Interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.175.2023.1.AW

Czy Wnioskodawca, jako podmiot zlecający usługi kierowcom pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej pow. 3,5 t w transporcie międzynarodowym, na podstawie umowy cywilnoprawnej, odbywającym w związku z wykonywaniem tychże usług zagraniczne podróże, ma prawo kwalifikować wartość wypłacanych świadczeń z tytułu podróży w postaci diet oraz ryczałtów za nocleg, w części nieprzekraczającej wysokości świadczeń przysługujących pracownikom zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, jako koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia m.in. czy Wnioskodawca, jako podmiot zlecający usługi kierowcom pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej pow. 3,5 t w transporcie międzynarodowym, na podstawie umowy cywilnoprawnej, odbywającym w związku z wykonywaniem tychże usług zagraniczne podróże, ma prawo kwalifikować wartość wypłacanych świadczeń z tytułu podróży w postaci diet oraz ryczałtów za nocleg, w części nieprzekraczającej wysokości świadczeń przysługujących pracownikom zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, jako koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą M. (...) Sp. z o.o. siedzibą w S.

Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy działa w oparciu o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego (...) i prowadzi działalność w zakresie transportu drogowego, realizując przewozy krajowe oraz międzynarodowe. Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca zleca kierowanie pojazdami o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony w oparciu o umowy cywilnoprawne (umowy o świadczenie usług kierowania pojazdem, do których stosuje się przepisy dotyczące zlecenia) oraz powszechnie obowiązujące przepisy Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, umowę AETR, a także ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U z 2022 r., poz. 1473).

Stron nie łączy stosunek pracy. Do zawartych z kierowcami umów cywilnoprawnych stosuje się jedynie przepisy kodeksu cywilnego i nie mają zastosowania przepisy kodeksu pracy.

Świadczący usługę kierowania pojazdem kierowcy nie prowadzą działalności gospodarczej, a przychody osiągane z tytułu realizacji umów kwalifikuje się do źródła przychodów, jakim jest działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na podstawie zapisów w umowach o kierowanie pojazdem, zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a kierowcami, świadczący usługę kierowca jest uprawniony m.in. do:

- diety w podróży zagranicznej zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej: „Rozporządzenie MpiPS”),

- ryczałtu za nocleg w ustalonej wysokości 25% limitu noclegowego określonego w załączniku do wskazanego wyżej Rozporządzenia MPiPS.

Podstawę prawną - tytuł prawny wypłaty tych świadczeń stanowią zapisy umowy zawartej przez strony, Wnioskodawcę i kierowcę.

Wnioskodawca kwalifikuje wypłacane kierowcom realizującym usługę prowadzenia pojazdu świadczenia w postaci diety oraz ryczałtu za nocleg, jako kwotę wolną od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz jako koszt uzyskania przez Wnioskodawcę przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższy stan faktyczny może budzić wątpliwości z uwagi na wejście w życie dnia 2 lutego 2022 r. ustawy z 26 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym, ustawy o czasie pracy kierowców oraz niektórych innych ustaw, zmieniająca art. 2 pkt 7 ustawy o czasie pracy kierowców (definicja podróży służbowej) oraz dodająca do ustawy art. 21b.

Wobec powyższego rodzą się wątpliwości w zakresie prawidłowego rozliczenia przychodów.

Pytanie

Czy Wnioskodawca, odnosząc się do opisanego zdarzenia przyszłego, jako podmiot zlecający usługi kierowcom pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej pow. 3,5 t w transporcie międzynarodowym, na podstawie umowy cywilnoprawnej, odbywającym w związku z wykonywaniem tychże usług zagraniczne podróże (…) czy dla Wnioskodawcy wartość wypłaconych diet i ryczałtów za nocleg stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w części nieprzekraczającej wysokości świadczeń przysługujących pracownikom zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej?

Państwa stanowisko w sprawie

(…)

Obliczając należny podatek Wnioskodawca jako podmiot zlecający odbycie w związku z wykonywaniem tej usługi zagranicznych podróży, ma prawo kwalifikować wartość otrzymywanych przez kierowcę realizującego usługę prowadzenia pojazdu świadczeń z tytułu odbywanych podróży, w części nieprzekraczającej wysokości wartości świadczeń przysługujących pracownikom zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 167, dalej jako: „MPiPS”), jako (…) koszt uzyskania przez Wnioskodawcę przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę, że niniejszy wniosek o interpretację dotyczy świadczenia przyszłego — Wnioskodawca uważa, że takie prawo będzie mu przysługiwało.

