Interpretacja indywidualna z dnia 7 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.236.2023.1.RK

Wskazane wydatki poniesione na remont stanowią dla Państwa koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem i wydatki te stanowią koszty w aspekcie podatkowym w dniu ich poniesienia, tj. w dniu na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym, czy też nie.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych dotyczący możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont dzierżawionego budynku w proporcji do długości okresu na jaki zawarto umowę dzierżawy.

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) posiada siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług parkingowych, polegających na udostępnianiu klientom (kierowcom samochodów i motocykli) miejsc parkingowych w określonej lokalizacji przez ustalony czas, w zamian za wynagrodzenie.

Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy parkingu wielopoziomowego, naziemnego. W umowie tej Wnioskodawca występuje w roli dzierżawcy.

Na podstawie zawartej umowy, wydzierżawiający oddał Spółce, a Spółka przyjęła do używania i pobierania pożytków za zapłatą czynszu przedmiotu dzierżawy, a więc parking wielopoziomowy. Spółka wykorzystuje przedmiot dzierżawy na cele prowadzenia odpłatnego parkingu dla samochodów osobowych i motocykli. Wnioskodawca, jako dzierżawca i operator parkingu, posiada swobodę w zakresie ustalania cen, taryf, abonamentów oraz kształtowania polityki cenowej korzystania z parkingu.

W ramach zawartej umowy dzierżawy, Wnioskodawca poza zapłatą czynszu na rzecz wydzierżawiającego, zobowiązał się również do wykonania pewnych świadczeń dodatkowych, w szczególności dokonania nakładów inwestycyjnych w dzierżawionym budynku parkingu. Będący przedmiotem dzierżawy parking wielopoziomowy nie jest bowiem budynkiem nowym, lecz był już od dłuższego czasu wykorzystywany i na moment podpisania umowy dzierżawy wymagał wykonania szeregu prac o charakterze remontowym. Do wykonania tych prac zobowiązany był zatem Wnioskodawca, a wykonanie tych prac przez Wnioskodawcę było warunkiem zawarcia umowy dzierżawy, względnie warunkiem zawarcia jej na takich warunkach, na jakich została zawarta. Innymi słowy, gdyby Wnioskodawca nie poniósł nakładów inwestycyjnych lub poniósł je w niższej kwocie, wówczas byłby zobowiązany do zapłaty na rzecz wydzierżawiającego dodatkowo innych opłat poza czynszem lub czynszu w wyższej kwocie.

Prace remontowe miały zostać wykonane już w trakcie trwania umowy dzierżawy i powinny zostać zakończone do upływu określonej liczby miesięcy trwania umowy. Brak wydatkowania przez Wnioskodawcę określonej kwoty na prace remontowe w ustalonym umownie terminie uznawany jest za naruszenie zobowiązań umownych przez dzierżawcę, co upoważnia wydzierżawiającego do rozwiązania umowy dzierżawy w trybie natychmiastowym.

Wstępny zakres prac remontowych, planowanych do przeprowadzenia w przedmiocie dzierżawy, oraz ich wartość, zostały wskazane w załączniku do umowy dzierżawy.

W przypadku wypowiedzenia, rozwiązania lub wygaśnięcia umowy dzierżawy z przyczyn leżących po stronie wydzierżawiającego, Wnioskodawcy przysługuje względem wydzierżawiającego roszczenie o zwrot równowartości poniesionych nakładów inwestycyjnych (kosztów remontu) w określonej części. Kwota przysługującego Spółce zwrotu kalkulowana jest w oparciu o zawarty w umowie wzór, którego jedną ze zmiennych jest liczba miesięcy obowiązywania umowy. Im szybciej doszłoby do rozwiązania umowy, tym kwota przysługującego Spółce zwrotu nakładów inwestycyjnych byłaby wyższa. Związane jest to z tym, że umowa dzierżawy została zawarta na czas określony 12 lat, co daje Spółce możliwość osiągania w tym okresie przychodów ze świadczenia usług parkingowych. Wartość szacowanych przychodów, jakie Spółka może osiągnąć w okresie obowiązywania umowy, powinna - zgodnie z przewidywaniami Spółki - pozwolić jej nie tylko pokryć bieżące koszty funkcjonowania parkingu (np. koszty mediów, czynszu, itd.), ale również poniesione nakłady inwestycyjne. Jeżeli doszłoby zatem do skrócenia okresu trwania umowy, oznaczałoby to dla Spółki utratę części przychodów, co z kolei upoważnia Spółkę do otrzymania od wydzierżawiającego zwrotu części poniesionych nakładów, które wskutek skrócenia umowy nie mogłyby zostać pokryte z przychodów Spółki.

