Interpretacja indywidualna z dnia 23 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-3.4011.468.2018.2023.9.S.JM

W zakresie zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów przez płatnika.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 19 września 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 512/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 27 czerwca 2023 r.) i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 października 2018 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 września 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przez płatnika.

Uzupełnili Państwo wniosek - na wezwanie - pismem z 25 października 2018 r. (data wpływu 2 listopada 2018 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka jest (...) oraz ich wydawcą. Ostatnia (…). Wcześniej Spółka wyprodukowała inną (…) - (…), która również okazała się (…). Oprócz dystrybucji (…) Spółka jest także wydawcą (…). Poza produkcją (…) oraz wydawaniem (…) innych producentów Spółka nie prowadzi żadnej innej działalności.

(…) i inne (…) wyprodukowane przez Spółkę lub (…), nad którymi Spółka obecnie pracuje, należą do kategorii (…). (…). Stworzenie (…) tego pokroju jest procesem złożonym oraz czasochłonnym.

Wyprodukowanie (…) zajęło 3 (trzy) lata, a (…) 3,5 (trzy i pół) roku. Ich produkcja jest dziełem pracy i inwencji kilkudziesięciu lub nawet kilkuset osób. Są to twórcy koncepcji, deweloperzy, designerzy, scenarzyści, graficy, programiści, lektorzy, muzycy i inżynierowie dźwięku. Praca nad tak dużym przedsięwzięciem jest z natury rzeczy pracą zespołową, koordynowaną przez managerów projektu. Każda z osób w niej uczestniczących wnosi określony element twórczy lub wiele elementów twórczych stanowiących utwór lub utwory w rozumieniu prawa autorskiego. Utwory te przybierają różnorodną postać zarówno jeżeli chodzi o treść jak i znaczenie. Są to zarówno rzeczy fundamentalne dla (…). Trudno obliczyć, ile utworów składa się na (…), ale prawdopodobnie będzie ich kilkadziesiąt lub nawet kilkaset tysięcy. Suma tych utworów tworzy utwór końcowy w postaci (…).

Zdecydowana większość utworów ma postać elektroniczną i jest przekazywane Spółce przez ich twórców w postaci plików komputerowych. Jednakże część utworów może być przekazywana innych sposób np. ustnie lub w postaci papierowej.

W początkowej fazie rozwoju Spółki znacząca część prac powierzana była twórcom zewnętrznym, tj. niezależnym twórcom lub osobom i firmom prowadzącym działalność gospodarczą. Jednakże wraz ze wzrostem Spółki coraz więcej pracy twórczej powierzana jest pracownikom spółki. W Spółce zatem wykształciła się grupa pracowników, którzy zajmują się tylko i wyłącznie pracą twórczą („Pracownicy A”). Są to przede wszystkim wspomniani wyżej designerzy, graficy i programiści. Zgodnie z umowami o pracę Pracowników A, ich jedynym obowiązkiem jest wykonywanie pracy o charakterze twórczym. Poza pracą o takim właśnie charakterze pracownicy nie mają żadnych innych obowiązków poza ustawowymi obowiązkami wynikającymi z art. 100 § 2 Kodeksu Pracy.

Umowy o pracę z Pracownikami A nie przewidują odstępstwa od art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a zatem Spółka nabywa utwory wykonane przez Pracowników A z chwilą ich przyjęcia. Zwykle jest to chwila wprowadzania utworu do wewnętrznego systemu elektronicznego Spółki. Spółka jest w stanie wykazać kiedy i jakie utwory zostały jej przekazane przez Pracowników A.

Ze względu na różnorodność utworów nie ma jednej reguły w ich przenoszeniu na Spółkę. Zdarzają się miesiące, w których Pracownik A przeniesie na Spółkę kilkadziesiąt grafik, ale też może mieć miejsce sytuacja, w której praca nad danym utworem zajmie pracownikowi dłużej niż miesiąc i w takim przypadku w danym miesiącu nie dojdzie do przeniesienia utworu, gdyż nastąpi to w miesiącu następnym lub w jednym z następnych.