Dnia 2 lutego 2022 r. weszły zmiany uregulowane w art. 2 pkt 1-3 ustawy z 26 stycznia 2022 roku o zmianie ustawy o transporcie drogowym, ustawy o czasie pracy kierowców oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 209). Wprowadzone zmiany w ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1473) polegają m.in. na:

a) zmianie definicji podróży służbowej, zgodnie z którą podróżą służbową jest „każde zadanie służbowe wykonywane w ramach krajowych przewozów drogowych polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy:

- przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, lub

- wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu wykonania przewozu drogowego”.

b) dodaniu do Ustawy o pracy kierowców art. 21b o następującej treści:

„1. Kierowca wykonujący zadania służbowe w ramach międzynarodowych przewozów drogowych nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

2. Do kierowcy, o którym mowa w ust. 1 stosuje się w zakresie ustalania podstawy wymiaru:

 1) podatku dochodowego od osób fizycznych - przepisy dotyczące osób zatrudnionych w kraju i przebywających czasowo za granicą, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.);

 2) składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe - przepisy wydane na podstawie art. 21 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1009) dotyczące pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców”.

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiany dokonane w ramach powyższej nowelizacji dotyczą wyłącznie pracowników zatrudnionych na podstawie stosunku pracy (świadczenie pracy zgodnie art. 775 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1510 ze zm., dalej: „k.p.”).

Natomiast przepisy wyżej wskazane nie obejmują osób świadczących usługi kierowcy w transporcie międzynarodowym, na podstawie umowy cywilnoprawnej. Z ustawy o czasie pracy kierowców, ustawodawca dokonał rozróżnienia:

- czasu pracy kierowców wykonujących przewóz drogowy, zatrudnionych na podstawie stosunku pracy oraz

- czasu pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz wykonujących przewozy na jego rzecz osobiście.

Definiując pojęcie podróży służbowej ustawodawca wprost wskazuje, że jest to „każde zadanie służbowe wykonywane w ramach krajowych przewozów drogowych polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy (...)”. Ustawodawca przez podróż służbową rozumie zatem wykonywanie przez pracownika krajowych przewozów drogowych poza miejscowość siedziby pracodawcy lub inne miejsce prowadzenia przez niego działalności, a także wyjazd poza tą miejscowość w celu wykonywania przewozu drogowego.

Powyższe rozróżnienie znajduje także swoje odzwierciedlenie w układzie samej ustawy, w szczególności w tytułach rozdziałów, w których Ustawodawca wprost adresuje niektóre z norm do kierowców pozostających lub niepozostających w stosunku pracy. Przykładowo rozdział 2 Ustawy o pracy kierowców, obejmujący przepisy od art. 5 do art. 23 włącznie, został zatytułowany „Czas pracy kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy” natomiast rozdział 3a zatytułowano „Czas pracy kierowców niepozostających w stosunku pracy”.

Stąd w pełni zasadnym wydaje się możliwość zróżnicowania z jednej strony pracowników wykonujących pracę kierowcy w oparciu o stosunek pracy, a z drugiej osób wykonujących pracę kierowcy w oparciu o umowę cywilnoprawną. Regulacje dotyczące zasad rozliczania podróży służbowych zostały umieszczone przez ustawodawcę właśnie w rozdziale 2 ustawy o czasie pracy kierowców. Jednocześnie, jak zostało wprost wskazane w art. 5 tejże ustawy „przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, jeżeli przepisy innych ustaw nie stanowią inaczej”.

W związku z powyższym, zgodnie z wykładnią językową regulacje dotyczące kalkulacji podstawy opodatkowania wynagrodzenia kierowców zawarte w rozdziale 2 ustawy o czasie pracy kierowców mają zastosowanie jedynie do kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy oraz tylko w takim zakresie w jakim przepisy szczególne nie zawierają innych regulacji.

Podkreślenia wymaga również fakt, że ustawa o czasie pracy kierowców została skonstruowana w określony sposób, gdzie poszczególne rozdziały adresowane są do ogółu podmiotów objętych zakresem jej stosowania lub poprzez specyfikę niektórych rozdziałów, gdzie adresatem norm jest ściśle określony i wyodrębniony krąg podmiotów.

Reasumując, po dokonaniu wykładni gramatycznej oraz systemowej przywołanej ustawy o czasie pracy kierowców uznać należy, że wprowadzony nowelizacją art. 21b należy stosować wyłącznie do kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, tym samym nie dotyczy one kierowców, którym Wnioskodawca zleca usługę prowadzenia pojazdu w ramach przewozów międzynarodowych. (…)

Istotne będzie również stanowisko NSA, w którym wskazał, że pojęcia „podróży” nie należy więc utożsamiać z „podróżą służbową” - pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. W przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas ich podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w ust. 13. (Wyrok NSA z 7 kwietnia 2021 r., sygn. akt II FSK 3278/18). Dalej NSA zwrócił uwagę, że sam ustawodawca odróżnia pojęcie podróży służbowej pracownika od podróży osoby niebędącej pracownikiem. Tym samym, niewątpliwie wskazał, że zwolnienie z podatku dla diet i innych należności nie jest związane tylko i wyłącznie z przychodem uzyskanym ze stosunku pracy oraz, że zwolnienie to może dotyczyć również przychodów niepracowniczych.

W orzeczeniu WSA w Warszawie Sąd podkreślił, że użyte w ustawie podatkowej określenie „podróż” nie jest zdefiniowane normatywnie w odniesieniu do osoby niebędącej pracownikiem. W orzecznictwie wskazuje się, że należy odwołać się do jego potocznego rozumienia, a jest nim „przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca” (Wyrok WSA w Warszawie z 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1647/18). Potwierdza się to również w doktrynie prawa podatkowego.

