Interpretacja indywidualna z dnia 1 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.329.2023.1.RH

Dotyczy ustalenia : - czy w kosztach uzyskania przychodu lat rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca może ująć Nieodliczone wydatki do wysokości ustalonego dla każdego z tych lat, w oparciu o treść art. 15e ust. 1 w powiązaniu z art. 15e ust. 2 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., hipotetycznego limitu, bez jego pomniejszania o bieżące koszty usług ponoszonych w danym roku; - czy metoda, zgodnie z którą należy ustalić kolejność odliczania Nieodliczonych wydatków w danych latach zaczynając od poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT) kosztów w roku wcześniejszym, przechodząc następnie do lat kolejnych (tzw. metoda FIFO, ang. First In First Out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło), jest prawidłowym sposobem na odliczenie Nieodliczonych wydatków; - czy dla identyfikacji kosztów nieodliczonych w obrębie danego roku należy także, zgodnie z metodą FIFO przyjąć pierwszeństwo odliczania Nieodliczonych wydatków poniesionych najwcześniej; - czy Wnioskodawca może odliczyć Nieodliczone wydatki w ramach dokonywanych w trakcie roku podatkowego rozliczeń zaliczkowych w podatku CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 czerwca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy w kosztach uzyskania przychodu lat rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca może ująć Nieodliczone wydatki do wysokości ustalonego dla każdego z tych lat, w oparciu o treść art. 15e ust. 1 w powiązaniu z art. 15e ust. 2 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., hipotetycznego limitu, bez jego pomniejszania o bieżące koszty usług ponoszonych w danym roku;

- czy metoda, zgodnie z którą należy ustalić kolejność odliczania Nieodliczonych wydatków w danych latach zaczynając od poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT) kosztów w roku wcześniejszym, przechodząc następnie do lat kolejnych (tzw. metoda FIFO, ang. First In First Out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło), jest prawidłowym sposobem na odliczenie Nieodliczonych wydatków;

- czy dla identyfikacji kosztów nieodliczonych w obrębie danego roku należy także, zgodnie z metodą FIFO przyjąć pierwszeństwo odliczania Nieodliczonych wydatków poniesionych najwcześniej;

- czy Wnioskodawca może odliczyć Nieodliczone wydatki w ramach dokonywanych w trakcie roku podatkowego rozliczeń zaliczkowych w podatku CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce opodatkowaniu CIT od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja opakowań szklanych dla większości wiodących marek rynku spożywczego i farmaceutycznego. Rok podatkowy (obrotowy) Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka ponosiła i w dalszym ciągu ponosi wydatki na nabycie usług niematerialnych, mieszczących się w katalogu z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT według stanu prawnego obowiązującego w latach 2018-2021, tj. usług doradczych („Usługi”). Spółka ponosi opłaty za Usługi niematerialne na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT.

W okresie obowiązywania art. 15e Ustawy o CIT, czyli w latach 2018-2021 Spółka wyłączała z kosztów uzyskania przychodu kwoty poniesionych wydatków na nabycie wskazanych Usług w części przekraczającej wartość limitu ustalonego dla danego roku podatkowego na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT w związku z art. 15 ust. 2 i 12 tejże ustawy (dalej: „Nieodliczone wydatki”). Limit ustalany był jako suma kwoty 3.000.000 zł oraz 5% nadwyżki sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m Ustawy o CIT.

W wyniku nowelizacji Ustawy o CIT, zgodnie z art. 2 pkt 30 Ustawy zmieniającej, począwszy od 1 stycznia 2022 r. artykuł 15e Ustawy o CIT został w całości uchylony. Jednocześnie, na podstawie art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie.

W związku z powyższym Spółka planuje odliczyć Nieodliczone wydatki w roku 2022 i kolejnych, zgodnie z treścią art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej w związku z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT. Jednocześnie, w związku z wątpliwościami dotyczącymi treści ww. regulacji, Spółka postanowiła skierować następujące zapytania do Organu interpretacyjnego.

Pytania

 1. Czy w kosztach uzyskania przychodu lat rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca może ująć Nieodliczone wydatki do wysokości ustalonego dla każdego z tych lat, w oparciu o treść art. 15e ust. 1 w powiązaniu z art. 15e ust. 2 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., hipotetycznego limitu, bez jego pomniejszania o bieżące koszty usług ponoszonych w danym roku?

