Interpretacja indywidualna z dnia 19 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.114.2023.1.AD

Określenie czy finansowanie przez partię polityczną wydatków na zatrudnienie kierowcy oraz ochroniarzy skutkuje powstaniem przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lutego2023 r. wpłynął Pana wniosek z 1 lutego2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po Pana stronie przychodu z innych źródeł w zakresie nieodpłatnych świadczeń w zw. ze sfinansowaniem przez partię polityczną wydatków na zatrudnienie kierowcy oraz ochroniarzy. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jest Pan (...).

Partia ze względu na potrzeby Pana zamierza sfinansować Panu kierowcę, który będzie woził Pana w różne miejsca związane zarówno z celami prywatnymi jak i partyjnymi.

Wybór odpowiedniej osoby zależeć będzie od umiejętności danego kierowcy. Głównym założeniem takiego działania będzie przede wszystkim przyspieszenie transportu między danymi punktami w kraju, ale także aspekt związany z bezpieczeństwem, czyli brakiem wymogu przemieszczania się publicznym transportem, gdzie istnieje ryzyko spotkania osób negatywnie nastawionych do Pana.

Dodatkowo oprócz kierowcy, partia chciałaby sfinansować dla Pana ochroniarzy. Osoby te miałyby odpowiadać za bezpieczeństwo Pana np. w miejscach, w których dochodzi do bliskiej styczności z innymi osobami, które mogą być jego przeciwnikami. Ochroniarze braliby udział we wszystkich możliwych wydarzeniach, podczas których istniałoby ryzyko narażenia zdrowia Pana, a także poza tymi wydarzeniami. Docelowo ochrona miałaby być zapewniona całodobowo.

Oba te działania pomogłyby więc Panu w ochronie swojego codziennego życia, a także oddziaływałyby na większą pewność poczucia bezpieczeństwa w miejscach publicznych.

Pytanie

Czy wskazane w zdarzeniu przyszłym wydatki na kierowcę oraz ochroniarzy sfinansowane z budżetu partii politycznych, której jest Pan członkiem, będą stanowiły dla Pana przychód z innych źródeł w zakresie nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, wskazane w zdarzeniu przyszłym wydatki na kierowcę oraz ochroniarzy sfinansowane z budżetu partii politycznej, której członkiem jest Pan nie będą stanowiły dla Pana przychodu z innych źródeł w zakresie nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Przepis ten w swoim zakresie odwołuje się do przychodów z nieodpłatnych świadczeń pod warunkiem, że nie zostały one przypisane do innego źródła przychodu wskazanego w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na wstępie należy wskazać, że nie otrzymuje Pan żadnego głównego wynagrodzenia, jako członek partii politycznej. Oznacza to tym samym, że wydatki na kierowcę i ochroniarzy nie mogą zostać powiązane z określonymi przychodami. Nie stanowią one elementu ubocznego wynagrodzenia, lecz stanowią oddzielne, samodzielne świadczenie. Tym samym skoro nie można ich przypisać do innego źródła przychodu wskazanego w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powyższą sprawę należy rozpatrywać w kontekście przychodów ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojęcie nieodpłatnych świadczeń nie zostało wskazane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Art. 11 ust. 2 i 2a tejże ustawy wskazuje jedynie na zasady ustalania ich wartości.

Próbując zdefiniować powyższe pojęcie można dojść do wniosku, że „Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian”. (Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, PIT, Komentarz, wyd. V)

Pana zdaniem, w powyższej sprawie świadczenia te nie są realizowane bez wzajemności. Partia otrzymuje w ten sposób lepiej przygotowanego członka, który jest gotowy do swojej działalności na jej rzecz. Zabezpieczenie życia i zdrowia Pana może wpłynąć na lepsze wyniki partii politycznej, a tym samym na osiągnięcie korzyści.

