Interpretacja indywidualna z dnia 7 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.540.2023.1.MR

Skutki podatkowe wypłaty przez fundusz powierniczy (trust) kwoty stanowiącej częściowy zwrot aktywów przekazanych w przeszłości przez Wnioskodawcę.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lipca 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych częściowego zwrotu aktywów z trustu. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkałą i posiadającą centrum interesów życiowych w Polsce.

Zgodnie z życzeniem Wnioskodawcy 28 czerwca 2014 roku zawiązano pod prawem Brytyjskich Wysp Dziewiczych Trust („Trust 1”). Trust 1 zawiązany został zgodnie z umową powierniczą bez protektora („Umowa powiernicza”) zawartą przez Pierwotnych powierników (którym to Wnioskodawca powierzył swoje aktywa) („Pierwotni powiernicy”), a powiernikami lokalnymi mającymi zarządzać Trust 1 („Powiernicy”). Tak Pierwotni powiernicy, jak i Powiernicy nie są polskimi rezydentami podatkowymi.

Na mocy Umowy powierniczej:

1)Pierwotni powiernicy przekazali Powiernikom aktywa Wnioskodawcy („Aktywa”) celem zarządzania nimi w ramach Trustu 1;

2)Beneficjentami Trustu 1 pozostawał m.in. Wnioskodawca, A.A. oraz każdy jego potomek i każda osoba lub kategoria osób lub organizacji charytatywnych, które zostaną dodane do klasy beneficjentów zgodnie z wewnętrznymi regulacjami Trustu 1.

W roku 2018 Wnioskodawca podjął decyzję o założeniu trustu pod prawem Nowej Zelandii („Trust 2”), do którego zarządzający Trustem 1 Powiernicy wnieśli Aktywa z Trustu 1 w formie dystrybucji (Trust 2 stał się bowiem beneficjentem Trust 1).

Należy także podkreślić, że:

1)Powiernicy zarządzający Trustem 1, jak i Trustem 2, dysponowali nieograniczonymi możliwościami zarządzania Aktywami, bez ograniczeń ze strony Wnioskodawcy.

Powiernicy posiadali swobodę w decydowaniu, kiedy i w jakiej wysokości wypłacać zyski lub kapitały wchodzące w skład trustu.

2)Trust 2 (podobnie jak uprzednio Trust 1) ma charakter nieodwołalny, a w konsekwencji – Wnioskodawca w momencie jego zawiązania utracił kontrolę nad przekazanymi Aktywami na rzecz Powierników.

Obecnie – z informacji uzyskanych przez Wnioskodawcę – zarządzający Trustem 2 rozważają dokonanie zwrotu na rzecz Wnioskodawcy części Aktywów. Wypłaty te nie będą pochodzić z zysków osiągniętych przez Trust 1 lub Trust 2, a w całości będą stanowić zwrot części przekazanych przez Wnioskodawcę Aktywów.

Pytanie

Czy planowana przez Trust wypłata, stanowiąca częściowy zwrot Aktywów, przekazanych w przeszłości przez Wnioskodawcę, będzie prowadzić do osiągnięcia przez Wnioskodawcę dochodu i powstania w Polsce zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata przez Trust 2 na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych lub przekazanie części majątku, tytułem zwrotu części wkładu/zmniejszenia wkładu pierwotnie przekazanego do zarządzania w Trust 1, nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy opodatkowanego w Polsce dochodu.

Biorąc pod uwagę, że polskie prawo podatkowe nie zawiera szczegółowych regulacji dotyczących organizacji trustów, należy stosować ogólne zasady opodatkowania dochodów, a także – szczegółowo rozważyć charakterystykę stosunku powiernictwa czy pojęcie beneficjenta rzeczywistego.

1. Wyposażenie Trustu w majątek w ramach stosunku powiernictwa

1.1 Czynności powiernicze – definicja prawna pojęcia

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego [http://sjp.pl/powiernictwo (Stan na dzień: 24.03.2016 r.)], powiernictwo to „powierzenie majątku lub prowadzenia spraw osobie lub instytucji”. W sensie prawnym powiernictwo jest umową, której stronami są powierzający i powiernik. Zawierając ją powiernik zobowiązuje się do zarządzania majątkiem lub prowadzenia spraw powierzającego.

