Interpretacja indywidualna z dnia 12 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.249.2023.2.RH

Dotyczy ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od Środków Trwałych wykorzystywanych przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, niepodlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej zgodnie z art. 3 ustawy o CIT, mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 maja 2023 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od Środków Trwałych wykorzystywanych przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, niepodlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej zgodnie z art. 3 ustawy o CIT, mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka prowadzi działalność rolniczą, o której mowa w art. 2 ust. 2 ustawy o CIT, w zakresie upraw rolnych połączonych z chowem i hodowlą koni. Spółka prowadzi także pozarolniczą działalność gospodarczą, polegającą w szczególności na dystrybucji środków do produkcji rolnej, sprzedaży maszyn rolniczych, świadczeniu usług związanych z uprawą rolną oraz chowem i hodowlą zwierząt oraz w zakresie usług (...).

W celu prowadzenia działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej Spółka nabyła lub wytworzyła szereg maszyn i urządzeń, środków transportu oraz budynków i budowli, które stanowią środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o CIT i które zostały przyjęte do użytkowania i wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Część z tych środków trwałych jest wykorzystywana przez Spółkę zarówno:

a)w działalności rolniczej, w tym do produkcji rolnej, uprawy zbóż, hodowli zwierząt;

b)w działalności pozarolniczej, w tym w celu świadczenia usług uprawy ziemi, hodowli zwierząt oraz usług porządkowych.

Środki Trwałe podlegają amortyzacji zgodnie z zasadami przewidzianymi w przepisach ustawy o CIT.

W trakcie roku posiadane przez Spółkę Środki Trwałe wykorzystywane są na potrzeby działalności rolniczej i pozarolniczej działalności gospodarczej, w zależności od bieżącego zapotrzebowania Spółki na korzystanie z danych Środków Trwałych. Z tego względu, Spółka nie jest w stanie z góry określić dokładnego zakresu wykorzystania tych Środków Trwałych do prowadzenia działalności rolniczej, jak i pozarolniczej działalności gospodarczej. W ciągu roku, miesiąca, tygodnia, a nawet w ciągu dnia Środki Trwałe mogą być wykorzystane do prowadzenia działalności rolniczej i pozarolniczej - np. ciągnik rolniczy będzie wykorzystany do uprawy naszego pola, a następnie, nawet tego samego dnia, będzie w ramach organizowanych zawodów (...).

W związku z powyższym, mamy wątpliwość co do tego czy odpisy amortyzacyjne od Środków Trwałych mogą w całości stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Pytanie

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od Środków Trwałych wykorzystywanych przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, niepodlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej zgodnie z art. 3 ustawy o CIT, mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od Środków Trwałych wykorzystywanych przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, niepodlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej zgodnie z art. 3 ustawy o CIT, mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej oraz dochodów opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek.

Pojęcie działalności rolniczej stosowane w przepisach ustawy o CIT oznacza, w myśl art. 2 ust. 2 tej ustawy, działalność polegającą na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowo-fermowego oraz hodowlę ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1)miesiąc - w przypadku roślin,

2)16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,

3)6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,

4)2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt,

- licząc od dnia nabycia.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. Jednocześnie w myśl art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku, a także kosztów uzyskania przychodów z tych źródeł.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zasadę tę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania (art. 15 ust. 2a ustawy o CIT).

Ponadto, jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Przepisy ustawy o CIT nie wykluczają i nie ograniczają przy tym możliwości nabycia na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i amortyzacji składników majątku uznanych za środki trwałe, które są/będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności, jak i na inne cele, nie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą - np. na cele prowadzenia działalności rolniczej.

W ocenie Wnioskodawcy, Środki Trwałe stanową środki trwałe wykorzystywane w działalności gospodarczej, które zgodnie z przepisami podatkowymi podlegają amortyzacji, a dokonywane od nich odpisy amortyzacyjne mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki.