Biorąc powyższe pod uwagę, według Pana wydatki na kierowcę oraz ochroniarzy sfinansowane z budżetu partii politycznej, której członkiem jest Pan nie będą stanowiły dla Pana przychodu z innych źródeł w zakresie nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy, Źródłami przychodów są:

1)stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

2)działalność wykonywana osobiście;

3)pozarolnicza działalność gospodarcza;

4)działy specjalne produkcji rolnej;

5)(uchylony);

6)najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

7)kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;

8)odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

8a) działalność prowadzona przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną;

8b) niezrealizowane zyski, o których mowa w art. 30da;

9)inne źródła

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2a tejże ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

1)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3)korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Aby można było uznać, że pracownik otrzymał nieodpłatne świadczenie, powyższe przesłanki muszą być spełnione łącznie.

W kontekście pierwszego warunku – Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko pod warunkiem że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika istotne jest, czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu, wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy lub wykupienie przez pracodawcę pakietu usług medycznych (dodatkowe ubezpieczenie). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego otrzymanie tego rodzaju świadczeń może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna, tylko pod warunkiem że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się przyjąć te świadczenia, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść z własnych środków.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku – Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

W świetle powyższego zasadne jest twierdzenie, że nie każde spełnione świadczenie bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Z treści wniosku wynika, że jest Pan (...). Partia ze względu na potrzeby Pana zamierza sfinansować Panu kierowcę, który będzie woził Pana w różne miejsca związane zarówno z celami prywatnymi jak i partyjnymi. Głównym założeniem takiego działania będzie przede wszystkim przyspieszenie transportu między danymi punktami w kraju, ale także aspekt związany z bezpieczeństwem, czyli brakiem wymogu przemieszczania się publicznym transportem, gdzie istnieje ryzyko spotkania osób negatywnie nastawionych do Pana. Dodatkowo oprócz kierowcy, partia chciałaby sfinansować dla Pana ochroniarzy. Osoby te miałyby odpowiadać za bezpieczeństwo Pana np. w miejscach, w których dochodzi do bliskiej styczności z innymi osobami, które mogą być jego przeciwnikami. Ochroniarze braliby udział we wszystkich możliwych wydarzeniach, podczas których istniałoby ryzyko narażenia zdrowia Pana, a także poza tymi wydarzeniami. Docelowo ochrona miałaby być zapewniona całodobowo.

W tym miejscu wskazać należy, że w myśl art. 1 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 372):

Partia polityczna jest dobrowolną organizacją, występującą pod określoną nazwą, stawiającą sobie za cel udział w życiu publicznym poprzez wywieranie metodami demokratycznymi wpływu na kształtowanie polityki państwa lub sprawowanie władzy publicznej.

Na podstawie art. 2 ust. 1 tej ustawy:

Członkami partii politycznych mogą być obywatele Rzeczypospolitej Polskiej, którzy ukończyli 18 lat.

Jak stanowi z kolei art. 3 ustawy o partiach politycznych:

Partia polityczna opiera swoją działalność na pracy społecznej członków; do prowadzenia swych spraw może zatrudniać pracowników.

Zgodnie zaś z art. 8 ww. ustawy:

Partie polityczne kształtują swoje struktury oraz zasady działania zgodnie z zasadami demokracji, w szczególności przez zapewnienie jawności tych struktur, powoływania organów partii w drodze wyborów i podejmowania uchwał większością głosów.

Doprecyzowanie powyższego zawiera regulacja art. 9 ust. 1 ustawy o partiach politycznych, na podstawie której:

Statut partii politycznej określa jej cele, strukturę i zasady działania, a w szczególności:

1)nazwę, skrót nazwy i siedzibę partii;

2)sposób nabywania i utraty członkostwa;

3)prawa i obowiązki członków;

4)organy partii, w tym organy reprezentujące partię na zewnątrz oraz uprawnione do zaciągania zobowiązań majątkowych, ich kompetencje oraz czas trwania ich kadencji;

5)tryb dokonywania wyboru organów partii i uzupełniania składów tych organów;

6)sposób zaciągania zobowiązań majątkowych, uzyskiwania środków finansowych oraz tryb sporządzania i zatwierdzania informacji o działalności finansowej partii;

7)zasady tworzenia i znoszenia terenowych jednostek organizacyjnych partii;

8)zasady dokonywania zmian statutu;

9)sposób rozwiązania się partii oraz tryb połączenia z inną partią lub innymi partiami.

