Interpretacja indywidualna z dnia 28 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.366.2023.2.PC

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę, w ramach Płatności, na zakup lub wytworzenie środków trwałych, związane z realizacją warunków Zwolnienia, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu SSE, stanowią (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty, niezależnie od tego czy dane wydatki dotyczą już gotowych środków trwałych czy jeszcze środków trwałych w budowie?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 czerwca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 czerwca 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę, w ramach Płatności, na zakup lub wytworzenie środków trwałych, związane z realizacją warunków Zwolnienia, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu SSE, stanowią (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty, niezależnie od tego czy dane wydatki dotyczą już gotowych środków trwałych czy jeszcze środków trwałych w budowie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

C. Sp. z o.o. (dalej: „Podatnik:, „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie m.in. produkcji w dziedzinie izolacji akustycznej, termicznej i elektromagnetycznej dla samochodów osobowych i dostawczych. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Spółka istnieje na rynku już kilka lat, a od końca 2016 r. prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (w dalszej części wniosku: „Strefa”). Spółka posiada odpowiednie zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy (dalej: „Zezwolenie”) uzyskane w 2016 r. i zmienione odpowiednio w roku 2019 i 2021.

Przedmiotowe Zezwolenie, zgodnie z zakresem Zezwolenia, dotyczy prowadzenia przez Spółkę na terenie Strefy działalności gospodarczej, rozumianej, jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów wytwarzanych i usług świadczonych na terenie Strefy, określonych w pozycjach PKWiU Głównego Urzędu Statystycznego i wskazanych wprost w decyzji.

W ramach Zezwolenia Spółka zobligowała się do stworzenia nowych miejsc pracy oraz do ponoszenia wydatków inwestycyjnych na zakup lub wytworzenie środków trwałych. W tym celu, Spółka zleciła kontrahentom wytworzenie określonych środków trwałych w postaci maszyn/urządzeń. Przy czym z uwagi na złożoność i długotrwałość prac związanych z wytworzeniem niektórych środków trwałych zdarza się, że zanim formalnie dana maszyna bądź dane urządzenie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych, Spółka dokonuje (dokona) na rzecz kontrahenta płatności całkowitych/częściowych (dalej: „Płatności”), w ramach których dany kontrahent otrzymuje (otrzyma) zapłatę za wytworzone środki trwałe. Kontrahent wystawia (wystawi) na rzecz Spółki faktury VAT dokumentujące zapłatę za środek trwały.

Spółka zaznacza, że powyżej wskazana forma rozliczeń ma zatem miejsce w sytuacji zakupu (dostawy) środków trwałych (maszyn i urządzeń), w tym w przypadku gdy zamówienia przewidywać będą etapową dostawę takich środków trwałych, w ramach której mieścić się będą również dalsze prace dostawcy, związane z montażem/uruchomieniem środków trwałych (dalej również: „środki trwałe w budowie”).

Pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę, w ramach Płatności, na zakup lub wytworzenie środków trwałych, związane z realizacją warunków Zwolnienia, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu SSE, stanowią (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty, niezależnie od tego czy dane wydatki dotyczą już gotowych środków trwałych czy jeszcze środków trwałych w budowie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę, w ramach Płatności, na zakup lub wytworzenie środków trwałych, związane z realizacją warunków Zwolnienia, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu SSE, stanowią (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty, niezależnie od tego czy dane wydatki dotyczą już gotowych środków trwałych czy jeszcze środków trwałych w budowie.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1670 oraz z 2021 r. poz. 2105), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Według § 3 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 121 ze zm., dalej: „Rozporządzenie SSE”), pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy CIT albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

- kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub

- tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

W sytuacji Spółki prawo do korzystania ze zwolnienia podatkowego ustalane jest na podstawie kosztów nowej inwestycji, o których mowa w wyżej powołanym § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia SSE.

