Interpretacja indywidualna z dnia 13 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDWPT.4011.40.2023.2.KSM

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika do celów podatkowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 maja 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie określenia obowiązku podatkowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 czerwca 2023 r. Poza tym 11 lipca 2023 r. przesłał Pan drugie pismo stanowiące uzupełnieni wniosku.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Zgodnie z załączonym zaświadczeniem o zatrudnieniu u norweskiego pracodawcy wskazuje Pan Norwegię jako miejsce swojej rezydentury podatkowej. Oświadcza Pan, że w Norwegii przebywa Pan od dnia 1 listopada 2006 r., ma nadany stały numer identyfikacyjny (…), bezterminowe pozwolenie na pobyt oraz pracę w Norwegii, na swoje dane od lat wynajmuje mieszkanie, posiada konto bankowe, opłaca Internet oraz telefon komórkowy. Od początku pracy w Norwegii odprowadza podatki do tutejszego urzędu skarbowego zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Norwegię od wielu lat traktuje jako centrum interesów życiowych, pod względem ekonomicznym, od 2006 r. jest to Pana jedyne źródło dochodu. Tutaj korzysta Pan z pomocy lekarskiej - posiada ubezpieczenie zdrowotne, rozwija kompetencje zawodowe, korzysta z aktywności kulturalnych, posiada znajomych. W Polsce posiada Pan mieszkanie własnościowe oraz przebywa tam Pan żona wraz z dziećmi, jednak Pana wizyty ograniczają się do okazjonalnych przyjazdów (w zeszłym roku ilość dni spędzonych w Polsce wynosiła 85 - nie był to przyjazd w ciągłości). W najbliższym czasie nie przewiduje Pan powrotu do Polski. W związku z wieloletnią ciągłością przebywania za granicą, stałym miejscem zamieszkania w Norwegii oraz powiązaniami ekonomicznymi wskazuje Pan Norwegię jak swoją rezydenturę podatkową.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

W uzupełnieniu wniosku z 18 czerwca 2023 r. odpowiadając na następujące pytania wskazał Pan, że:

Wniosek dotyczy wyłącznie stanu faktycznego, tj. obowiązku podatkowego za lata 2021 – 2022. Wniosek o wydanie interpretacji dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

a)Czy w okresie, którego dotyczy wniosek uzyskiwał Pan/będzie Pan uzyskiwał dochody w Polsce?

Od momentu zamieszkania w Norwegii, tj. od 2006 r. nie uzyskiwał Pan żadnego dochodu w Polsce.

b)Czy w okresie kiedy mieszkał Pan i pracował w Norwegii, tj. od 2006 r. to według prawa norweskiego podlegał Pan tam opodatkowaniu z uwagi na swoje miejsce zamieszkania (tzn. czy Norwegia traktowała Pana jako swojego rezydenta podatkowego)?

Tak, od 2006 r. corocznie rozlicza się Pan z podatków w tutejszym Urzędzie Skarbowym - …. Zgodnie z prawem Norweskim podlega Pan opodatkowaniu z uwagi na swoje miejsce zamieszkania. Ma Pan nadany stały numer identyfikacyjny (…) oraz bezterminowe pozwolenie na pobyt oraz pracę w Norwegii.

c)Czy posiada Pan certyfikat rezydencji wydany przez norweski organ podatkowy? Jeśli tak to kiedy został wydany i na jaki okres?

Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji, ma Pan nadany stały numer identyfikacyjny (…) oraz bezterminowe pozwolenie na pobyt oraz pracę w Norwegii.

d)Czy od dnia przeniesienia się do Norwegii, tj. od 1 listopada 2006 r. miał Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej?

Nie, od 2006 r. mieszka Pan poza granicami Polski. Nie posiada Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

e)Czy w każdym z poszczególnych lat podatkowych, których dotyczy przedmiotowy wniosek przebywał Pan na terenie Norwegii powyżej 183 dni?

Tak, w każdym z wnioskowanych lat przebywał Pan ponad 183 dni na terenie Norwegii.

f)Jakiego kraju posiada Pan obywatelstwo?

Posiada Pan obywatelstwo polskie.

g)W którym państwie mieszka Pana najbliższa rodzina, przyjaciele, znajomi itp.?

