Interpretacja indywidualna z dnia 12 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.55.2023.2.SM

Nieuznanie za podatnika w związku ze sprzedażą działek i braku obowiązku zapłaty podatku VAT w przypadku sprzedaży ww. działek.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 stycznia 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 18 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Pani za podatnika w związku ze sprzedażą działek i braku obowiązku zapłaty podatku VAT w przypadku sprzedaży ww. działek. Uzupełniła go Pani pismem z 30 marca 2023 r. (wpływ 3 kwietnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości, położonej w…, obejmującej działki o numerze… i… o powierzchni …ha i …ha, dla której Sąd Rejonowy w … …Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w… prowadzi księgę wieczystą.

Przedmiotowe nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła na podstawie umowy o przekazaniu własności i posiadania gospodarstwa rolnego z dnia… od rodziców Wnioskodawczyni będących rolnikami, tj. od X i Y.

Przedmiotowe nieruchomości wchodziły w roku… w skład gospodarstwa rolnego. By X i Y mogli nabyć prawo do renty na podstawie ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin (Dz. U. Nr 32, poz. 140) koniecznym było przekazanie wszystkich posiadanych przez X i Y gospodarstw rolnych na rzecz następcy, tj. Wnioskodawczyni, obecnie…. Nabycie zatem przedmiotowych nieruchomości przez Wnioskodawczynię nie nastąpiło w celach inwestycyjnych.

W planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe nieruchomości przeznaczone są pod usługi (hale, hurtownie, sklepy). Przedmiotowe nieruchomości nie są zabudowane żadnymi obiektami budowlanymi.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni wykorzystuje je na własny użytek, jednakże chciałaby dokonać sprzedaży przedmiotowych działek na rzecz osób trzecich zainteresowanych ich nabyciem. W związku z planami związanymi ze sprzedażą nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmuje i nie podejmowała działań zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości. Wnioskodawczyni nie podejmowała działań polegających na podziale poszczególnych działek na mniejsze, celem zwiększenia ich wartości. Przy planowanej sprzedaży Wnioskodawczyni nie będzie posługiwała się wieloma narzędziami marketingowymi w celu promowania oferty sprzedaży, za wyjątkiem zwykłych form ogłoszenia, tj. poprzez umieszczenie oferty sprzedaży nieruchomości w Internecie, bądź też oznaczenie nieruchomości bilbordem z informacją o przeznaczeniu nieruchomości na sprzedaż. Wnioskodawczyni podjęła decyzje o sprzedaży nieruchomości z uwagi na fakt, iż przedmiotowa nieruchomość jest Wnioskodawczyni zbędna, a nadto nie jest ona przez Wnioskodawczynię w jakikolwiek sposób wykorzystywana, za wyjątkiem użytku własnego. Tym samym przedmiotowa nieruchomość stanowi dla Wnioskodawczyni swoisty ciężar finansowy, bowiem Wnioskodawczyni jest zobowiązana utrzymywać działki, co generuje dla Wnioskodawczyni znaczne obciążenia finansowe. W związku z powyższym przedmiotowa sprzedaż nie ma na celu zapewnienia Wnioskodawczyni trwałego i stałego źródła zarobkowania Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni chce się pozbyć obciążającego Ją balastu finansowego, jakim jest utrzymywanie przedmiotowych działek. Dla zobrazowania sytuacji Wnioskodawczyni, nadmienić należy, że w przeszłości Wnioskodawczyni dokonywała sprzedaży posiadanej przez Wnioskodawczynię nieruchomości. Wcześniejsza sprzedaż również nie była podyktowana zapewnieniem Wnioskodawczyni trwałego i stałego źródła zarobkowania. Sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawczynię, która miała miejsce w przeszłości, jak i również obecna planowana sprzedaż nieruchomości miały i mają charakter okazjonalny i nie zmierzały one i nadal nie zmierzają do nadania tym sprzedażom charakteru stałego.

Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, że działki nie są zabudowane. Wnioskodawczyni nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Nadto Wnioskodawczyni wskazuje, że nabycie działki nr… i… nie nastąpiło w ramach czynności opodatkowanej podatkiem VAT, ani nie stanowiło czynności zwolnionej od tego podatku. Nabycie przez Wnioskodawczynię ww. działek nastąpiło na podstawie umowy przekazania własności i posiadania gospodarstwa rolnego z dnia… od rodziców Wnioskodawczyni. Do takiego sposobu nabycia gospodarstwa rolnego nie stosuje się przepisów o VAT. Do dnia sprzedaży nieruchomości nie zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy. Nadto Wnioskodawczyni wskazuje, iż przedmiotowe nieruchomości nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w tym w działalności rolniczej. Wnioskodawczyni z tytułu nabycia ww. działek nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowe działki nie są wykorzystywane na prowadzenie działalności gospodarczej. Z tytułu nabycia/wytworzenia działki nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przy nabyciu/wytworzeniu nie wystąpił podatek VAT.