Jednocześnie, w ocenie Spółki, w analizowanej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 15 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2a ustawy o CIT, gdyż nie dotyczą one odpisów amortyzacyjnych z uwagi na to, że amortyzacja generuje koszty związane z utratą wartości środków trwałych w czasie, a nie w toku ich eksploatacji niezależnie od wykorzystywania danych środków trwałych w działalności rolniczej.

Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, koszty uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych od Środków Trwałych stanowią/stanowić będą w całości koszty uzyskania przychodów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje swoje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 29 listopada 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.409.2021.1.EJ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził: „W świetle przytoczonych przepisów, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej, jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej od wartości początkowej, których Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. (...) Stanowisko Wnioskodawcy, że wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych należało uznać za prawidłowe”.

Podobnie uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 28 lutego 2019 r., Znak: 0112-KDIL3-1.4011.3.2019.1.KF, w której wskazał, że „amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jaki i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych należało uznać za prawidłowe”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym:

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 15 ust. 2 tej ustawy,

Metoda proporcjonalnego dzielenia kosztów, określona w art. 15 ust. 2 analizowanej ustawy, ma zastosowanie, jeżeli kumulatywnie zaistnieją następujące przesłanki:

1)podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychody z innych źródeł,

2)w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla poszczególnych źródeł przychodów.

Przepis art. 15 ust. 2a ustawy o CIT stosuje się natomiast, jeżeli zaistnieją łącznie następujące przesłanki:

1)podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których część dochodów podlega opodatkowaniu, a część nie podlega opodatkowaniu i które tworzą dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku,

2)w związku z tym podatnik faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla przychodów tworzących dochód podlegający opodatkowaniu i tworzących dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku.

Powyższe prowadzi do wniosku, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje jedynie dwie metody przyporządkowania kosztów wspólnych do poszczególnych kategorii przychodów:

1)w rzeczywistej wysokości, w jakiej koszty te zostały poniesione, aby uzyskać określone przychody, tj. przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym bądź jest zwolniony z tego opodatkowania, lub

2)według proporcji określonej w art. 15 ust. 2 tej ustawy, tj. w takiej proporcji, w jakiej ww. przychody (z których dochód podlega opodatkowaniu lub jest zwolniony z opodatkowania) pozostają osiągnięte przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Na podstawie tych uregulowań podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, jednak pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą do osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności, jak i na inne cele, nie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy,

W świetle art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

·zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

·stanowią własność lub współwłasność podatnika,

·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

·są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),

·nie są wymienione w katalogu środków trwałych w art. 16c ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do treści art. 16f ust. 1 ww. ustawy,

Z uwagi na wskazany we wniosku opis, wartość początkową środków trwałych należy ustalić na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Zgodnie z art. 16d ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT,

Stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy,

Należy również mieć na uwadze brzmienie art. 16c pkt 5 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą i pozarolniczą działalność gospodarczą.

W celu prowadzenia działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej Spółka nabyła lub wytworzyła szereg maszyn i urządzeń, środków transportu oraz budynków i budowli, które stanowią środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o CIT i które zostały przyjęte do użytkowania i wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Część z tych środków trwałych jest wykorzystywana przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, jak i działalności pozarolniczej i podlegają amortyzacji, zgodnie z zasadami przewidzianymi w przepisach ustawy o CIT. Ponadto Spółka nie jest w stanie z góry określić dokładnego zakresu wykorzystania tych środków trwałych do prowadzenia działalności rolniczej, jak i pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do tego czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, wykorzystywanych przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, niepodlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej zgodnie z art. 3 ustawy o CIT, mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

W świetle przytoczonych przepisów, stwierdzić należy, że w odniesieniu do składników majątku wykorzystywanego zarówno w działalności rolniczej, jak i pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowiących środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Jednocześnie warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją ww. środków trwałych a osiągniętym przychodem przez Spółkę spoczywa na Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, wykorzystywanych przez Spółkę zarówno w działalności rolniczej, niepodlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej zgodnie z art. 3 ustawy o CIT, mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku oraz w jego uzupełnieniu opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).