 2. Czy metoda, zgodnie z którą należy ustalić kolejność odliczania Nieodliczonych wydatków w danych latach zaczynając od poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT) kosztów w roku wcześniejszym, przechodząc następnie do lat kolejnych (tzw. metoda FIFO, ang. First In First Out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło), jest prawidłowym sposobem na odliczenie Nieodliczonych wydatków?

 3. Czy dla identyfikacji kosztów nieodliczonych w obrębie danego roku należy także, zgodnie z metodą FIFO przyjąć pierwszeństwo odliczania Nieodliczonych wydatków poniesionych najwcześniej? 

 4. Czy Wnioskodawca może odliczyć Nieodliczone wydatki w ramach dokonywanych w trakcie roku podatkowego rozliczeń zaliczkowych w podatku CIT?

5.

Państwa stanowisko w sprawie

1.Wnioskodawca, na podstawie art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej w zw. z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, ma prawo ujęcia Nieodliczonych wydatków w kosztach uzyskania przychodów lat rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. do wysokości hipotetycznego limitu dla danego roku, bez jego pomniejszania o koszty usług nabytych w danym roku.

2.Metoda, zgodnie z którą Wnioskodawca może ustalić kolejność odliczania Nieodliczonych wydatków zaczynając od poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT) w latach wcześniejszych, tj. przy zastosowaniu tzw. metody FIFO (ang. First In First Out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło), jest prawidłowym sposobem odliczania Nieodliczonych wydatków.

3.Wnioskodawca może ustalić kolejność odliczania Nieodliczonych wydatków w obrębie danego roku zaczynając od poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT) najwcześniej, tj. przy zastosowaniu tzw. metody FIFO (ang. First In First Out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło).

4.Wnioskodawca ma prawo do odliczenia Nieodliczonych kosztów z art. 15e ustawy o CIT w ramach bieżących rozliczeń zaliczkowych w podatku CIT.

Ad. 1

Zgodnie z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT kwota kosztów podlegających limitowaniu na podstawie ust. 1 ww. przepisu, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów, które wynikają z odpowiednich przepisów.

Jednocześnie, w związku z uchyleniem art. 15e Ustawy o CIT począwszy od 1 stycznia 2022 r., w treści art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej zawarto przepis przejściowy, zgodnie z którym podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie.

Tym sposobem ustawodawca dał podatnikom możliwość rozliczenia wydatków podlegających limitowaniu w latach 2018-2021 na podstawie art. 15e Ustawy o CIT również w latach kolejnych. W tym kontekście należy zauważyć, że na podstawie wskazanego przepisu przejściowego zabezpieczono jedynie nabyte prawo podatników do odliczenia na bieżąco części kosztów podlegających limitowaniu w latach poprzednich, natomiast nie ustalono nowych zasad wyliczania limitu odliczalności tego limitu.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej, dla potrzeb odliczenia w roku 2022 oraz w latach kolejnych, Nieodliczonych wydatków Spółka będzie w dalszym ciągu zobowiązana skalkulować hipotetyczny limit odliczalności na dany rok według zasad określonych w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w zw. z ust. 2 i 12 tegoż przepisu, tj. ustalić limit jako sumę kwoty 3.000.000 zł oraz 5% nadwyżki sumy przychodów danego roku ze wszystkich źródeł przychodów nad sumą kosztów uzyskania przychodów danego roku pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych. Potwierdza to również uzasadnienie do projektu Ustawy zmieniającej, które na stronie 71 wskazuje: „Przy czym, podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. (planowana data wejścia w życie niniejszej ustawy) nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia także po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie (ochrona praw nabytych)”.

Zatem, w świetle powyższego, należy stwierdzić, że celem wprowadzenia wskazanego przepisu przejściowego było zapewnienie ochrony praw nabytych podatników do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e w brzmieniu dotychczasowym, tj. z uwzględnieniem mechanizmu kalkulacji limitu odliczalności.

