Interpretacja indywidualna z dnia 13 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.229.2023.3.JM

Ustalenie obowiązku podatkowego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lutego 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 19 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku podatkowego. Uzupełnił go Pan – na wezwanie – pismem z 12 kwietnia 2023 r. (wpływ 17 kwietnia 2023 r.) oraz pismem z 15 maja 2023 r. (data wpływu 15 maja 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Przebywa Pan większą część roku w Singapurze, posiada Pan tam też tytuł prawny do mieszkania na wynajem. W Polsce spędza Pan jedynie urlopy, których okres wynosi zazwyczaj około 45 dni w danym roku kalendarzowym. Zatem, przebywa Pan zdecydowaną część roku poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W Singapurze przebywa Pan większą część roku od 2020 roku. W Singapurze przebywa Pan posiadając długoterminową wizę pracowniczą — employment pass.

W Polsce posiada Pan nieruchomość, której jest Pan współwłaścicielem. Obecnie w nieruchomości zamieszkuje Pana żona. Nie posiada Pan w RP miejsca zameldowania, czy to na pobyt stały, czy to czasowy. Osiąga Pan dochody z umowy o pracę wykonywanej w Singapurze oraz dochody związane z nieruchomościami położonymi na terytorium Czech. Nie posiada Pan konta bankowego w Polsce.

W związku z tym, że zamieszkuje Pan w Singapurze, ponosi tam Pan wydatki, które dotyczą opłat rachunków za media (prąd, gaz, woda, Internet itd.). Podlega Pan w Singapurze pod ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne.

Pana żona zamieszkuje w Polsce, ale także odwiedza Pana w Singapurze. Posiada Pan obywatelstwo polskie. W Singapurze jest Pan zarejestrowany jako honorowy dawca krwi. Również realizuje Pan swoje zainteresowania sportowe w Singapurze. W Singapurze przynależy Pan do parafii katolickiej. Posiada Pan certyfikaty rezydencji stwierdzające rezydencje w Singapurze za lata 2020, 2021 oraz 2022.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W latach 2020, 2021, 2022 posiadał Pan stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Singapurze, natomiast w latach kolejnych będzie Pan posiadał stałe miejsce zamieszkania w Holandii (przez najbliższe trzy lata). Jednakże przedmiotem pytania są wskazane lata podatkowe tj. 2020, 2021, 2022.

W latach 2020, 2021, 2022 Singapur traktował Pana jako rezydenta podatkowego, natomiast w latach kolejnych nie będzie. Jednakże ponownie wskazuje Pan, że przedmiotem pytania są wskazane lata podatkowe, tj. 2020, 2021, 2022.

Nie będzie Pan posiadał certyfikatu rezydencji Singapuru w przyszłych latach z uwagi na to, że obecnie oraz przez najbliższe kolejne trzy lata będzie Pan przebywał w Holandii.

Wyjechał Pan do Singapuru w celach zarobkowych, był Pan zatrudniony w ramach umowy o pracę i posiadał długoterminową wizę pracowniczą.

Nie wyklucza Pan powrotu do Polski w przyszłości, ale na ten moment Pan tego nie planuje.

Nie tworzy Pan wspólnego gospodarstwa domowego z żoną. Jest Pan w separacji nieformalnej z żoną. Żona odwiedzała Pana w Singapurze, jednakże łącznie przez wskazany okres tj. od 2019 do 2022 r. odwiedziła Pana 4 razy. Żona nie zamierza przeprowadzić się do Singapuru. Posiada Pan dorosłego syna, który wyprowadził się z domu rodzinnego w 2019 r. W związku z tym, nie łoży Pan na jego utrzymanie.

Pana aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska w okresie będącym przedmiotem zapytania była umiejscowiona w Singapurze. Przynależał Pan do parafii katolickiej, był honorowym krwiodawcą, rozwijał hobby poprzez uprawianie joggingu, chodzenie na siłownie oraz basen. Posiada Pan inwestycje w Czechach (nieruchomości) oraz w Singapurze (bankowe rozproszone akcje ECS (rynek kapitałowy)). Posiada Pan majątek nieruchomy (dom wolnostojący), który znajduje się w Polsce (współwłasność) oraz Czechach. Majątkiem nieruchomym są mieszkania. Posiada Pan w Polsce nieruchomość, której jest współwłaścicielem. Część nieruchomości należącą do Pana użyczył Pan nieodpłatnie małżonce. Nie posiada Pan w Polsce majątku ruchomego. W Singapurze nie posiada majątku ruchomego i nieruchomego.

Faktyczna separacja nieformalna pomiędzy Panem a Pana żoną miała miejsce w 2020, 2021 oraz w 2022 r. W latach 2020, 2021, 2022 nie tworzył Pan wspólnego gospodarstwa z żoną.