Jak wskazuje piśmiennictwo [przykładowo: „Umowa powiernicza: środki ochrony prawnej powierzającego”, Piotr Mikosik, http://www.prawo.egospodarka.pl/78219,Umowa-powiernicza-srodki-ochrony-prawnej-powierzajacego,1,92,1.html.], doktryna wciąż nie wypracowała jednak jednej uznawanej powszechnie definicji powiernictwa. Co do zasady należałoby wskazać, że z powiernictwem mamy do czynienia, w sytuacji gdy jedna osoba (powierzający lub fiducjant) przenosi w określonym celu na rzecz drugiej osoby (powiernik lub fiducjariusz) własność określonej rzeczy, przy jednoczesnym zastrzeżeniu, że może korzystać z niej tylko i wyłącznie w określony w umowie sposób, służący wypełnieniu celu przysporzenia. Przy czym w stosunkach zewnętrznych, to jest z osobami trzecimi, powiernik występuje jako pełnoprawny właściciel i nie jest on ograniczony wobec tychże osób treścią umowy powierniczej.

1.2 Umowa powiernicza jako umowa nienazwana w Kodeksie Cywilnym

W związku z tym, że żaden z przepisów prawa nie reguluje wprost tego stosunku prawnego, ani też go nie nazywa – umowa powiernicza jest powszechnie uznawana za tzw. nienazwaną umowę o świadczenie usług [por. ttp://www.twojbiznes24.pl/artykuly,10218,18027,umowa-powiernicza,strona,2].

W konsekwencji powyższej kwalifikacji, podstawą prawną umowy powierniczej jest art. 353¹ Kodeksu cywilnego, określający zasadę swobody umów:

„Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”.

Ponadto zastosowanie do niej znajdzie także art. 750 KC, stanowiący, że stosuje się do niej odpowiednio przepisy o zleceniu (art. 734-751 KC). Zgodnie z art. 750 KC:

 „Do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.”.

Jak wskazał Sąd Najwyższy [wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 216/03], umowa powiernicza jest swego rodzaju zleceniem. Jak czytamy dalej w ww. orzeczeniu, stosunek powiernictwa, jako umowa o dokonywanie czynności prawnych oraz czynności natury faktycznej, wykazuje cechy właściwe dla umowy zlecenia. Przy umowie zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie, podczas gdy w przypadku umowy powierniczej zleceniodawcą będzie powierzający, a zleceniobiorcą powiernik. Sąd Najwyższy podkreślił także, że w braku odmiennej umowy, zlecenie obejmuje umocowanie do wykonania czynności w imieniu dającego zlecenie (powierzającego).

1.3 Treść stosunku powierniczego

Zasadniczo stosunek powiernictwa charakteryzuje się trzema istotnymi elementami:

1)przeniesieniem określonego prawa majątkowego na powiernika;

2)zobowiązaniem powiernika do odpłatnego lub nieodpłatnego wykonywania zarządu

tym prawem;

3)zobowiązaniem powiernika do powrotnego przeniesienia prawa i ewentualnych

pożytków w określonych okolicznościach.

Jak podkreśla piśmiennictwo [http://www.twojbiznes24.pl/artykuly,10218,18027,umowa-powiernicza,strona,2], jak każda umowa cywilnoprawna, umowa powiernicza musi zawierać w swej treści dokładne określenie zakresu i sposobu wykonywania powiernictwa. Stanowi bowiem podstawę, na mocy której powiernik uzyskuje własność przekazywanej przez powierzającego rzeczy, z zastrzeżeniem, że po wygaśnięciu umowy musi przenieść ową własność z powrotem na powierzającego rzeczy.

Sąd Apelacyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku stwierdził:

„Umowa powierniczego, zwanego też fiducjarnym, zlecenia nabycia rzeczy polega na tym, iż zleceniobiorca (powiernik, fiducjariusz) nabywa rzecz we własnym imieniu lecz na rzecz zleceniodawcy (powierzający, fiducjant).Powiernik w stosunkach zewnętrznych występuje jako właściciel, jego umocowanie do dokonywania czynności prawnych dotyczących powierzonego majątku wynika z prawa własności. Powiernik dokonuje ich w imieniu własnym. Względem powierzającego zleceniodawcy na powierniku ciąży obowiązek przeniesienia własności, choć obowiązek ten nie musi wprost wynikać z umowy a nawet w ogóle być objęty porozumieniem stron. Obowiązek ten ma charakter wtórny, powstaje nie z momentem zawarcia umowy zlecenia powierniczego, lecz dopiero po jej wykonaniu i znajduje umocowanie w treści art. 740 zdanie drugie KC (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2003 r., IV CK 131/02, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., II CSK 256/10)”

[Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 28 marca 2013 r. I ACa 144/13].