Rodzina - żona z dziećmi mieszka w Polsce. W Norwegii posiada Pan znajomych, przyjaciół. W Norwegii zamieszkuje również Pana dalsza rodzina, z którą utrzymuje Pan kontakty.

h)Czy, a jeśli tak - to w którym państwie posiada/posiadał Pan prawa do nieruchomości i jakie były to prawa?

Posiada Pan mieszkanie własnościowe na podstawie aktu własności w Polsce. Jest Pan właścicielem nieruchomości położonej w Polsce (…, ul. …). W Norwegii zawarł Pan umowę najmu nieruchomości, w której Pan zamieszkuje.

i)W jakiego rodzaju nieruchomościach (np. domy, mieszkania, hotele, pensjonaty, kwatery prywatne itp.) Pan zamieszkiwał i na podstawie jakich tytułów prawnych (w odniesieniu do okresu, którego dotyczy wniosek)?

W Norwegii wynajmuje Pan mieszkanie - na podstawie umowy najmu.

j)Czy, a jeśli tak - to w którym państwie posiadał/posiada Pan ruchomości (np. samochody), zobowiązania kredytowe czy pożyczkowe, lokaty bankowe, ubezpieczenia itp.?

W Polsce posiada Pan samochód osobowy, z którego korzysta Pana żona oraz dzieci. Nie posiada Pan innych ruchomości o znacznej wartości. Na dzień dzisiejszy nie posiada Pan zobowiązań kredytowych (w 2022 r. spłacił Pan kredyt hipoteczny na nieruchomość w Polsce). Ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne posiada Pan w Norwegii - tutaj korzysta Pan z pomocy lekarskiej, odkłada Pan pieniądze na fundusz emerytalny.

k)W którym państwie wykazywał/wykazuje Pan większą aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, gospodarczą itp. i czym się to konkretnie objawiało?

Cała Pana aktywność społeczna, gospodarcza oraz kulturalna skupia się na Norwegii. Od lat rozwija Pan tu kompetencje zawodowe - kursy doszkalające w wykonywanym zawodzie. Korzysta Pan z aktywności kulturalnych - kino, koncerty, muzea. W Polsce jest Pan sporadycznie, głównie w celu spędzenia urlopu wypoczynkowego. W związku z długoletnim przebywaniem poza granicami Polski wszelkie znajomości uległy zerwaniu. W Norwegii posiada Pan znajomych, z którymi spędza Pan czas wolny. Nie jest Pan aktywny politycznie.

I)W którym państwie realizował/realizuje Pan swoje zainteresowania, hobby, wypoczynek itp.?

W Norwegii.

l)Czy, a jeśli tak - to w którym państwie miał/ma Pan większe zobowiązania handlowe i gospodarcze, np. z tytułu korzystania z mediów, różnego rodzaju umów i jakiego rodzaju to były zobowiązania?

Większe zobowiązanie posiada Pan w Norwegii - umowa wynajmu mieszkania, prąd, internet stacjonarny, umowa z siecią komórkową, parking, autopass. W Polsce zobowiązania związane są z utrzymaniem mieszkania, którego jest Pan właścicielem.

m)Czy poza opisaną we wniosku działalnością zawodową wykonywał/wykonuje Pan jakąkolwiek inną działalność zarobkową - a jeśli tak, to co to konkretnie była za działalność i w którym państwie?

Nie wykonywał oraz nie wykonuje Pan innej działalności zarobkowej.

n)Czy posiada Pan dokumenty potwierdzające miejsce Pana zamieszkania w Norwegii w okresie obejmującym wniosek? Jeśli tak, jakie są to dokumenty?

Tak, posiada Pan umowę najmu mieszkania.

Pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku (z dnia 18 czerwca 2023 r.)

Czy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.) podlega Pan obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości dochodów uzyskiwanych z tytułu umowy o pracę zawartej i wykonywanej w Norwegii?

Pana stanowisko w sprawie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku (z dnia 18 czerwca 2023 r.)

