Interpretacja indywidualna z dnia 11 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.10.2023.2.AP

Możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 stycznia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 2 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 marca 2023 r. (wpływ 17 marca 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, opodatkowanym na zasadach ogólnych podatkiem liniowym, przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych. Jest Pan zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarczą prowadzi Pan od 1990 r. W ramach działalności gospodarczej dokonuje Pan sprzedaży towarów (materiały budowlane i węgiel) oraz wykonuje usługi transportowe przy zatrudnieniu 14 pracowników.

W latach 1998-1999 dokonał Pan dostawy towaru dla: X” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, mającą siedzibę i prowadzącą działalność gospodarczą w …. Niezapłacona należność za pobrany towar wynosiła 1 889 710 zł 93 gr brutto (słownie: jeden milion osiemset osiemdziesiąt dziewięć tysięcy siedemset dziesięć 93/100). W związku z dostawą dla odbiorcy wystawił Pan 11 faktur VAT.

Kwoty netto zostały zarachowane jako przychód należny, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i od dochodu zapłacono podatek. Kontrahent nie zapłacił należności wynikających z wystawionych faktur dokumentujących dostawy towarów w terminie płatności zawartym na fakturach. W związku z tym wniósł Pan pozew do Sądu Rejonowego w ... 22 czerwca 1999r. Sąd Rejonowy Wydział … w … wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (sygn. akt …) na łączną kwotę brutto 1 889 710 zł 93 gr. Przez cały okres od 2000 r. prowadzone były postępowania komornicze, egzekucja była bezskuteczna.

18 października 2007 r. w … zawarł Pan umowę przelewu wierzytelności z Y Sp. z o.o., …, reprezentowanym przez …- Prezes Zarządu; zwany Cesjonariuszem (umowa z podpisami poświadczonymi przez notariusza Kancelarii Notarialnej w … Repetytorium A …). Wraz z przelewem wierzytelności przekazał Pan Cesjonariuszowi wszelką posiadaną dokumentację i korespondencję (w oryginale); zwaną wierzytelnością, a tym samym przeniósł Pan na Y Sp. z o.o., objętą ww. nakazem, wierzytelność. Powyższe stało się podstawą uzyskania przez Y Sp. z o.o. w … tytułu wykonawczego z zaznaczeniem przejścia uprawień na mocy postanowienia Sądu Rejonowego … z 29 kwietnia 2008 r. (sygn. akt …). A więc na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 18 października 2007 r. całość wierzytelności przeniósł Pan na rzecz wnioskodawcy, tj. Y Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w ...

16 lutego 2012 r. Y Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w … sporządziła ANEKS ROZWIĄZUJĄCY do umowy przelewu wierzytelności zawartej 18 października 2007 r. w … (podpisy poświadczone przez notariusza w …, Nr rep. A …). Na zasadzie porozumienia stron umowa przelewu wierzytelności została rozwiązana, co do kwoty 1 622 213 zł 96 gr. W par. 2 Aneksu zapisano: „Rozwiązanie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 18 października 2007 r. w (zakresie kwoty 1 622 213,96 zł), tj. określonej w par. 1 aneksu powoduje zwrotny przelew wierzytelności przysługującej Y względem X Sp. z o.o. z siedzibą w …; zwaną dalej: „dłużnikiem” na Pana w kwocie 1 622 213,96 zł (słownie jeden milion sześćset dwadzieścia dwa tysiące dwieście trzynaście złotych 96/100 (...)”.

Następnie na podstawie aneksu do umowy z 18 października 2007 r. ww. Spółka dokonała zwrotnego przelewu wierzytelności na Pana rzecz w zakresie należności głównej w kwocie 1 622 213 zł 96 gr (jeden milion sześćset dwadzieścia dwa tysiące dwieście trzynaście złotych 96/100) z ustawowymi odsetkami. Z przelewu została wyłączona należność główna w zakresie kwoty 267 496 zł 97 gr.

W związku z powyższym, jako wierzyciel, wniósł Pan do Sądu o nadanie orzeczenia klauzuli wykonalności na Pana rzecz jako następcy prawnemu.

Postanowieniem z 11 października 2012 r. (sygn. akt …) Sąd Rejonowy … nadał klauzulę wykonalności na skutek przejścia praw i postanowił prawomocnemu nakazowi zapłaty w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w … 22 czerwca 1999 r. (sygn. akt …) nadać klauzulę wykonalności na Pana rzecz, na którego przeszło uprawnienie wierzyciela Y Sp. z o.o. w …, będącego następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego … z 29 kwietnia 2008 r. (sygn. akt …), co do kwoty 1 622 213 zł 96 gr.

Po rozwiązaniu umowy ponownie występował Pan o wznowienie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie przeciwko dłużnikowi trwało przez kilka lat. Jako wierzyciel, pomimo starań, nie uzyskał Pan żadnej wiedzy o majątku dłużnika. Wskazane wierzytelności nie są przedawnione na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. W okresie tym prowadzone były działania przerywające bieg przedawnienia. Oświadcza Pan, że należność 1 622 213 zł 96 gr, jako nieściągalna nie została odpisana.