Powyższe jasno wskazuje, że kwota ustalonych nakładów inwestycyjnych, do poniesienia których zobowiązana jest Spółka, jest ściśle powiązana z długością okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy. Między innym i z tego powodu, dla celów bilansowych, poniesione wydatki uznawane są za wydatki na wytworzenie środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) i zaliczane są do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne w proporcji do długości okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy. Takie podejście uzasadnione jest w szczególności obowiązującą na gruncie rachunkowym zasadą współmierności przychodów i kosztów.

Nakłady poniesione przez Spółkę na przedmiot dzierżawy mają charakter wydatków remontowych. Nie są to zatem wydatki skutkujące powstaniem nowego środka trwałego lub ulepszeniem istniejącego środka trwałego. Zasadniczym celem ponoszonych wydatków jest naprawa przedmiotu dzierżawy i przywrócenie jego pierwotnego stanu użytkowego.

Umowa dzierżawy została zawarta na czas określony 12 lat.

Pytanie

Czy koszty remontu budynku parkingu, wykorzystywanego przez Spółkę na podstawie umowy dzierżawy, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w proporcji do długości okresu, którego dotyczą?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki koszty remontu budynku parkingu, wykorzystywanego przez Spółkę na podstawie umowy dzierżawy, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w proporcji do długości okresu, którego dotyczą.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki na remont parkingu niewątpliwie spełniają tą definicję i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Sposób rozliczania w czasie kosztów uzyskana przychodów zależy natomiast od tego, czy określony wydatek stanowi koszt bezpośrednio związany z przychodem czy też koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem (określany również jako koszt pośredni).

Zdaniem Spółki, poniesione przez nią koszty remontu powinny zostać zaliczone do kategorii kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Jakkolwiek istnieje związek między tymi wydatkami a przychodami Spółki ze świadczenia usług parkingowych, to jednak nie jest to związek bezpośredni i na tyle konkretny, aby możliwe było ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z tymi kosztami przychód. Charakter poniesionych wydatków remontowych zdecydowanie różni się od kategorii wydatków, które zazwyczaj uznawane są za koszty bezpośrednio związane z przychodami, np. koszt zakupu materiałów i surowców do produkcji, koszty nabycia towaru handlowego, itd. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, koszty remontu parkingu stanowią dla niego koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Jeżeli natomiast chodzi o sposób rozliczania w czasie kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, to regulują tę kwestię przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT: „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”.

Z kolei, art. 15 ust. 4e ustawy o CIT stanowi: „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Jeżeli chodzi o sposób rozumienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT i użytego w nim zwrotu „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, to zgodnie z aktualną praktyką organów podatkowych sposób ujęcia przez Spółkę wydatku jako kosztu dla celów bilansowych pozostaje bez wpływu na moment potrącenia kosztu dla celów podatkowych. Przykładowo, jak wskazano w interpretacji Dyrektora Krajowej Administracji Skarbowej z 25 maja 2021 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.128.2021.2.MS: „Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2015 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 22 czerwca 2016 r., sygn. akt ll FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 416/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o CIT, jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem".

Analogiczne stanowisko zaprezentowano również w interpretacji z 27.01.2023, nr 0114-KDIP2-2.4010.245.2022.2.ASK oraz w interpretacji z 23.01.2023, nr 0114-KDIP2-1.4010.186.2022.2.MR1.

