Interpretacja indywidualna z dnia 14 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.83.2023.1.AP

W zakresie uznania pożyczki, za pożyczkę waloryzowaną oraz zastosowania odpowiedniego kursu walut w celu ustalenia wysokości przychodów lub kosztów podatkowych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie uznania pożyczki, o której mowa we wniosku za pożyczkę waloryzowaną oraz zastosowania odpowiedniego kursu walut w celu ustalenia wysokości przychodów lub kosztów podatkowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polską spółką prawa handlowego, która prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w branży nieruchomości, m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT”) i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca korzysta z finansowania dłużnego – pożyczki udzielonej przez niemiecką spółkę powiązaną – A GmbH (dalej jako: „Pożyczkodawca”). Pożyczka podlega wypłacie w transzach, przy czym część transz została już wypłacona, a część może być wypłacana w przyszłości. Z punktu widzenia waluty pożyczka ma charakter mieszany, tj. część transz pożyczki wypłacana była/jest w euro (dalej jako: „EUR”), a część w polskich złotych (dalej jako: „PLN”), i podobnie część spłat pożyczki dokonywana była/jest w EUR, a część w PLN. Jednocześnie, saldo pożyczki wyrażone jest w EUR.

Wskazana powyżej pożyczka jest rezultatem zawarcia przez Spółkę dwóch umów pożyczek z Pożyczkodawcą:

1)umowy z dnia 6 stycznia 2020 r. (dalej jako: „Umowa 1”) oraz

2)umowy zawartej w pierwotnej dacie spłaty pożyczki określonej w Umowie 1, tj. 31 grudnia 2020 r. (dalej jako: „Umowa 2”).

Zgodnie z Umową 2 saldo wszystkich zaległych należności, w tym skumulowanych odsetek, jakie Pożyczkodawca posiadał względem Spółki na dzień 31 grudnia 2020 r., stało się przedmiotem Umowy 2 i częścią kwoty pożyczki uregulowanej tą umową. Umowa 2 skonsolidowała zatem zadłużenie Wnioskodawcy względem Pożyczkodawcy wynikające z Umowy 1 z zadłużeniem, które miało powstać (i powstało) na podstawie Umowy 2 i jej postanowienia (wraz z aneksami do niej) od momentu jej zawarcia regulują zasady spłaty pożyczki przez Spółkę.

Postanowienia Umowy 2 wskazują, że z uwagi na fakt, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski, jest zainteresowana pozyskaniem finansowania głównie w PLN, ale czasami również w EUR. Natomiast z uwagi na fakt, że Pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec, spłata pożyczki ma nastąpić w EUR.

Jednocześnie, zgodnie z Umową 2, kwota pożyczki jest denominowana w EUR i niezmiennie, od momentu zawarcia Umowy 1 do chwili obecnej intencją stron pozostaje, aby Pożyczkodawca otrzymał od Wnioskodawcy tytułem spłaty pożyczki kwotę o określonej wartości wyrażonej w EUR.

Umowa 2 przewiduje, że pożyczka jest wypłacana w transzach po otrzymaniu przez Pożyczkodawcę wniosku o wypłatę transzy, przy czym Umowa 2 nie wskazuje maksymalnej kwoty pożyczki, którą Spółka mogłaby na jej podstawie uzyskać od Pożyczkodawcy. Umowa 2 wskazuje, że w przypadku wypłaty transz w PLN są one przeliczane na EUR przy zastosowaniu dziennego kursu wymiany odpowiedniej transzy.

Umowa 1 zawierała postanowienia tożsame z opisanymi powyżej postanowieniami Umowy 2.

Transze pożyczki, wypłacane zarówno na podstawie Umowy 1, jak i Umowy 2, były wypłacane Spółce w większości w PLN, a jedynie w mniejszej części w EUR. Przy czym część transz pożyczki była wypłacana na rzecz Spółki w imieniu Pożyczkodawcy przez jej niemiecką spółkę matkę w ramach funkcjonującego w grupie (do której należą Pożyczkodawca oraz jego spółka matka) systemu cash-poolingu. Powyższe okoliczności zostały potwierdzone porozumieniem z dnia 1 sierpnia 2022 r. zawartym przez Wnioskodawcę, Pożyczkodawcę oraz B AG.