Na podstawie wspomnianego powyżej przepisu (§ 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE), za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1) ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;

2) ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;

3) kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;

4) ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;

5) kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;

6) ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Powyższe oznacza, że aby wydatek mógł być uznany za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną, musi on spełniać następujące kryteria:

- wydatek musi stanowić koszty inwestycji wymienione w § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE,

- wydatek musi zostać poniesiony w związku z realizacją inwestycji na terenie SSE, zgodnie z treścią otrzymanego zezwolenia,

- wydatek musi zostać poniesiony w trakcie obowiązywania zezwolenia.

Ponadto według § 5 ust. 1 Rozporządzenia SSE, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że powołane powyżej przepisy Rozporządzenia SSE posługują się pojęciem wydatków (kosztów) poniesionych, nie precyzując jednocześnie, jak należy rozumieć niniejsze pojęcie. W związku z tym, zgodnie z zasadą pierwszeństwa wykładni językowej na gruncie prawa podatkowego (wynikającej m.in. z uchwały Najwyższego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z dnia 20 marca 2000 r. (sygn. FPS 14/99) stwierdzającej, że: „wykładnia językowa jest punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa i zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym”, również: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 9 sierpnia 2004 r. (sygn. SA/Rz 1824/03) i wyrok NSA z 25 czerwca 2010 r. (sygn. II FSK 445/09)) dla oceny znaczenia terminu „poniesienia” kosztu należy posłużyć się wykładnią językową, mając jednocześnie na uwadze, że zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, co powoduje, że przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane w sposób ścisły. Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego, PWN: „ponieść” znaczy „zostać obarczonym, obciążonym czymś”, natomiast koszt to „suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opłacenie czegoś”.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, dla uznania, że dany wydatek został poniesiony w świetle przepisów Rozporządzenia SSE, konieczne jest faktyczne wydatkowanie środków przez podmiot posiadający zezwolenie. Innymi słowy, momentem poniesienia wydatków inwestycyjnych będących podstawą zwolnienia z podatku CIT, jest ich poniesienie zgodnie z zasadą kasową, tj. z chwilą rzeczywistej zapłaty. Dla takiej kwalifikacji nie jest istotne, czy dane środki trwałe będące przedmiotem nowej inwestycji, nie zostały jeszcze oddane do użytkowania, a znajdują się w ewidencji księgowej jako środki trwałe w budowie w chwili ponoszenia na nie wydatków. Często proces powstawania/budowy środków trwałych, zwłaszcza tych bardziej skomplikowanych, bywa długotrwały. Dla potrzeby ustalania czy dany wydatek jest już wydatkiem poniesionym, w takiej sytuacji to moment rzeczywistej płatności jest momentem decydującym.

Takie stanowisko zostało potwierdzone m.in. w poniższych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, takich jak:

- interpretacja DKIS z dnia 27 stycznia 2021 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.564.2020.1.MBD, według której wydatki ponoszone przez Spółkę, w ramach Płatności częściowych w związku z uzyskiem Zezwolenia, na zakup lub wytworzenie środków trwałych, związane m.in. z poszczególnymi etapami wdrażania maszyn i urządzeń do procesu produkcyjnego, jak również z poszczególnymi etapami rozbudowy Zakładu, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu SSE, stanowią wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z ustawy CIT. w momencie ich faktycznej zapłaty;

- interpretacja DKIS z dnia 10 listopada 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.440.2020.1.IM, w której wskazano, że płatność częściowa stanowi definitywną zapłatę za określone wydatki inwestycyjne mieszczące się w kategoriach wymienionych w § 6 ust. 1 rozporządzenia SSE, rozłożoną jedynie w czasie, na mniejsze części;

- interpretacja z 13 sierpnia 2019 r., o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.259.2019.1.PC, na gruncie której DKIS uznał stanowisko wnioskodawcy za poprawne w całości: „Podsumowując, zdaniem Spółki, wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach Płatności częściowych, w zakresie których Spółka dokonała (dokona) zapłaty za dany etap/część prac, stanowią (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w znaczeniu kasowym, tj. w momencie ich zapłaty”;

