Interpretacja indywidualna z dnia 5 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.361.2023.1.RH

Dotyczy ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie usług od Podwykonawcy, jeżeli zapłata za nie była uregulowana gotówką

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie usług od Podwykonawcy, jeżeli zapłata za nie była uregulowana gotówką.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z o.o. (zwany dalej: „Wnioskodawcą”) jest polskim rezydentem podatkowym i ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na transporcie towarów do ich odbiorców. W celu realizacji tych usług Wnioskodawca ma zawarte umowy (zwane dalej: „Umowami”) z podwykonawcą (zwany dalej: „Podwykonawcą”). Jednakże Umowy te zostały zawarte na poszczególne obszary dostarczania towarów, np. P.G., P.J., P.W. itp. Umowy zostały tak zawarte z uwagi na łatwiejsze rozliczanie poszczególnych kurierów dostarczających towar oraz samych dostaw, których jest dość dużo na określonym terenie, na którym są realizowane dostawy towarów. Także z uwagi na łatwiejsze wypowiedzenie każdej z Umów w przypadku utraty możliwości świadczenia usług dostaw towarów na poszczególnych obszarach przez Podwykonawcę.

Rozliczanie Wnioskodawcy z Podwykonawcą jest dokonywane w okresach rozliczeniowych miesięcznych odrębnie z tytułu poszczególnych Umów.

Wartość usług dostarczania towarów w okresie rozliczeniowym na poszczególnych obszarach, na których są one realizowane, (czyli w ramach każdej z Umów) nie przekracza 15 000 zł brutto. Jednakże wartość wszystkich usług dostarczania towarów realizowanych przez Podwykonawcę na podstawie wszystkich Umów przekracza ten limit kwotowy.

Umowy są zawarte na czas nieokreślony z możliwością ich wypowiedzenia z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, że skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego. Wnioskodawca nie zawarł z Podwykonawcą ramowej umowy o współpracę. Świadczenie usług przez Podwykonawcę na rzecz Wnioskodawcy następuje na podstawie poszczególnych Umów.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie usług od Podwykonawcy, jeżeli zapłata za nie była uregulowana gotówką?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o PIT (winno być: ustawy o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki na nabycie usług dostarczania towarów do ich nabywców świadczonych przez Podwykonawcę na podstawie Umów na rzecz Wnioskodawcy, które następnie te usługi są odprzedawane przez Wnioskodawcę, co do zasady spełniają wymogi określone w zacytowanym przepisie art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o PIT (winno być: ustawy o CIT), aby je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (zwana dalej: „Prawem przedsiębiorców”) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 19 Prawa przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1)stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca, oraz

2)jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Należy zauważyć, że w przypadku umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony, w których przewidziano okresy ich rozliczania, pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. Takie stanowisko wynika także z odpowiedzi na interpelację poselską (nr 9279) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z 8 lutego 2017 r., nr DD6.054.5.2017, w której stwierdzono: „(...) jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania - co dotyczyć może między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony - wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. (...)”.

Pojęcie transakcji nie zostało zdefiniowane w ustawach podatkowych. W ocenie Wnioskodawcy transakcją w rozumieniu art. 19 Prawa przedsiębiorców jest odrębnie usługa realizowana na podstawie każdej z Umów zawartych z Podwykonawcą. W związku z tym Wnioskodawca miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie usług dostarczania towarów od Podwykonawcy także, jeżeli zapłata za nie była uregulowana gotówką. Zatem w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku nie będzie miał zastosowania art. 15d ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ponieważ w ocenie Wnioskodawcy wartość transakcji w rozumieniu art. 19 Prawa przedsiębiorców nie przekracza 15 000 zł brutto.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Ponadto, zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o CIT:

Natomiast w myśl art. 15d ust. 2 ustawy o CIT:

Mając na względzie powyższe oraz regulacje art. 15d ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, że

-ustawodawca wyłączył możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów koszty w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, oraz

-ustanowił obowiązek dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów) w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego,

-w przypadku transakcji odnoszącej się do kosztu zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. W tym przypadku zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) będzie dokonywane w miesiącu dokonania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.

