi.

W konsekwencji, świadczone przez Panią – w ramach wykonywanej działalności gospodarczej – usługi rekomendacji kanonicznej będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczone odpłatnie usługi rekomendacji kanonicznej wypełniają definicję usług wskazaną w art. 8 ustawy o VAT i czynność będzie wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle przedstawionego opisu nie wykonuje Pani czynności wyłączonych ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy o VAT, a w szczególności – jak wskazała Pani w opisie sprawy – wykonywane przez Panią czynności nie polegają na udzielaniu porad, opinii i wyjaśnień charakterystycznych dla usług doradztwa.

Ponadto świadczone przez Panią usługi adwokata kościelnego (niewystępującego przed sądami kościelnymi w imieniu klienta), które – jak podała Pani w opisie sprawy – zgodnie przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego uprawniają adwokata kościelnego m.in. do obecności podczas przesłuchania stron, świadków i biegłych, do stawiania pytań świadkom, lecz za pośrednictwem sędziego, nie stanowią – jak wynika z wniosku – udzielania porad prawnych.

Analiza przedstawionych okoliczności stanu sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że świadcząc usługi rekomendacji kanonicznej, niestanowiące (jak wskazała Pani w opisie sprawy) czynności polegających na udzielaniu porad, opinii, wyjaśnień charakterystycznych dla usług doradztwa – nie wykonuje Pani czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy. Jednocześnie upłynął rok licząc od końca roku, w którym zrezygnowała Pani ze zwolnienia podmiotowego (od początku prowadzenia działalności tj. od (...) r. jest Pani zarejestrowana jako czynny podatnik VAT).

Zatem będzie Pani mogła skorzystać w (...) roku ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1, jeżeli wartość sprzedaży nie przekroczy w (...) roku podatkowym kwoty 200 000 zł.

W konsekwencji stanowisko Pani należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).