Interpretacja indywidualna z dnia 3 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.154.2019.9.S/AG/AP

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku stanowiącego równowartość zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 11 marca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 marca 2023 r. syg. akt II FSK 2291/20;

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 marca 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 marca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku stanowiącego równowartość zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Podatkowa Grupa Kapitałowa A. S.A. (dalej: PGK, Wnioskodawca) w imieniu której występuje A. S.A. (dalej Spółka dominująca, Bank) jako spółka dominująca w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: UPDOP), zwraca się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie przepisów prawa podatkowego.

Bank wraz z dwoma innymi spółkami – B. S.A. oraz C. S.A. – zawarł umowę o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej (dalej: umowa o utworzeniu PGK), w której objął rolę spółki dominującej w rozumieniu art. 1a ust. 2 pkt 1 lit. b UPDOP. Umowa o utworzeniu PGK została zgłoszona do naczelnika właściwego urzędu skarbowego i zarejestrowana, zgodnie z art. 1a ust. 4 UPDOP.

Spółki wchodzące w skład PGK spełniają wspólnie warunki niezbędne do utworzenia i utrzymania statusu PGK o których mowa w art. 1a ust. 2 UPDOP, tj.:

1.w skład PGK wchodzić będą co najmniej dwie spółki prawa handlowego posiadające osobowość prawną pozostające w związkach kapitałowych,

2.przeciętny kapitał przypadający na każdą ze spółek będzie wyższy niż 500 000 PLN,

3.spółka dominująca będzie w bezpośrednim posiadaniu przynajmniej 75% udziałów w kapitale zakładowym każdej z pozostałych spółek zależnych wchodzących w skład PGK,

4.spółki tworzące PGK (z wyjątkiem spółki dominującej) nie będą posiadać udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących PGK,

5.spółki tworzące PGK nie będą posiadać zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa (na moment utworzenia PGK),

6.PGK nie będzie rozszerzona o inne spółki w trakcie jej istnienia,

7.spółki tworzące PGK nie będą korzystać ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw,

8.spółki tworzące PGK nie będą pozostawać w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11 UPDOP, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład PGK,

9.PGK osiągnie za każdy rok podatkowy swojego istnienia, dochodowość na poziomie co najmniej 2%.

W przypadku, gdyby doszło do zmiany w umowie o utworzeniu PGK lub w kapitałach zakładowych spółek tworzących PGK, Spółka dominująca zgłosi ww. zmiany naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu dla jej siedziby, w terminie 30 dni od zaistnienia okoliczności, zgodnie art. 1a ust. 8 UPDOP.

PGK założono na okres 3 lat podatkowych – od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2021 r. Pierwszy rok podatkowy PGK rozpoczął się 1 stycznia 2019 r. Rok podatkowy obejmuje okres od 1 stycznia do 31 grudnia.

W reakcji na zalecenia pokontrolne Komisji Nadzoru Finansowego z roku 2005 (wówczas: Komisji Nadzoru Bankowego), dotyczące podjęcia działań zmierzających do ograniczenia ryzyka płynności długoterminowej, wynikającej z zaangażowania Spółki dominującej w kredytowanie nieruchomości, poprzez dostosowanie źródeł finansowania do struktury terminowej aktywów i zapewnienie odpowiedniej dywersyfikacji tych aktywów, m.in. poprzez wykorzystanie emisji obligacji jako źródła finansowania, Spółka dominująca wdrożyła rozwiązania biznesowe polegające na pozyskiwaniu zewnętrznego finansowania na rynkach zagranicznych. Rozwiązania te były także odpowiedzią na zalecenia zewnętrznego audytora Spółki dominującej w zakresie zapewnienia sobie zewnętrznych źródeł pozyskiwania płynności, które znalazły odzwierciedlenie w dokumencie „(…)”.

W celu realizacji zaleceń pokontrolnych i rekomendacji audytorskich, Spółka dominująca przeanalizowała dostępne na rynku modele struktury finansowania, zapewniające powtarzalność emisji długu i elastyczność dostępu do finansowania, biorąc pod uwagę m.in. sekurytyzację aktywów, emisję długu na rynku krajowym, emisję długu na rynku międzynarodowym.

W związku z powyższym, na podstawie ramowej umowy pożyczki uprzywilejowanej (...) zawartej w dniu (…) 2008 r. (dalej: Umowa Ramowa), a także umowy dotyczącej emisji w standardzie amerykańskim z dnia (…) 2012 r. (...) (dalej: (...)), Spółka dominująca począwszy od 2010 r. pozyskiwała finansowanie od podmiotu mającego siedzibę i rezydencję podatkową w Szwecji (dalej: Pożyczkodawca). Pożyczkodawca (podmiot, którego właścicielem jest Bank) emitował obligacje na rynkach zagranicznych, a następnie udzielał pożyczek na rzecz Spółki dominującej ze środków pozyskanych w drodze emisji. Pożyczki były udzielane w walutach obcych – euro, dolarach amerykańskich i frankach szwajcarskich.