Pomimo że pierwotne treści Umowy 1 oraz Umowy 2 przewidywały, iż spłata pożyczki ma nastąpić wyłącznie w EUR, faktyczna spłata pożyczki miała miejsce głównie w PLN, co było (i jest) akceptowane przez Pożyczkodawcę i wpłaty te pomniejszały ustalane przez Pożyczkodawcę saldo pożyczki wyrażone w EUR.

Dla celów ustalenia salda pożyczki transze pożyczki wypłacane w PLN oraz otrzymywane tytułem spłaty pożyczki kwoty w PLN były faktycznie przeliczane przez Pożyczkodawcę przy wykorzystaniu kursu EUR Europejskiego Banku Centralnego (dalej jako „EBC”):

‒do lipca 2021 r. – kursu dziennego z dnia danej transakcji (wypłaty transzy przez Pożyczkodawcę lub jej spłaty przez Spółkę);

‒od sierpnia 2021 r. – średniego miesięcznego kursu z miesiąca poprzedzającego dzień danej transakcji (np. jeżeli wypłata transzy pożyczki miała miejsce w październiku 2022 r., to Pożyczkodawca na potrzeby ustalenia salda pożyczki stosował średni kurs EUR z września 2022 r.)

– i odpowiednio zwiększały lub zmniejszały saldo pożyczki. Powyższy sposób ustalania salda pożyczki jest akceptowany przez Spółkę.

Aby dostosować postanowienia obowiązującej Umowy 2 do ich aktualnej intencji w sprawie waluty, w której ma zostać spłacona pożyczka, w dniu 13 grudnia 2021 r. strony zawarły do niej aneks, w którym oświadczyły, że zmieniły swoje pierwotne założenie, iż pożyczka może być spłacana wyłącznie w EUR i wskazały, że może być również spłacana w PLN. W aneksie wskazano, że powyższe dotyczy także kwot spłaconych przez Wnioskodawcę jeszcze przed jego zawarciem.

Strony uregulowały w aneksie również zasady zaliczania spłacanych przez Wnioskodawcę kwot na poczet poszczególnych transz pożyczek. Strony jednoznacznie wskazały, że w celu uniknięcia wątpliwości spłaty kwoty pożyczki będą rozliczane zgodnie z metodą FIFO, tj. w pierwszej kolejności spłacane są najstarsze transze pożyczki (niezależnie od tego czy były one wypłacane w EUR, czy w PLN oraz niezależnie od tego czy były spłacane w EUR, czy PLN).

Dzięki zastosowaniu opisanej powyżej metody FIFO Wnioskodawca jest w stanie przypisać spłaty pożyczek, które miały miejsce w PLN do poszczególnych transz w PLN oraz ustalić różnicę między faktycznie otrzymanymi kwotami transz w PLN oraz kwotami spłaty tych transz w PLN.

Końcowo Wnioskodawca wskazuje, że transze pożyczki w PLN wypłacane były z konta Pożyczkodawcy prowadzonego w PLN na konto Spółki prowadzone także w tej walucie. Również spłata pożyczki w PLN następowała z konta Spółki prowadzonego w PLN na konto Pożyczkodawcy prowadzone w tej walucie.

Pytania

1.Czy opisana we wniosku pożyczka w zakresie, w jakim była/jest wypłacana i spłacana w PLN, stanowi pożyczkę waloryzowaną kursem waluty obcej, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 10 oraz art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o CIT, i w konsekwencji, w zakresie, w jakim była/jest wypłacana i spłacana w PLN, w związku z jej spłatą po stronie Wnioskodawcy może powstać przychód lub koszt podatkowy, o którym mowa we wspomnianych przepisach?

2.W przypadku udzielenia na pytanie nr 1 odpowiedzi twierdzącej, czy w celu ustalenia wysokości przychodów lub kosztów podatkowych, o których mowa w pytaniu nr 1, Wnioskodawca powinien ustalić wartość kwot otrzymanych i spłaconych w oparciu o kurs EUR, który został faktycznie zastosowany przez Pożyczkodawcę w celu ustalenia salda pożyczki w EUR w związku z wypłatą transzy pożyczki w PLN lub częściową spłatą zrealizowaną przez Spółkę w PLN?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.Opisana we wniosku pożyczka, w zakresie, w jakim była/jest wypłacana i spłacana w PLN, stanowi pożyczkę waloryzowaną kursem waluty obcej, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 10 oraz art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o CIT, i w konsekwencji, w zakresie, w jakim była/jest wypłacana i spłacana w PLN, w związku z jej spłatą po stronie Wnioskodawcy może powstać przychód lub koszt podatkowy, o którym mowa we wspomnianych przepisach;