- interpretacja z 19 czerwca 2019 r., o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.173.2019.1.JKT - na kanwie niniejszej interpretacji organ potwierdził stanowisko Spółki: „Zdaniem Wnioskodawcy, płatności częściowe ponoszone na nabycie/wytworzenie środków trwałych, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu o WNI, powinny zostać zaliczone do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z p.d.o.p. w momencie ich faktycznej zapłaty”;

- interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 21 września 2015 r., o sygn. ITPB3/4510-361/15-2/DK oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 czerwca 2014 r. (winno być: 2013 r.), sygn. ILPB3/423-119/13-4/AO, w których organ podatkowy potwierdził, że momentem poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej oraz dopuszczalnej pomocy publicznej, jest chwila zapłaty (zgodnie z zasadą kasową), a więc moment faktycznego poniesienia kosztu związanego z daną inwestycją, niezależnie od tego czy na dzień poniesienia takich wydatków środki trwałe będące przedmiotem nowej inwestycji, nie zostały jeszcze oddane do użytkowania, a znajdują się w ewidencji księgowej jako środki trwałe w budowie;

- interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 14 marca 2016 r., o sygn. ITPB3/4510-29/16/AW, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika (odstępując od uzasadnienia prawnego), że dla celów zaliczenia do wydatków kwalifikowanych rozpoznawanych na zasadzie kasowej należy zatem wskazać, że chwilą definitywnego poniesienia płatności częściowych w znaczeniu kasowym jest dokonanie przez spółkę przepływu środków pieniężnych między spółka a podmiotem uprawnionym do ich otrzymania.

- interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 lipca 2014 r., o sygn. lTPB3/423-178b/14/AW, w której organ podatkowy potwierdził, że podatnik może uznać wydatki na środki trwałe w budowie za dające prawo do zwolnienia od podatku w miesiącu, w którym wydatki te zostały poniesione, nawet jeśli w tym miesiącu nie doszło jeszcze do oddania do używania środka trwałego, z którym związany jest wydatek inwestycyjny z zachowaniem warunków określonych w § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE.

Stanowiska organów podatkowych wyrażone w powyżej wskazanych interpretacjach potwierdzają więc, że dla oceny kwalifikowalności danego wydatku najważniejszy jest moment poniesienia wydatku stanowiący kluczowy aspekt determinujący moment rozpoznania go jako kwalifikowanego.

Zwracamy jednocześnie uwagę, że moment oddania środków trwałych do użytkowania nie ma znaczenia dla możliwości rozpoznania środków trwałych jako wydatków kwalifikowanych w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia SSE w momencie ich faktycznej zapłaty. Zawarte w § 6 Rozporządzenia SSE sformułowanie „pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika” należy bowiem interpretować w ten sposób, że jest ono kwalifikacją rodzaju wydatków, nie zaś momentu ich zaliczenia do wydatków. Wnioskodawca podkreśla przy tym, że Płatności będące przedmiotem niniejszego wniosku zostaną, lub już zostały zaliczone do wartości początkowej środków trwałych po oddaniu przedmiotowych aktywów do użytkowania.

Wnioskodawca, zaznacza ponadto, że „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie zrealizowany a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W konsekwencji, dla uwzględnienia wydatku w puli wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu Rozporządzenia SSE nie jest wystarczające jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Momentem poniesienia kosztów inwestycji jest bowiem chwila zapłaty (zgodnie z zasadą kasową).

W odniesieniu do Płatności objętych niniejszym wnioskiem oba te elementy, tj. zarachowanie wydatku oraz jego faktyczne poniesienie zostaną, lub już zostały spełnione. Celem Płatności jest regulacja zobowiązań Spółki za zrealizowany dotychczas etap prac. Płatności mają (będą miały) charakter definitywnie poniesionych kosztów z tytułu zobowiązania Spółki, już po powstaniu wzajemnych zobowiązań Spółki i jej kontrahenta. Nie stanowią one zaliczki, tj. płatności na poczet przyszłych zobowiązań, która podlegałaby zwrotowi w przypadku rozwiązania czy też odstąpienia od umowy. Płatność stanowi definitywną zapłatę za określone wydatki inwestycyjne mieszczące się w kategoriach wymienionych w § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE, rozłożoną jedynie w czasie, na mniejsze części, co jest powszechną praktyką biznesową i nie zmienia jednocześnie charakteru wydatku.