W związku z powyższym uznać należy, że fakt, że Wnioskodawca rozlicza koszty remontu na gruncie bilansowym poprzez amortyzację, pozostaje bez wpływu na sposób zaliczania tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego.

W rezultacie, w sprawie Wnioskodawcy kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozliczenia wydatków remontowych w czasie ma przepis art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Z przepisu tego wynikają w istocie dwie normy prawne:

1)Ze zdania pierwszego art. 15 ust. 4d ustawy o CIT wynika, że koszty uzyskani a przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

2)Ze zdania drugiego art. 15 ust. 4d ustawy o CIT wynika natomiast, że jeżeli koszty dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, do poniesionych przez niego wydatków remontowych zastosowanie znajdzie norma wynikająca z drugiego zdania przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Otóż, jak wynika z hipotezy tego przepisu, proporcjonalne rozliczenie kosztu uzyskania przychodu znajduje zastosowanie, gdy spełnione są łącznie dwa warunki:

a.koszt dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, oraz

b.nie jest możliwe określenie, jaka część kosztu dotyczy danego roku podatkowego.

Oba powyższe warunki są spełnione w analizowanym przypadku.

Ad a) Warunek, aby koszt dotyczył okresu przekraczającego rok podatkowy

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, poniesione przez Spółkę wydatki remontowe są ściśle związane z okresem, na jaki zawarto umowę dzierżawy. Wydatki te nie zostałyby poniesione, gdyby nie doszło do zawarcia umowy dzierżawy, jak również sama umowa dzierżawy nie zostałaby podpisana, gdyby Spółka nie zobowiązała się do poniesienia analizowanych wydatków remontowych.

Jednocześnie Spółka pragnie podkreślić, że powyższego stwierdzenia „umowa dzierżawy nie zostałaby podpisana, gdyby Spółka nie zobowiązała się do poniesienia analizowanych wydatków remontowych” nie należy interpretować w sposób wiążący wydatki remontowe ściśle i wyłącznie z momentem formalnego zawarcia przedmiotowej umowy. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 września 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 260/21: „Zgadzając się zatem z Dyrektorem, że wykonanie wskazanych prac adaptacyjnych (czy też ustalenie ich wykonania skoro wykonywane są „w związku z podpisaną umową” warunkuje zawarcie umowy najmu (skoro przedstawienie całościowo atrakcyjnej dla najemcy oferty, której elementem może być wykonanie wskazanych prac adaptacyjnych warunkuje zawarcie umowy najmu), nie można uznać, że wydatek ten nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Owszem wydatek ten (na wykonanie wskazanych prac adaptacyjnych) warunkuje zawarcie umowy najmu, jednak zawarcie tej umowy nie stanowi celu samego w sobie. W ramach umowy najmu „wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz" (art. 659 § 1 k.c.). Jak wskazuje się w doktrynie „umowa najmu jest zaliczana - obok dzierżawy, leasingu, umów licencyjnych i użyczenia - do umów o czasowe używanie rzeczy lub praw. Jest to umowa konsensualna, zobowiązująca, odpłatna i wzajemna (art. 487 § 2 i n. k.c.). Z umowy najmu wynika zobowiązanie wynajmującego do dania rzeczy wynajętej do umówionego użytku na czas oznaczony lub nieoznaczony i najemcy do zapłaty umówionego czynszu (art. 659 § 1 k.c.). (...) Elementami najmu są m.in. czasowość i sposób używania najętej rzeczy. Używanie cudzej rzeczy przez najemcę jest zawsze czasowe. Nie następuje tu przeniesienie własności rzeczy z wynajmującego na najemcę, jak ma to miejsce, np. przy sprzedaży lub pożyczce. Świadczenie wynajmującego należy kwalifikować jako ciągłe, a najemcy z reguły jako okresowe. Najem jest więc stosunkiem zobowiązaniowym o charakterze ciągłym. Czas najmu jest oznaczony w umowie (art. 673 § 3 k.c.), w przeciwnym razie najem zawarto na czas nieoznaczony (art. 673 § 1 k.c.) (P. Zakrzewski (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Zobowiązania. Część szczególna (art. 535-764 (9)), red. M. Fras, M. Habdas, WKP 2018, art. 659.). Elementem najmu jest niewątpliwie czasowość (gdzie świadczenie wynajmującego należy kwalifikować jako ciągłe, a najemcy z reguły jako okresowe), sama Skarżąca wskazała, że „umowy najmu standardowo zawierane są na okresy kilkuletnie”.