2.W celu ustalenia wysokości przychodów lub kosztów podatkowych, o których mowa w pytaniu nr 1, Wnioskodawca powinien ustalić wartość kwot otrzymanych i spłaconych w oparciu o kurs EUR, który został faktycznie zastosowany przez Pożyczkodawcę w celu ustalenia salda pożyczki w EUR w związku z wypłatą transzy pożyczki w PLN lub częściową spłatą zrealizowaną przez Spółkę w PLN.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Spłata kwoty głównej pożyczki jest co do zasady neutralna podatkowo dla pożyczkobiorcy. Taki wydatek, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 ustawy o CIT, nie może stanowić dla niego kosztu uzyskania przychodu i jednocześnie nie generuje po jego stronie przychodu.

Wyjątkiem w tym zakresie są spłaty pożyczek waloryzowanych kursem waluty obcej (zwane również pożyczkami denominowanymi). Skutki spłaty takich pożyczek dla pożyczkobiorcy określone zostały w przepisach art. 12 ust. 1 pkt 10 lit. b oraz art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a tiret pierwsze ustawy o CIT.

Ze wspomnianego art. 12 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy o CIT wynika, że przychodem pożyczkobiorcy są przychody osiągnięte w związku ze zwrotem pożyczki, jeżeli pożyczka była waloryzowana kursem waluty obcej, w przypadku gdy pożyczkobiorca zwraca tytułem spłaty pożyczki środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty otrzymanej pożyczki – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej pożyczki a kwotą zwróconego kapitału.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a tiret pierwsze ustawy o CIT nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek, z tym że kosztem uzyskania przychodów dla pożyczkobiorcy są wydatki na spłatę pożyczki w przypadku, gdy pożyczka była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli pożyczkobiorca w związku ze spłatą pożyczki zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki.

Wspomniane wyżej przepisy posługują się terminem pożyczki waloryzowanej kursem waluty obcej. Przepisy ustawy o CIT nie definiują jednak pojęć pożyczki waloryzowanej (denominowanej) ani klauzuli waloryzacyjnej. W odniesieni do drugiego z tych pojęć organy podatkowe wskazują, że należy odwołać się do jego językowego znaczenia:

„Klauzula waloryzacyjna w ujęciu słownikowym najogólniej oznacza zastrzeżenie umowne, przez które strony umawiają się, że wykonanie zobowiązania nastąpi poprzez spełnienie świadczenia (najczęściej pieniężnego) w rozmiarze lub ilości wynikających z określonego miernika. (…) Waloryzacja umowna ma na celu zabezpieczenie obu stron kontraktu przed ryzykiem zmiany wartości świadczenia umownego (najczęściej pieniądza krajowego). W przypadku klauzul walutowych miernikiem wartości świadczenia pieniężnego jest wybrana przez strony waluta obca”. (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 czerwca 2016 r., sygn. IBPB-1-1/4510-100/16/EN)”.

Typowym przykładem pożyczki waloryzowanej kursem waluty obcej będzie zatem pożyczka, którą pożyczkobiorca musi spłacić w PLN, ale dających równowartość kwoty w walucie, w której kredyt taki będzie denominowany (waloryzowany). Inaczej rzecz ujmując, typowa pożyczka z klauzulą waloryzacyjną jest zaciągana i spłacana w PLN (przeliczonych na walutę obcą), lecz wartość spłacanych kwot uzależniona jest od kursu waluty obcej.

W ocenie Wnioskodawcy analizowane przepisy nie ograniczają się jednak wyłącznie do opisanego powyżej typowego przykładu pożyczki waloryzowanej, w której całość wypłacanych i spłacanych kwot wyrażona jest w walucie polskiej.

Zdaniem Wnioskodawcy analizowane przepisy znajdą zastosowanie w każdym przypadku umowy pożyczki lub kredytu, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1.strony zastosowały klauzulę waloryzacyjną i miernikiem wartości kwot pożyczki, które mają zostać wypłacone i spłacone, jest wybrana przez nie waluta obca oraz

2.z uwagi na zastosowanie klauzuli waloryzacyjnej wystąpiła różnica między otrzymanymi w PLN kwotami pożyczki oraz odnoszącymi się do nich kwotami spłaty w PLN.