Zgodnie z powyższym, chwilą definitywnego poniesienia Płatności w znaczeniu kasowym będzie dokonanie przez Spółkę przepływu środków pieniężnych z tytułu Płatności między Spółką, a danym wykonawcą/dostawcą będącym uprawnionym do ich otrzymania w związku ze zrealizowaną dostawą środków trwałych. Zatem Płatności stanowią koszt kwalifikowany inwestycji strefowej w momencie ich rzeczywistej zapłaty, niezależnie od tego czy dane wydatki dotyczą już gotowych środków trwałych czy jeszcze środków trwałych w budowie.

Podsumowując, zdaniem Spółki, wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach Płatności, w zakresie których Spółka dokonała (dokona) zapłaty za środki trwałe w budowie, stanowią one (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z u.p.d.o.p. w znaczeniu kasowym, tj. w momencie ich zapłaty (pod warunkiem spełnienia pozostałych wymogów z Rozporządzenia SSE).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 91, dalej: „ustawa o SSE”).

Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ww. ustawy).

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o SSE).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o SSE:

dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

W myśl natomiast art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.; dalej: „updop”):

wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1670 oraz z 2021 r. poz. 2105), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 17 ust. 4 updop:

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu

Jak stanowi § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t. j. Dz. U. z 2019, poz. 121, dalej: „rozporządzenie SSE”):

pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

 1) kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub

 2) tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

Warunki uznania wydatków za kwalifikujące się do objęcia pomocą definiuje natomiast § 6 rozporządzenia SSE. Zgodnie § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE:

za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

 1) ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;

 2) ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;

 3) kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;

 4) ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;

 5) kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;

 6) ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (§ 6 ust. 4 rozporządzenia SSE).

W związku z powyższym, aby wydatek mógł być uznany za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną, koszty inwestycji muszą spełniać łącznie następujące kryteria:

- ponoszone wydatki muszą stanowić koszty inwestycji;

- ponoszone wydatki muszą należeć do jednej z kategorii wymienionych w § 6 ust. 1 rozporządzenia SSE;

- wydatki muszą być poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia;

- nabyte albo wytworzone we własnym zakresie środki trwałe muszą być zaliczone do składników majątku podatnika.

W tym miejscu wskazać należy, że w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechną metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

Wyjaśnić należy, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych, to wyrażenie „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. Zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikujących się jako koszty inwestycji, nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego (pomocy publicznej) jedynie dokonanie w księgach odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku w księgach bez jego faktycznego poniesienia.

W odniesieniu do kwestii pojęcia „poniesionych wydatków inwestycyjnych”, pojęcie to nie zostało zdefiniowane w wyżej cytowanym Rozporządzeniu. Jednak, żeby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie zrealizowany, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W związku z powyższym, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego nie jest wystarczające jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Innymi słowy, moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym (chwila zapłaty).

Analizując cytowane powyżej przepisy należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż „poniesienie” oznacza faktyczne wydatkowanie środków przez Spółkę tj. poniesienie wydatku w ujęciu kasowym.

Z cytowanego powyżej 6 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia SSE, wynika, że za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika.

Zatem, stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach Płatności, w zakresie których Spółka dokonała (dokona) zapłaty za środki trwałe w budowie, stanowią one (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z updop, w znaczeniu kasowym, tj. w momencie ich zapłaty (pod warunkiem spełnienia pozostałych wymogów z Rozporządzenia SSE).

Zatem, Państwa stanowisko e zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę, w ramach Płatności, na zakup lub wytworzenie środków trwałych, związane z realizacją warunków Zwolnienia, spełniające warunki określone w Rozporządzeniu SSE, stanowią (będą stanowić) wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty, niezależnie od tego czy dane wydatki dotyczą już gotowych środków trwałych czy jeszcze środków trwałych w budowie, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).