Na podstawie art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 221 ze zm. – dalej: „upp”):

Zestawienie art. 15d ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców prowadzi zatem do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Z przepisu art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców wynika, że dotyczy on płatności dokonywanych pomiędzy przedsiębiorcami, a art. 15d ustawy o CIT odsyła natomiast do tego przepisu. Z tego wynika, że to przedsiębiorcy, którzy rozliczają jednorazowe transakcje powyżej 15 000 zł w gotówce, a nie za pośrednictwem rachunku bankowego, nie mogą zaliczyć takiej płatności do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na transporcie towarów do ich odbiorców. W celu realizacji tych usług Wnioskodawca ma zawarte Umowy z Podwykonawcą na poszczególne obszary dostarczania towarów, np. P.G., P.J., P.W. itp. Umowy zostały tak zawarte z uwagi na łatwiejsze rozliczanie poszczególnych kurierów dostarczających towar oraz samych dostaw. Rozliczanie Wnioskodawcy z Podwykonawcą jest dokonywane w okresach rozliczeniowych miesięcznych odrębnie z tytułu poszczególnych Umów.

Wartość usług dostarczania towarów w okresie rozliczeniowym na poszczególnych obszarach, na których są one realizowane, (czyli w ramach każdej z Umów) nie przekracza 15 000 zł brutto. Jednakże wartość wszystkich usług dostarczania towarów realizowanych przez Podwykonawcę na podstawie wszystkich Umów przekracza ten limit kwotowy.

Umowy są zawarte na czas nieokreślony z możliwością ich wypowiedzenia z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, że skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego. Wnioskodawca nie zawarł z Podwykonawcą ramowej umowy o współpracę. Świadczenie usług przez Podwykonawcę na rzecz Wnioskodawcy następuje na podstawie poszczególnych Umów.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie usług od Podwykonawcy, jeżeli zapłata za nie była uregulowana gotówką.

Aby odpowiedzieć na to pytanie, kluczowym jest odkodowanie znaczenia pojęć „transakcja” oraz „jednorazowa wartość transakcji”, do których ustawodawca ustanowił limit kwotowy.

Podkreślić należy, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Wskazać bowiem należy, że regulacje ustawy Prawo przedsiębiorców wyraźnie odnoszą się do transakcji - bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji. W celu ustalenia znaczenia terminu „jednorazowa wartość transakcji”, z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby zdefiniować pojęcie transakcji.

Przepisy ustawy o CIT ani upp nie definiują pojęcia „transakcji” dla potrzeb stosowania limitu płatności gotówkowych. W związku z powyższym, należy odwołać się do znaczenia tego pojęcia przyjmowanego w języku potocznym. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) transakcja to:

1)operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług,

2)umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; też: zawarcie takiej umowy.

W związku z powyższym, przez transakcję, o której mowa w art. 15d ustawy o CIT w związku z art. 19 upp, należy rozumieć umowę cywilnoprawną zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność, przy czym o przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów/transakcji decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami bądź stanowiącej sumę poszczególnych świadczeń w ramach jednej umowy. Natomiast wartość transakcji określa łączną kwotę wszystkich płatności dokonywanych na podstawie konkretnej umowy łączącej przedsiębiorców.

Jeżeli zatem, zawierając umowę, strony mogą określić jej wartość – mnożąc np. miesięczną kwotę do zapłaty przez liczbę miesięcy obowiązywania, suma płatności z całej umowy jest wartością transakcji – limit z art. 19 upp stosuje się wówczas od pierwszej płatności, choćby nie przekraczała ona limitu ustawowego. Dzieje się tak niezależnie od długości ustalonego przez strony okresu rozliczeniowego (np. dzień, tydzień, miesiąc, kwartał).

Z kolei w przypadku, gdy z dniem dokonania pierwszej płatności strony nie wiedzą, jak długo będzie trwała umowa i jaka będzie łączna jej wartość, wiedzą natomiast, że w przypadku najkrótszego możliwego terminu obowiązywania umowy (tj. do upływu przewidzianego okresu wypowiedzenia) limit obrotu gotówkowego nie zostanie przekroczony – płatności do momentu przekroczenia limitu ustawowego mogą być dokonywane w gotówce.