Tym samym tak obliczony hipotetyczny limit powinien stanowić podstawę do dokonywania odliczenia Nieodliczonych wydatków na podstawie art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej w związku z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, do których prawo do odliczenia zostało nabyte przez Spółkę przed 1 stycznia 2022 r. Prawidłowość takiego podejścia (tj. konieczność kalkulacji hipotetycznego limitu dla celów rozliczenia w latach 2022 i kolejnych nieodliczonej części kosztów z lat poprzednich) została potwierdzona za sprawą wyroku WSA w Szczecinie z dnia 8 marca 2023 o sygn. I SA/Sz 836/22, w którym sąd orzekł: „Podatnik, ustalając w kolejnych latach prawo do odliczenia kosztów uprzednio wyłączonych na podstawie art. 15e Ustawy o CIT, winien zatem do tych kosztów ustalić limit odliczenia, przypadający na dany rok, zgodnie z zasadami określonymi w tym przepisie. Innymi słowy, dla celów ustalenia limitu warunkującego prawo do odliczenia należy, zgodnie z art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej, przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany”.

Pogląd ten znalazł również aprobatę w ugruntowanej linii interpretacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, o czym świadczy interpretacja indywidualna z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.75.2023.1.MZA: „Zgodnie z powyższym podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9, zachowują uprawnienie do odliczenia w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie (tj. w kolejnych 5 latach podatkowych w ramach obowiązujących w danym roku limitów)”. Tożsame stanowisko zostało wyrażone m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

- z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.71.2023.2.MZA,

- z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.60.2023.1.MKO,

- z dnia 3 stycznia 2023 r., Znak: 0111-KDWB.4010.94.2022.1.KP.

Jednocześnie, ponoszone w bieżących okresach (tj. począwszy od 1 stycznia 2022 r.) koszty na rzecz podmiotów powiązanych, które wcześniej byłyby uwzględniane w ramach katalogu wydatków podlegających ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na mocy uchylonego art. 15e Ustawy o CIT, w ocenie Spółki powinny w całości stanowić koszty uzyskania przychodów, z kolei kalkulacja hipotetycznego limitu w oparciu o zasady wskazane powyżej powinna być dokonywana jedynie na potrzeby odliczenia kosztów podlegających limitowaniu na gruncie ww. przepisów w latach 2018-2021.

Na prawidłowość tego stanowiska wskazuje literalna wykładnia art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej, zgodnie z którą dla potrzeb rozliczenia nieodliczonej części kosztów w latach po 31 grudnia 2021 r. podatnik powinien jedynie zastosować zasady wynikające z samego art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT (podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie).

Przedmiotowa regulacja odwołuje się w istocie jedynie do wskazanego pojedynczego przepisu (art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT) ustanawiającego zasady odliczenia kosztów podlegających limitowaniu w latach poprzednich oraz kalkulacji limitu odliczalności, a nie całego zbioru przepisów zawartego w art. 15e Ustawy o CIT, na podstawie którego dokonywało się limitowania kosztów z roku bieżącego.

Powyższe rozumienie tej regulacji znajduje potwierdzenie w przytoczonych powyżej interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w ramach których organ podatkowy uznał w całości za prawidłowe stanowiska przedstawione przez podatników, zbieżne ze stanowiskiem Spółki.

Ponadto, prawidłowość powyższego stanowiska Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził również w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2022 r., Znak: 0111- KDWB.4010.18.2022.1.AZE, stwierdzając, że: „Innymi słowy, dla celów ustalenia limitu warunkującego prawo do odliczenia należy, zgodnie z art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu, przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany. Dotyczy to jednakże wyłącznie zasad ustalania limitu odliczeń dla tych podatników, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT. W ramach tak ustalonego limitu Wnioskodawca może odliczyć kwoty kosztów limitowanych nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych. Zatem w latach podatkowych rozpoczynających się po dniu 31 grudnia 2021 r., Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu dla danego roku limitowi z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r., który to limit nie jest pomniejszany o Koszty Usług ponoszonych w danym roku”.

Ad. 2

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do odliczenia w pierwszej kolejności Nieodliczonych wydatków poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o CIT) najwcześniej, czyli w roku 2018, a następnie w latach kolejnych.

Jest to tzw. metoda FIFO (z ang. First In First Out). Należy podkreślić, że ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów szczególnych, które pozwoliłyby na dokładne określenie, które koszty nieodliczone w latach poprzednich powinny podlegać rozliczeniu w pierwszej kolejności.