W przypadku Pracowników A całość ich wynagrodzenia stanowi honorarium z tytułu przekazanych utworów lub utworów, które mają być przekazane po ich wykonaniu („Honorarium”). Co do zasady, Honorarium jest takie same w każdym miesiącu bez względu na to ile i jakie utwory zostały przekazane Spółce w danym miesiącu. Honorarium oprócz wynagrodzenia zasadniczego obejmuje także premie, są to np. premie uznaniowe jak i premie wypłacane niektórym Pracownikom A w związku z osiągnięciem przez Spółkę określonych wyników finansowych.

Spółka zatrudnia również pracowników, którzy oprócz pracy twórczej, wykonują również inne obowiązki („Pracownicy B”). Chodzi tu o pracowników, którzy oprócz pracy twórczej, dodatkowo zajmują się marketingiem, zarządzeniem, koordynowaniem projektów lub innymi pracami. W przypadku Pracowników B, odpowiednia część ich wynagrodzenia, odzwierciedlająca wartość innej pracy niż twórcza nie stanowi Honorarium. Poza tym do pracowników tych mają w pełni zastosowanie przedstawione wyżej elementy stanu faktycznego dotyczące Pracowników A.

Oprócz tego Spółka zatrudnia pracowników, którzy w ogóle nie wykonują pracy twórczej.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Pracownicy A i Pracownicy B. są twórcami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Czynności wykonywane przez ww. Pracowników w ramach umów o pracę mają charakter twórczy, których efektem jest powstanie utworu (dzieła) w rozumieniu ustawy o autorskim i prawach pokrewnych oraz uzyskują przychód, tj. honorarium z tytułu korzystania z praw autorskich lub rozporządzania tymi prawami.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, pracownicy tworzą utwory które w efekcie składają się na całość (…) produkowanej przez Spółkę, zatem zdaniem Spółki pracownicy osiągają ww. przychody z tytułu „działalności twórczej w zakresie (…)”, o której mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka nie rozumie jakie „elementy” ma wskazać i na jaki „charakter tych utworów” elementy te mają wskazywać. Spółka zakłada jednak, że skoro utwory tworzone przez pracowników są wykorzystywane przy produkcji (…) to fakt, że tym samym wykonują oni „działalność twórczą w zakresie (…)” nie budzi wątpliwości i nie wymaga dalszych wyjaśnień.

Całość wynagrodzenia należnego Pracownikom A, tj. wynagrodzenie zasadnicze, premie i inne składniki stanowi Honorarium. Tak też będą stanowić umowy z Pracownikami A.

W umowach z Pracownikami B wskazane będzie kwotowo Honorarium oraz wynagrodzenie za wykonywanie innych czynności.

Kwestia premii pracowników B nie jest uregulowana w umowie o pracę. Spółka zamierza jednak rozliczać premię w takiej samej proporcji jak Honorarium do pozostałej części wynagrodzenia.

Zdaniem Spółki, honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworów przekazywanych przez pracowników Spółce.

W przypadku Pracowników A, z ekonomicznego punktu widzenia, honorarium jest wynagrodzeniem tylko i wyłączenie za stworzenie i przekazanie Spółce utworów. Pracownicy ci nie wykonują na rzecz Spółki żadnych innych świadczeń, które miałyby dla Spółki wartość ekonomiczną. Jest zatem oczywiste, że całość wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Pracowników A jest wynagrodzeniem za utwory, a przez to wyznacznikiem ich rzeczywistej wartości. Istotne jest jednak to, że proces twórczy nie jest procesem powtarzalnym. Dotyczy to w szczególności utworów, które składają się na (…). Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, utwory tworzone przez pracowników są bardzo zróżnicowane - od drobnych grafik do rozbudowanych kodów graficznych. Zatem czas ich tworzenia również jest różny. Niektóre utwory powstają w godzinę, inne kilka miesięcy. Honorarium natomiast jest stałe w każdym miesiącu. Mogą zatem wystąpić sytuacje w których pracownik pracuje nad utworem np. trzy miesiące i w okresie tym otrzymywać będzie Honorarium, mimo, że przekazanie utworu nastąpi dopiero w trzecim miesiącu. W takiej sytuacji Honorarium za trzy miesiące odzwierciedlać będzie wartość rzeczywistą tego utworu. W innej sytuacji pracownik może stworzyć i przekazać kilkadziesiąt mniejszych grafik w danym miesiącu, a w innym mniejszą ilość większych bardziej rozbudowanych grafik. Jednak w jednym i drugim miesiącu pracownik otrzyma takie samo honorarium, i honorarium to odzwierciedlać będzie sumę wartości wykonanych utworów.