Natomiast w przypadku, gdy z dniem dokonania pierwszej płatności strony nie wiedzą, jak długo będzie trwała umowa i jaka będzie łączna jej wartość, wiedzą natomiast, że w przypadku najkrótszego możliwego terminu obowiązywania tej umowy suma wynagrodzeń pewnych (tj. takich, które będzie trzeba zapłacić zanim upłynie okres wypowiedzenia) przekroczy limit, to od pierwszej płatności powinny być one rozliczane bezgotówkowo.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Spółka będzie zobowiązana do płatności wynagrodzenia na rzecz Podwykonawcy w formie bezgotówkowej począwszy od miesiąca, w którym łączna wartość wynagrodzeń wypłaconych na rzecz danego Podwykonawcy przekroczy 15 000 zł.

Zatem jednorazową transakcją w powyższym przypadku jest umowa zawarta na czas nieokreślony (suma wierzytelności z tytułu zawartej umowy przysługujących Podwykonawcy), a nie poszczególne wynagrodzenia wypłacane Podwykonawcy (w wyszczególnionych przez Wnioskodawcę okresach rozliczeniowych). Poszczególne płatności będące wynagrodzeniem z tytułu usług dostarczania towarów realizowanych przez Podwykonawcę należy przyporządkować zatem do jednej transakcji, czyli w ramach każdej z umów zawartej z Podwykonawcą.

Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym jednorazowa wartość transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, a w konsekwencji wynagrodzenie miesięczne odrębne z tytułu poszczególnych Umów za miesiące, w których nie przekracza kwoty 15.000 zł, może być wypłacane w gotówce i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy. W takiej sytuacji, będzie miało do Wnioskodawcy zastosowanie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15d ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanej przez Państwa odpowiedzi na interpelację poselską (nr 9279) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z 8 lutego 2017 r., Znak: DD6.054.5.2017, w której stwierdzono: „(...) jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania - co dotyczyć może między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony - wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. (...)” wskazać należy, że powyżej przytoczona treść jest elementem szerszej wypowiedzi Ministra Finansów.

W dalszej części ww. odpowiedzi, Minister Finansów stwierdził bowiem m.in.: „W przypadku wskazanej przez Pana Posła umowy leasingu - obejmującej zobowiązanie korzystającego do zapłaty finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenia pieniężnego, równego co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego (art. 709¹ Kodeksu cywilnego) - wynagrodzenie finansującego jest płatne co do zasady okresowo, zgodnie z harmonogramem określonym w umowie, jednakże poszczególne płatności składają się na całkowite zobowiązanie korzystającego, które może przekraczać kwotę stanowiącą równowartość 15.000 zł. Dla oceny przestrzegania obowiązku, o którym mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, decydująca powinna być zatem w przypadku umowy leasingu suma wierzytelności przysługujących finansującemu.

Odnosząc się do pozostałych wątpliwości Pana Posła można się zgodzić z poglądem, zgodnie z którym w przypadku objęcia jedną fakturą świadczeń spełnionych w wykonaniu kilku umów (np. sprzedaży, dostawy) należy przyznać prymat woli stron. Wartość kilku wycenionych odrębnie pozycji na jednej fakturze składa się na jednorazową wartość transakcji w rozumieniu art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wyłącznie wówczas, gdy stanowią one przedmiot jednej umowy (transakcji).

Inaczej byłoby w przypadku ujęcia w jednej fakturze towarów dostarczanych etapami w ramach umowy dostawy, w której dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczania częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny (art. 605 Kodeksu cywilnego). Taki stan faktyczny można zrekonstruować odnosząc się do wskazania przez Pana Posła na przypadki "istnienia harmonogramu dostaw, w których limit transakcji gotówkowych powinien odnosić się do poszczególnych dostaw rozpatrywanych osobno". Stanowiska takiego nie można jednak uznać za prawidłowe. Jeżeli umowa określa harmonogram realizacji dostawy, wówczas jednorazową wartość transakcji stanowi suma wierzytelności z tytułu dostawy, a nie należności z tytułu realizacji poszczególnych etapów.”

Stanowisko tut. Organu prezentowane w niniejszej interpretacji potwierdza również Szef Krajowej Administracji Skarbowej, który na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, dokonał zmiany wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji indywidualnej – zmiana interpretacji z dnia 20 listopada 2019 r. Znak: DPP13. 8221.189.2017.CPIJ (ID Eureka 4025540).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).