Dotychczas Pożyczkodawca udzielił na rzecz Banku następujących pożyczek:

1.pożyczka senior serii nr 1 z dnia 21 października 2010 r. (spłacona);

2.pożyczka senior serii nr 2 z dnia 7 lipca 2011 r. (spłacona);

3.pożyczka senior serii nr 3 z dnia 25 lipca 2012 r. (niespłacona);

4.pożyczka senior serii nr 4 z dnia 21 września 2012 r. (spłacona);

5.pożyczka senior z dnia 26 września 2012 r. (niespłacona);

6.pożyczka senior serii nr 5 z dnia 23 stycznia 2014 r. (niespłacona).

W związku z otrzymanymi pożyczkami, Spółka dominująca zobowiązana jest do ponoszenia kosztów (w tym prowizji i odsetek), w wysokości i terminach określonych umowami. Wysokość prowizji i odsetek należnych od poszczególnych pożyczek ustalana jest na poziomie rynkowym. Ponadto, Spółka dominująca jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Pożyczkodawcy opłat związanych z zarządzaniem i administracją w zakresie poszczególnych pożyczek.

Umowo Ramowa oraz (...) przewidują, iż w przypadku gdy Spółka dominująca będzie zobowiązana do potrącenia podatku lub pobrania podatku u źródła od jakiejkolwiek płatności dokonywanej w związku z otrzymaną pożyczką, kwota ta powinna zostać powiększona w taki sposób, aby Pożyczkodawca otrzymał kwotę pożyczki w wysokości jaką otrzymałby, gdyby podatek nie został pobrany (tzw. ubruttowienie).

Zgodnie z art. 19-21 ustawy z dnia ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym cd osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018, poz. 2193; dalej: ustawa nowelizująca), podmiot dokonujący wypłaty odsetek może być zwolniony z obowiązków określonych w art. 26 UPDOP (tj. nakładających m.in. obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych), jeżeli – przy spełnianiu określonych warunków o charakterze merytorycznym lub technicznym – dokona opodatkowania wypłacanych odsetek zryczałtowanym podatkiem dochodowym obliczanym zgodnie z przywołanymi przepisami ustawy nowelizującej. Posługując się treścią przywołanych przepisów, podmiot dokonujący wypłaty odsetek może być zwolniony z obowiązków wynikających z art. 26 UPDOP, jeżeli wartość wypłaconych odsetek stanowiących podstawę opodatkowania opodatkuje stawką zryczałtowanego podatku dochodowego, wynoszącą 3%. Podejście takie może być zastosowane w odniesieniu do odsetek wypłaconych w związku z:

1.pożyczką otrzymaną przed 1 stycznia 2019 r. o terminie spłaty nie krótszym niż rok,

2.od spółki niemającej siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powiązanej z podatnikiem w sposób określony w art. 11 UPDOOP,

3.jeżeli źródłem finansowania tej pożyczki są środki pozyskane w wyniku emisji obligacji dokonanej przez spółkę udzielającą pożyczki.

Mając na uwadze funkcjonujące w obiegu prawnym stanowiska i wątpliwości interpretacyjne w zakresie stosowania ort. 21 i 26 UPDOP, Spółka dominująca – mając za cel ostrożne prowadzenie działalności gospodarczej i rzetelność swoich rozliczeń podatkowych – rozważa zastosowanie mechanizmu przewidzianego w art. 19-21 ustawy nowelizującej, a tym samym minimalizację ryzyka zakwestionowania prawidłowości wykonywania obowiązków wynikających z art. 26 UPDOP w odniesieniu do wypłacanych odsetek. Należy zaznaczyć, że potwierdzenie rozumienia treści obowiązków wynikających z art. 26 UPDOP i przywołanych przepisów ustawy nowelizującej nie jest przedmiotem niniejszego zapytania.

Biorąc pod uwagę, że ustawa nowelizująca w art. 19-21 posługuje się pojęciem „zryczałtowanego podatku dochodowego”, zastosowanie opisanego mechanizmu opodatkowania będzie wiązało się z powstaniem dodatkowego obciążenia kosztów działania Spółki dominującej, które od strony ekonomicznej będzie de facto oznaczało zastąpienie mogących być zaliczonymi do podatkowych kosztów uzyskania przychodów kosztów wynikających z ubruttowienia odsetek. Konkluzja ta w powiązaniu z zasadą obliczania opisanego w ustawie nowelizującej zryczałtowanego podatku dochodowego powoduje powzięcie wątpliwości co do kwalifikacji wydatku na zapłatę tego podatku w podatkowych kosztach uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 UPDOP.