W ocenie Spółki, powinna ona być w tym zakresie uprawniona do dowolnej decyzji, która Nieodliczone wydatki ujmie w kosztach uzyskania przychodu lat 2022-2026 w pierwszej kolejności, w związku z czym może podjąć decyzję, aby najwcześniej odliczeniu w latach 2022-2026 podlegały Nieodliczone wydatki podlegające limitowaniu w roku 2018, w dalszej kolejności w 2019 r., następnie w 2020 r., a na końcu w 2021 r. (tj. według metody FIFO). Zastosowanie tej metody powinno bowiem pozwolić na najpełniejsze wykorzystanie Nieodliczonych wydatków poprzez rozpoznanie w rachunku podatkowym - do wysokości skalkulowanego na dany rok podatkowy hipotetycznego limitu odliczalności - w pierwszej kolejności tych, które mogłyby najszybciej zostać objęte okresem przedawnienia. Takie podejście znajduje potwierdzenie w dotychczasowej praktyce organów podatkowych dotyczącej stosowania art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT.

Takie podejście potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w powoływanych wcześniej interpretacjach indywidualnych:

- z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.75.2023.1.MZA,

- z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.71.2023.2.MZA,

- z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.60.2023.1.MKO.

W ostatniej z wyżej wskazanych interpretacji indywidulanych stwierdzono, że: „Należy zatem stwierdzić, że przepisy prawa podatkowego nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody określonej w treści Państwa pytania jako FIFO, która pozwoli na zrealizowanie prawa do odliczenia kwoty kosztów nieodliczonych w danym roku podatkowym z uwagi na limit wynikający z art. 15e Ustawy CIT”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na podstawie art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej w zw. z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT, dla celów rozpoznania Nieodliczonych wydatków w kosztach uzyskania przychodów lat rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Spółka jest zobowiązana do skalkulowania hipotetycznego limitu odliczalności dla danego roku, bez pomniejszania go o wydatki na nabycie usług poniesione w danym roku (bieżące) i jednocześnie Nieodliczone wydatki powinny podlegać odliczeniu w kolejności od powstałych najwcześniej (według metody FIFO). Ponadto z uwagi na jednomyślne wskazywanie w wydawanych przez tut. Organ interpretacjach indywidualnych, metody FIFO jako prawidłowego sposobu rozliczania Nieodliczonych wydatków, Wnioskodawca uznaje FIFO za jedyną prawidłową metodę dokonywania tych rozliczeń.

Ad. 3

Zdaniem Spółki, przy dokonywaniu rozliczeń według metody wyrażonej w pyt. 2 w odniesieniu do konkretnego roku podatkowego jest ona uprawniona do odliczenia na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT Nieodliczonych wydatków według metody FIFO, czyli począwszy od tych poniesionych (wg. art. 15 ust. 4 ustawy o CIT) najwcześniej. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w poniższych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, które tworzą spójną linię interpretacyjną.

W interpretacji indywidualnej z dnia 5 września 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.474. 2022.1.ES, Organ wskazał, że: „przepisy prawa podatkowego nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody FIFO (tzw. „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”), która pozwoli na zrealizowanie prawa do odliczenia kwoty kosztów nieodliczonej w danym roku podatkowym z uwagi na limit wynikający z art. 15e ustawy o CIT”.

Pogląd ten został wyrażony przez Dyrektora KIS również w następujących interpretacjach:

- z dnia 13 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.75.2023.1.MKO,

- z dnia 4 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.75.2023.1.MKO,

- z dnia 8 listopada 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.525.2022.1.KK.

Z powyższych interpretacji wynika jednoznacznie, iż preferowaną przez Dyrektora KIS metodą odliczania Nieodliczonych wydatków jest metoda FIFO.

Ad. 4

W ocenie Spółki zasadne jest rozliczanie Nieodliczonych wydatków w kwocie wynikającej z art. 15e ustawy o CIT jako kosztów uzyskania przychodu w bieżących rozliczeniach podatku dochodowego od osób prawnych realizowanych przez Spółkę w formie miesięcznych zaliczek, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT.

Rozliczanie Nieodliczonych wydatków w toku bieżących rozliczeń podatkowych zaaprobował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w interpretacji indywidualnej z dnia 17 kwietnia 2023 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.122.2023.1.KW, potwierdzając zdanie wnioskodawcy o następującej treści: „Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, zdaniem Spółki kwoty Nieodliczonych nadwyżek, które powstały w latach 2018-2021 w związku ze stosowaniem przez Spółkę w bieżących rozliczeniach podatkowych limitów z art. 15e ust. 12 w zw. z ust. 1 ustawy o CIT, w świetle brzmienia art. 15e ust. 9 ustawy o CIT będą mogły podlegać odliczeniu przez Spółkę w kolejnych 5 kolejnych latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w tych przepisach oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów”.