Zgodnie z obowiązującymi przepisami nie podlega Pan obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości dochodów uzyskiwanych z tytułu umowy o pracę zawartej i wykonywanej w Norwegii. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Ustawa o podatku dochodowym wskazuje, że aby uznać, że dana osoba posiada miejsce zamieszkania na terenie Polski konieczne jest spełnienie jednej z przesłanek wskazanych w art. 3 ust. 1a. Podkreśla Pan, że nie spełnia Pan żadnego z przywołanych kryteriów. Nie posiada na terenie Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Co więcej nie przebywa Pan na terenie Polski więcej niż 183 dni w roku. W 2022 roku w Polsce spędził Pan jedynie 85 dni - w celach wypoczynkowych. Zgodnie z powyższym uznaje Pan, że w momencie braku uzyskiwania dochodów w Polsce, nie powinien Pan podlegać obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Całe Pana życie toczy się na terytorium Norwegii. Tutaj ponosi Pan wszelkie koszty związane z życiem i utrzymaniem mieszkania. W Norwegii skupia się cała Pana aktywność zawodowa, gospodarcza oraz społeczna. W wolnej chwili spotyka się Pan ze znajomymi, dalszą rodziną, tutaj przeniosło się Pana życie towarzyskie. W związku w wieloletnim przebywaniem poza granicami kraju kontakty ze znajomymi z Polski uległy zerwaniu. Pana centrum życiowe, gospodarcze, kulturalne znajduje się w Norwegii - jest to Pana jedyne źródło dochodów, tutaj podlega Pan ubezpieczeniu zdrowotnemu, społecznemu. W Polsce posiada Pan mieszkanie własnościowe oraz przebywa tam Pana żona wraz z dziećmi, jednak Pana wizyty ograniczają się do okazjonalnych przyjazdów (z zeszłym roku ilość dni spędzonych w Polsce wynosiła 85 - nie był to przyjazd w ciągłości). W najbliższym czasie nie przewiduje Pan powrotu do Polski na stałe.

Biorąc pod uwagę powyższe uznaje Pan, że nie podlega Pan obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Powyższe stanowisko jest również zgodne z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2010 r., nr 134 poz. 899), zmodyfikowaną przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369). Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie. W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami: a) uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa; c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem; d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia. Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, organy podatkowe powinny sięgać do Komentarza do Modelową Konwencji OECD. Jak wskazano w Piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej znak: 0113-KDIPT2-2.4011.238.2022.2. AKU: Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je, biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Biorąc powyższe pod uwagę, jednoznacznie należy stwierdzić, że dla celów podatkowych Pana miejscem zamieszkania jest Norwegia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek. Podatnik spełniający kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy, jest uznawany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, natomiast podatnik który tych kryteriów nie spełnia podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Ponadto zauważyć należy, że wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W opisie stanu faktycznego wskazał Pan, że od dnia 1 listopada 2006 r., przebywa Pan na terenie Norwegii. Ma Pan nadany stały numer identyfikacyjny, bezterminowe pozwolenie na pobyt oraz pracę w Norwegii, na swoje dane od lat wynajmuje mieszkanie, posiada konto bankowe, opłaca Internet oraz telefon komórkowy. Od początku pracy w Norwegii odprowadza podatki do tutejszego urzędu skarbowego zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Norwegię od wielu lat traktuje jako centrum interesów życiowych, pod względem ekonomicznym, od 2006 r. jest to Pana jedyne źródło dochodu. Tutaj korzysta Pan z pomocy lekarskiej - posiada ubezpieczenie zdrowotne, rozwija kompetencje zawodowe, korzysta z aktywności kulturalnych, posiada znajomych. W Polsce posiada mieszkanie własnościowe oraz przebywa tam Pan żona wraz z dziećmi, jednak Pana wizyty ograniczają się do okazjonalnych przyjazdów (z zeszłym roku ilość dni spędzonych w Polsce wynosiła 85 - nie był to przyjazd w ciągłości). Od momentu zamieszkania w Norwegii, tj. od 2006 r. nie uzyskiwał Pan żadnego dochodu w Polsce. Od 2006 r. corocznie rozlicza się Pan z podatków w Norweskim Urzędzie Skarbowym. Zgodnie z prawem Norweskim podlega opodatkowaniu z uwagi na swoje miejsce zamieszkania. W każdym z wnioskowanych lat przebywał Pan ponad 183 dni na terenie Norwegii. Rodzina - żona z dziećmi mieszka w Polsce. W Norwegii posiada Pan znajomych, przyjaciół. W Norwegii zamieszkuje również Pana dalsza rodzina, z którą utrzymuje Pan kontakty. W Polsce posiada Pan samochód osobowy, z którego korzysta Pana żona oraz dzieci. Nie posiada Pan innych ruchomości o znacznej wartości. Na dzień dzisiejszy nie posiada Pan zobowiązań kredytowych (w 2022 r. spłacił Pan kredyt hipoteczny na nieruchomość w Polsce). Cała Pana aktywność społeczna, gospodarcza oraz kulturalna skupia się na Norwegii. Od lat rozwija Pan tu kompetencje zawodowe - kursy doszkalające w wykonywanym zawodzie. Korzysta z aktywności kulturalnych - kino, koncerty, muzea. W Polsce jest Pan sporadycznie, głównie w celu spędzenia urlopu wypoczynkowego. W związku z długoletnim przebywaniem poza granicami Polski wszelkie znajomości uległy zerwaniu. W Norwegii posiada Pan znajomych, z którymi spędza Pan czas wolny. W Norwegii realizuje Pan swoje zainteresowania. Większe zobowiązanie posiada Pan w Norwegii - umowa wynajmu mieszkania, prąd, internet stacjonarny, umowa z siecią komórkową, parking, autopass. W Polsce zobowiązania związane są z utrzymaniem mieszkania, którego jest Pan właścicielem.