Strony zawierając umowę najmu (np. podpisując ją w formie pisemnej) czynią to po to, ażeby „oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony” - co leży w interesie najemcy oraz ażeby najemca płacił wynajmującemu umówiony czynsz (do czego zobowiązuje się najemca w umowie) - co leży w interesie wynajmującego. W tym zakresie zatem samo zawarcie umowy (np. techniczne jej podpisanie jeśli jest zawierana w formie pisemnej) nie tyle jest celem stron (jako takim), ile środkiem do celu jakim jest realizacja tej umowy o charakterze czasowym i osiągania z niej wskazanych korzyści (używanie przez najemcę, czynsz dla wynajmującego). Co do zasady ani wynajmujący ani najemca nie po to zawierają umowę, ażeby legitymować się dokumentem jako takim (niezależnie od tego, że samo zawarcie takiej umowy może powodować określone inne korzyści, np. w zakresie zwiększenia wiarygodności danego podmiotu), lecz po to, ażeby realizować jej postanowienia i odnosić z tego tytułu zamierzone korzyści”.

Z powyższego uzasadnienia sądu wynika więc, że wydatki remontowe, w przeciwieństwie chociażby do wstępnej opłaty leasingowej, nie mają charakteru samoistnego, nieprzypisanego do poszczególnych czynszów. Wydatki remontowe stanowiły warunek zawarcia umowy w takim sensie, że bez ich poniesienia umowa nie mogłaby być realizowana w całym okresie swojego trwania (zakładane 12 lat) na konkretnych, uzgodnionych warunkach, na których zależało obu stronom z przyczyn uzasadnionych ekonomicznie.

Co jednak jeszcze ważniejsze, zakres prac remontowych i wysokość wydatków remontowych są ściśle związane z długością okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy. Otóż okres, na jaki zawarto umowę dzierżawy, z perspektywy Spółki jest równoznaczny z okresem, w jakim Spółka będzie osiągać przychody ze świadczenia usług parkingowych. Im dłuższy jest ten okres, tym wyższa jest kwota wydatków remontowych, jakie Spółka byłaby gotowa ponieść jako koszty swoistej „inwestycji”. W umowie dzierżawy przewidziano również mechanizm zabezpieczający Spółkę na wypadek, gdyby umowa dzierżawy została przedwcześnie rozwiązana. W takim przypadku Spółka ma prawo otrzymać zwrot części poniesionych wydatków remontowych.

Powyższe dowodzi jednoznacznie, że koszty remontów, poniesione przez Wnioskodawcę, dotyczą okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy i jest to okres przekraczający rok podatkowy. W rezultacie, uzasadnione jest zaliczanie poniesionych wydatków remontowych do kosztów uzyskania przychodów w proporcji do długości okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy.

Spółka jest świadoma, że analizowany warunek, aby „koszt pośredni dotyczył okresu przekraczającego rok podatkowy” jest niejednolicie interpretowany przez organy podatkowe i sady administracyjne. Można bowiem spotkać się z wykładnią, która dopuszcza proporcjonalne rozliczenie kosztu pośredniego tylko w tych przypadkach, w których dane świadczenie, za które uiszczono koszt, jest realizowane w okresie przekraczającym rok podatkowy. Może to dotyczyć np. ubezpieczeń majątkowych czy komunikacyjnych, prenumeraty czasopism, abonamentów na usługi internetowe, itd.