Z kolei, sposób dokonywania bieżących rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych wyznacza art. 25 ustawy o CIT, w następującym brzmieniu: „podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące”. Z cytowanego przepisu wynika konieczność regulowania bieżących zobowiązań podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych przez Spółkę poprzez miesięczne zaliczki.

Nie bez znaczenia jest fakt, iż ustawodawca nie wyznaczył sposobu rozliczania Nieodliczonych wydatków, a obowiązujące przepisy dotyczące rozliczeń w podatku dochodowym od osób prawnych nie stoją na przeszkodzie wdrożeniu powyższego rozwiązania. Ponadto rozliczanie Nieodliczonych wydatków w ten sposób znacznie ułatwi obrót podatkowy Spółki i wpłynie pozytywnie na przejrzystość rozliczeń Spółki.

W konsekwencji, nie ulega wątpliwości, że w ramach zasad odliczeń kosztów obowiązujących w ustawie o CIT mieszczą się również rozliczenia zaliczkowe opisane w art. 25 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższe znajduje potwierdzenie w cytowanej interpretacji, bowiem zawiera ona jasne wskazanie na prawidłowość wykorzystywania puli Nieodliczonych wydatków w bieżących rozliczeniach. Mając jednocześnie na uwadze art. 25 ust. 1 ustawy o CIT należy uznać za prawidłowe rozliczanie Nieodliczonych wydatków w zaliczkach na poczet bieżących rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych do wyczerpania hipotetycznego ustawowego limitu opisanego w pytaniu 1.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W myśl art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.),

podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

 1) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

 2) wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

 3) przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT,

ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o podmiotach powiązanych – oznacza to:

 a) podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub

 b) podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:

- ten sam inny podmiot lub

- małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub

 c) spółkę niebędącą osobą prawną i jej wspólnika, lub

ca) spółkę, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, i jej komplementariusza, lub

cb) spółkę, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1a, i jej wspólnika, lub

 d) podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej - spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT,

kwota kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-15 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2105, dalej: „ustawa nowelizująca”), zgodnie z art. 2 pkt 30 ww. ustawy z dniem 1 stycznia 2022 r. uchylony został przepis art. 15e.

Oznacza to, że art. 15e ustawy o CIT, limitujący wysokość kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie określonych usług lub praw niematerialnych z 1 stycznia 2022 r. został uchylony, jednak przepisy definiujące to rozwiązanie zostają odpowiednio włączone do regulacji art. 24ca ust. 2 ustawy o CIT.

W myśl art. 24ca ust. 2 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.),

dla celów obliczenia straty oraz udziału dochodów w przychodach, o których mowa w ust. 1, nie uwzględnia się:

1) zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne, kosztów wynikających z nabycia, wytworzenia lub ulepszenia środków trwałych;

2) przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub pośrednio związanych z tymi przychodami odpowiednio osiągniętych albo poniesionych w związku z transakcją, jeżeli:

a) cena lub sposób określenia ceny przedmiotu transakcji wynika z przepisów ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych oraz

b) podatnik w roku podatkowym poniósł stratę ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych z transakcji, o której mowa w lit. a, albo osiągnął udział dochodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych w przychodach innych niż z zysków kapitałowych wynikający z takiej transakcji w wysokości nie większej niż 1%, przy czym obliczenia straty i udziału dochodów w przychodach dokonuje się odrębnie dla transakcji tego samego rodzaju.

W myśl natomiast ww. art. 24ca ust. 2 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r., nadanym na mocy art. 1 pkt 1 pkt 20 ustawy z dnia 7 października 2022 r.o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r. poz. 2180),

dla celów obliczenia straty oraz udziału dochodów w przychodach, o których mowa w ust. 1, nie uwzględnia się:

1) zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne, kosztów wynikających z nabycia, wytworzenia lub ulepszenia środków trwałych lub wykorzystywania środków trwałych na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający;

2) przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub pośrednio związanych z tymi przychodami odpowiednio osiągniętych albo poniesionych w związku z transakcją, jeżeli:

a) cena lub sposób określenia ceny przedmiotu transakcji wynika z przepisów ustaw lub wydanych na ich podstawie aktów normatywnych oraz

b) podatnik w roku podatkowym poniósł stratę ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych z transakcji, o której mowa w lit. a, albo osiągnął udział dochodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych w przychodach innych niż z zysków kapitałowych wynikający z takiej transakcji w wysokości nie większej niż 2%, przy czym obliczenia straty i udziału dochodów w przychodach dokonuje się odrębnie dla transakcji tego samego rodzaju;

3) zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów opłat ustalonych w umowie określonej w art. 17a pkt 1;

4) przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z tymi przychodami z tytułu zbycia wierzytelności na rzecz instytucji finansowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, której przedmiotem działalności jest świadczenie usług finansowych polegających na odpłatnym nabywaniu od wierzyciela wierzytelności powstałych w wyniku zawarcia umowy sprzedaży towarów lub świadczenia usług pomiędzy tym wierzycielem a dłużnikiem;

5) wzrostu kosztów uzyskania przychodów z tytułu zakupu energii elektrycznej, cieplnej lub gazu przewodowego, stanowiącego dodatnią różnicę między kosztami uzyskania przychodów poniesionymi z tego tytułu w roku podatkowym, za który należny jest minimalny podatek dochodowy, a kosztami uzyskania przychodów poniesionymi z tego tytułu w roku podatkowym bezpośrednio poprzedzającym ten rok;

6) zapłaconych przez podmiot do tego obowiązany kwot:

a) podatku akcyzowego,

b) podatku od sprzedaży detalicznej,

c) podatku od gier,

d) opłaty paliwowej,

e) opłaty emisyjnej;

7) zaliczonej odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku akcyzowego zawartego w cenie wyrobów akcyzowych kupowanych i sprzedanych przez podatnika dokonującego obrotu tymi wyrobami;

8) 20% kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4g-4h.

W myśl art. 60 ust. 1 ustawy nowelizującej,

podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie.

Z powyższego wynika, że podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9, zachowują uprawnienie do odliczenia w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie (tj. w kolejnych 5 latach podatkowych w ramach obowiązujących w danym roku limitów).

Podatnik, ustalając w latach 2022-2026 prawo do odliczenia kosztów uprzednio wyłączonych na podstawie art. 15e ustawy o CIT, ustala limit odliczenia, przypadający na dany rok, zgodnie z zasadami określonymi w tym przepisie. Innymi słowy, dla celów ustalenia limitu warunkującego prawo do odliczenia należy, zgodnie z art. 60 ust. 1 Polskiego Ładu, przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany.

Dotyczy to jednakże wyłącznie zasad ustalania limitu odliczeń dla tych podatników, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT.

W ramach tak ustalonego limitu podatnik może odliczyć kwoty kosztów limitowanych nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych.

Z opisu sprawy wynika, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka ponosiła i w dalszym ciągu ponosi wydatki na nabycie usług niematerialnych, mieszczących się w katalogu z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT według stanu prawnego obowiązującego w latach 2018-2021, tj. usług doradczych („Usługi”). Spółka ponosi opłaty za Usługi niematerialne na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT. W okresie obowiązywania art. 15e Ustawy o CIT, czyli w latach 2018-2021 Spółka wyłączała z kosztów uzyskania przychodu kwoty poniesionych wydatków na nabycie wskazanych Usług w części przekraczającej wartość limitu ustalonego dla danego roku podatkowego na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT w związku z art. 15 ust. 2 i 12 tejże ustawy (dalej: „Nieodliczone wydatki”). Spółka planuje odliczyć Nieodliczone wydatki w roku 2022 i kolejnych, zgodnie z treścią art. 60 ust. 1 Ustawy zmieniającej w związku z art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa podatkowego do opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że przy odliczeniu ww. wydatków właściwym będzie zastosowanie metody odliczenia, polegającej na tym, że:

 a) w latach 2022-2026 Spółka będzie przyjmować założenie, że art. 15e Ustawy o CIT nadal jest stosowany dla potrzeb ustalenia „hipotetycznego” Limitu;

 b) Spółka ustali „hipotetyczny” Limit obowiązujący w danym roku zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 w zw. z ust. 2 i 12 Ustawy o CIT obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.;

 c) następnie ta część Kosztów Nieodliczonych, która w danym roku będzie mieściła się w „hipotetycznym” Limicie (z zachowaniem zasady pięcioletniego okresu na odliczenie), zostanie rozpoznana przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów tego roku;

 d) wysokość „hipotetycznego” Limitu nie będzie pomniejszana o koszty Usług Niematerialnych ponoszonych przez Wnioskodawcę od dnia 1 stycznia 2022 r. (jako że przepisy art. 15e Ustawy o CIT zostały uchylone z dniem 1 stycznia 2022 r., więc nie powinny być stosowane w odniesieniu do bieżących kosztów Usług Niematerialnych).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pyt. Nr 2 i 3 wskazać należy, że ustawodawca w art. 15e ust. 9 ustawy o CIT sformułował uprawnienie do odliczenia w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-15 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów dla kwoty kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczonej w danym roku podatkowym.

