Interpretacja indywidualna z dnia 6 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4.4012.222.2017.11.S.KM

Opodatkowanie czynności zawierania umów w zakresie nabycia wierzytelności niewymagalnych.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 5 czerwca 2017 r. (wpływ 7 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 października 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 3354/17 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 stycznia 2023 r., sygn. akt I FSK 469/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia WSA i zwrot akt: 13 marca 2023 r.),

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 czerwca 2017 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania czynności zawierania umów w zakresie nabycia wierzytelności niewymagalnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

„Wnioskodawca”, „Bank” jest oddziałem Spółki Akcyjnej prowadzącym działalność bankową na terytorium Polski.

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca planuje (na moment złożenia niniejszego wniosku) zawieranie z kontrahentami („Sprzedający”) umów sprzedaży wierzytelności („Wierzytelności”) przysługujących Sprzedającym wobec ich dłużników („Dłużnicy”). Wierzytelności wynikać będą z umów sprzedaży zawartych pomiędzy określonym Sprzedającym oraz Dłużnikiem („Stosunek Podstawowy”).

Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Dłużnikiem a Sprzedającym, Dłużnik będzie zobowiązany do spłaty Wierzytelności w odległym terminie (np. w ciągu trzech lat). Jednocześnie, Sprzedający i Dłużnik mogą dodatkowo przewidzieć, że zapłata ceny przez Dłużnika nastąpi w ratach (np. trzech rocznych ratach).

Na podstawie umów sprzedaży wierzytelności zawieranych ze Sprzedającymi („Umowy”), Bank będzie nabywał własność Wierzytelności. Własność Wierzytelności przejdzie na Bank w momencie zapłaty umówionej ceny za Wierzytelność.

Po zawarciu danej Umowy, Bank zawiadomi Dłużnika o zmianie wierzyciela, natomiast Dłużnik oświadczy, że spłaci Wierzytelność na rachunek Banku, uznając jednocześnie osobę nowego wierzyciela.

Zgodnie z założeniami:

‒jedna Umowa będzie dotyczyła jednej, konkretnej Wierzytelności przysługującej Sprzedającemu wobec Dłużnika;

‒cena nabycia danej Wierzytelności wyniesie określony procent jej wartości nominalnej (np. 90% wartości nominalnej Wierzytelności), która to cena będzie płatna przez Bank na rzecz Sprzedającego „z góry” („Cena nabycia”) - w konsekwencji, powstanie różnica pomiędzy kwotą zapłaconą przez Bank a wartością nominalną Wierzytelności - tj. dyskonto („Dyskonto”) stanowiące jedyne wynagrodzenie Banku za świadczoną usługę; oraz

‒Bank nabędzie własność danej Wierzytelności bez regresu (tj. bez prawa żądania zwrotu ceny zapłaconej za daną Wierzytelność od Sprzedającego w przypadku braku spełnienia zobowiązania pieniężnego przez Dłużnika ze Stosunku Podstawowego, tj. spłaty Wierzytelności).

Jednocześnie, Umowy zawierane pomiędzy Sprzedającymi a Bankiem będą miały charakter jednorazowy. W szczególności, relacja gospodarcza pomiędzy danym Sprzedającym a Bankiem nie będzie miała charakteru ciągłego i będzie ograniczała się do jednorazowego nabycia konkretnej Wierzytelności przez Bank w zamian za wynagrodzenie.

Ponadto, zgodnie z postanowieniami Umów, Bank w związku z nabyciem Wierzytelności nie będzie świadczył jakichkolwiek dodatkowych usług na rzecz Sprzedającego, w szczególności usług windykacyjnych.

Bank nie stanie się również stroną umów sprzedaży zawartych pomiędzy Sprzedającymi a Dłużnikami i nie przejmie żadnych zobowiązań Sprzedającego wobec Dłużników wynikających z określonego Stosunku Podstawowego, a ponadto nie będzie odpowiedzialny za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań danego Sprzedającego wobec Dłużnika.