Ponadto, w dniu (…) 2019 r. Spółka dominująca otrzymała upoważnienia podpisane przez Naczelnika (…) Urzędu Celno-Skarbowego w (…) do przeprowadzenia kontroli celno-skarbowych w zakresie wywiązywania się z obowiązków płatnika w zakresie poboru zryczałtowanego podatku od przychodów osiąganych przez nierezydentów z tytułu odsetek – art. 26 w zw. z art. 21 ust. 1 i ust. 3 UPDOP – za okresy:

• 01.01.2014 r. – 31.12.2014 r.,
• 01.01.2015 r. – 31.12.2015 r.,
• 01.01.2016 r. – 31.12.2016 r.

Okoliczność ta nie ma wpływu na możliwość wyboru formy opodatkowania opisanej w ustawie nowelizującej, a także nie jest przesłanką dającą Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej podstawę do zastosowania art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900; dalej: OP). Przywołane przepisy nie będą miały w opisywanej sytuacji zastosowania, ponieważ upoważnienie doręczono Spółce dominującej po 31 grudnia 2018 r. (co wyłącza możliwość zastosowania art. 20 ustawy nowelizującej), a także niniejsze zapytanie dotyczy odrębnej normy prawnej, niż ta będąca podstawą kontroli i odpowiedź na kierowane w niniejszym wniosku pytanie dotyczące zdarzenia przyszłego nie wymaga rozstrzygnięcia zagadnień mogących mieć wpływ na efekt realizowanej kontroli (co wyłącza możliwość zastosowania art. 14b § 5 OP).

Pytanie

Czy wydatek, odpowiadający równowartości zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej może być zaliczony na podstawie art. 15 ust. 1 UPDOP do podatkowych kosztów uzyskania przychodów Spółki dominującej?

Państwa stanowisko w sprawie

Należy przyjąć stanowisko, że równowartość zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: UPDOP), a tym samym może być zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów Spółki dominującej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1.wydatek musi być poniesiony w sposób definitywny i w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,

2.wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodu w świetle ustawy są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod katem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 UPDOP, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jednocześnie, mając na uwadze art. 15 ust. 4-4e UPDOP, powiązanie ponoszonego wydatku z przychodem, czy jego zabezpieczeniem, nie musi być bezpośrednie.

Odnosząc powyższe do opisywanego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że w przypadku wyboru przez Spółkę dominującą opisanego w ustawie nowelizującej sposobu opodatkowania wypłacanych odsetek, ponoszone wydatki odpowiadające wartości zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowo w art. 19-21 ustawy nowelizującej, będą miały związek z uzyskiwanymi przychodami.

Środki pozyskane przez Spółkę dominującą na mocy umów pożyczek, niezbędne były w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i służyły zachowaniu źródła przychodów. Za twierdzeniem tym przemawia także to, że na potrzebę pozyskania finansowania zewnętrznego, z czego wynika obowiązek zapłaty odsetek, zwracały uwagę także podmioty nadzorcze, tj. Komisja Nadzoru Finansowego i audytor zewnętrzny. Środki pozyskane w związku z zaciągnięciem pożyczek, jako przeznaczone no wykorzystanie w ramach działalności bankowej, posłużyły bez wątpienia osiąganiu przychodów. Natomiast rozważane poniesienie wydatku w postaci zryczałtowanego podatku dochodowego służyć ma dochowaniu ostrożności biznesowej w celu zabezpieczenia źródła przychodów, co oznacza, iż analogicznie jak wszystkie koszty związane z pozyskaniem pożyczek i ich utrzymaniem oraz spłatą (w tym odsetek) stanowić winny dla Spółki dominującej podatkowe koszty uzyskania przychodów.

W tym kontekście zryczałtowany podatek dochodowy, o którym mowa w ustawie nowelizującej można porównać do podatku dochodowego, o którym mowo w art. 21 ust. 1 UPDOP – sposób określenia podstawy opodatkowania (wartość odsetek) i cel (opodatkowanie odsetek na terytorium Polski) jest podobny, a tym samym powinno być podobne ujęcie wydatków na ten podatek w kalkulacji podatku dochodowego. O podobieństwie obu tych podatków przesądza także treść ustawy nowelizującej, która wskazuje, że w przypadku wyboru opodatkowania na zasadach tam opisanych zmianie, a nawet wyłączeniu, podlegają obowiązki, o których mowa w przepisach UPDOP. W tym miejscu należy wskazać, że zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne wskazują, że podatek dochodowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 UPOOP, może stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodów (np. Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 26 maja 2017 r, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.10.2017.1.BS). Dlatego też, jeżeli wypłacane odsetki byłyby opodatkowane podatkiem wynikającym z art. 21 ust. 1 UPDOP (czy obniżoną stawką podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), Spółka dominująca mogłaby wartość tak obliczonego podatku zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Ponieważ nie ma żadnego uzasadnienia faktycznego i legalnego dla odmiennego traktowania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w ustawie nowelizującej, również koszt tego podatku może zwiększać podatkowe koszty uzyskania przychodów Spółki dominującej.