Także Sąd apelacyjny w Szczecinie [wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt I ACa 477/12] podkreślił, że z istoty umowy powiernictwa wynika, że obejmuje ona przysporzenie dokonane przez powierzającego na rzecz powiernika oraz zobowiązanie powiernika do określonego postępowania z otrzymanym prawem. Ponadto, wskazał także, że umowa powiernictwa, chociaż z punktu widzenia Kodeksu cywilnego stanowi umowę nienazwaną, musi mieć określony swój przedmiot. Podstawowym założeniem takiej konstrukcji umownej jest to, że powierzający przekazuje jakąś część swego majątku powiernikowi w określonym celu gospodarczym.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sytuacji stwierdzić należy, że rozważany obecnie transfer części Aktywów z Trustu 2 na rzecz Wnioskodawcy stanowi realizację stosunku powierniczego powstałego w momencie przekazania Aktywów. Wnioskodawca ma obecnie otrzymać decyzją Powiernika zwrot Aktywów, które mu uprzednio przekazał.

Przysporzeniem majątkowym mogłaby być jedynie kwota przekraczającą wartość Aktywów, jako kwota zysku osiągniętego przez Trust, a w konsekwencji – Wnioskodawcę, z taką sytuacją nie mamy jednak w analizowanym stanie faktycznym do czynienia.

2. Wnioskodawca jak beneficjent rzeczywisty Aktywów

Przez cały okres jej funkcjonowania, począwszy od założenia Trust 1 kończąc na utworzeniu Trustu 2, beneficjentem ekonomicznym (tzw. „beneficial owner”) pozostawał Wnioskodawca.

„Beneficial ownership” to termin wywodzący się z angielskiego prawa powierniczego. Został wprowadzony w umowie podatkowej wzorowanej na modelu OECD, aby skodyfikować, że jedyny właściciel posiadający 100% własności prawnej (bez własności ekonomicznej) nie będzie korzystał z niektórych korzyści wynikających z umowy. Własność rzeczywista została wprowadzona do wzorcowego traktatu OECD po uznaniu, że przydzielanie korzyści wynikających z umów podatkowych zwykłym właścicielom prawnym („agentom” lub „powiernikom”), którzy nie mają żadnego interesu ekonomicznego w składniku aktywów (który to interes gospodarczy został osoba uprawniona do traktatu) wykraczałoby poza cel traktatu. Dlatego własność rzeczywista wymaga 100% własności prawnej i pewnego stopnia ryzyka ekonomicznego. W szczególności termin Beneficial Owner został wprowadzony do traktatu modelowego OECD, aby spróbować wyeliminować unikanie podatków (potrącanych u źródła) poprzez transakcje strukturalne.

Beneficjent rzeczywisty, czyli beneficjent ekonomiczny, jest osobą fizyczną lub podmiotem prawnym, który faktycznie otrzymuje korzyści ekonomiczne z działalności gospodarczej, niezależnie od formalnych zapisów w dokumentach czy umowach. W kontekście podatku dochodowego, beneficjent rzeczywisty to podmiot, który ostatecznie korzysta z dochodów generowanych przez różne źródła.

W przypadku spółek kapitałowych, takich jak spółka z ograniczoną odpowiedzialnością czy spółka akcyjna, beneficjentami rzeczywistymi są zazwyczaj właściciele, czyli akcjonariusze lub udziałowcy. Oni ostatecznie korzystają z dochodów spółki w postaci dywidend czy innych wypłat. W przypadku trustów czy fundacji, beneficjentami rzeczywistymi mogą być osoby, które otrzymują korzyści majątkowe z tych struktur. Mogą to być beneficjenci określeni w umowie trustowej czy statucie fundacji, bądź osoby wskazane przez zarządców tych struktur.

Wracając na grunt przedstawionego wyżej stanu faktycznego, należy zaznaczyć, że majątek Trustu 2 składa się w części z dystrybucji dokonanych przez Trust 1. Zważywszy, że beneficjentem ekonomicznym Trustu 1 był Wnioskodawca – tym samym był on właścicielem ekonomicznym środków, które ten trust posiadał. Idąc dalej – Trust 2 składa się wyłącznie z aktywów wypłaconych przez Trust 1 – zachowana zostaje ciągłość pozwalająca na uznanie, że własność ekonomiczna środków posiadanych przez Trust 2 należy do Klienta.