W ocenie Spółki, ograniczenie zastosowania zasady proporcjonalnego rozliczania w czasie kosztów pośrednich tylko do tych przypadków, w których dane świadczenie, za które uiszczono koszt, jest realizowane w okresie przekraczającym rok podatkowy, byłoby nieuzasadnione. Przede wszystkim, nie przemawia za tym wykładnia literalna zdania drugiego art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. W przepisie tym jest bowiem mowa o tym, że „koszt ma dotyczyć okresu przekraczającego rok podatkowy”, a nie, że „koszt ma dotyczyć świadczenia, które realizowane jest w okresie przekraczającym rok podatkowy”. Jak zatem widać, jeżeli wolą ustawodawcy byłoby ograniczenie zastosowania zasady proporcjonalnego rozliczania kosztów jedynie do tych przypadków, gdy dane zakupione świadczenie realizowane jest w okresie przekraczającym rok podatkowy, wówczas powinien tę wolę zrealizować poprzez nadanie przepisowi art. 15 ust. 4d odpowiedniego brzmienia, np. takiego jak zaproponowano powyżej.

Jeżeli jednak ustawodawca posłużył się szerszym pojęciem „kosztu, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy”, to nie ma powodów, aby zwrot ten interpretować w sposób zawężający.

Powołaną argumentację również wspiera stanowisko sądu w powołanym wcześniej wyroku WSA: „Powyższe potwierdza również to, że jak wskazuje Skarżąca koszt prac adaptacyjnych przekracza wielokrotnie należny miesięczny czynsz. Trudno zatem przyjmować, że celem poniesienia takich wydatków jest tylko zawarcie umowy najmu. Ten cel jest dużo szerszy, gdyż uwzględnia osiąganie przychodów z najmu w perspektywie długoterminowej (w praktyce Umowy najmu są najczęściej zawierane na okresy pomiędzy 5 a 10 lat). Co więcej, kalkulacja ekonomiczna Prac wtórnych jest przeprowadzana z założeniem pełnego okresu danej umowy najmu i czynszu należnego za cały okres umowy. Jak zasadnie podnosi Skarżąca, oczywistym jest, że Spółka (jako wynajmujący) nie zgodziłaby się na wykonanie na własny koszt danych prac jeżeli nie miałaby na uwadze długości okresu, na jaki jest zawierana dana umowa najmu i tym samym zakładanych wpływów z tytułu czynszu w takiej perspektywie czasowej.

W tym znaczeniu zatem wykonanie wskazanych prac adaptacyjnych (stanowiące jeden z elementów oferty i/lub końcowych ustaleń), stanowi wprawdzie warunek zawarcia umowy, lecz samo zawarcie tej umowy jest jedynie środkiem do celu jakim jest realizacja jej postanowień i osiąganie korzyści przez kilka lat. (umowy najmu standardowo zawierane są na okresy kilkuletnie). Wydatek w postaci kosztów związanych z wykonaniem prac adaptacyjnych związany jest zatem (umożliwia) osiąganie korzyści z zawartej na czas określony w umowie i jako taki dotyczy okresu określonego w umowie, tj. w związku z zawarciem umowy na kilka lat, okresu przekraczającego rok podatkowy. Przedmiotowy koszt dotyczy zatem okresu przekraczającego rok podatkowy, co oznacza, że zdefiniowany na wstępie warunek pierwszy możliwości zastosowania art. 15 ust. 4d zd. u.p.d.o.p. drugie jest w sprawie spełniony.”