Sprzedający poza Ceną nabycia (obejmującą, jak wskazano powyżej, określony procent wartości nominalnej Wierzytelności) stanowiącą wynagrodzenia Banku za świadczoną usługę nie będzie uiszczał na rzecz Banku jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia (np. prowizji).

Wierzytelności będące przedmiotem Umów będą wierzytelnościami niewymagalnymi. Ponadto, na moment zawarcia danej Umowy Wierzytelności nie będą też wierzytelnościami tzw. trudnymi - na moment zawarcia danej Umowy nie będzie wiadomo, czy dany Dłużnik będzie dokonywał spłat Wierzytelności.

Pytanie

Czy opisane czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Opisane czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Ustawa o VAT nie zawiera przepisów wprost regulujących opodatkowanie czynności nabycia wierzytelności.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przewiduje, że opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Innymi słowy, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że:

‒pomiędzy Wnioskodawcą a Sprzedającym istnieje stosunek prawny - tj. dana Umowa;

‒Wnioskodawca spełni na rzecz Sprzedającego świadczenie - nabędzie Wierzytelność oraz zapłaci na jego rzecz Cenę nabycia przed terminem wymagalności Wierzytelności; oraz

‒Wnioskodawca w zamian za świadczenie na rzecz Sprzedającego otrzyma wynagrodzenie - tj. Dyskonto, którego wysokość będzie równa różnicy pomiędzy kwotą zapłaconą przez Bank (Ceną nabycia) a wartością nominalną Wierzytelności.

Ponadto, mając na uwadze, że Wierzytelności nie są wierzytelnościami trudnymi (tj. wierzytelnościami, w przypadku których występują trudności ze spłatą), w ocenie Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania argumentacja dotycząca braku opodatkowania VAT transakcji zbycia wierzytelności zawarta w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów będą stanowiły odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Jednocześnie, art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT stanowi, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Przedmiot czynności Wnioskodawcy polegających na zawieraniu Umów obejmuje swoim zakresem długi, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT - tj. Wierzytelności. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów niewątpliwie będą usługami w zakresie długów, które są objęte zakresem zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Jednocześnie, art. 43 ust. 15 ustawy o VAT stanowi, że zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa oraz usług w zakresie leasingu.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 października 2013 r. (sygn. akt I FSK 1388/12) w zakresie ustalenia zakresu pojęć "usługi factoringu" oraz "usługi ściągania długów" wskazał, że dla oceny, czy usługi określone w umowach nabycia wierzytelności podlegają zwolnieniu przedmiotowemu z VAT, czy też z tego zwolnienia są wyłączone, niezbędnym jest szczegółowa analiza zapisów przedmiotowych umów. Powinna ona zostać przeprowadzona w aspekcie zasadniczego celu, przyczyny jej zawarcia i skutków ekonomicznych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy bowiem odpowiedzieć na następujące pytania:

‒czy usługi te przede wszystkim zmierzają do ściągania długów; oraz

‒czy ściąganie długów jest podstawowym celem i efektem ekonomicznym umów nabycia wierzytelności.

Sądy administracyjne (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 7 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 152/10, orzeczenie prawomocne) wskazują, że usługa w zakresie ściągania długów jest usługą, której treść polega na egzekwowaniu przez jeden z podmiotów od osób trzecich należności (długów) przysługujących drugiej stronie umowy, za ustalone wynagrodzenie. Jedną z podstawowych cech usługi ściągania długów jest brak po stronie usługobiorcy jakichkolwiek praw do ściąganej przez niego wierzytelności. Wszelkie prawa z nią związane przysługują wierzycielowi, na rzecz którego dług jest egzekwowany. Ponosi on też ryzyko niewypłacalności dłużnika.