Powyższy przepis (ani inne regulacje zawarte w ustawie) nie określa jednak, w jakiej kolejności należy ujmować kwotę kosztów nieodliczoną w danym roku podatkowym (powyżej limitu) w przypadku, gdy w kolejnym roku limit ustalony zgodnie z art. 15e ust. 1 i 12 ustawy o CIT zostanie przekroczony.

Jednocześnie ustawodawca nie pozbawił podatników prawa do takiego odliczenia, które ograniczone jest wobec tego jedynie pięcioletnim terminem określonym w art. 15e ust. 9 ustawy o CIT.

Należy zatem stwierdzić, że przepisy prawa podatkowego nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody FIFO (tzw. „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”), która pozwoli na zrealizowanie prawa do odliczenia kwoty kosztów nieodliczonej w danym roku podatkowym z uwagi na limit wynikający z art. 15e ustawy o CIT.

Zatem, Spółka odliczając na podstawie art. 60 ust. 1 ustawy nowelizującej w związku z art. 15e ust. 9 ustawy o CIT, wydatki ponad limit w 2022 r. i kolejnych latach, będzie uprawniona do odliczenia w pierwszej kolejności tych wydatków ponad limit, które powstały najwcześniej, tj. do wyboru odliczenia zgodnie z zasadą FIFO.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 i 3 należało uznać za prawidłowe.

Z kolei odnosząc się do oceny stanowiska Wnioskodawcy dotyczącej pytania Nr 4 wskazać należy, że w myśl art. 25 ust. 1 ustawy o CIT,

podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Art. 15e ustawy o CIT nie zawiera szczególnych rozwiązań wskazujących na zasady stosowania tego przepisu w trakcie roku podatkowego. Nie zawiera w szczególności regulacji, która wyłączałaby jego stosowanie w trakcie takiego roku. Z tej przyczyny przepis ten, zgodnie z ogólnymi zasadami, powinien być stosowany przez podatników także w trakcie roku dla potrzeb obliczania miesięcznych (kwartalnych) zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych. Przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych należy bowiem uwzględniać wszelkie elementy kalkulacji dochodu/straty za okres, którego dotyczy dana zaliczka. Jednym z takich elementów systemu podatku dochodowego od osób prawnych, jest obowiązek pomniejszenia kosztów uzyskania przychodów zgodnie z metodologią wynikającą z art. 15e ustawy o CIT i przy zastosowaniu określonych limitów.

Zatem, Spółka będzie uprawniona do rozliczania Nieodliczonych wydatków w zaliczkach na poczet bieżących rozliczeń podatku CIT do wyczerpania „hipotetycznego” ustawowego Limitu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 należało uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

- czy w kosztach uzyskania przychodu lat rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca może ująć Nieodliczone wydatki do wysokości ustalonego dla każdego z tych lat, w oparciu o treść art. 15e ust. 1 w powiązaniu z art. 15e ust. 2 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., hipotetycznego limitu, bez jego pomniejszania o bieżące koszty usług ponoszonych w danym roku;

- czy metoda, zgodnie z którą należy ustalić kolejność odliczania Nieodliczonych wydatków w danych latach zaczynając od poniesionych (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT) kosztów w roku wcześniejszym, przechodząc następnie do lat kolejnych (tzw. metoda FIFO, ang. First In First Out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło), jest prawidłowym sposobem na odliczenie Nieodliczonych wydatków;

- czy dla identyfikacji kosztów nieodliczonych w obrębie danego roku należy także, zgodnie z metodą FIFO przyjąć pierwszeństwo odliczania Nieodliczonych wydatków poniesionych najwcześniej;

- czy Wnioskodawca może odliczyć Nieodliczone wydatki w ramach dokonywanych w trakcie roku podatkowego rozliczeń zaliczkowych w podatku CIT

- należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).