Podobnie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do Pracowników B, z tym, że w ich przypadku, Honorarium nie obejmuje całości wynagrodzenia, gdyż część wynagrodzenia odnosi się od innych świadczeń jakie wykonują na rzecz Spółki niż tworzenie i przekazywanie utworów. Wielkość tego wynagrodzenia ustalana jest w każdym przypadku indywidualnie na podstawie szacunku wielkości pracy innej niż twórcza. Innymi słowy, podstawową i najistotniejszą wartością jaką Pracownik B przekazuje na rzecz Spółki są utwory powstałe w wyniku jego pracy twórczej. Jednakże ponieważ wykonuje także inną pracę, odpowiednia część jego wynagrodzenia nie stanowi Honorarium. „Odpowiednia” część ustalana jest szacunkowo, indywidualnie w stosunku do każdego Pracownika B. Nie ma bowiem innej możliwości ustalenia wartości jego „nietwórczej” pracy.

Powyższe uwagi mają odpowiednie zastosowanie do Pracowników B i otrzymywanego przez nich Honorarium, z tą jednak różnica, że Honorarium nie stanowi całości, lecz tylko część wynagrodzenia.

Pytania

1.Czy Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych („PIT”), ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A przekaże na rzecz Spółki utwór lub utwory zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?

2.Czy Spółka, jako płatnik PIT, ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A nie przekaże na rzecz Spółki żadnego utworu, ponieważ praca nad tym utworem nie została zakończona i przekazanie utworu nastąpi po jej zakończeniu, czyli w innym miesiącu?

3.Czy Spółka, jako płatnik PIT, ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli przez cały miesiąc, za który jest wypłacane Honorarium, lub przez jego część, pracownik nie wykonywał pracy twórczej, ponieważ przebywał na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu?

4.Czy prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w każdej z sytuacji opisanej w pytaniach 1-3 przysługiwać również będzie Spółce w odniesieniu do Honorarium wypłacanego Pracownikowi B?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Spółce przysługiwać będzie prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest honorarium, Pracownik A przekaże na rzecz Spółki utwór lub utwory zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem, uprawnienie do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami przysługuje również pracownikom, jeżeli w ramach stosunku pracy osiągają tego typu przychody.

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, że o przychodach z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich można mówić wówczas, gdy spełnione są następujące przesłanki:

• po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania,
• po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.

W związku z powyższym, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe tylko wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

W tym miejscu należy przedstawić charakterystykę prawną wykonywania pracy twórczej w ramach umowy o pracę. Umowa o pracę nie jest umową rezultatu, zatem, co do zasady, zadaniem pracownika jest świadczenie pracy, jej wykonywanie, a nie osiągniecie konkretnego rezultatu. Zgodnie z art. 80 Kodeksu Pracy, pracodawca jest obowiązany do wypłaty wynagrodzenia za pracę wykonaną. Wynagrodzenie to należy się nawet, jeżeli jej rezultat nie został osiągnięty. Ryzyko nieosiągnięcia rezultatu ponosi pracodawca. Inaczej jest np. w umowie o dzieło, gdzie zlecający wykonanie dzieła, nie jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia, jeżeli dzieło nie zostało wykonane tj. jeżeli rezultat nie zostanie osiągnięty. Mimo to jednak z perspektywy pracodawcy rezultat jest wartością, dla której zatrudnia pracowników.

