Interpretacja indywidualna z dnia 13 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.324.2023.2.JS

Czy sfinansowanie wycieczki wyłącznie ze środków własnych Banku, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jest dla osób uprawnionych (pracowników, członków rady nadzorczej, byłych (emerytowanych) pracowników) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Bank, jako płatnik jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania do Urzędu Skarbowego zaliczki na ten podatek?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Wniosek uzupełnili Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 1 czerwca 2023 r. (wpływ). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Bank (...) dalej: „Bank” prowadzi działalność bankową w formie spółdzielni. Bank jest pracodawcą, który w ramach działalności socjalnej zamierza organizować wyjazdy grupowe mające charakter wyjazdów integracyjnych dla osób uprawnionych: pracowników, członków rady nadzorczej, byłych (emerytowanych) pracowników. Celem wyjazdów jest zapewnienie wspólnego wypoczynku oraz lepsze zgranie zespołu. Organizowane wycieczki pełnią funkcje integracyjne. Informacja o organizowanej wycieczce jest podawana do wiadomości osobom uprawnionym i każda z nich może wziąć udział w wyjeździe na zasadach dobrowolności. Organizację wycieczki Bank zleca podmiotom trzecim specjalizującym się świadczeniem usług w tym zakresie, które w zawartej umowie określają koszt wycieczki przypadający na każdego uczestnika. Wycieczka obejmuje zakres świadczeń, w tym noclegi, wyżywienie, dodatkowe atrakcje, wstępy na obiekty kultury i rozrywkowe, itp., z których uczestnicy mogą, ale nie muszą skorzystać. Dodatkowo Bank poniesie koszty usługi przejazdu autokarem. Koszt wycieczki jest w całości sfinansowany przez Bank ze środków własnych, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Koszty wycieczki są współfinansowane przez uczestników wycieczki.

Pytanie

Czy sfinansowanie wycieczki wyłącznie ze środków własnych Banku, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jest dla osób uprawnionych (pracowników, członków rady nadzorczej, byłych (emerytowanych) pracowników) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Bank, jako płatnik jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania do Urzędu Skarbowego zaliczki na ten podatek?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, sfinansowanie (pokrycie kosztów) wycieczki ze środków własnych Banku (...) nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla osób uprawnionych (pracowników, członków rady nadzorczej, byłych (emerytowanych) pracowników). W konsekwencji Bank nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z tytułu sfinansowania wycieczki.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ustawy o PIT został zawarty katalog źródeł przychodów, wśród których w ust. 1 pkt 1 wskazano, że jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy, a w ust. 1 pkt 2 wskazano, iż źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT przychód ze stosunku pracy stanowią wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, przychodami z działalności wykonywanej osobiście są przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT. Wyjątkiem wskazanym w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, jest powołanie osoby, niezależnie od sposobu powoływania, do zarządu, rady nadzorczej, komisji i innych organów stanowiących osoby prawnej. W przypadku obydwu przepisów, tj. art. 13 pkt 7 i pkt 9 ustawy o PIT, źródłem przychodu pozostaje działalność wykonywana osobiście. Definicja przychodu określona w art. 11 ustawy o PIT, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny. Tym samym znajdują zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczególne, odmiennie normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania. W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, co do zasady są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o PIT, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W ustawie o PIT nie zdefiniowano pojęcia „nieodpłatnych świadczeń”, pojęcie to zostało wypracowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2002 r., uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10). W świetle orzecznictwa można stwierdzić, że nieodpłatne świadczenie obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Jak wynika z powyższego, otrzymanie nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, co do zasady skutkuje powstaniem przychodu na gruncie ustawy o PIT. Jednakże nie każde świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne na rzecz pracowników, członków rady nadzorczej oraz emerytowanych pracowników jest równoznaczne z powstaniem przychodu po ich stronie.

W zakresie ustalenia, które świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne należy uznać za przychód, zasadne jest powołanie się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazano, że aby można było mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, musi dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który podatnik musiałby ponieść. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, na podstawie analizy przepisów ustawy o PIT należy przyjąć, że za przychód podatnika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które:

–po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

–po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

–po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Co istotne, przychód z nieodpłatnych świadczeń powstaje pod warunkiem łącznego spełnienia trzech określonych wyżej przesłanek. Przenosząc twierdzenia postawione przez Trybunał Konstytucyjny w przytoczonym wyżej wyroku, na grunt przedmiotowego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), należy stwierdzić, że w ocenie Banku (...) nie zachodzi przynajmniej jeden z wyżej wymienionych warunków niezbędnych do uznania, że wartość częściowo odpłatnego świadczenia polegającego na sfinansowaniu wycieczki ze środków własnych Banku stanowi przychód dla osób uprawnionych. Brak spełnienia przynajmniej jednej z przesłanek wyklucza jednoznacznie możliwość ich łącznego spełnienia. W szczególności w ocenie Banku (...), nie została spełniona przesłanka trzecia, która zakłada, że korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, przedmiotowe świadczenie jest adresowane do możliwie szerokiego kręgu adresatów i zasadniczo każda osoba uprawniona może z niego skorzystać na podobnych zasadach. Bank nie różnicuje osób uprawnionych, ani nie selekcjonuje określonych grup pracowników, członków Rady Nadzorczej oraz emerytowanych pracowników, którzy mogą wziąć udział w wycieczce. Przedmiotowe świadczenie jest dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów będących osobami uprawnionymi, co oznacza, że nie ma możliwości ustalenia wymiernej korzyści i przypisania jej indywidualnej osobie uprawnionej. Wyklucza to zatem możliwość łącznego spełnienia przesłanek niezbędnych do stwierdzenia, że w realiach sprawy mamy do czynienia z przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do sfinansowania wycieczki.

Ponadto Bank ma wątpliwości, czy zachodzą pozostałe przesłanki sformułowane w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Udział w wycieczce jest co prawda dobrowolny, jednak zdaniem Państwa trudno argumentować, że osoba uprawniona uzyska korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, który musiałaby ponieść. Gdyby Bank nie zorganizował wycieczki i nie zapewnił jej współfinansowania, osoba uprawniona najprawdopodobniej nie skorzystałaby z takiego świadczenia we własnym zakresie, co wyklucza powstanie korzyści choćby w postaci zaoszczędzonego wydatku. Co więcej, Państwo mają wątpliwości, czy przedmiotowe świadczenie jest spełnione w interesie osób uprawnionych. Wycieczki organizowane przez podmioty takie jak Bank, służą integracji pracowników, lepszemu zgraniu zespołów, co w efekcie służy lepszej produktywności i przekłada się na wyniki finansowe osiągane przez Bank (...). Z tego powodu można wywieść, że taka wycieczka zasadniczo służy interesom Państwa, a nie osób uprawnionych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 38 wolne od podatku dochodowego są m.in. świadczenia otrzymywane przez emerytów, rencistów lub osoby pobierające nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 4500 zł.

Stanowisko Banku (...) znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydanych w podobnych stanach faktycznych, w tym m.in.:

–z 5 lipca 2019 r., znak: 0113-KDIPT3.4011.288.2019.1.PP;

–z 31 lipca 2019 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.333.2019.2.SJ;

–z 17 stycznia 2020 r., znak 0115-KDIT2.4011.45.2019.1.MD;

–z 4 czerwca 2020 r., znak: 0115-KDIT2.4011.204.2020.2.K.C.;

–z 18 lutego 2022 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.1179.2021.1.GG;

–z 23 grudnia 2022 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.807.2022.1.GG.

Jak wynika z powyższego, udział w wycieczce integracyjnej sfinansowanej osobom uprawnionym przez Bank ze środków własnych, mającej na celu integrację pracowników, co przekładać się będzie na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie

efektywność pracy, nie będzie stanowić dla osób uprawnionych, przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o PIT. Brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Sfinansowanie wycieczki ze środków własnych Banku nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT dla osób uprawnionych (pracowników, członków rady nadzorczej, byłych emerytowanych pracowników). Tym samym Bank nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z ww. tytułu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz.2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W myśl art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są również inne źródła.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podmiotach dokonujących wypłaty należności zaliczanych do przychodów z innych źródeł nie ciążą obowiązki płatnika, ale obowiązki informacyjne wynikające z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że:

•zamierzają Państwo jako pracodawca organizować wyjazdy grupowe mające charakter wyjazdów integracyjnych;

•celem wyjazdów jest zapewnienie „lepszego zgrania zespołu”;

•wyjazdy będą kierowane dla osób uprawionych: pracowników, członków rady nadzorczej, byłych (emerytowanych) pracowników;

•informacja o organizowanej wycieczce jest podawana do wiadomości osobom uprawnionym i każda z nich może wziąć udział w wyjeździe na zasadach dobrowolności;

•organizacja wycieczki jest zlecana przez Państwo podmiotom trzecim specjalizującym się świadczeniem tego rodzaju usług;

•koszt wycieczki jest sfinansowany przez Państwa ze środków własnych, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych;

•koszty wycieczki są współfinansowane przez uczestników wycieczki.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

a)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

b)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

c)stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że udział pracowników, członków rady nadzorczej oraz emerytowanych pracowników w wycieczce integracyjnej, zaoferowanej przez Państwa, mającej na celu integrację pracowników, co pozytywnie wpłynie na wzajemne relacje i efektywność pracy nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem sfinansowanie przez Państwa kosztów ww. wycieczki nie spowoduje powstania po stronie:

•pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy;

•członków rady nadzorczej przychodu o którym mowa w art. 13 pkt 7 tej ustawy;

•emerytowanych pracowników przychodu z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w powyższej sprawie na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwo interpretacji indywidualnych informuję, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm. ; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).