Interpretacja indywidualna z dnia 18 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.332.2023.1.MG

Reasumując – wydatek poniesiony na wytworzenie wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym i podjazdem z kostki brukowej będzie Pan mógł uznać za koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej przez odpisy amortyzacyjne.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 marca 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 14 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Od dnia 1 września 2020 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pod firmą F. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest działalność związana z oprogramowaniem (PKD 62.01.Z). Pozostała działalność wykonywana przez Pana i wskazana w rejestrze to działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (62.02.Z), badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych (72.19.Z), pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane (85.59.B). Posiada Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

Siedziba i stałe miejsce prowadzenia Pana działalności gospodarczej mieści się w Pana domu pod adresem: (…). Dodatkowym miejscem wykonywania działalności jest biuro usytuowane w (…) pod adresem: (…). Powyższe adresy zostały również ujawnione/wpisane w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Jak zostało wskazane powyżej, swoją działalność gospodarczą głównie prowadzi Pan w domu, w wydzielonym i przystosowanym do tego pokoju na piętrze. Pokój jest w pełni wykorzystywany do pracy przez Pana i został przekształcony na biuro. Dodatkowo wykorzystuje Pan salon, jednak jedynie na potrzeby spotkań z klientami. Każdorazowo wydziela Pan wydatki, rachunki przypadające na te związane z częścią nieruchomości przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej od wydatków związanych z używaniem nieruchomości na cele prywatne, mieszkalne.

W związku z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą wykonywaną w siedzibie głównej (w domu), zamierza Pan na terenie nieruchomości tj. działki, na której znajduje się dom, wybudować otwartą wiatę garażową. Wiata garażowa planowo będzie miała wymiary 4m x 9m i będzie wykonana z drewna i blachy. Uprzednio ułoży Pan kostkę brukową jako podjazd do wiaty i pod nią. Do wiaty zostaną podłączone media - prąd i monitoring. Przy wiacie (jako jej część przyległa do jednego boku) zbudowane zostanie również zamykane pomieszczenie gospodarcze do przechowywania sprzętów związanych z pojazdami, prowadzoną działalnością i do przechowywania opon. Wiata garażowa wraz z ww. pomieszczeniem gospodarczym użytkowana będzie cały rok. W wiacie garażowej parkowane/garażowane będą dwa pojazdy firmowe. Oba pojazdy są w wynajmie długoterminowym i oba przeznaczone na wykonywanie działalności gospodarczej. Pojazdy służą do dojazdu na spotkania z klientami jak również do dojazdu do Pana biura położonego w (…) czy do specjalistycznych sklepów ze sprzętem. Wybudowanie wiaty garażowej ma na celu zabezpieczenie pojazdów przed skutkami zjawisk atmosferycznych (grad, silne wiatry, śnieg). Obecnie podjazd na Pana posesji wygląda w ten sposób, że pojazdy na nim parkujące mogą zostać uszkodzone z uwagi na opadający z dachu śnieg czy zamarzające sople lodu, odpadające dachówki zerwane na skutek silnego wiatru. Dodatkowo zwolnienie podjazdu pod domem i parkowanie Pana pojazdów pod wiatą garażową umożliwi parkowanie pojazdów klientów na podjeżdzie.

Aktualnie Pana klienci mają problemy ze znalezieniem miejsca parkingowego, gdyż poza Pana podjazdem (na którym parkuje Pan swoje samochody) na osiedlu jest mało miejsc parkingowych i przeważnie są to ciasne uliczki powodujące problemy z nawracaniem. Wygospodarowanie miejsc parkingowych na Pana podjeździe i umiejscowienie przez Pana swoich pojazdów w wiacie garażowej, umożliwi komfortowe parkowanie pojazdów klientów, co znajdzie przełożenie na lepsze relacje z tymi klientami.

Koszt budowy wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym będzie wyższy niż 10.000 zł (planowany wydatek to koszt 40.000 zł - 50.000 zł). Wiata garażowa oraz pomieszczenie gospodarcze będą wykorzystywane do parkowania pojazdów firmowych, względnie pojazdów klientów, a w pomieszczeniu przechowywane będą sprzęty związane z Pana działalnością i opony do pojazdów firmowych.

Aktualnie nie przewiduje Pan wykorzystywania wiaty garażowej i pomieszczenia gospodarczego do celów prywatnych.

Pytanie

Czy wydatki związane z posadowieniem/wybudowaniem wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym podjazdem z kostki brukowej może Pan zaliczyć w koszty związane z prowadzeniem przez Pana działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem wydatki związane z posadowieniem/wybudowaniem wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym i podjazdem z kostki brukowej może Pan zaliczyć w koszty związane z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej.

Wiata garażowa, pomieszczenie gospodarcze i wspomniany podjazd z kostki brukowej planowo będą wykorzystywane do celów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Wiata garażowa wraz z podjazdem pod nią będzie zabezpieczała Pana pojazdy firmowe, natomiast pomieszczenie gospodarcze będzie służyło do przechowywania sprzętów używanych do Pana działalności i opon do tych pojazdów firmowych.

W tym miejscu wskazać trzeba, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (dalej ustawa o PIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Dany wydatek musi zatem spełniać łącznie następujące przesłanki:

‒musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

‒nie może być wymieniony w art. 23 ustawy o PIT jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów,

‒musi być należycie udokumentowany przez podatnika.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem organów podatkowych przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza tymi enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Podatnik ma każdorazowo obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodami uzyskanymi z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tych przychodów (tak m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2022 r., znak sprawy: 0113-KDIPT2-1.4011.1159.2021.2.MAP).