Powyższy wyrok dotyczy wynajmującego ponoszącego wydatki remontowe w zamian za możliwość uzyskiwania wyższego czynszu, ale wskazane w nim rozumowanie jest odpowiednie również do sytuacji najemcy - Spółka podejmuje wydatki w tym konkretnym obiekcie, aby przez konkretny czas określony w umowie uzyskiwać przychody z używania tego obiektu, w zamian za niższy czynsz. W tym aspekcie poniesione nakłady stanowią równoległe świadczenie wzajemne, którym najemca płaci wynajmującemu za dzierżawę. Ze względu na swoją specyfikę, to wyższe wydatki ponoszone jednorazowo, ale pełnią one rolę podobną do czynszu - stanowią opłatę za korzystanie z obiektu przez określony (dłuższy niż rok podatkowy) czas. Jeśli umowa zostanie zakończona przed czasem, Spółka otrzyma proporcjonalny zwrot części nakładów, czyli tak jak nie poniesie kosztów czynszu za okres po wygaśnięciu umowy, tak nie poniesienie efektywnie kosztów remontowych za okres, w którym nie będzie z obiektu korzystać.

Podobne stanowisko przedstawiono również w następujących interpretacjach indywidualnych:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 grudnia 2020r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.298.2020.3.SP,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 września 2021 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.201.2021.1.AS,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 stycznia 2022 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.545.2021.2.AW,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 września 2022 r. znak: 0111-KDIB1-1.4010.400.2022.1.AW.

W świetle powyższej argumentacji uznać zatem należy, że pierwszy z rozważanych warunków dla zastosowania art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o CIT jest spełniony.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu do kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o CIT).

Do kategorii kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Innymi słowy – posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Z kolei koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Koszty te jednak są związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że zawarli Państwo umowę dzierżawy parkingu wielopoziomowego, naziemnego na okres 12 lat. Spółka wykorzystuje przedmiot dzierżawy na cele prowadzenia odpłatnego parkingu dla samochodów osobowych i motocykli. W ramach zawartej umowy dzierżawy, poza zapłatą czynszu na rzecz wydzierżawiającego, zobowiązali się Państwo się również do wykonania prac o charakterze remontowym. Wykonanie tych prac było warunkiem zawarcia umowy dzierżawy, względnie warunkiem zawarcia jej na takich warunkach, na jakich została zawarta. Prace remontowe miały zostać wykonane już w trakcie trwania umowy dzierżawy i powinny zostać zakończone do upływu określonej liczby miesięcy trwania umowy. W przypadku wypowiedzenia, rozwiązania lub wygaśnięcia umowy dzierżawy z przyczyn leżących po stronie wydzierżawiającego, Spółce przysługuje względem wydzierżawiającego roszczenie o zwrot równowartości poniesionych nakładów inwestycyjnych (kosztów remontu) w określonej części. Kwota przysługującego Spółce zwrotu kalkulowana jest w oparciu o zawarty w umowie wzór, którego jedną ze zmiennych jest liczba miesięcy obowiązywania umowy. Im szybciej doszłoby do rozwiązania umowy, tym kwota przysługującego Spółce zwrotu nakładów inwestycyjnych byłaby wyższa. Wartość szacowanych przychodów, jakie Spółka może osiągnąć w okresie obowiązywania umowy, powinna - zgodnie z przewidywaniami Spółki - pozwolić jej nie tylko pokryć bieżące koszty funkcjonowania parkingu (np. koszty mediów, czynszu, itd.), ale również poniesione nakłady inwestycyjne. Dla celów bilansowych, poniesione wydatki uznawane są za wydatki na wytworzenie środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) i zaliczane są do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne w proporcji do długości okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości rozliczenia w czasie poniesionych kosztów remontu w proporcji do długości okresu trwania umowy dzierżawy.

Regulacje dotyczące zasad potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ww. ustawy:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższe przepisy wskazują, że − co do zasady − koszty pośrednie potrąca się w roku ich poniesienia. W przypadku, gdy dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednak o tym, czy dany wydatek z uwagi na swój charakter może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będzie dzień na który taki koszt ujęto w księgach rachunkowych.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż art. 15 ust. 4e ustawy o CIT odnosi się do pojęcia kosztu, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1, a więc kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA z: 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13, 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w CIT są tylko te, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia remontu. Pojęcie remontu definiują przepisy prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm.),

Ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie - należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją (ulepszeniem) środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji.