Faktyczna separacja nieformalna przejawia się tym, że nie tworzy Pan wspólnego gospodarstwa domowego z żoną. Cała Pana aktywność społeczna była umiejscowiona w Singapurze, dodatkowo przez większość wskazanego czasu nie wspomagał Pan żony w żaden sposób, w tym pieniężnie (nie dokonywał przelewów w 2020/21 r.). Co prawda Pana żona miała dostęp do konta w Polsce, na którym znajdowały się środki pieniężne, jednakże nie były to pieniądze przekazane bezpośrednio przez Pana na jej wydatki. Sam fakt Pana odwiedzin przez żonę nie świadczy o tym, że separacja ta nie miała miejsca. Mimo separacji małżonkowie pozostawali/pozostają w dobrej relacji, wobec czego doszło do przyjazdu Pana żony do Singapuru. Pierwsza wizyta Pana małżonki odbyła się wraz z jej przyjaciółmi, w celu czysto turystycznym. Podczas tych wizyt małżonkowie nawiązywali kontakty wyłącznie przyjacielskie, w większości czasu małżonka pozostawała ze swoimi przyjaciółmi, z którymi przyjechała. Pozostając w separacji nieformalnej, małżonkowie pozwolili sobie na samodzielne podejmowanie decyzji życiowych związanych z nawiązywaniem nowych znajomości towarzyskich. Przejawia się to prowadzeniem w miejscu swego zamieszkania dwóch oddzielnych przez nich gospodarstw domowych (małżonka w Polsce, a Pan za czas od 2019 do 2022 w Singapurze). Wobec tego faktyczna separacja nieformalna między Panem a żoną oznacza, że ich relacja jest stricte przyjacielska.

Zdarzyło się Panu odwiedzić żonę oraz dorosłego syna w Polsce. Jednakże były to sporadyczne wyjazdy do Polski, tj. raz lub dwa razy w ciągu roku.

Wyjechał Pan z Polski we wrześniu 2016 roku i od tego momentu nie mieszka Pan w Polsce. Zdarzyło się jednak, że od tamtego momentu przebywał Pan w Polsce sporadycznie (kilka razy). Cel zarobkowy spowodował Pana przeprowadzkę do Holandii. Podróżuje Pan do innych krajów celem korzystniejszych warunków zatrudnienia. Niemniej jednak nieruchomość, która znajduje się w Czechach zakupił Pan z myślą o przeprowadzeniu się do tego państwa w przyszłości.

Główne źródło Pana dochodu w latach 2020, 2021, 2022 r. znajdowało się w Singapurze.

Pytanie

Jakim obowiązkiem podatkowym w Polsce będzie Pan objęty w przedstawionym stanie faktycznym, tj. nieograniczonym czy ograniczonym w rozumieniu art. 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm., dalej: „ustawa o PIT”) w latach 2020, 2021, 2022?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, dotyczyć Pana będzie jedynie ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, tym samym nie jest Pan zobowiązany do opodatkowania dochodów, które są uzyskiwane poza terytorium RP.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o PIT stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a cytowanej ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W piśmie z 9 października 2018 r. Nr 0112-KDlL3-2.4011.320.2018.1.JK wydanym przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wskazano, że:

• Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji, klubów, uprawiane hobby itp.
• Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b cytowanej ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o PIT). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że ma Pan miejsce stałego zamieszkania w Singapurze oraz wykonuje na terenie Singapuru działalność zarobkową, zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, dalej: upo-pl-singapur.

Stosownie do art. 4 ust. 1 upo-pl-singapur, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną, władze lokalne lub organy ustawowe.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się według następujących zasad:

a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo nie ma ona stałego miejsce zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)w każdym innym przypadku, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji powyższego przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej, zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, stwierdzić należy, że posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Singapurze:

• po pierwsze przebywa Pan w Polsce incydentalnie przez mniejszą część roku, także nie ma Pan miejsca zameldowania w kraju, przez co kryterium przebywania na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym nie zostało spełnione;
• po drugie ściślejsze powiązania wykazuje Pan z Singapurem, gdyż tam podjął Pan zatrudnienie w pełnym wymiarze w ramach umowy o pracę (główne źródło dochodu), odprowadza Pan lokalne podatki oraz składki na ubezpieczenie społeczne/zdrowotne, posiada Pan singapurskie konto bankowe oraz numer telefonu komórkowego.

Reasumując, stwierdzić należy, że nie posiada Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, będzie Pan podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce podlegałyby opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem upo polska-singapur.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Jako pierwszy warunek przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Według art. 4a ustawy:

Z treści wniosku wynika, że w latach 2020, 2021 oraz 2022 r. mieszkał Pan i pracował w Singapurze. W latach 2020, 2021, 2022 Singapur traktował Pana jako rezydenta podatkowego. Posiada Pan certyfikaty rezydencji stwierdzające rezydencje w Singapurze za 2020, 2021 oraz 2022 r. Zatem, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z protokołem do tej Umowy, podpisanej w Singapurze 4 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 443).

