Interpretacja indywidualna z dnia 17 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.313.2023.1.KW

Kwalifikacja do kosztów podatkowych oraz określenie momentu poniesienia kosztu w związku z wypłatą wynagrodzenia (tzw. exit fee).

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 czerwca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie kwalifikacji oraz momentu ujęcia wypłaconego wynagrodzenia na rzecz B. do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę w Polsce. Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca funkcjonuje w strukturze grupy kapitałowej, która działa w branży m.in. usług wynajmu średnio i długoterminowego. 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy posiada A. S.p.A. - spółka z siedzibą we Włoszech (dalej: S.p.A).

Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest „wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek” (PKD 77.11.Z). Wnioskodawca oferuje usługi najmu dla nowych i używanych samochodów.

W ramach świadczenia usług najmu, Wnioskodawca (jako wynajmujący) na warunkach i zasadach określonych w zawieranych z klientami umowach najmu, oddaje klientom (jako najmującym) na uzgodniony czas, do odpłatnego używania pojazdy samochodowe (zawierane umowy mogą spełniać również definicję leasingu na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego).

Samochody po zakończeniu umowy najmu mogą zostać zwrócone Wnioskodawcy, istnieje również możliwość ich wykupu.

W ofercie Wnioskodawcy znajdują się marki samochodów grupy B. jak np. (…), ale również pozostałe marki obecne na rynku.

Samochody znajdujące się w ofercie Wnioskodawcy wynajmowane są zarówno klientom indywidualnym prowadzącym działalność gospodarczą jak i dużym firmom.

Samochody będące przedmiotem umów najmu, są traktowane przez Wnioskodawcę co do zasady jako środki trwałe, w związku z czym Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej.

W kwietniu 2023 r. pomiędzy Wnioskodawcą a spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce z grupy B. (dalej: „B.”) została zawarta umowa określająca zasady współpracy na rynku polskim (dalej: „Umowa”).

Przedmiotem prowadzonej przez B. działalności gospodarczej było m.in. świadczenie usług związanych ze sprzedażą produktu leasingu operacyjnego/ najmu długoterminowego wybranych marek samochodów z grupy B. dla podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą (dalej: „Działalność w zakresie wynajmu”).

B. jest czynnym podatnikiem VAT.

Na podstawie zawartej Umowy B. zobowiązała się zrezygnować z oferowania usług wynajmu długoterminowego pojazdów marki z Grupy B. (w tym byłych marek B.). W wyniku zawartej Umowy Wnioskodawca stał się nowym, wyłącznym partnerem Grupy B. w Polsce w odniesieniu do Działalności w zakresie wynajmu, co oznacza, że Wnioskodawca - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - będzie świadczyć usługi najmu dla marek dotychczas obsługiwanych przez B., jako wyłączny dostawca /świadczeniodawca tych usług dla całej sieci dystrybutorów B. w Polsce, na co B. wyraziła zgodę.

W związku z powyższym, tzn. rezygnacją przez B. z Działalności w zakresie wynajmu na rzecz Wnioskodawcy, B. utracił potencjalne zyski, które były generowane za pośrednictwem prowadzonej Działalności w zakresie najmu. Zawarcie Umowy, a więc rezygnacja przez B. z Działalności na rzecz Wnioskodawcy było wynikiem restrukturyzacji, jaka miała miejsce w grupach kapitałowych, w których funkcjonowali do tej pory zarówno Wnioskodawca jak i B.

Przedmiotowa restrukturyzacja rozpoczęła się w styczniu 2021 roku, kiedy doszło do fuzji koncernu Y. i grupy X.

W wyniku tego połączenia powstał czwarty co do wielkości koncern motoryzacyjny, który przyjął nazwę B. W następstwie tej fuzji w 2023 roku doszło do połączenia również spółek finansowych obsługujących B. tzn. doszło do konsolidacji dotychczasowej działalności Spółki A. oraz marki/produktu pod marką Wnioskodawcy.

Na skutek tej konsolidacji Spółka A. stała się nową spółką w branży mobilności, która specjalizuje się w operacyjnym leasingu wielomarkowym/ najmie długoterminowym, a jej współwłaścicielami są w 50% B. i 50% D.