Działki były uprawiane przez Wnioskodawczynię od ich nabycia przez Wnioskodawczynię, tj. od… do…  celem zaspokojenia własnych potrzeb Wnioskodawczyni. Na działkach było siane zboże dla zwierząt posiadanych przez Wnioskodawczynię.

Od… działki są dzierżawione przez osobę trzecią (umowa zawarta na czas nieoznaczony), bowiem zdrowie Wnioskodawczyni nie pozwala na ich uprawę samodzielnie. Z tego też względu przedmiotowe działki stały się zbędne dla Wnioskodawczyni i stanowią dla Wnioskodawczyni jedynie ciężar. Dzieci Wnioskodawczyni z uwagi na swoje zawody nie będą uprawiać przedmiotowych działek, stąd też zachodzi konieczność ich sprzedaży. Działki są uprawiane przez osobę trzecią nieodpłatnie. Osoba trzecia przekazuje Wnioskodawczyni jedynie część zboża stanowiącego pokarm dla zwierząt Wnioskodawczyni. Z uwagi na fakt, iż umowa jest nieodpłatna od umowy nie są odprowadzane podatki. Za grunty Wnioskodawczyni odprowadza podatek do urzędu miasta i gminy. Wnioskodawczyni na chwilę obecną ma dopiero w planach sprzedaż ww. działek z tego też względu Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wydanie przedmiotowej interpretacji indywidualnej. Wnioskodawczyni nie ma zawartej z żadnym podmiotem umowy na sprzedaż ww. działek. Nie są zawarte także żadne umowy rezerwacyjne czy przedwstępne, których przedmiotem byłaby sprzedaż ww. działek. Wnioskodawczyni posiada jedynie ww. działki, które Wnioskodawczyni nabyła, jak to powyżej wskazano od rodziców Wnioskodawczyni w…

Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przez gminę… przedmiotowe działki są przeznaczone pod usługi. Uzyskane ze sprzedaży nieruchomości środki pieniężne zostaną przeznaczone dla potrzeb życiowych dnia codziennego oraz leczenie Wnioskodawczyni, a pozostałe środki Wnioskodawczyni planuje przekazać w drodze darowizny dla synów Wnioskodawczyni.

Ww. działki są jedynymi działkami, które Wnioskodawczyni posiada i które zamierza sprzedać.

W roku... i… doszło do sprzedaży przez Wnioskodawczynię jednej działki, która przez Kupującego na podstawie udzielonego przez Wnioskodawczynię pełnomocnictwa została podzielona na dwie. Stąd też sprzedaż jednej działki powstałej z podziału nastąpiła najpierw w roku…, a następnie drugiej w roku…Te sprzedawane działki Kupujący nabył od rodziców w… na podstawie umowy o przekazaniu własności i posiadania gospodarstwa rolnego by rodzice Wnioskodawczyni mogli nabyć prawo do renty.

Do momentu sprzedaży przedmiotowa działka była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię rolniczo dla własnych potrzeb. Przyczyną sprzedaży był brak możliwości dalszej uprawy działek z uwagi na pogarszający się stan zdrowia Wnioskodawczyni oraz pojawienie się osoby zainteresowanej jej nabyciem. Kupujący podpisał z Wnioskodawczynią umowę przedwstępną, na mocy której Wnioskodawczyni udzieliła pełnomocnictwa kupującemu do występowania w imieniu Wnioskodawczyni przed wszystkimi organami celem ustalenia czy planowana przez Kupującego inwestycja będzie możliwa do przeprowadzenia na nabywanej przez Kupującego działce. Na podstawie tego pełnomocnictwa Kupujący dokonał podziału działki na dwie oraz uzyskał pozwolenie na budowę, które następnie zostało przeniesione na Kupującego. Kupujący chciał mieć bowiem pewność, że nabywając nieruchomości będzie mógł zrealizować planowane zamierzenie inwestycyjne zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego - działka pod usługi.