Jednocześnie, orzecznictwo sądów administracyjnych definiuje usługę factoringu jako „czynność prawną, w której dostawca jest uprawniony lub został zobowiązany do przelania na faktora wierzytelności wynikających z zawartych przez dostawcę ze swoimi kontrahentami (dłużnikami) umów sprzedaży towarów lub umów o świadczenie usług, a faktor jest zobowiązany do świadczeń dodatkowych (finansowania dostawcy, prowadzenia księgowości związanej z wierzytelnościami, inkaso wierzytelności, ochrony przed niewypłacalnością dłużników)” - tak przywoływany powyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 7 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 152/10, orzeczenie prawomocne).

Factoring jest zatem umową o charakterze złożonym i kompleksowym. Usługami factoringowymi są jedynie te usługi obrotu wierzytelnościami, które wyróżniają się stałymi, ciągłymi powiązaniami prawnymi pomiędzy faktorantem (przedsiębiorcą - zbywcą wierzytelności) a faktorem, co wynika z umów o charakterze długoterminowym pomiędzy tymi podmiotami, które najczęściej nakładają na faktora dodatkowe obowiązki w stosunku do faktoranta, oprócz nabycia wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 25 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 2075/10, orzeczenie prawomocne).

Wnioskodawca przedstawione powyżej poglądy sądów administracyjnych w pełni aprobuje i uznaje je za własne.

W kontekście przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów nie są czynnościami ściągania długów. Podstawowym celem Umów jest bowiem nabycie Wierzytelności przed terminem wymagalności Wierzytelności w zamian za wynagrodzenie w postaci Dyskonta. Wskutek zawarcia danej Umowy, Sprzedający otrzyma od Banku środki finansowe we wcześniejszym terminie aniżeli wynikałoby to z umowy zawartej pomiędzy Dłużnikiem a Sprzedającym.

Jednocześnie, należy zauważyć, że Wnioskodawca zawierając Umowy nie będzie działał w celu ściągnięcia długu na rzecz Sprzedającego - wierzyciela, lecz sam stanie się wierzycielem Dłużnika w stosunku do Wierzytelności. Gdyby ekonomicznym celem przyświecającym Sprzedającemu było otrzymanie spłaty długu z tytułu Wierzytelności w rezultacie świadczonych przez Bank usług ściągania długów, to nie przenosiłby on na rzecz Banku własności Wierzytelności, lecz zleciłby on Wnioskodawcy przeprowadzenie czynności bezpośrednio zmierzających do windykacji własnego długu (wierzytelności) wobec Dłużnika w przypadku braku spłaty Wierzytelności (np. wysyłkę Dłużnikowi wezwań do zapłaty czy też złożenie pozwu o zapłatę przeciwko Dłużnikowi).

Ponadto, czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów nie będą również usługami w zakresie factoringu. Bank nie będzie bowiem zobowiązany do świadczenia na rzecz Sprzedającego jakichkolwiek usług dodatkowych związanych z Wierzytelnościami. Co więcej, każda Umowa będzie miała charakter jednorazowy i będzie dotyczyła wyłącznie określonej Wierzytelności. Należy podkreślić, że Umowy nie będą umowami o charakterze długoterminowym, ustanawiającymi stałe i ciągłe relacje gospodarcze pomiędzy Wnioskodawcą a Sprzedającym w zakresie nabywania wierzytelności. Stosunek cywilnoprawny pomiędzy Sprzedającym a Bankiem na podstawie Umowy ograniczy się jedynie do nabycia Wierzytelności przez Bank i jej zbycia na rzecz Banku przez Sprzedającego. Poza Dyskontem stanowiącym wynagrodzenie Banku, Sprzedający nie będzie uiszczał na rzecz Banku jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia za świadczone przez Bank usługi (np. prowizji).

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy wyłączenie zawarte w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT w przypadku czynności Wnioskodawcy polegających na zawieraniu Umów nie znajdzie zastosowania.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy wskazane czynności Wnioskodawcy polegające na zawieraniu Umów będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 3 sierpnia 2017 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP4.4012.222.2017.1.KR, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 3 sierpnia 2017 r.

Skarga na interpretację indywidualną

1 września 2017 r. wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła 4 września 2017 r.