W ocenie Wnioskodawcy z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że strony w zawartych umowach pożyczki zastosowały klauzulę waloryzacyjną.

Saldo pożyczki od samego początku ustalane jest w EUR, a poszczególne transze wypłacane Spółce, czy to w EUR czy w PLN, zwiększają saldo zadłużenia wyrażone w EUR. W przypadku transz wypłacanych w PLN kwota, o jaką saldo zadłużenia zwiększa się, wynika z przeliczenia kwoty w PLN na EUR przy zastosowania odpowiednich kursów EBC.

Analogicznie, poszczególne kwoty przekazywane Pożyczkodawcy przez Spółkę tytułem spłaty pożyczki, czy to w EUR czy w PLN zmniejszają saldo zadłużenia wyrażone w EUR. W przypadku spłat dokonywanych w PLN kwota, o jaką saldo zadłużenia zmniejsza się, wynika z przeliczenia kwoty w PLN na EUR przy zastosowaniu odpowiednich kursów EBC.

Intencją stron jest zatem, aby Pożyczkodawca otrzymał od Spółki tytułem spłaty pożyczki odpowiednią wartość wyrażoną w EUR (a więc waloryzowaną kursem EUR) również wtedy, gdy spłata pożyczki faktycznie następuje w PLN.

W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do tych części pożyczki, które zostały zarówno wypłacone jak i spłacone w PLN, spełnione zostały zatem przesłanki do uznania, że strony zastosowały klauzulę waloryzacyjną, dla której miernikiem wartości jest waluta obca – EUR.

Kolejną przesłanką zastosowania analizowanych przepisów jest w ocenie Wnioskodawcy wystąpienie, z uwagi na zastosowanie klauzuli waloryzacyjnej, różnicy między otrzymanymi w PLN kwotami pożyczki oraz odnoszącymi się do nich kwotami spłaty w PLN.

W ocenie Wnioskodawcy warunek ten w przypadku opisanej w zdarzeniu przyszłym pożyczki zostanie spełniony w przypadku gdy:

1.wypłacono transze pożyczki w PLN oraz

2.spłata tych transz następuje w PLN.

W takiej sytuacji może bowiem wystąpić różnica między kwotą pożyczki otrzymaną w PLN oraz kwotą spłaty w PLN danej transzy, co wynika z waloryzacji kursem waluty obcej. Dla przykładu, kwota „x” PLN wypłacona Spółce zwiększa bowiem saldo zadłużenia o kwotę „z” EUR, a następnie, obniżenie salda zadłużenia o kwotę „z” EUR może wymagać spłaty kwoty „y” PLN. Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest w stanie powiązać dokonywaną przez siebie kwotę spłaty pożyczki z daną transzą pożyczki na podstawie stosowanej przez strony metody FIFO (tj. w pierwszej kolejności spłacane są najstarsze transze pożyczki), a zatem jest w stanie ustalić wskazaną powyżej różnicę.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, przychód lub koszt podatkowy na podstawie przepisów dotyczących pożyczki waloryzowanej nie wystąpi po jego stronie, jeżeli:

‒spłata dokonana w PLN dotyczy transzy pożyczki wypłaconej w EUR (co ustala się w oparciu o wspomnianą metodę FIFO) lub

‒spłata dokonana w EUR dotyczy transzy pożyczki wypłaconej w PLN (co ustala się w oparciu o wspomnianą metodę FIFO).

W takich przypadkach nie wystąpi bowiem opisana powyżej różnica w PLN między kwotą otrzymanego i spłacanego kapitału pożyczki.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż opisana w niniejszym wniosku o interpretację pożyczka, w zakresie, w jakim była/jest wypłacana i spłacana w PLN, stanowi pożyczkę waloryzowaną kursem waluty obcej, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 10 oraz art. 16 ust. 1 pkt 10 ustawy o CIT i w konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy może powstać przychód lub koszt podatkowy, o których mowa we wspomnianych przepisach, w przypadku gdy spłata pożyczki dokonana w PLN dotyczy transz pożyczki wypłaconych w PLN.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