Często wpływ pracownika na rezultat jego pracy jest ograniczony, tj. osiągnięcie końcowego rezultatu zależy od czynników, na które pracownik nie ma wpływu. Dla przykładu: pracownik zajmujący się sprzedażą produktu może nie osiągnąć rezultatu w postaci sprzedaży ze względu na brak zainteresowania produktem na rynku lub wysoką cenę ustaloną przez pracodawcę. Jednakże, w przypadku pracy twórczej, związek pomiędzy pracą a jej rezultatem jest bardzo ścisły. Twórca, z definicji, ma decydującą, często pełną kontrolę nad procesem tworzenia dzieła i efektem końcowym. Zatem, co do zasady sumienne wykonywanie obowiązków pracowniczych obejmujących pracę twórczą prowadzi do powstania utworu. W tym sensie można uznać, że wykonywanie pracy twórczej przez pracownika oraz jej wykonanie w postaci utworu są pojęciami tożsamymi.

Oczywiście w praktyce mogą wystąpić sytuacje, w których ostatecznie nie dojdzie do stworzenia utworu. Przyczyna może leżeć po stronie pracownika (np. nie będzie należycie wykonywał swojej pracy lub zabraknie mu umiejętności, aby ją dokończyć) lub gdzieś indziej (np. system komputerowy ulegnie awarii i przez to wykonanie dzieła stanie się niemożliwe). Te przypadki jednak nie są objęte przedmiotem opisanego stanu faktycznego, gdyż stan faktyczny, do którego odnoszą się zadane pytania, zakłada, że utwór zostanie ostatecznie stworzony.

Jeżeli zatem twórca faktycznie stworzy utwór, to wynagrodzenie za jego pracę w znacznie większym stopniu niż zwykle odnosi się do rezultatu pracy niż jej samego wykonywania. Dotyczy to w szczególności sytuacji, w której zgodnie z umową o pracę pracownik jest zobowiązany tylko i wyłącznie do wykonywania pracy twórczej i w wyniku świadczenia pracy powstaje utwór, który przechodzi na pracodawcę. W takiej sytuacji wynagrodzenie pracownika za wykonywanie pracy jest z ekonomicznego i prawnego punktu widzenia wynagrodzeniem z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi.

Sytuacja taka ma miejsce w opisanym stanie faktycznym. Przedmiotem umów z Pracownikami A jest wyłącznie praca twórcza, a pracownicy ci nie będą mieć żadnych innych obowiązków. Stan faktyczny zakłada także, że Pracownik A faktycznie stworzy utwór bądź utwory, które nabędzie Spółka. Oznacza to, że całość wynagrodzenia należnego Pracownikom A, czyli honorarium, jest wynagrodzeniem twórczym, tj. wynagrodzeniem za stworzenie utworów i przeniesienie praw na Spółkę.

Zatem obydwa warunki zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów zostaną spełnione w opisanym stanie faktycznym. Po pierwsze dojdzie tutaj do rozporządzenia prawami autorskimi przez Pracowników A na rzecz Spółki. Po drugie, honorarium stanowiące 100% wynagrodzenia podstawowego Pracowników A jest wynagrodzeniem autorskim. Jest tak, ponieważ jedynym obowiązkiem Pracowników A jest wykonywanie pracy o charakterze twórczym, czyli tworzenie utworów, które z chwilą przyjęcia nabywa Spółka. Z ekonomicznego punktu widzenia wartością, dla której Spółka zatrudnia Pracowników A nie jest sama praca, ale jej efekty w postaci utworów.

Ponieważ Pracownicy A nie wykonują żadnej innej pracy, ich wynagrodzenie jest de facto wynagrodzeniem za utwory, jakie tworzą i przenoszą na Spółkę.