Marka Wnioskodawcy działa w 11 krajach europejskich (w tym w Polsce poprzez działalność Wnioskodawcy). Z flotą liczącą ponad 800 000 pojazdów w Europie tworzy piąty największy europejski podmiot w sektorze, który ma ambicje uplasowania się na pozycji europejskiego lidera w zakresie usług mobilności.

Dzięki konsolidacji Wnioskodawca ma możliwość oferowania innowacyjnych produktów, wysokiej jakości usług i platform cyfrowych dla międzynarodowych klientów korporacyjnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw. Rozwiązania mobilne Wnioskodawcy dostępne są dla wszystkich marek B. poprzez różne kanały sprzedaży.

W ramach opisanej powyżej restrukturyzacji na rynku polskim nie miało miejsca fizyczne połączenie działalności Wnioskodawcy oraz będącej marką Spółki B., a doszło do zawarcia Umowy (w ramach restrukturyzacji doszło bowiem do zawarcia nowych umów ramowych, na podstawie których podmioty dominujące w stosunku do B. i Wnioskodawcy określiły nowe zasady współpracy).

Raz jeszcze podkreślić należy, iż celem przedmiotowej restrukturyzacji było m.in. utworzenie jednej wielomarkowej firmy wynajmu długoterminowego na rynku mobilności. W planach długoterminowych jest zdobycie pozycji europejskiego lidera leasingu operacyjnego/wynajmu długoterminowego.

W celu realizacji przedmiotowego zamierzenia na terytorium Polski było m.in. przejęcie przez Wnioskodawcę Działalności prowadzonej przez B., czyli rozszerzenie portfolia marek obsługiwanych przez Wnioskodawcę o marki obsługiwane do tej pory przez B..

Wnioskodawca, w związku z powstrzymaniem się przez B. od wykonywania Działalności w zakresie najmu i tym samym przekazania związanego z nią potencjału do generowania zysków na rzecz Wnioskodawcy, zobowiązany został do wypłaty na rzecz B. określonego wynagrodzenia w kwocie ryczałtowej (dalej: Wynagrodzenie).

Zapłata została udokumentowana fakturą wystawioną przez B. na rzecz Wnioskodawcy. Faktura została powiększona o kwotę podatku VAT według właściwej stawki VAT.

Przedmiot świadczenia, tj. przejęcie przez Wnioskodawcę potencjału do generowania zysku z Działalności w zakresie najmu, będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę do wykonywania wyłącznie czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. świadczenia usług najmu długoterminowego.

Pytania

1.Czy Wynagrodzenie zapłacone na rzecz B. będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

2.Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie twierdząca, czy koszt ten stanowić będzie koszt pośredni (tj. inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami), o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, który zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT powinien być rozpoznany jednorazowo w dacie poniesienia, rozumianej jako data ujęcia faktury w księgach rachunkowych Wnioskodawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad pytanie 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Wynagrodzenie zapłacone na rzecz B. będzie stanowić dla niego koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Uzasadnienie

Wynagrodzenie jako koszt uzyskania przychodów

Jak wynika z art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o CIT za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o ile nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, w celu uznania, że dany wydatek stanowi dla podatnika koszt uzyskania przychodów niezbędne jest spełnienie następujących przesłanek:

1.koszt został poniesiony przez podatnika,

2.koszt ma charakter definitywny;

3.koszt jest związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;

4.koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;

5.koszt został należycie udokumentowany;

6.koszt ten nie został wskazany w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad 1

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „poniesienia kosztu”. W związku z tym zostało wypracowane w doktrynie i orzecznictwie stanowisko, że polega ono na pokryciu danego wydatku z zasobów majątkowych podatnika.

Zważając na to, że Wnioskodawca pokrył Wynagrodzenie z własnych zasobów majątkowych, w ocenie Wnioskodawcy, przesłanka ta została spełniona.

Ad 2

Kolejną przesłanką uznania wydatku za koszt podatkowy jest to, aby wydatek ten miał charakter definitywny. Poprzez „definitywny” charakter danego kosztu należy rozumieć, że koszt ten nie będzie podlegał jakiejkolwiek refundacji.

Wnioskodawca wskazuje, że poniesiony koszt Wynagrodzenia ma charakter definitywny, gdyż nie zostanie zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

W ocenie Wnioskodawcy, zważając na definitywny charakter poniesionego kosztu Wynagrodzenia, przesłankę tę należy uznać za spełnioną.