Sprzedawane przez Wnioskodawczynię dwie działki powstałe z podziału, w dniu sprzedaży były niezabudowane. W wyniku tej transakcji Kupujący zobligował Wnioskodawczynię do założenia działalności gospodarczej, bowiem Kupujący wskazał Wnioskodawczyni, że ten jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT. W wyniku sprzedaży ww. działek Wnioskodawczyni odprowadziła podatek VAT. Podatek i VAT zostały przez Wnioskodawczynię od tej transakcji zapłacone. Uzyskane ze sprzedaży środki Wnioskodawczyni przeznaczyła na remont domu rodzinnego natomiast pozostałe środki zostały darowane synom Wnioskodawczyni.

Pytania

1.Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości położonej …, obejmującej działki o nr… i…, dla której Sąd Rejonowy w… Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w… prowadzi księgę wieczystą, Wnioskodawczyni zostanie uznana za podatnika podatku VAT?

2.Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości położonej w… obejmującej działki o nr…i…, dla której Sąd Rejonowy w… …Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w… prowadzi księgę wieczystą Wnioskodawczyni będzie zobowiązana zapłacić podatek VAT?

Pani stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawczyni planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie opodatkowana podatkiem VAT, a zatem Wnioskodawczyni nie zostanie uznana za podatnika VAT przy dokonaniu przedmiotowej transakcji. Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży nieruchomości nie będzie bowiem spełniała wskazanych w art. 15 ust. 1 i 2 kryteriów uznania Jej za podatnika podatku VAT. Dokonana przez Wnioskodawczynię sprzedaż będzie bowiem stanowiła zwykły zarząd prawem własności prywatnego majątku, w związku z tym nie będzie się ona mieścić w zakresie zainteresowania podatku VAT.

Przedmiotowa sprzedaż nie będzie miała charakteru profesjonalnego, ani zawodowego, a tylko takie działania, które mają charakter profesjonalny i zbliżony do zawodowego działania handlowca mogą zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej interpretacji z dnia z 4 marca 2019 roku, 0111-KDIB3-2.4012.791.2018.2.MGO wskazał, że „Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług”.

W niniejszym stanie faktycznym brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

W związku z tym zbycie nieruchomości nie będzie stanowiło działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz będzie się mieścić w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W wyroku z dnia 6 lipca 2018 r. I FSK 1986/16 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż „to, czy dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności”.

W niniejszym stanie faktycznym ciąg powyżej wskazanych okoliczności nie występuje. Wnioskodawczyni nie nabyła bowiem nieruchomości w celach inwestycyjnych zmierzając do jej późniejszej odsprzedaży. Nadto Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie podejmuje działań podnoszących wartość nieruchomości, nie wydziela dróg wewnętrznych, nie uzbraja działki, nie uzyskuje warunków zabudowy, nie występuje o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego lub o jego zmianę. Wnioskodawczyni nie promuje również ofert sprzedaży nieruchomości przy wykorzystaniu wielu narzędzi marketingowych. Niewątpliwe za przejaw działalności gospodarczej nie może być uznany zamiar umieszczenia ogłoszenia na portalu internetowym czy zamiar skorzystania z usług biura pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości; są to bowiem w pełni standardowe czynności, jakie podejmuje każda osoba zamierzająca sprzedać nieruchomość (por. wyrok NSA z 3.07.2020 r., I FSK 1888/17, LEX nr 3058799). W wyroku z dnia 27 października 2021 r. III FSK 176/21 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że „Brak jest podstaw kwalifikowania do działalności gospodarczej podejmowanych przez podatnika czynności mieszczących się w zwykłym zarządzie majątkiem własnym, tzn. mających na celu prawidłowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb rodziny. Działań z zachowaniem - normalnych w takich przypadkach - reguł gospodarności nie należy z gruntu utożsamiać z działalnością gospodarczą, (por. wyrok NSA z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 855/14 czy też z dnia 9 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 1423/14).

Mając zatem na uwadze powyższe planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż nieruchomości położonych w…, obejmujących działki o numerze… i… o powierzchni… i…, dla której Sąd Rejonowy w… …Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w… prowadzi księgę wieczystą, na rzecz osób trzecich zainteresowanych ich nabyciem, nie będzie opodatkowana podatkiem VAT, a Wnioskodawczyni w związku z dokonaniem tej transakcji nie zostanie uznana za podatnika podatku VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, należy przyjąć, że zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE:

„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE wskazano:

Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE:

Do celów ust. 1 lit. b) „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE:

Opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1360, ze zm.):

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

Zatem dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą, a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Podkreślić należy, że czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

W tym miejscu należy zauważyć, że orzecznictwo TSUE wskazuje, że odpłatność ma miejsce, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym; dostawcę towarów lub usługodawcę łączy z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności; wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Wynagrodzenie (zapłata) może mieć postać zarówno świadczenia pieniężnego, jak i rzeczowego (określonego w naturze), np. w przypadku dostawy towaru w zamian za świadczenie usługi, czy też w sytuacji zamiany towarów bądź usług. Zatem odpłatną dostawę towaru (odpłatne świadczenie usług) identyfikuje się zarówno w sytuacji klasycznej transakcji (pieniądze za towar/usługę), jak również w sytuacji np. wymiany barterowej.

