Interpretacja indywidualna z dnia 23 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.125.2023.3.JK

Obowiązek odprowadzenia należnego podatku VAT z tytułu sprzedaży działki.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usługjest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia należnego podatku VAT z tytułu sprzedaży działki nr 1.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – trzema pismami z 9 maja 2023 r. (wpływ: 9 maja 2023 r., 9 maja 2023 r. i 12 maja 2023 r.) oraz pismem z 15 maja 2023 r. (wpływ 15 maja 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina U. jest właścicielem działki o powierzchni 0,4877 ha, którą nabyła w drodze komunalizacji z zasobów Skarbu Państwa, na podstawie decyzji Wojewody z 2014 r. Działka jest zabudowana budynkiem mieszkalnym stanowiącym odrębną własność, wybudowanym na podstawie decyzji pozwolenia na budowę, wydanej przez Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w 1966 r.

W tamtym czasie działka stanowiła własność Skarbu Państwa, która była dzierżawiona przez właściciela budynku. Obecnie działka jest w dzierżawie właściciela budynku znajdującego się na tej działce, który jest zainteresowany jej kupnem. Sporządzony został operat szacunkowy przedmiotowej nieruchomości. Zakres wyceny obejmuje określenie wartości rynkowej gruntu jako przedmiotu prawa własności, nie obejmuje budynku posadowionego na tej działce, ponieważ nie był on wzniesiony przez sprzedającego.

Gmina U. nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego. Szacowana nieruchomość, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, leży w części w terenach zabudowy mieszkaniowej o niskiej intensywności (zabudowa zagrodowo-mieszkaniowa i jednorodzinna z usługami), a w części w rolniczej przestrzennej produkcyjnej.

Doprecyzowanie opisu sprawy

1.Gmina jest czynnym podatnikiem VAT.

2.Numer ewidencyjny działki będącej przedmiotem sprzedaży to 1 obręb ewidencyjny R., jednostka ewidencyjna U..

3.Nie zostaną rozliczone nakłady poniesione przez dzierżawcę na budowę budynku mieszkalnego. Budynek został wzniesiony po uzyskaniu przez właściciela pozwolenia na budowę wydanego przez Prezydium Rady Narodowej w 1966 r. i stanowi jego własność odrębną. W tamtym czasie nieruchomość gruntowa stanowiła własność Skarbu Państwa. Gmina U. jest właścicielem działki, którą nabyła w drodze komunalizacji z zasobów Skarbu Państwa, na podstawie decyzji Wojewody z 2014 r. Pierwsze zasiedlenie nastąpiło (według informacji pozyskanych od właściciela) w 1968 r. oraz nie ponoszono nakładów przekraczających 30% wartości początkowej tego obiektu.

4a. Działka od momentu nabycia była wykorzystywana do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

4b. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień – zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Pytanie

Czy zasadne jest odprowadzenie należnego podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży tej nieruchomości, na której znajdują się naniesienia w postaci budynku?

Państwa stanowisko w sprawie

W piśmie z 9 maja 2023 r. (wpływ 9 maja 2023 r.) Wnioskodawca wskazał, że Gmina U. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gmina przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, składającej się z gruntu i budynków posadowionych na gruncie, powinna skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10.

Zgodnie z powyższym przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem gdy:

-dostawa jest wykonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

-pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Gmina nabyła wskazaną nieruchomość nieodpłatnie w drodze komunalizacji mienia z zasobów Skarbu Państwa w 2013 r., na przedmiotowej działce znajdował się już wtedy budynek.

Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. nieruchomości.

Przy dostawie powyższej nieruchomości nie doszło do pierwszego zasiedlenia, gdyż w budynku w momencie jego przejęcia mieszkał właściciel budynku.

Ponadto w piśmie z 15 maja 2023 r. (wpływ 15 maja 2023 r.) Wnioskodawca wskazał, że zdaniem Gminy U., nie jest zasadne odprowadzenie należnego podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości, na której znajdują się naniesienia w postaci budynku mieszkalnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wnioskujest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

Zgodnie zatem z ww. przepisami, zarówno grunty, jak i budynki spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z art. 29a ust. 1 ustawy:

W świetle art. 29a ust. 6 ustawy:

Z przepisu tego wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest właścicielem działki o powierzchni 0,4877 ha, którą nabyła w drodze komunalizacji z zasobów Skarbu Państwa, na podstawie decyzji Wojewody z 2014 r. Działka jest zabudowana budynkiem mieszkalnym stanowiącym odrębną własność, wybudowanym na podstawie decyzji pozwolenia na budowę wydanej przez Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z 1966 r.