Jednocześnie w myśl art. 24 ust. 2 cytowanej ustawy o partiach politycznych:

Majątek partii politycznej może być przeznaczony tylko na cele statutowe lub charytatywne.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że partia polityczna w rozumieniu ww. ustawy, to dobrowolna organizacja, której członkowie (wyłącznie pełnoletni obywatele Rzeczypospolitej Polskiej) społecznie (nieodpłatnie) świadczą na jej rzecz pracę. Jedynie do prowadzenia swoich spraw partia może zatrudniać pracowników. Cele partii politycznej, jej strukturę (w tym organy partii) oraz zasady działania określa statut partii. (...).

(...).

W rezultacie, wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 należy uznać, że sfinansowanie przez partię polityczną (...) ochrony (docelowo całodobowo) związane jest z pełnieniem funkcji (...) i ma na celu przeciwdziałanie potencjalnym zagrożeniom z tym związanym, co należy uznać, że leży w bezpośrednim interesie partii. Niekwestionowaną korzyścią dla partii politycznej z takiego działania jest:

–po pierwsze zapewnienie bezpieczeństwa (...), które przekłada się na jego aktywność w partii,

–po drugie uzyskanie pewności sprawnego i skutecznego przebiegu organizowanych spotkań czy wydarzeń bez niebezpiecznych incydentów.

Mając zatem na uwadze, że nawet w czasie prywatnym pozostaje Pan (...) narażonym z tego tytułu na ewentualne niebezpieczeństwo, uznać należy, że sfinansowanie przez partię polityczną wydatków na zatrudnienie ochrony nie będzie po Pana stronie stanowić przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do kwestii skutków podatkowych sfinansowania kierowcy (zarówno w odniesieniu do wyjazdów służbowych jak i prywatnych), kierując się przyjętą przez Trybunał Konstytucyjny wykładnią w zakresie nieodpłatnych świadczeń oraz przedstawionym opisem sprawy, uznać należy, że ww. świadczenia nie generują również powstania u Pana (...) przychodu. Należy bowiem wziąć pod uwagę opis zdarzenia przedstawiony we wniosku, zgodnie z którym głównym założeniem sfinansowania (...) kierowcy będzie:

„(...) przede wszystkim przyspieszenie transportu między danymi punktami w kraju, ale także aspekt związany z bezpieczeństwem, czyli brakiem wymogu przemieszczania się publicznym transportem, gdzie istnieje ryzyko spotkania osób negatywnie nastawionych do polityka”.

Należy zatem stwierdzić, że w takim przypadku sfinansowanie przez partię Panu (...) kierowcy pozostaje w bezpośrednim związku z wykonywaniem powierzonych (...) zadań. Zapewnienie sprawnego przemieszczania się Pana (...) między wyznaczonymi miejscami leży w interesie świadczeniodawcy - partii politycznej, także z tego względu, że bez Pana udziału w różnych spotkaniach partia nie mogłaby skutecznie prowadzić swojej działalności.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że sfinansowanie Panu (...) kierowcy ma na celu nie tylko przyśpieszenie transportu między danymi punktami w kraju, ale także wykazuje związek z zapewnieniem bezpieczeństwa Panu (...), a zatem z ochroną.

Skoro zatem pomiędzy świadczonymi usługami ochrony i transportu istnieje związek przyczynowo-skutkowy, to należy stwierdzić, że także w sytuacji, gdy świadczenie dotyczy korzystania z usług kierowcy na cele prywatne, nie jest spełniona druga przesłanka wynikająca z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. W takim bowiem przypadku świadczenie to także nie jest wykonywane w interesie Pana (...), lecz w interesie partii, która chce zapewnić bezpieczeństwo (...).

Oznacza to, że świadczenie w części dotyczącej korzystania przez Pana (...) z usług kierowcy dla celów prywatnych, tak samo jak finansowanie Panu (...) ochrony w czasie prywatnym nie skutkuje powstaniem po Pana stronie przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Pana należy uznać za prawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zastrzec należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie o kwalifikacji podatkowej opisanych świadczeń. Nie ocenia natomiast, czy wydatki te są zgodne z zasadami finansowania działania partii politycznych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pan sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).