24 października 2022r. otrzymał Pan postanowienie z 19 października 2022 r. (…) wydane przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym … o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Dodatkowo otrzymał Pan pismo z 13 grudnia 2022 r. zawierające uzupełnienie z postępowania egzekucyjnego. Wg ustaleń Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym …, dłużna spółka nie posiada żadnego majątku, tj.: nie posiada rachunków bankowych, pojazdów mechanicznych, nieruchomości. Nie figuruje w rejestrze zastawów. Egzekucja z wierzytelności okazała się bezskuteczna. W trakcie czynności terenowych nie ustalono ruchomości, z których można by przeprowadzić egzekucję. Ponadto stwierdzono, że pod wskazanym adresem, ani innym, spółka nie prowadzi żadnej działalności. Postępowanie egzekucyjne umorzono, jako egzekucję bezskuteczną. W postanowieniu Komornik wskazał jako podstawę prawną umorzenia art. 824 par. 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, tj. „Postanowienie umarza się w całości lub części z urzędu: jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych”. Ponadto zaznaczył, że „prowadzone postępowanie egzekucyjne nie doprowadziło do zaspokojenia roszczenia wierzyciela w całości”.

Biorąc pod uwagę powyższe, dłużnik nie posiada żadnego mienia podlegającego zajęciu.

W piśmie z 17 marca 2023 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazał Pan, że z ww. postanowienia jednoznacznie wynika, że przyczyną wydania postanowienia jest brak majątku dłużnika. Uznał Pan ww. postanowienie o nieściągalności jako odpowiadające stanowi faktycznemu. Pismo z 13 grudnia 2022 r., zawierające uzupełnienie postępowania egzekucyjnego, dotyczy postanowienia z 24 października 2022 r., Nr … o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

Pytania

1.Czy na podstawie zebranych dowodów komorniczych i wydanego postanowienia o umorzeniu może Pan nieściągalną wierzytelność w kwocie netto uznać jako koszt uzyskania przychodów?

2.W którym momencie ma Pan prawo zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów?

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 1.

Postępowanie egzekucyjne umorzono, jako egzekucję bezskuteczną.

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności lub ich części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana.

Biorąc pod uwagę powyższe zdarzenie, nieściągalną wierzytelność w kwocie netto ma Pan prawo uznać za koszt uzyskania przychodu.

Ad. 2.

Ma Pan prawo zaliczyć nieściągalną wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w dacie otrzymania postanowienia wydanego przez Komornika Sądowego, tj. w miesiącu październiku 2022 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:

W myśl art. 14 ust. 1 powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy, czyli:

-został poniesiony przez podatnika,

-jest definitywny, a więc bezzwrotny,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,

-nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy,

-został właściwie udokumentowany.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 17 cytowanej ustawy:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy:

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że – co do zasady – wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem są wierzytelności spełniające łącznie następujące warunki:

-zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-nieściągalność tych należności została udokumentowana zgodnie z art. 23 ust. 2 ww. ustawy.

Ponadto, należności te nie mogą być odpisane jako przedawnione.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

-wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz

-nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Na podstawie art. 23 ust. 2 ww. ustawy:

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

-wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,

-wierzytelność nie jest przedawniona, w świetle postanowień Kodeksu cywilnego,

-nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W cytowanym przepisie art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże, aby wierzytelność mogła być uznana za nieściągalną i w konsekwencji zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z treści dokumentów wskazanych w powyższym przepisie (co do zasady) powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności.