W tamtym czasie działka stanowiła własność Skarbu Państwa, która była dzierżawiona przez właściciela budynku. Obecnie działka jest w dzierżawie właściciela budynku znajdującego się na tej działce, który jest zainteresowany jej kupnem. Sporządzony został operat szacunkowy przedmiotowej nieruchomości. Zakres wyceny obejmuje określenie wartości rynkowej gruntu jako przedmiotu prawa własności, nie obejmuje budynku posadowionego na tej działce, ponieważ nie był on wzniesiony przez sprzedającego.

Gmina nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego. Szacowana nieruchomość, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, leży w części w terenach zabudowy mieszkaniowej o niskiej intensywności (zabudowa zagrodowo-mieszkaniowa i jednorodzinna z usługami), a w części w rolniczej przestrzennej produkcyjnej.

Gmina jest czynnym podatnikiem VAT.

Numer ewidencyjny działki będącej przedmiotem sprzedaży to 1 obręb ewidencyjny R., jednostka ewidencyjna U.

Nie zostaną rozliczone nakłady poniesione przez dzierżawcę na budowę budynku mieszkalnego. Budynek został wzniesiony po uzyskaniu przez właściciela pozwolenia na budowę wydanego w 1966 r. i stanowi jego własność odrębną. W tamtym czasie nieruchomość gruntowa stanowiła własność Skarbu Państwa.

Pierwsze zasiedlenie nastąpiło (według informacji pozyskanych od właściciela) w 1968 r. oraz nie ponoszono nakładów przekraczających 30% wartości początkowej tego obiektu.

Działka od momentu nabycia była wykorzystywana do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą określenia, czy zasadne jest odprowadzenie należnego podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży tej nieruchomości.

Na mocy art. 47 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”:

Jak wynika z art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego:

Natomiast zgodnie z art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego:

Art. 48 Kodeksu cywilnego stanowi, że:

Zgodnie z art. 191 Kodeksu cywilnego:

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit czyli to, co jest na powierzchni, przypada gruntowi.

Z punktu widzenia prawa cywilnego właściciel gruntu oddanego w najem, dzierżawę, użyczenie jest również właścicielem wzniesionych na nim budynków i budowli. Sposób rozliczenia się przez strony umowy najmu/dzierżawy/użyczenia w związku z ulepszeniami poczynionymi przez użytkownika na nieruchomość, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku umowy najmu/dzierżawy/użyczenia, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z brzmienia art. 353¹ Kodeksu cywilnego.

Jak stanowi art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jak wynika z powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zgodnie z art. 694 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 676 Kodeksu cywilnego:

Na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego:

Zaznaczenia wymaga, że powołany wyżej przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji, pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Powyższe tezy znajdują potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „wyrażenie »dostawa towarów« w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Zatem rozważając skutki podatkowe transakcji polegającej na dostawie gruntu na rzecz dzierżawcy będącego właścicielem nakładów posadowionych na tym gruncie, należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

O ile jest oczywiste, że zbycie gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim budynków i/lub budowli, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakimi są niewątpliwie budynki i/lub budowle w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro naniesienie w postaci budynku mieszkalnego znajdujące się na działce nr 1 zostało wybudowane przez dzierżawcę, na rzecz którego nastąpi dostawa nieruchomości gruntowej, a ponadto, jak Państwo wskazali, przed sprzedażą tej nieruchomości stanowiącej działkę nr 1 pomiędzy Gminą a dzierżawcą nie zostaną rozliczone nakłady poniesione przez dzierżawcę na budowę budynku mieszkalnego oraz zakres wyceny obejmuje określenie wartości rynkowej gruntu i nie obejmuje budynku posadowionego na tej działce, to nie można uznać, że ww. nakłady związane z budową budynku mieszkalnego w aspekcie ekonomicznym będą stanowiły własność Gminy.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, w ramach planowanej dostawy, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania ww. nakładami jak właściciel. W rozpatrywanej sprawie nastąpi bowiem sprzedaż wyłącznie prawa własności nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1, a nie ww. nakładów, które stanowią odrębną ekonomiczną własność innego podmiotu, tj. dotychczasowego dzierżawcy. Zatem w istocie ww. nakłady nie będą stanowiły przedmiotu dostawy, bowiem nakłady przed dniem sprzedaży nie będą w ekonomicznym posiadaniu Gminy. Pomimo, że z punktu widzenia prawa cywilnego na dzierżawcę formalnie przejdzie prawo własności gruntu wraz z naniesieniami, to jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach planowanej transakcji nie wystąpi dostawa towarów w postaci naniesień posadowionych na gruncie, ponieważ to dzierżawca dysponuje nimi jak właściciel. W wyniku sprzedaży nieruchomości gruntowej, w odniesieniu do ww. nakładów, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, co oznacza, że nie zostanie spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy.