W rezultacie – projektowane obecnie wypłaty, pochodzące z Aktywów, otrzymane przez Wnioskodawcę od Trust 2 nie będą przysporzeniem majątkowym, lecz zwrotem uprzednio wniesionego powierniczo wkładu, o ile nie stanowią dystrybucji zysków wygenerowanych przez Trust 2, a jedynie wypłatę części Aktywów.

Tym samym – także z powyższych względów analizowane transfery Aktywów powinny być uznane za neutralne na gruncie Ustawy o PIT i nie powodować powstania obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy.

3. Przepisy Ustawy o PIT

3.1. Nieograniczony obowiązek podatkowy wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o PIT - osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym (zgodnie z art. 3 ust. 1a. Ustawy o PIT) za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jednocześnie – w zakresie transakcji transgranicznych – regulacje Ustawy o PIT, należy stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których Polska jest stroną (art. 4a Ustawy o CIT).

3.2. Przedmiot opodatkowania PIT w Polsce

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT). To dochody stanowią – co do zasady – podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o PIT).

Przychodem – co do zasady – są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT).

W świetle art. 22 ust 1. Ustawy o PIT – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W konsekwencji – nawet gdyby uznać, że Wnioskodawca otrzymując część Aktywów z Trust 2 w przyszłości osiągnie przychód, kosztami uzyskania przychodu pozostanie dokładnie taka sama część Aktywów wniesiona do Trustu1 w przeszłości, a więc – opodatkowany dochód po stronie Wnioskodawcy nie powstanie.

Ponadto warto także wskazać, mimo iż regulacje te nie będą mieć wprost zastosowania do analizowanej sytuacji – przepisy dotyczące częściowego wycofania wkładu w spółka osobowych, tj. na treść art. 14 ust. 2 pkt 16a) Ustawy o PIT w związku z art. 24 ust. 3i Ustawy o PIT stanowiące, że:

•do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczyć też trzeba:

„16a) środki pieniężne otrzymane przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu zmniejszenia udziału kapitałowego w takiej spółce, przy czym przepis ust. 3 pkt 11 stosuje się odpowiednio”

(art. 14 ust. 2 pkt. 16a) Ustawy o PIT)

•art. 24 ust. 3i ustawy:

„W przypadku otrzymania przez wspólnika środków pieniężnych z tytułu zmniejszenia udziału kapitałowego w spółce niebędącej osobą prawną, dochodem wspólnika jest różnica między przychodem z tego tytułu, ustalonym zgodnie z art. 14, a wydatkami na nabycie lub objęcie prawa do udziału w takiej spółce w proporcji, jaką stanowi u wspólnika wartość zmniejszenia udziału kapitałowego do wartości udziału kapitałowego przed jego zmniejszeniem”.

Uwzględniając powyższe i stosując wykładnię celowościową należałoby uznać, że Wnioskodawca nie osiąga przysporzenia majątkowego, które winno podlegać opodatkowaniu w Polsce, a otrzymywane wypłaty stanowią częściowy zwrot zainwestowanych uprzednio Aktywów (podobnie jak wspólnicy spółek osobowych nie osiągają dochodu w przypadku częściowego wycofania wkładu z tychże podmiotów, o ile wypłaty na ich rzecz nie są większe od wydatków na nabycie proporcjonalnego prawa do udziału).

Podsumowując powyższe argumenty i rozważania – wypłaty z Trustu 2 w części w jakiej dotyczy wyłącznie Aktywów Wnioskodawcy uprzednio wniesionych do Trustu 1 nie będą prowadzić do powstania opodatkowanego w Polsce dochodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Według art. 9 ust. 1 analizowanej ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

W świetle art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ocena skutków podatkowych Pana sytuacji

Z opisu zdarzenia wynika, że otrzyma Pan zwrot części Aktywów, które przekazał wcześniej Trustowi 1 i które zostały następnie wniesione do Trustu 2. Składniki majątku, które były w posiadaniu Trustu 1, a następnie Trustu 2, zostały przez Pana powierzone w zarząd na podstawie umowy powierniczej.

Wobec powyższego, skoro – jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy – pozostawał Pan cały czas ekonomicznym beneficjentem majątku powierzonego Trustom 1 i 2, to zwrotne przeniesienie na Pana części tych Aktywów, niestanowiące wypłaty zysków osiągniętych przez te Trusty, będzie dla Pana czynnością neutralną podatkowo na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Zwrot aktywów nie będzie bowiem Pana przysporzeniem majątkowym.

Pana stanowisko, według którego zwrot Aktywów będzie sytuacją neutralną podatkowo jest zatem prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).