Powyższy pogląd znajduje również wyraz w interpretacjach podatkowych, w których organy zaznaczają, że:

1) „w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy PIT, ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów” (Interpretacja indywidualna z 30 grudnia 2014 r. Izby Skarbowej w Katowicach Znak: IBPBII/415-817/14/BD oraz Znak: IBPBII/415-816/14/BD);

2) „Zleceniodawca jako płatnik nie jest zobowiązany do odprowadzenia podatku (zaliczki na podatek) od świadczeń (diet oraz zwrotu innych kosztów podróży) wypłaconych Zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia w podróży poza miejscem siedziby Zleceniodawcy i zamieszkania Zleceniobiorcy (pod warunkiem oczywiście, że zleceniobiorcy - zgodnie z odrębnymi przepisami - przebywają w podróży, do wysokości określonej w stosownym rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej” (Interpretacja indywidualna z 4 marca 2015 r. Izby Skarbowej w Katowicach Znak: IBPBII/415-1003/14/BJ).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w opisanym wyżej stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym zmiana przepisów ustawy o czasie pracy kierowców, tj. zmiana art. 2 pkt 7 i dodanie art. 21b z przyczyn opisanych powyżej powinna mieć zastosowanie tylko do kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stwierdza, że ustalone w umowie cywilnoprawnej (umowie o świadczenia usług prowadzenia pojazdu przez kierowcę) świadczenia dodatkowe w postaci diet i innych należności za czas podróży zagranicznej, które są wypłacane przez Wnioskodawcę kierowcom (…) stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przez wnioskodawcę przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie postawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i Państwa własnego stanowiska w sprawie, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Ponadto, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie ocena tej części stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do ustawy z 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena tej części stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie transportu drogowego, realizując przewozy krajowe oraz międzynarodowe. Wnioskodawca zleca kierowanie pojazdami o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony w oparciu o umowy cywilnoprawne (umowy o świadczenie usług kierowania pojazdem, do których stosuje się przepisy dotyczące zlecenia) oraz powszechnie obowiązujące przepisy Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, umowę AETR, a także ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Stron nie łączy stosunek pracy. Do zawartych z kierowcami umów cywilnoprawnych stosuje się jedynie przepisy kodeksu cywilnego i nie mają zastosowania przepisy kodeksu pracy.

Świadczący usługę kierowania pojazdem kierowcy nie prowadzą działalności gospodarczej, a przychody osiągane z tytułu realizacji umów kwalifikuje się do źródła przychodów, jakim jest działalność wykonywana osobiście. Na podstawie zapisów w umowach o kierowanie pojazdem, zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a kierowcami, świadczący usługę kierowca jest uprawniony m.in. do:

- diety w podróży zagranicznej zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Rozporządzenie MpiPS),

- ryczałtu za nocleg w ustalonej wysokości 25% limitu noclegowego określonego w załączniku do wskazanego wyżej Rozporządzenia MPiPS.

Podstawę prawną - tytuł prawny wypłaty tych świadczeń stanowią zapisy umowy zawartej przez strony, Wnioskodawcę i kierowcę.

Państwa wątpliwości budzi kwestia m.in. czy Wnioskodawca, jako podmiot zlecający usługi kierowcom pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej pow. 3,5 t w transporcie międzynarodowym, na podstawie umowy cywilnoprawnej, odbywającym w związku z wykonywaniem tychże usług zagraniczne podróże, ma prawo kwalifikować wartość wypłacanych świadczeń z tytułu podróży w postaci diet oraz ryczałtów za nocleg, w części nieprzekraczającej wysokości świadczeń przysługujących pracownikom zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, jako koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości, wskazać należy, że w myśl art. 734 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Stosownie art. 735 Kodeksu cywilnego:

Istotą umowy zlecenia jest zatem odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, a także powołane powyżej przepisy, stwierdzić należy, że wypłacane kierowcom pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony w transporcie międzynarodowym, zatrudnionym w oparciu o umowy cywilnoprawne (umowy o świadczeniu usług kierowania pojazdem, do których stosuje się przepisy dotyczące zlecenia) diety oraz ryczałty za nocleg za czas podróży zagranicznej w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Poniesione przez Spółkę wydatki w tytułu diet oraz ryczałtów za nocleg niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie podlegają również wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a obowiązek ponoszenia tych wydatków wynika jednoznacznie z treści zwartych umów.

Na powyższe nie ma wpływu dodanie – na podstawie art. 2 pkt 3 ustawy z 26 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym, ustawy o czasie pracy kierowców oraz niektórych innych ustaw, (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 209) - do ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1412) art. 21b.

W konsekwencji stwierdzić należy, że w przedstawionym opisie sprawy, diety oraz ryczałty za nocleg z tytułu podróży służbowych w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom wypłacane na podstawie umowy zlecenia zawartej pomiędzy Spółką a kierowcami nieprowadzącymi działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodu Spółki.

Zatem, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi elementem czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).