Mając zatem na uwadze, że w okresie którego dotyczy wniosek (2021 r. i 2022 r.) Pana małżonka oraz dzieci mieszkają w Polsce, a ponadto w Polsce jest Pan właścicielem mieszkania oraz samochodu, uznać należy, że centrum Pana interesów osobistych znajduje się w Polsce. Oznacza to, że w oparciu o art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Przedstawione przez Pana okoliczności wskazują bowiem na utrzymanie istotnych powiązań osobistych i gospodarczych z Polską.

Jednakże, mając na uwadze, że posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii, ustalając Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych należy się odnieść do przepisów Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.; dalej: „Konwencja polsko-norweska”).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały ww. Konwencję polsko-norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 369; dalej: Konwencja MLI).

Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Norwegii dzień 1 listopada 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołem do tej Konwencji, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Norwegii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 25 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w ... dnia 9 września 2009 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii zmieniającego Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Warszawie dnia 9 września 2009 r., podpisanego w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2361).

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Ponadto, jeżeli osoba, mająca ognisko domowe w jednym państwie, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska, to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych życiowych interesów w pierwszym państwie.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

We wniosku wyjaśnił Pan, że posiada stałe miejsce zamieszkania w Norwegii, jednakże przedstawione we wniosku okoliczności – w szczególności fakt, iż w Polsce w Pana mieszkaniu własnościowym zamieszkuje Pana żona wraz z dziećmi, i Pan przyjeżdża do swojej rodziny, wskazują, że posiada Pan stałe miejsce zamieszkania również w Polsce.

W takim przypadku nie jest możliwe ustalenie państwa rezydencji podatkowej w oparciu o pierwsze kryterium wynikające z art. 4 ust. 2 Konwencji. Wobec powyższego – jak już wyjaśniono – należy zastosować kolejne kryterium odnoszące do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Mając na uwadze, że w latach 2021 i 2022 ścisłe powiązania osobiste i gospodarcze łączą Pana zarówno z Polską jak i z Norwegią, bowiem w Polsce ma Pan najbliższą rodzinę, posiada Pan w Polsce mieszkanie, samochód, natomiast w Norwegii Pan mieszka i pracuje, tam ma Pan źródło dochodów, wynajmuje Pan na swoje dane mieszkanie, posiada Pan konto bankowe oraz znajomych, nie sposób w oparciu o powyższe okoliczności ustalić w którym z państw w ww. okresie znajdowało się Pana centrum interesów życiowych.

W takiej sytuacji Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych należy określić na podstawie art. 4 ust. 2 pkt b) Konwencji. Stosownie do tego przepisu, jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa.

Mając zatem na uwadze, że w każdym z wnioskowanych lat (2021 i 2022) przebywał Pan zazwyczaj w Norwegii, uznać należy, że w 2021 i 2022 r. Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o ww. normy kolizyjne była Norwegia.

W konsekwencji, w latach 2021 - 2022 podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że w ww. okresie podlegał Pan opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem nie ma Pan konieczności rozliczenia w Polsce dochodu uzyskanego w Norwegii z tytułu umowy o pracę w latach 2021 – 2022 r.

Należy wyjaśnić, że brak zobowiązań podatkowych w Polsce wystąpi tylko w sytuacji braku uzyskiwania dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

·stanu faktycznego, który przedstawił Pan i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zastrzec, że interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście zadanych pytań, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii wynikających z opisu sprawy, które nie były przedmiotem pytania i własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).