Rzetelność transakcji jest jednak warunkiem sine qua non uznania wydatku za potrącalny koszt podatkowy, a organy podatkowe muszą dysponować środkami dowodowymi, aby w każdej chwili mogły zweryfikować wydatki z uwzględnieniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tych też powodów na podatnika prowadzącego działalność gospodarczą nałożony został obowiązek prowadzenia dokumentacji podatkowej. Jeżeli dokumentacja ta jest wadliwa, a w szczególności zawiera faktury, których treść nie odzwierciedla rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, nie może stanowić podstawę do rozpoznania i rozliczenia kosztów uzyskania przychodów (tak Naczelny Sądu Administracyjny w wyroku z dnia 2 grudnia 2022 r., sygn. akt: II FSK 960/20).

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt a-c ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1)wydatków na:

a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

‒wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 i 2 ustawy o PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowie, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych",

2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3)składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi;

4)tabor transportu morskiego w budowie (PKWIU ex 30.11).

Zgodnie z art. 22f ust. 1 i 3 ustawy o PIT podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 -3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używanie tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się m.in. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Przy czym zgodnie z art. 22g ust. 4 koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł (i to będzie miało miejsce w niniejszej sprawie), to podatnik jest zobowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m ustawy o PIT.

W związku z prowadzoną działalnością planuje Pan postawić/wybudować otwartą wiatę garażową z przyległym do niej zamykanym pomieszczeniem gospodarczym i podjazdem z kostki brukowej. Wiata będzie wykorzystywana do przechowywania, zabezpieczania pojazdów firmowych, a pomieszczenie gospodarcze do przechowywania sprzętów związanych z działalnością i opon do pojazdów firmowych. Inwestycja będzie realizowana na nieruchomości, na której ma Pan stałe miejsce siedziby swojej działalności gospodarczej i faktycznie w tym miejscu swoją działalność gospodarczą prowadzi. Koszt związany z realizacją inwestycji będzie przekraczał 10.000 zł. Wiata i pomieszczenie gospodarcze wraz z podjazdem będzie wykorzystywana dłużej niż rok i całorocznie (niezależnie od pory roku). Nie przewiduje Pan wykorzystywania wiaty do celów prywatnych. W związku z powyższym budowlę (wiatę garażową wraz z podjazdem i pomieszczeniem gospodarczym) uznać można za środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej. Pana zdaniem kosztem uzyskania przychodów będą zatem odpisy amortyzacyjne - dokonywane zgodnie z art. 22a-22o ustawy o PIT. W konsekwencji, wydatki związane z posadowieniem/wybudowaniem wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym i podjazdem z kostki brukowej może Pan zaliczyć w koszty związane z prowadzeniem przez Pana działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

W związku z powyższym, kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy również podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Co warte podkreślenia, jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis art. 22 ust. 8 tej ustawy stanowi że:

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Środki trwałe stanowią jeden ze składników majątku trwałego firmy. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

- stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

- został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

- składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 tej ustawy:

Z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, że:

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy:

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik – nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych – może:

-nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,

-zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych, po czym dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym lub

-dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h-22m.

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest zobowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdatny do użytku.

Tymczasem z opisu sprawy wynika, że w związku z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą wykonywaną w siedzibie głównej (w domu), zamierza Pan na terenie nieruchomości tj. działki, na której znajduje się dom, wybudować otwartą wiatę garażową. Uprzednio ułoży Pan kostkę brukową jako podjazd do wiaty i pod nią. Do wiaty zostaną podłączone media - prąd i monitoring. Przy wiacie (jako jej część przyległa do jednego boku) zbudowane zostanie również zamykane pomieszczenie gospodarcze do przechowywania sprzętów związanych z pojazdami, prowadzoną działalnością i do przechowywania opon.

Wiata garażowa wraz z ww. pomieszczeniem gospodarczym użytkowana będzie całorocznie. W wiacie garażowej parkowane/garażowane będą dwa pojazdy firmowe. Oba pojazdy są w wynajmie długoterminowym i oba przeznaczone na wykonywanie działalności gospodarczej. Pojazdy służą do dojazdu na spotkania z klientami jak również do dojazdu do Pana drugiego biura czy do specjalistycznych sklepów ze sprzętem.

Wybudowanie wiaty garażowej ma na celu zabezpieczenie pojazdów przed skutkami zjawisk atmosferycznych (grad, silne wiatry, śnieg). Dodatkowo zwolnienie podjazdu pod domem i parkowanie Pana pojazdów pod wiatą garażową umożliwi parkowanie pojazdów klientów na podjeździe. Wygospodarowanie miejsc parkingowych na Pana podjeżdzie i umiejscowienie przez Pana swoich pojazdów w wiacie garażowej, umożliwi komfortowe parkowanie pojazdów klientów, co znajdzie przełożenie na lepsze relacje z tymi klientami. Koszt budowy wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym będzie wyższy niż 10.000 zł (planowany wydatek to koszt 40.000 zł - 50.000 zł). Wiata garażowa oraz pomieszczenie gospodarcze będą wykorzystywane do parkowania pojazdów firmowych, względnie pojazdów klientów, a w pomieszczeniu przechowywane będą sprzęty związane z Pana działalnością i opony do pojazdów firmowych. Aktualnie nie przewiduje Pan wykorzystywania wiaty garażowej i pomieszczenia gospodarczego do celów prywatnych.

Zatem w sytuacji, gdy wartość wytworzenia wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym i podjazdem ułożonym z kostki brukowej będzie wyższa niż 10 000 zł i będzie ona wykorzystywana przez Pana na potrzeby związane z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, przez przewidywany okres używania dłuższy niż rok, to będzie stanowić środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej. Wówczas kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – wydatek poniesiony na wytworzenie wiaty garażowej wraz z pomieszczeniem gospodarczym i podjazdem z kostki brukowej będzie Pan mógł uznać za koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej przez odpisy amortyzacyjne.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).