Należy zauważyć, że w opisanym przypadku pozostałe obowiązki pracownicze, które dotyczą Pracowników A, wymienione w art. 100 § 2 Kodeksu Pracy (np. przestrzeganie czasu pracy, regulaminu, zasad bezpieczeństwa, dbanie o porządek, zachowanie tajemnicy) mają charakter akcesoryjny w stosunku do podstawowego obowiązku, jakim jest praca twórcza Pracowników A. Innymi słowy, na pracownikach ciążą opisane wyżej obowiązki po to, aby jak najbardziej efektywnie realizować pracę twórczą. Przestrzeganie tych obowiązków bez wykonywania pracy twórczej ma dla Spółki wartość zerową. Z tego względu 100% wynagrodzenia Pracowników A przypada na pracę twórczą oraz na jej efekty, czyli utwory.

Ad. 2

Państwa zdaniem, Spółce przysługiwać będzie prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, nawet, jeżeli w miesiącu, za które należne jest honorarium, Pracownik A nie przekaże na rzecz Spółki żadnego utworu, ponieważ praca nad tym utworem nie zostanie zakończona i przekazanie utworu nastąpi po jej zakończeniu, czyli w innym miesiącu.

Pracownicy A w ramach wykonywanej pracy tworzą różnorodne utwory: od drobnych elementów graficznych po złożone animacje czy kody źródłowe. W zależności od stopnia skomplikowania pojedynczego utworu, czas jego stworzenia może wynosić od kilku minut do kilku miesięcy. Oznacza to, że w pewnych miesiącach dany Pracownik A może nie stworzyć żadnego utworu, ponieważ praca nad nim zajmie mu dłużej niż miesiąc. Mimo to jednak, Pracownik A za ten miesiąc otrzyma honorarium.

Honorarium w takiej sytuacji wciąż będzie wynagrodzeniem autorskim z tytułu rozporządzania prawami autorskimi, z tym jednak, że do rozporządzenia nimi dojdzie po wypłacie honorarium. Okoliczność, że do rozporządzenia prawami dojdzie po wypłacie honorarium, nie może rzutować na prawo do zastosowania do takiego honorarium 50% kosztów uzyskania przychodu.

Gdyby było inaczej, tzn. zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu wymagałoby przeniesienia utworu w miesiącu wypłaty wynagrodzenia, a nie w innym miesiącu, to doszłoby do nierównego potraktowania pracowników pod względem podatkowym. Ci z nich, którzy wykonują utwory mniej czasochłonne i „na bieżąco” przekazują je Spółce, mieliby prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów. Natomiast tym, którzy tworzyliby bardziej skomplikowane utwory, takie prawo już by nie przysługiwało.

Ad. 3

Państwa zdaniem, Spółka ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, nawet, jeżeli przez cały miesiąc, za który jest wypłacane honorarium lub przez jego część, pracownik nie wykonywał pracy twórczej, ponieważ przebywał na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu.

Jak wskazano w stanie faktycznym do obowiązków Pracownika A należy wyłącznie wykonywanie pracy twórczej. W efekcie wykonywania pracy twórczej Pracownicy A tworzą utwory, które nabywane są przez Spółkę. Ponieważ z perspektywy Spółki nie praca pracowników, ale jej efekty w postaci utworów mają wartość ekonomiczną, strony uzgodniły, że 100% wynagrodzenia Pracowników A stanowi honorarium z tytułu rozporządzania prawami autorskimi do tychże utworów.

Z kolei, zgodnie z przepisami Kodeksu Pracy, pracownikowi przysługuje również wynagrodzenie za okres, w którym przebywa na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym. Oznacza to, że Pracownikom A przysługuje również wynagrodzenie za czas urlopu, w którym nie wykonują pracy twórczej. Należy jednak zauważyć, że wynagrodzenie to nie jest wypłacane w zamian za to, że pracownik choruje lub wypoczywa. Innymi słowy nie jest to wynagrodzenie wypłacane „za nic”.