Wnieśli Państwo:

1)na podstawie art. 146 § 1 PPSA, o uchylenie Interpretacji w całości; oraz

2)na podstawie art. 200 PPSA, o zasądzenie kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z 12 października 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3354/17, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 13 stycznia 2023 r., sygn. akt I FSK 469/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 12 października 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3354/17, który uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną jest prawomocny od 13 stycznia 2023 r.

Zwrot akt nastąpił 13 marca 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach,

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania interpretacji indywidualnej znak 0114-KDIP4.4012.222.2017.1.KR, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 października 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3354/17 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 stycznia 2023 r., sygn. akt I FSK 469/19.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy,

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy,

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy,

Według art. 8 ust. 1 ustawy,

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1)w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

2)świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Trzeba podkreślić, że oba ww. warunki muszą być spełnione, aby świadczenie jako usługa podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku C-102/86 w sprawie Apple and Pear Development Council, TSUE wskazał, że: „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Natomiast w wyroku C-16/93 Tolsma, Trybunał wskazał, że czynność: „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Szczególnie trafnie kwestię tę ujął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 89/12, w którym stwierdził, że „Świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest, by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. W wyroku z 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08 TSUE przypomniał, że jeżeli działalność usługodawcy polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego, brak jest podstawy opodatkowania i usługi te nie podlegają tym samym podatkowi VAT (teza 43). Świadczenie usług tylko wtedy dokonywane jest „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy, jeżeli pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy (teza 44). Kwestia odpłatności i bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym wynagrodzeniem była wielokrotnie podnoszona w orzecznictwie Trybunału (wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86, wyrok z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C‑305/01, wyrok z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93)”.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy,

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy,

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność bankową na terytorium Polski. W ramach prowadzonej działalności, planują Państwo zawieranie z kontrahentami („Sprzedający”) umów sprzedaży wierzytelności („Wierzytelności”) przysługujących Sprzedającym wobec ich dłużników („Dłużnicy”). Wierzytelności wynikać będą z umów sprzedaży zawartych pomiędzy określonym Sprzedającym oraz Dłużnikiem („Stosunek Podstawowy”).

Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Dłużnikiem a Sprzedającym, Dłużnik będzie zobowiązany do spłaty Wierzytelności w odległym terminie (np. w ciągu trzech lat). Jednocześnie, Sprzedający i Dłużnik mogą dodatkowo przewidzieć, że zapłata ceny przez Dłużnika nastąpi w ratach (np. trzech rocznych ratach).

Na podstawie umów sprzedaży wierzytelności zawieranych ze Sprzedającymi („Umowy”), Bank będzie nabywał własność Wierzytelności. Własność Wierzytelności przejdzie na Bank w momencie zapłaty umówionej ceny za Wierzytelność. Po zawarciu danej Umowy, Bank zawiadomi Dłużnika o zmianie wierzyciela, natomiast Dłużnik oświadczy, że spłaci Wierzytelność na rachunek Banku, uznając jednocześnie osobę nowego wierzyciela.

Zgodnie z założeniami:

‒jedna Umowa będzie dotyczyła jednej, konkretnej Wierzytelności przysługującej Sprzedającemu wobec Dłużnika;

‒cena nabycia danej Wierzytelności wyniesie określony procent jej wartości nominalnej (np. 90% wartości nominalnej Wierzytelności), która to cena będzie płatna przez Bank na rzecz Sprzedającego „z góry” („Cena nabycia”) - w konsekwencji, powstanie różnica pomiędzy kwotą zapłaconą przez Bank a wartością nominalną Wierzytelności - tj. dyskonto („Dyskonto”) stanowiące jedyne wynagrodzenie Banku za świadczoną usługę; oraz

‒Bank nabędzie własność danej Wierzytelności bez regresu (tj. bez prawa żądania zwrotu ceny zapłaconej za daną Wierzytelność od Sprzedającego w przypadku braku spełnienia zobowiązania pieniężnego przez Dłużnika ze Stosunku Podstawowego, tj. spłaty Wierzytelności).