Ponadto wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Singapur notyfikowały ww. Umowę polsko – singapurską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369). Dniem wejścia w życie Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r. natomiast dla Singapuru to 1 kwietnia 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Umową między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z protokołem do tej Umowy, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1370).

Natomiast wspólne stanowisko Polski i Singapuru zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 5 kwietnia 2019 r., w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Singapuru Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Singapurze dnia 4 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 910).

Na podstawie art. 34 ust. 1 Konwencji MLI:

Na mocy art. 34 ust. 2 Konwencji MLI:

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 cytowanej Konwencji MLI.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeśli nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę:

• w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.;
• w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 października 2019 r.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy:

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Umowy

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Singapurem.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W złożonym wniosku wyjaśnił Pan, że mieszka i pracuje w Singapurze, w Polsce pozostawił Pan żonę oraz syna. Syn wyprowadził się z domu i nie łoży Pan na jego utrzymanie. Posiada Pan obywatelstwo polskie. W latach 2020, 2021 i 2022 z żoną był Pan w nieformalnej separacji oraz nie prowadził Pan wspólnego gospodarstwa domowego. Małżonkowie pozostają w dobrej relacji, wobec czego doszło do przyjazdu żony do Singapuru. Podczas wizyty/wizyt małżonkowie nawiązywali kontakty wyłącznie przyjacielskie, małżonka przybyła do Singapuru wraz ze swoimi przyjaciółmi. Pozostając w separacji nieformalnej, małżonkowie pozwolili sobie na samodzielne podejmowanie decyzji życiowych związanych z nawiązywaniem nowych znajomości towarzyskich. Przejawia się to prowadzeniem przez nich w miejscu swego zamieszkania dwóch oddzielnych gospodarstw domowych.

Przedstawione we wniosku oraz uzupełnieniach okoliczności – w szczególności fakt, że w Polsce zamieszkuje Pana żona, z którą był Pan w separacji nieformalnej, a także że prowadzą Państwo dwa oddzielne gospodarstwa domowe wskazują że centrum interesów osobistych w okresie od 2020 r. do 2022 r. posiadał Pan w Singapurze.

W zakresie powiązań gospodarczych, wyjaśniam, że jest to miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są: miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Wyjechał Pan do Singapuru w celach zarobkowych, był Pan zatrudniony w ramach umowy o pracę i posiadał długoterminową wizę pracowniczą. Podróżuje Pan celem korzystniejszych warunków zatrudnienia. Niemniej jednak nieruchomość, która znajduje się w Czechach zakupił Pan z myślą o przeprowadzeniu się do tego państwa w przyszłości. Nie wyklucza Pan powrotu do Polski w przyszłości, ale na ten moment tego Pan nie planuje. Większą część roku przebywa Pan w Singapurze. W Polsce spędza Pan jedynie urlopy, których okres wynosi zazwyczaj około 45 dni w danym roku kalendarzowym. Pana aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska w okresie będącym przedmiotem zapytania była umiejscowiona w Singapurze. Przynależał Pan do parafii katolickiej, był honorowym krwiodawcą, rozwijał hobby poprzez uprawianie joggingu, chodzenie na siłownie oraz basen. Posiada Pan inwestycje w Czechach (nieruchomości) oraz w Singapurze (bankowe rozproszone akcje ECS (rynek kapitałowy)). Posiada Pan majątek nieruchomy (dom wolnostojący), który znajduje się w Polsce (współwłasność) oraz Czechach. Majątkiem nieruchomym są mieszkania. Posiada Pan w Polsce nieruchomość, której jest współwłaścicielem. Nie posiada Pan w Polsce majątku ruchomego. W Singapurze nie posiada majątku ruchomego i nieruchomego. W Singapurze jest Pan zarejestrowany jako honorowy dawca krwi. Nie posiada Pan w RP miejsca zameldowania, czy to na pobyt stały, czy to czasowy. Osiąga Pan dochody z umowy o pracę wykonywanej w Singapurze oraz dochody związane z nieruchomościami położonymi na terytorium Czech. Nie posiada Pan konta bankowego w Polsce. Podlega Pan w Singapurze pod ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne.

Tym samym, analizując stopień powiązań gospodarczych z Polską, a także cel wyjazdu do Singapuru, stwierdzam, że Pana ośrodek interesów gospodarczych również został przeniesiony do Singapuru. Pracuje Pan w Singapurze i posiada Pan długoterminową wizę pracowniczą. Ponadto, posiada Pan inwestycje w Singapurze, z których uzyskuje Pan dochody. Większą część roku przebywa Pan w Singapurze. W Polsce spędza Pan jedynie urlopy, których okres wynosi zazwyczaj około 45 dni w danym roku kalendarzowym. Były to sporadyczne wyjazdy do Polski, tj. raz lub dwa razy w ciągu roku.

Tym samym, w okresie 2020 – 2022 podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał Pan opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych na terytorium Polski, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).