Barter w rozumieniu powszechnym to wymiana bezgotówkowa, czyli zamiana towaru (bądź usługi) za towar (bądź usługę). Polega na wzajemnej wymianie, bez konieczności sięgania po pieniądze. Pomimo braku rozliczenia w środkach pieniężnych, ma charakter umowy odpłatnej. Istotne jest, aby wymieniane towary/usługi były sobie równe co do wartości. Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego. Należy dodać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Podkreślenia wymaga, że osiąganie zysku w związku z wykonywaniem danej czynności nie jest warunkiem niezbędnym dla uznania jej za czynność odpłatną.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu sprawy należy zauważyć, że w tej sytuacji - wbrew Pani twierdzeniu - udostępnianie działek ma charakter odpłatny. Wskazała Pani bowiem, że dzierżawca przekazuje Pani część zboża stanowiącego pokarm dla Pani zwierząt. Zatem w zamian za udostępnienie na podstawie umowy dzierżawy ww. działek otrzymuje Pani towar w postaci zboża.

W tych okolicznościach dostawa towarów (zboża) na Pani rzecz stanowi wynagrodzenie za świadczenie przez Panią usług dzierżawy ww. działek.

W związku z powyższym, czynność udostępnienia ww. działek na podstawie umowy dzierżawy w zamian za część zboża będzie stanowiła odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 8 ust. 1 ustawy, a Pani w wyniku tej czynności działała, jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, dokonując sprzedaży działek, nie będzie Pani korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem prywatnym. Jest to majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Dzierżawa przez Panią ww. działek powoduje, że traci ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Panią w sposób ciągły dla celów zarobkowych tych działek powoduje, że ww. działki są wykorzystywane w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Zatem, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Panią działek będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Pani będzie działała jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będzie składnik Pani majątku osobistego, a sprzedaż ww. działek, będzie stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

W konsekwencji, skoro w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Pani za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży działek nr… i …, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 13 ustawy:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1)dokonujących dostaw:

a)towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b)towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

‒energii elektrycznej (CN 2716 00 00),

‒wyrobów tytoniowych,

‒samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c)budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d)terenów budowlanych,

e)nowych środków transportu,

f)następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:

‒preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),

‒komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),

‒urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),

‒maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g)hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:

‒pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),

‒motocykli (PKWiU ex 45.4);

2)świadczących usługi:

a)prawnicze,

b)w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,

c)jubilerskie,

d)ściągania długów, w tym factoringu;

3)nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy:

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 503, ze zm.):

Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego –określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1)lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2)sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza „każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z opisu sprawy wynika, że zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przez gminę… przedmiotowe działki są przeznaczone pod usługi. W świetle powyższych okoliczności należy wskazać, że ww. działki będą spełniały w momencie sprzedaży definicję terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, a zatem dostawa ww. działek nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W takiej sytuacji nie znajdzie również zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, bowiem zgodnie z ww. art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, zwolnienie z art. 113 ust. 1 ustawy nie ma zastosowania do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

‒towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

‒brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy stwierdzić należy, że dostawa przez Panią ww. działek, nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że ww. działki będące przedmiotem sprzedaży nie były wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT. Ponadto, nabycie ww. działek nie nastąpiło w ramach czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Zatem nie można z tego względu uznać, że miała Pani prawo do odliczenia podatku naliczonego bądź nie miała Pani takiego prawa. Tym samym oznacza to, że nie zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia dostawy działki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż przez Panią opisanej we wniosku nieruchomości nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym sprzedaż działek będzie opodatkowana podatkiem VAT, według właściwej stawki podatku od towarów i usług. Tym samym będzie Pani zobowiązana do zapłaty podatku VAT w związku ze sprzedażą ww. działek.

W świetle powyższego, stanowisko Pani w zakresie pytań nr 1 i nr 2 wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Ponadto podkreślam, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego Organ nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach przedstawionego przez Panią opisu sprawy. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

W odniesieniu natomiast do powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Odnośnie powołanych przez Panią we wniosku wyroków, wskazać należy, że wyroki sądów administracyjnych, są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn .zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA) :

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres : Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP : /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651, ze zm.).