Jak wynika z treści wniosku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w latach 1998-1999 dokonał Pan dostawy towarów. Dostawy te potwierdzone 11 fakturami VAT zostały zarachowane jako przychód należny, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kontrahent nie zapłacił należności wynikających z wystawionych faktur. W związku z tym wniósł Pan pozew do Sądu Rejonowego. 22 czerwca 1999r. Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na łączną kwotę brutto 1 889 710 zł 93 gr. Przez cały okres od 2000 r. prowadzone były postępowania komornicze, egzekucja była bezskuteczna. 18 października 2007 r. zawarł Pan umowę przelewu wierzytelności ze Spółką z o.o. Wraz z przelewem wierzytelności przekazał Pan Cesjonariuszowi wszelką posiadaną dokumentację i korespondencję (w oryginale); zwaną wierzytelnością, a tym samym przeniósł Pan na Spółkę wierzytelność. A więc na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 18 października 2007 r. całość wierzytelności przeniósł Pan na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. 16 lutego 2012 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sporządziła aneks rozwiązujący do umowy przelewu wierzytelności zawartej 18 października 2007 r. Na zasadzie porozumienia stron umowa przelewu wierzytelności została rozwiązana, co do kwoty 1 622 213 zł 96 gr. Następnie na podstawie aneksu do umowy z 18 października 2007 r. ww. Spółka dokonała zwrotnego przelewu wierzytelności na Pana rzecz w zakresie należności głównej w kwocie 1 622 213 zł 96 gr, z ustawowymi odsetkami. Z przelewu została wyłączona należność główna w zakresie kwoty 267 496 zł 97 gr. Jako wierzyciel, wniósł Pan do Sądu o nadanie orzeczenia klauzuli wykonalności na Pana rzecz jako następcy prawnemu. Postanowieniem z 11 października 2012 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności na skutek przejścia praw i postanowił prawomocnemu nakazowi zapłaty w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy 22 czerwca 1999 r. nadać klauzulę wykonalności na Pana rzecz, na którego przeszło uprawnienie wierzyciela Sp. z o.o., będącego następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z 29 kwietnia 2008 r., co do kwoty 1 622 213 zł 96 gr. Po rozwiązaniu umowy ponownie występował Pan o wznowienie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie przeciwko dłużnikowi trwało przez kilka lat. Jako wierzyciel, pomimo starań, nie uzyskał Pan żadnej wiedzy o majątku dłużnika. Wskazane wierzytelności nie są przedawnione na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. W okresie tym prowadzone były działania przerywające bieg przedawnienia. Oświadcza Pan, że należność 1 622 213 zł 96 gr, jako nieściągalna nie została odpisana. 24 października 2022r. otrzymał Pan postanowienie z 19 października 2022 r. wydane przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Dodatkowo otrzymał Pan pismo z 13 grudnia 2022 r. zawierające uzupełnienie z postępowania egzekucyjnego. Wg ustaleń Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym, dłużna spółka nie posiada żadnego majątku, tj.: nie posiada rachunków bankowych, pojazdów mechanicznych, nieruchomości. Nie figuruje w rejestrze zastawów. Egzekucja z wierzytelności okazała się bezskuteczna. W trakcie czynności terenowych nie ustalono ruchomości, z których można by przeprowadzić egzekucję. Ponadto stwierdzono, że pod wskazanym adresem, ani innym, spółka nie prowadzi żadnej działalności. Postępowanie egzekucyjne umorzono, jako egzekucję bezskuteczną. W postanowieniu Komornik wskazał jako podstawę prawną umorzenia art. 824 par. 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, tj. „Postanowienie umarza się w całości lub części z urzędu: jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych”. Ponadto zaznaczył, że „prowadzone postępowanie egzekucyjne nie doprowadziło do zaspokojenia roszczenia wierzyciela w całości”. Biorąc pod uwagę powyższe, dłużnik nie posiada żadnego mienia podlegającego zajęciu. Z ww. postanowienia jednoznacznie wynika, że przyczyną wydania postanowienia jest brak majątku dłużnika. Uznał Pan ww. postanowienie o nieściągalności jako odpowiadające stanowi faktycznemu. Pismo z 13 grudnia 2022 r., zawierające uzupełnienie postępowania egzekucyjnego, dotyczy postanowienia z 24 października 2022 r., Nr … o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

Wskazać należy, że zgodnie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1805 ze zm.):

Postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Zauważyć należy, że Kodeks cywilny nie zna kategorii „postanowienie o nieściągalności”, a zatem dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność.

Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena, czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie ustalenia przyjęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania powinny odpowiadać stanowi faktycznemu. Z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone.

W świetle analizowanych regulacji prawnych, stwierdzić należy, że wydane przez Komornika Sądowego postanowienie o umorzeniu egzekucji na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, jako postanowienie stwierdzające brak majątku dłużnika, spełnia kryteria, o których mowa w cyt. art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Może zatem, po uznaniu przez Pana jako wierzyciela, że odpowiada stanowi faktycznemu, stanowić podstawę zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że z chwilą zaistnienia wszystkich wskazanych powyżej przesłanek, może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazaną we wniosku wierzytelność na podstawie postanowienia o umorzeniu egzekucji wydanego przez Komornika Sądowego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego (skoro zostało ono uznane za odpowiadające stanowi faktycznemu).

Ponadto wskazać należy, że stosownie do treści art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Przepis ten uznaje, że w przypadku uzyskania przez podatnika prawomocnego postanowienia o nieściągalności, podatnik może zaliczyć uznane w ten sposób wierzytelności za nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów. Należy to uczynić jednorazowo, w pełnej wysokości.

Reasumując, ma Pan prawo zaliczyć nieściągalną wierzytelność w kwocie netto jako koszt uzyskania przychodu na podstawie wydanego przez Komornika sądowego postanowienia o umorzeniu egzekucji w dacie otrzymania tego postanowienia, tj. w październiku 2022 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznaczyć należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jesteśmy związani wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Pana oraz Pana stanowiskiem, tym samym dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).