Prawo do wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego wynika z zasady ochrony pracownika - ustawodawca uznał, że pracownikowi przysługuje wypoczynek. Z tego powodu czas pracy jest ograniczony do 8 godzin dziennie, pracownikowi przysługują, co do zasady, wolne soboty i niedziele, a ponadto pracownikowi przysługuje dodatkowo, co do zasady, do 26 dni, w których nie musi świadczyć pracy. Pod tym względem dzień urlopu wypoczynkowego nie różni się od wolnej soboty czy niedzieli.

Jak wskazano wyżej, honorarium nie jest wypłacane za czas pracy twórczej, ale za jej efekty. Zatem jego wysokość nie zależy od tego ile w danym miesiącu jest dni ustawowo wolnych od pracy. Nie powinno mieć także znaczenia to, czy oprócz dni ustawowo wolnych od pracy, pracownik wykorzysta dzień lub kilka dni urlopu. Honorarium nie straci swojego charakteru wynagrodzenia twórczego również w sytuacji, w której pracownik przez cały miesiąc będzie na urlopie wypoczynkowym. Honorarium wypłacone w takiej sytuacji jest wynagrodzeniem za utwory wykonane i przekazane Spółce w czasie, kiedy Pracownik A wykonywał swoją pracę. Powyższe uzasadnienie odnosi się także do wynagrodzenia należnego za okres choroby czy za czas, który pracownik poświęca na udział w szkoleniu.

Jest to wciąż wynagrodzenie za pracę pracownika, którą wykonuje w czasie, gdy nie jest na urlopie. Innymi słowy, nie jest to wynagrodzenie „za nic”, ale za pracę, którą wykonał albo wykona. Zatem, wynagrodzenie to niczym się nie różni od zwykłego wynagrodzenia za pracę, czyli honorarium w przypadku Pracowników A. W efekcie również w odniesieniu do tego wynagrodzenia przysługują prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu. Teoretycznie mogą się wydarzyć sytuacje, w których pracownik tuż po zawarciu umowy o pracę i jej rozpoczęciu zachoruje i wykorzysta urlop zdrowotny bez wytworzenia i przekazania utworu Spółce. Takie sytuacje nie są jednak objęte stanem faktycznym, do którego odnosi się zapytanie.

Ad. 4

Państwa zdaniem, prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w każdej z sytuacji opisanej w pytaniach 1-3 przysługiwać również będzie Spółce w odniesieniu do honorarium wypłacanego Pracownikowi B.

Podatkowe traktowanie honorarium wypłacanego Pracownikowi B niczym nie powinno się różnić od honorarium wypłacanego Pracownikowi A, gdyż są to świadczenia tożsame. Jedyna różnica polega na tym, że oprócz honorarium, Pracownik B otrzymuje wynagrodzenie za pracę nie-twórczą, co nie występuje w przypadku pracownika A.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 14 grudnia 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP3-3.4011.468.2018.2.IM, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przez płatnika za nieprawidłowe.

Interpretację Państwu doręczono 20 grudnia 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

18 stycznia 2019 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 24 stycznia 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie interpretacji uznającej Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację – wyrokiem z 7 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 512/19.

Pismem z 21 lutego 2019 r. wniosłem skargę kasacyjną od powyższego wyroku.

Wyrokiem z 22 lutego 2023 r. sygn. akt II FSK 1890/20 NSA oddalił skargę kasacyjną.

W związku z powyższym, wyrok z 7 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 512/19 stał się prawomocny od 22 lutego 2023 r. (data wpływu 27 czerwca 2023 r.).

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W świetle art. 31 ww. ustawy:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy:

Koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 1 pkt 8 lit. f) ustawy z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175), dodano ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, który:

• podwyższa limit stosowania 50% kosztów uzyskania przychodu o 100%, tj. do kwoty 85.528 zł rocznie,
• wskazuje enumeratywnie dziedziny o charakterze twórczym objęte 50% kosztami uzyskania przychodu.

Art. 22 ustęp 9b ustawy stanowi, że:

Przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

1.twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;

2.badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;

3.artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;

4.w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;

5.publicystycznej.