Jednocześnie, Umowy zawierane pomiędzy Sprzedającymi a Bankiem będą miały charakter jednorazowy. W szczególności, relacja gospodarcza pomiędzy danym Sprzedającym a Bankiem nie będzie miała charakteru ciągłego i będzie ograniczała się do jednorazowego nabycia konkretnej Wierzytelności przez Bank w zamian za wynagrodzenie.

Ponadto, zgodnie z postanowieniami Umów, Bank w związku z nabyciem Wierzytelności nie będzie świadczył jakichkolwiek dodatkowych usług na rzecz Sprzedającego, w szczególności usług windykacyjnych.

Bank nie stanie się również stroną umów sprzedaży zawartych pomiędzy Sprzedającymi a Dłużnikami i nie przejmie żadnych zobowiązań Sprzedającego wobec Dłużników wynikających z określonego Stosunku Podstawowego, a ponadto nie będzie odpowiedzialny za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań danego Sprzedającego wobec Dłużnika.

Sprzedający poza Ceną nabycia (obejmującą, jak wskazano powyżej, określony procent wartości nominalnej Wierzytelności) stanowiącą wynagrodzenie Banku za świadczoną usługę nie będzie uiszczał na rzecz Banku jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia (np. prowizji).

Wierzytelności będące przedmiotem Umów będą wierzytelnościami niewymagalnymi. Ponadto, na moment zawarcia danej Umowy Wierzytelności nie będą też wierzytelnościami tzw. trudnymi - na moment zawarcia danej Umowy nie będzie wiadomo, czy dany Dłużnik będzie dokonywał spłat Wierzytelności.

Państwa wątpliwości dotyczą opodatkowania czynności zawierania umów w zakresie nabywania wierzytelności niewymagalnych.

W odniesieniu do Państwa wątpliwości wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z art. 509 § 1 i § 2 k.c.,

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c.,

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno-gospodarczych. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Zatem usługą na rzecz cedenta jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zatem zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże jak wskazano na wstępie ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Powyższe rozumienie przelewu wierzytelności jako usługi znajduje potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych. Przykładowo w orzeczeniu z 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09 WSA w Poznaniu stwierdził: „Biorąc pod uwagę powyższe Sąd podziela pogląd organów podatkowych, że wierzytelność nie jest towarem, a zakup wierzytelności jest usługą. Istotą tej usługi jest zdjęcie z dotychczasowego wierzyciela (zbywcy) ciężaru egzekucji, czy też niewypłacalności dłużnika. Usługa ta wyraża się w tym, że usługodawca uzyskuje zysk generowany [kosztem zbywcy]. Zbywca w tym wypadku otrzymuje za wierzytelność cenę niższą od jej wartości nominalnej. Z drugiej strony zbywca uzyskuje konkretne świadczenie w postaci zdjęcia z niego: ryzyka niewypłacalności dłużnika, konieczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy też opóźnień związanych z egzekwowaniem gotówki.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy podkreślić, że stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej. Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie. Nie można więc przyjąć, że usługa trwa od chwili nabycia wierzytelności do czasu jej zbycia albo wyegzekwowania”.

W analizowanej sprawie przedmiotem nabycia będą wierzytelności niewymagalne. Jak Państwo wskazali, transakcja nie będzie dotyczyła wierzytelności tzw. „trudnych”. Z uwagi na powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku czynność nabycia przez Państwa wierzytelności niewymagalnych należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę niewymagalnych wierzytelności (Państwa) na rzecz sprzedawcy, polegającą na uwolnieniu sprzedawcy od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia. Z przedstawionego opisu sprawy wynika również, że nabędą Państwo własność danej wierzytelności bez regresu, czyli bez prawa żądania zwrotu ceny zapłaconej za daną wierzytelność od sprzedającego. Zatem, wraz z nabyciem wierzytelności będą Państwo przejmować ryzyko niewypłacalności dłużnika. Zbywcy zostaje zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takich wierzytelności, zostaje on „wyręczony” w czynnościach podejmowanych w celach dochodzenia długu. Zbywca nie musi podejmować żadnych działań zmierzających do zaspokojenia swoich należności od dłużnika takich jak choćby monity. Ponadto ww. usługa jest świadczona odpłatnie – wskazali Państwo, że cena nabycia danej wierzytelności wyniesie określony procent jej wartości nominalnej, która to cena będzie płatna przez Państwa na rzecz Sprzedającego „z góry” – w konsekwencji powstanie różnica pomiędzy kwotą zapłaconą przez Bank a wartością nominalną wierzytelności – tj. dyskonto. Dyskonto stanowi jedyne wynagrodzenie Państwa za świadczoną usługę.