Ad 3

W celu uznania danego kosztu za koszt podatkowy jego charakter musi wskazywać na związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca wskazuje, że przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest „wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek” (PKD 77.11.Z).

Wnioskodawca oferuje usługi najmu dla nowych i używanych samochodów . Wnioskodawca wskazuje ponadto, że poniesiony koszt stanowi wynagrodzenie za rezygnację przez B. z oferowania usług wynajmu pojazdów marki z Grupy (...) (w tym byłych marek B.).

Na skutek zawarcia Umowy Wnioskodawca stał się nowym, wyłącznym partnerem Grupy (…) w Polsce w odniesieniu do Działalności w zakresie wynajmu, co oznacza, że Wnioskodawca - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - będzie świadczyć usługi najmu dla marek dotychczas obsługiwanych przez B., jako wyłączny świadczeniodawca tych usług.

W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega zatem wątpliwości, że poniesiony przez Wnioskodawcę koszt Wynagrodzenia ma związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. W świetle tego, należy uznać, że przesłanka ta została również spełniona.

Ad 4

Aby dany koszt mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, zgodnie z powszechnie przyjętym w doktrynie prawa podatkowego stanowiskiem, koszt powinien być poniesiony w celu uzyskania lub zabezpieczenia przychodu, a zatem ustawodawca nie uzależnia możliwości potrącenia takiego kosztu od faktycznego uzyskania przychodu.

Wnioskodawca wskazuje, że przedmiotowy koszt został poniesiony w związku z zawarciem Umowy, na mocy której doszło do powstrzymania się przez B. od wykonywania Działalności w zakresie najmu i tym samym przekazania związanego z nią potencjału do generowania zysków na rzecz Wnioskodawcy.

Powyższe sprawi, że Wnioskodawca będzie czerpał korzyści ekonomiczne ze świadczenia usług objętych zakresem Działalności w postaci generowania zysków. Zatem poniesiony koszt Wynagrodzenia będzie pozostawał w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z generowaniem przychodów przez Wnioskodawcę.

Powyższe działania są bowiem elementem globalnej restrukturyzacji, szczegółowo opisanej w opisie stanu faktycznego. Mają na celu rozszerzenie portfolia marek obsługiwanych przez Wnioskodawcę o marki obsługiwane do tej pory przez B., a więc wzrost przychodów. Zamierzeniem restrukturyzacji jest stworzenie z marki Wnioskodawcy europejskiego lidera w zakresie usług mobilności. Realizacja przedmiotowego zamierzenia na terytorium Polski nie byłaby możliwa bez przejęcia Działalności w zakresie wynajmu do B.

Mając na uwadze powyższe, związek poniesionego wydatku w postaci Wynagrodzenia z przychodem jest oczywisty.

Ad 5

W celu uznania kosztu za koszt uzyskania przychodów musi on zostać należycie udokumentowany. Podatnik, który wprawdzie poniósł faktycznie określone koszty, lecz nie posiada dowodów potwierdzających ich poniesienie, nie będzie mógł zaliczyć tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca wskazuje, że zapłata Wynagrodzenia została udokumentowana fakturą wystawioną przez B. na rzecz Wnioskodawcy. Faktura ta została ujęta w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że również ta przesłanka została spełniona.

Ad 6

Aby koszt mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów nie może on być kosztem wymienionym w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazuje, że koszt Wynagrodzenia nie został wskazany w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, co oznacza, że nie został on wyłączony z kosztów uzyskania przychodów. W świetle powyższego stwierdzić na leży, że również ta przesłanka została spełniona .

Ponadto, Wnioskodawca chciałby wskazać, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat o charakterze tzw. exit fee, czyli wynagrodzenia za odstąpienie biznesu innemu podmiotowi (których istota ekonomiczna jest analogiczna do istoty ekonomicznej Wynagrodzenia) spotkała się z aprobatą w licznych interpretacjach indywidualnych.