Natomiast ustawą z 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które wchodzą w życie z dniem 19 lipca 2018 r. i mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie ze zmienionym art. 22 ust. 9b ustawy:

Przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

1.działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, (…), teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;

2.działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;

3.produkcji audialnej i audiowizualnej;

4.działalności publicystycznej;

5.działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;

6.działalności konserwatorskiej;

7.prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;

8.działalności badawczo-rozwojowej, naukowo-dydaktycznej, naukowej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Natomiast ustawą z dnia 3 lipca 2018 r. przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1669) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które weszły w życie z dniem 1 października 2018 r. Zgodnie z nim:

Przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

1.działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;

2.działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;

3.produkcji audialnej i audiowizualnej;

4.działalności publicystycznej;

5.działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;

6.działalności konserwatorskiej;

7.prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 i 1293), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;

8.działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy:

Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

W świetle art. 22 ust. 10a ustawy:

Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami), i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 ze zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy:

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1)wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2)plastyczne;

3)fotograficzne;

4)lutnicze;

5)wzornictwa przemysłowego;

6)architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7)muzyczne i słowno-muzyczne;

8)sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9)audiowizualne (w tym filmowe).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy:

Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że:

Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

Sąd podkreślił, że:

Z wniosku Spółki o wydanie interpretacji wynikało, że zatrudnia i będzie zatrudniać pracowników, którzy mają status twórcy w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (z podziałem na Pracowników A i Pracowników B), którzy tworzą i będą tworzyć utwory, zaś za przeniesienie majątkowych praw autorskich do tych utworów będą otrzymywali honorarium, przy czym Pracownicy A, z powodów wskazanych we wniosku, za utwory które są elementami składowymi dużego, zbiorczego utworu jakim jest gra komputerowa, co uzasadnia warunek stosowania podwyższonych kosztów od całości otrzymywanego wynagrodzenia.

Sąd uznał, że:

Z zadeklarowanego przez Spółkę stanu faktycznego wynikało, że spełniona została hipoteza art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. Spółka podała, że pracownicy będą tworzyć utwory, za które będą otrzymywać stosowne honoraria.

W ocenie Sądu:

Uzależnienie wysokości honorarium od czasu pracy twórczej leży w zakresie swobody kontraktowej stron stosunku pracy. Kwestia dokumentowania tworzenia utworów i kontroli rzetelności deklarowania przez pracowników czasu pracy poświęconego na powstanie utworów pozostaje natomiast poza zadanym pytaniem niniejszej sprawy, a nawet w ogóle poza postępowaniem interpretacyjnym, w którym nie można badać wagi, wiarygodności i wartości dowodów mających świadczyć o deklarowanych we wniosku faktach lub zdarzeniach przyszłych. Zasada swobodnej oceny dowodów (art. 191 0.p.) nie może być przedmiotem postępowania interpretacyjnego. Weryfikacja zadeklarowanych faktów lub zdarzeń przyszłych mogłaby nastąpić tylko w konkretnym postępowaniu podatkowym (por. wyrok WSA w Warszawie z 12 września 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3774/17, CBOSA). Stąd też w interpretacji nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie czynności o charakterze twórczym związanych z powstaniem utworu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, obowiązujące uregulowania prawne oraz wskazania zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 512/19 stwierdzam, że:

Ad. 1 Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych („PIT”), ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A przekaże na rzecz Spółki utwór lub utwory zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;

Ad. 2 Spółka, jako płatnik PIT, ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A nie przekaże na rzecz Spółki żadnego utworu, ponieważ praca nad tym utworem nie została zakończona i przekazanie utworu nastąpi po jej zakończeniu, czyli w innym miesiącu;

Ad. 3 Spółka, jako płatnik PIT, ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli przez cały miesiąc, za który jest wypłacane Honorarium, lub przez jego część, pracownik nie wykonywał pracy twórczej, ponieważ przebywał na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu.

Ad. 4 Prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przysługuje i będzie przysługiwać również będzie Spółce w odniesieniu do Honorarium wypłacanego Pracownikowi B.

Dodatkowe informacje

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 512/19.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…)

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).