Zatem, nabycie wierzytelności w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy,

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy,

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy,

Przy czym w myśl art. 43 ust. 15 ustawy,

Należy zauważyć, że wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów, w tym factoringu, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145 str. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu,

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r.,

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, że działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika z zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Przytoczony przepis Dyrektywy 2006/112/WE Rady dotyczy tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym, należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp.

Zaznacza się, że dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w niniejszej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych przez Państwa czynności, z uwzględnieniem charakteru prawnego usług ściągania długów oraz factoringu.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W pojęciu usług ściągania długów (w tym faktoringu) mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować, także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

W odniesieniu do Państwa wątpliwości należy zauważyć, że Państwa czynności polegające na nabywaniu Wierzytelności nie są czynnościami ściągania długów. Podstawowym celem Umów jest bowiem wyłącznie nabycie Wierzytelności przed terminem wymagalności Wierzytelności w zamian za wynagrodzenie w postaci Dyskonta. Wskutek zawarcia danej Umowy, Sprzedający otrzyma od Państwa środki finansowe we wcześniejszym terminie aniżeli wynikałoby to z umowy zawartej pomiędzy Dłużnikiem a Sprzedającym. Jednocześnie, zawierając Umowy nie będą Państwo działali w celu ściągnięcia długu na rzecz Sprzedającego - wierzyciela, lecz sami staną się Państwo wierzycielem Dłużnika w stosunku do Wierzytelności. Wskazali Państwo również, że zgodnie z postanowieniami Umów, w związku z nabyciem Wierzytelności nie będą Państwo świadczyć jakichkolwiek dodatkowych usług na rzecz Sprzedającego, w szczególności usług windykacyjnych.

Państwa czynności polegające na nabywaniu Wierzytelności nie będą również usługami w zakresie factoringu. Nie będą Państwo bowiem zobowiązani do świadczenia na rzecz Sprzedającego jakichkolwiek usług dodatkowych związanych z Wierzytelnościami. Każda Umowa będzie miała charakter jednorazowy i będzie dotyczyła wyłącznie określonej Wierzytelności. Umowy nie będą umowami o charakterze długoterminowym, ustanawiającymi stałe i ciągłe relacje gospodarcze pomiędzy Państwem a Sprzedającym w zakresie nabywania Wierzytelności. Stosunek cywilnoprawny pomiędzy Sprzedającym a Państwem na podstawie Umowy ograniczy się jedynie do nabycia Wierzytelności przez Państwa i jej zbycia na Państwa rzecz przez Sprzedającego. Z okoliczności sprawy wynika, że poza Dyskontem stanowiącym Państwa wynagrodzenie, Sprzedający nie będzie uiszczał na Państwa rzecz jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia za świadczone przez Państwa usługi (np. prowizji). Dyskonto będzie Państwa jedynym wynagrodzeniem za świadczoną Usługę.

W świetle powyższego, należy się z Państwem zgodzić, że wyłączenie zawarte w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT w analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania. W konsekwencji, wskazane czynności będą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, jako usługi w związane z długami.

Powyższe stanowisko potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku zapadłym w przedmiotowej sprawie 12 października 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3354/17 wskazując, że „W stanie faktycznym sprawy przez czynności Skarżącej nie dochodzi więc, wbrew stanowisku prezentowanemu w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, ani do usług ściągania długu ani do usług factoringu.”

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).