WSA w Łodzi w wyroku z 21 maja 2013 r., sygn akt I SA/Łd 413/13 wskazał: „O tym, czy dany wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w całości, czy poprzez odpisy amortyzacyjne nie decyduje wola podatnika, a zakres rzeczowy wykonywanych prac”.

Jak wskazuje się w doktrynie umowa najmu jest zaliczana - obok dzierżawy, leasingu, umów licencyjnych i użyczenia - do umów o czasowe używanie rzeczy lub praw. Jest to umowa konsensualna, zobowiązująca, odpłatna i wzajemna (art. 487 § 2 i n. ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Dz. U. z 2022 r. poz. 1360, ze zm., dalej: k.c.).

Generalnie koszty napraw wydzierżawionej nieruchomości powinien pokryć jej właściciel. Kwestie te reguluje art. 662-663 k.c. W praktyce jednak na podstawie określonych ustaleń umownych mogą występować przypadki przeprowadzania remontów przez dzierżawcę (lub najemcę) bez uzyskania zwrotu od podmiotu wydzierżawiającego (lub wynajmującego) lub uzyskania prawa do takiego zwrotu w przypadku nie dotrzymania warunków umowy z winy wydzierżawiającego.

Jak wskazali Państwo w opisie sprawy, poczynione prace remontowe w obcym środku trwałym mają na celu dostosowanie wydzierżawionego budynku do potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego należy wskazać, że poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie praw do użytkowania nieruchomości parkingowej, a także te, które zostały poniesione na remont tej nieruchomości mają związek z prowadzoną przez Państwa działalnością oraz zostaną poniesione w celu uzyskania i zachowania źródła przychodów.

Poniesione przez Spółkę wydatki związane z przeprowadzonym remontem, z uwagi ich charakter, nie powinny być powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy. Efekt prac remontowych wiąże się co prawda z przywróceniem właściwości dzierżawionej nieruchomości, a co za tym idzie poprawą warunków jej eksploatacji w przyszłości, nie mniej jednak, ich charakter nie umożliwia powiązania z konkretnym okresem czasu. Koszty remontowe nie są takim kosztem uzyskania przychodów, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego. Co prawda pozytywny wpływ dokonanego remontu dzierżawionej nieruchomości na Państwa przychody istnieć będzie tak długo, jak długo będzie trwała umowa dzierżawy, z uwzględnieniem faktu, że potencjalnie okres ten może ulec zmianie. Tym niemniej wydatki poniesione na remont są wydatkami jednorazowymi, poniesionymi w danym roku podatkowym. Ww. koszty bowiem ewidentnie dotyczą samego momentu zawarcia umowy dzierżawy, a nie uzyskiwanego przez Państwa przychodu w okresie trwania umowy. Tym samym, nie można uznać, że wydatki te dotyczą okresu, na jaki zawarto umowę dzierżawy i w oparciu o to założenie dokonywać proporcjonalnego zaliczenia kosztów remontu w tym okresie do kosztów uzyskania przychodów. Zatem wydatki na remont należy uznać za koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, nie związane z okresem przekraczającym rok podatkowy i − jako takie – należy je zaliczyć do kosztów jednorazowo, w dacie poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień, na który ww. koszty zostaną ujęte w księgach rachunkowych.

Z uwagi na brak bezpośredniego odzwierciedlenia powyższych wydatków w osiąganych przychodach, koszt remontu parkingu powinien zostać potrącony w dacie jego poniesienia, przez co należy rozumieć dzień, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

W związku z powyższym, wskazane wydatki poniesione na remont stanowią dla Państwa koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem i wydatki te stanowią koszty w aspekcie podatkowym w dniu ich poniesienia, tj. w dniu na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym, czy też nie.

Zatem nie sposób się zgodzić z Państwem, że koszty te należy rozliczyć proporcjonalnie do długości okresu trwania umowy dzierżawy.

Z tego też względu Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji i wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach, w odmiennym stanie faktycznym i nie mogą być wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).