W ocenie Wnioskodawcy do ustalenia wysokości przychodu/kosztu powstającego w związku ze spłatą pożyczki waloryzowanej kursem waluty obcej Wnioskodawca powinien zastosować kurs, który został faktycznie zastosowany do celu ustalenia (obniżenia lub powiększenia) salda pożyczki w EUR przy wypłacie poszczególnych transz pożyczki w PLN oraz po otrzymaniu odnoszących się do nich spłat w PLN. Kursy te determinują bowiem wartość różnicy między kwotami, jakie Spółka faktycznie otrzymuje z tytułu pożyczki a kwotami, jakie zobowiązana jest spłacić z tego tytułu. W rozpatrywanym przypadku są to odpowiednie kursy EBC, tak jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Przepisy ustawy o CIT nie odnoszą się wprost do kwestii, jaki kurs powinien zostać zastosowany przez podatników w celu ustalenia odpowiednio przychodu lub kosztu powstałego w wyniku spłaty kwoty głównej pożyczki waloryzowanej.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie znajdują w tym zakresie zastosowania przepisy art. 15 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 12 ust. 2 ustawy o CIT, które przewidują, że koszty/przychody wyrażone w walutach obcych przelicza się na PLN według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu/uzyskania przychodu. W analizowanym przypadku w wyniku spłaty pożyczki Wnioskodawca nie osiągnie bowiem przychodu/nie poniesie kosztu wyrażonego w walucie obcej. Jego koszt lub przychód będzie ustalony w PLN i wynikał będzie z różnicy między faktycznie otrzymanymi kwotami pożyczki w PLN i przypadającymi na nie kwotami spłaty w PLN.

W ocenie Wnioskodawcy można natomiast w tym zakresie posiłkowo powołać się na przepisy ustawy o CIT dotyczące ustalania różnic kursowych, tj. art. 15a ustawy o CIT. Konstrukcja tych przepisów wskazuje, że dla celów ustalania podatkowych różnic kursowych w przypadku otrzymania przychodów/zapłaty kosztów/spłaty pożyczek w walucie obcej należy co do zasady oprzeć się na kursach faktycznie zastosowanych. Dopiero w sytuacji, gdy jest to niemożliwe, stosuje się kursy średnie Narodowego Banku Polskiego.

Ustalenie przychodu/kosztu powstającego w związku ze spłatą pożyczki waloryzowanej w oparciu o kursy faktycznie zastosowane znajduje również uzasadnienie w celowościowej wykładni art. art. 12 ust. 1 pkt 10 oraz art. 16 ust. 1 pkt 10 ustawy o CIT. Mianowicie, ustalenie różnicy pomiędzy kwotą pożyczki w momencie jej wypłaty w PLN i spłaty w PLN w oparciu o kurs faktycznie zastosowany celem ustalenia, jak operacje te wpływają na saldo pożyczki wyrażone w EUR jest jedyną metodą, która zapewni uwzględnienie dla celów podatku CIT faktycznej różnicy pomiędzy kwotami otrzymanymi a spłaconymi przez Spółkę tytułem kwoty głównej pożyczki. W rozumieniu Spółki taki jest zaś cel analizowanych przepisów.

Zdaniem Spółki bez znaczenia w tym zakresie pozostaje natomiast okoliczność, czy faktycznie zastosowane kursy odpowiadały kursom wskazanym w Umowie („dzienny kurs”), czy się od nich różniły (tj. były kursami średnimi EBC z poprzedniego miesiąca). Wnioskodawca akceptuje bowiem sposób ustalania salda pożyczki faktycznie stosowany przez Pożyczkodawcę i tym samym zobowiązuje się do spłaty kwot w PLN w wysokości, która jest rezultatem faktycznie zastosowanych przez Pożyczkodawcę kursów EUR.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w celu ustalenia wysokości przychodu lub kosztu podatkowego, który może powstać na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 10 lub art. 16 ust. 1 pkt 10 ustawy o CIT w wyniku opisanej we wniosku spłaty pożyczki, powinien posłużyć się kursem EUR, który został faktycznie zastosowany przez Pożyczkodawcę w celu ustalenia salda pożyczki w EUR w związku z wypłatą pożyczki w PLN oraz zrealizowaną w PLN przez Spółkę spłatą pożyczki. W rozpatrywanej sytuacji są to kursy EBC z dnia dokonania operacji albo kursy średnie EBC z miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano operacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.  

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.