Jednocześnie wskazać należy, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nie znajduje zastosowania żaden z przepisów art. 16 ust. 1 UPDOP, który określa katalog kosztów, które nie mogą stanowić dla podatnika podatkowych kosztów uzyskania przychodów, nawet w przypadku istnienia ich związku z przychodami. Przywołany art. 16 ust. 1 UPDOP jest katalogiem zamkniętym, a więc nie może być rozszerzany. Ponieważ zryczałtowany podatek dochodowy, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej nie został literalnie wymieniony we wspomnianym katalogu art. 16 ust. 1 UPDOP, uznanie, że nie może być on podatkowym kosztem uzyskania przychodu na mocy tego przepisu, byłoby nieuprawnionym rozszerzeniem stosowania tego przepisu, co w konsekwencji godziłoby w zasadę podatku dochodowego, dającą podatnikowi prawo do zmniejszania podstawy opodatkowania o wartość ponoszonych kosztów.

W szczególności podkreślić należy, że do zryczałtowanegopodatku dochodowego, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 15 UPDOP. Przepis ten odnosi się bowiem do podatku dochodowego i – mając na uwadze zasadę wykładni zakazującą nadawania identycznym sformułowaniom różnych znaczeń – nie można rozszerzyć go na zryczałtowany podatek dochodowy, który został zdefiniowany w ustawie nowelizującej. Podatki te różnią się bowiem nie tylko nazwą, ale także sposobem obliczania. Istotą podatku dochodowego jest możliwość obniżenia podstawy opodatkowania o podatkowe koszty uzyskania przychodów, co nie występuje w przypadku zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w ustawie nowelizującej.

Za podejściem nakazującym stosowanie art. 16 ust. 1 pkt 15 UPDOP jedynie do podatku określonego w art. 19 UPDOP przemawia także to, że ustawodawca odrębnie (w art. 16 ust. 1 pkt 74 UPDOP) wyłączył z kosztów inny rodzaj podatku dochodowego – podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego. Wynika z tego, że jeżeli celem ustawodawcy byłoby objęcie normą art. 16 ust. 1 pkt 15 UPDOP innych podatków dochodowych niż określony w art. 19 UPDOP, nie wprowadzałby odrębnego przepisu dla podatku dochodowego od przychodów z tytułu własności środka trwałego. Powyższe potwierdza analiza całokształtu przepisów art. 16 ust. 1 UPDOP, na podstawie której należy stwierdzić, że jeżeli celem ustawodawcy było wyłączenie określonego rodzaju podatku z kosztów uzyskania przychodów, to wymieniał ten podatek literalnie w przywołanym przepisie. Jako przykład można wskazać reguły odmawiające prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na:

• podatek od towarów i usług (art. 16 ust. 1 pkt 46),
• podatek od wydobycia niektórych kopalin (art. 16 ust. 1 pkt 67).

Powyższe wskazuje, że w sytuacjach, w których ustawodawca miał zamiar wyłączyć z podatkowych kosztów uzyskania przychodów określony rodzaj podatku (także dochodowego), wskazywał na niego w odrębnym przepisie. Mając zatem na uwadze to, że zryczałtowany podatek dochodowy, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 UPDOP, a także to, że nie może w odniesieniu do tego podatku być stosowany art. 16 ust. 1 pkt 15 UPOOP, należy uznać, że celem ustawodawcy nie było wyłączenie z podatkowych kosztów uzyskania przychodów zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 19-21 ustawy nowelizującej.

Konkludując, należy przyjąć za uzasadnione stanowisko, że w przypadku wyboru opodatkowania odsetek na zasadach określonych w art. 19-21 ustawy nowelizującej, wydatek odpowiadający wartości obliczonego według zasad określonych w tych przepisach zryczałtowanego podatku dochodowego spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 UPDOP, a tym samym może być zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 14 czerwca 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.154.2019.2.AG, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 18 czerwca 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

17 lipca 2019 r. wnieśli Państwo skargę na interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 19 lipca 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na interpretację – wyrokiem z 27 lutego 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1754/19.

Wnieśli Państwo skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 23 marca 2023 r. sygn. akt II FSK 2291/20 uchylił zaskarżony wyrok oraz interpretację indywidualną.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.