Tytułem przykładu Wnioskodawca wskazuje na:

• interpretację indywidualną z dnia 21 kwietnia 2021 roku o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.24.2021.3.DP;
• interpretację indywidualną z dnia 7 grudnia 2021 roku o sygn. 0111-KDWB.4010.62.2021.2.KK;
• interpretację indywidualną z dnia 14 czerwca 2022 roku o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.106.2022.3.AR;
• interpretację indywidualną z dnia 11 marca 2022 roku o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.594.2021.1.BKD;
• interpretację indywidualną z dnia 18 kwietnia 2023 roku o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.28.2023.4.KK.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, koszt Wynagrodzenia jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad pytanie 2

Wynagrodzenie będzie stanowić dla Wnioskodawcy pośredni koszt tj. koszt inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, który zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT powinien być rozpoznany jednorazowo w dacie poniesienia, rozumianej ja ko data ujęcia faktury w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Uzasadnienie

Wynagrodzenie jako koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami

Dla wskazania właściwego momentu rozpoznania kosztu Wynagrodzenia jako kosztu uzyskania przychodów, kluczowe jest ustalenie, czy stanowi on koszt bezpośrednio związany z przychodami, czy koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1.sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2.złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2 ustawy o CIT, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z kolei koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są - zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT - potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Przepisy ustawy o CIT również nie określają, jakiego rodzaju wydatki mogą zostać uznane za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wskazuje się w doktrynie, koszty bezpośrednio związane z przychodami to koszty, które są ściśle związane z uzyskiwanymi przychodami, jakie osiąga dany podmiot gospodarczy (podatnik) w związku z charakterem prowadzonej przez niego działalności. To ścisłe powiązanie oznacza, iż można ustalić, jakie konkretnie przychody zostały uzyskane w wyniku poniesienia konkretnych kosztów (Komentarz do art. 15 ustawy o CIT, Podatek dochodowy od osób prawnych, red. W. Dmoch, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2022,).

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego odnoszących się do rozumienia pojęcia kosztów bezpośrednich i pośrednich (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 stycznia 2023 r., 0111-KDIB1-1.4010.812.2022.1.KM), w których stwierdzano, iż kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Zatem, w celu uznania danego kosztu za koszt bezpośrednio związany z przychodami, konieczne jest wykazanie bezpośredniego związku z konkretnym przychodem.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (zob. np. interpretację indywidualną z dnia 20 marca 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.171.2022.1.JF).

W ocenie Wnioskodawcy, Wynagrodzenie nie stanowi kosztu bezpośrednio związanego z przychodami, gdyż nie jest możliwe przypisanie go do konkretnych przychodów osiągniętych w danych okresach rozliczeniowych. Wnioskodawca bowiem - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - będzie świadczyć usługi najmu dla marek dotychczas obsługiwanych przez B., jako wyłączny świadczeniodawca tych usług, bezterminowo. Zatem, Wnioskodawca nie ma możliwości w odpowiedni sposób (tj. we współmiernej wysokości) przyporządkować wynagrodzenia do konkretnych przychodów w odpowiednich okresach rozliczeniowych, a tym samym nie ma możliwości powiązania Wynagrodzenia z przychodami konkretnego roku. Niemożliwe jest przyporządkowanie wydatku w postaci Wynagrodzenia do konkretnych faktur sprzedażowych wystawianych przez Wnioskodawcę tj. do konkretnych przychodów generowanych przez Spółkę. Tym samym, nie są spełnione warunki do uznania przedmiotowego kosztu za koszt bezpośredni.

Ze względu na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, koszt Wynagrodzenia - mimo, że jest kosztem racjonalnym i ekonomicznie uzasadnionym i w sposób niezaprzeczalny związany z przychodem - nie pozostaje w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W świetle tego, nie zostaną spełnione przesłanki uznania kosztu Wynagrodzenia za koszt bezpośrednio związany z uzyskaniem przychodów, a tym samym - zdaniem Wnioskodawcy - Wynagrodzenie nie stanowi kosztu bezpośrednio związanego z przychodami, lecz koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Moment poniesienia kosztu Wynagrodzenia

Ze względu na to, że koszt Wynagrodzenia stanowi - w ocenie Wnioskodawcy - koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, dla momentu jego potrącenia niezbędne jest - w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT - ustalenie daty jego poniesienia

Jak wynika z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się, co do zasady, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem, mając na uwadze to, że koszt Wynagrodzenia stanowić będzie koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami koszt ten ma zostać rozpoznany w kosztach podatkowych jednorazowo w dacie poniesienia, rozumianej jako data ujęcia faktury w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

W świetle powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Wynagrodzenie zapłacone na rzecz B. będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, który zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT powinien być rozpoznany jednorazowo w dacie poniesienia, rozumianej jako data ujęcia faktury w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tutejszy organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.