W rezultacie przedmiotem opodatkowania planowanej sprzedaży nieruchomości gruntowej na rzecz dzierżawcy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, będzie wyłącznie prawo własności nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1.

Skoro więc ww. nakłady na wybudowanie budynku mieszkalnego – jak wskazano powyżej – nie zostały poniesione przez Gminę, a zostały poniesione przez dzierżawcę oraz nie zostały i nie zostaną rozliczone przed planowaną sprzedażą, tym samym podstawą opodatkowania będzie kwota należna obejmująca całość świadczenia należnego od dzierżawcy, czyli zgodnie z art. 29a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 6 ustawy, będzie to wyłącznie wartość gruntu, bez uwzględniania wartości poniesionych przez dzierżawcę nakładów na wybudowanie budynku mieszkalnego, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy:

Mając na uwadze to, że pomiędzy Gminą a dzierżawcą nie dojdzie do rozliczenia nakładów poniesionych na zabudowę przedmiotowej nieruchomości i z ekonomicznego punktu widzenia budynek mieszkalny stanowi odrębną własność ekonomiczną innego podmiotu, tj. dzierżawcy, nie będzie miała miejsca dostawa budynku wraz z gruntem, a jedynie dostawa samego gruntu. Gmina nie ponosiła też żadnych wydatków przekraczających 30% wartości początkowej na ulepszenie ww. budynku. W takim przypadku nie można mówić o zwolnieniu z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy:

Przepisy ustawy jednoznacznie wskazują, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania z ww. zwolnienia od podatku od towarów i usług przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym, o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesądzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

W tej sprawie mamy do czynienia z sytuacją sprzedaży przez Państwa gruntu – stanowiącego działkę nr 1 – wraz z naniesieniami w postaci budynku mieszkalnego, niebędącego Państwa własnością, lecz podmiotu trzeciego, tj. dzierżawcy działki, a więc budowa jego wymagała pozyskania przez inwestora odpowiednich dokumentów (pozwoleń/decyzji). Z perspektywy ekonomicznej od momentu wzniesienia na gruncie tych naniesień, to podmiot trzeci, a nie Państwo jako sprzedający, znajduje się w faktycznym posiadaniu naniesień i korzysta z nich jak właściciel.

Skoro budynek mieszkalny znajdujący się na działce nr 1 jest własnością nabywcy, nie sposób przyjąć, że dokonacie Państwo dostawy gruntu wraz ze znajdującym się na nim budynkiem. Zatem, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, którego jednak nie można uznać za teren niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że na tej działce posadowiony jest budynek mieszkalny będący własnością podmiotu trzeciego (dzierżawcy gruntu). Zatem dostawa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w przedstawionej sytuacji grunt ten jest zabudowany.

Ponieważ w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

·towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania;

·przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie może przysługiwać dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że: „Zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU04, przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub VATU04, co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia od podatku VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył podatku VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy VAT. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy VAT wskazuje, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru podatek VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia podatku VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku której nabył on wcześniej ten towar, nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Jak wskazali Państwo we wniosku, działka nr 1 nabyta została przez Gminę w drodze komunalizacji z zasobów Skarbu Państwa na podstawie decyzji Wojewody z 2014 r. W takiej sytuacji nie można mówić, że przysługiwało Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. nieruchomości, lub że takie prawo Państwu nie przysługiwało.

W konsekwencji, brak zaistnienia jednego z ww. warunków, wyklucza zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem, uwzględniając przedstawiony opis sprawy oraz ww. regulacje prawne należy stwierdzić, że dostawa działki nr 1 nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 i 9 ustawy. W związku z powyższym, sprzedaż przedmiotowej działki winna być opodatkowana podatkiem VAT według właściwej stawki podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 103 ust. 1 ustawy:

Z uwagi na fakt, że dostawa działki nr 1 będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, będą Państwo zobowiązani do wpłacenia podatku VAT z tytułu tej transakcji na rachunek właściwego urzędu skarbowego, na podstawie art. 103 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, z tytułu sprzedaży działki nr 1, na której znajduje się budynek mieszkalny będący własnością dzierżawcy, zobowiązani będą Państwo do naliczenia i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług.

Tym samym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).