Interpretacja indywidualna z dnia 30 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.96.2023.2.ENB

Obowiązki płatnika w sytuacji wypłaty świadczenia na podstawie ugody sądowej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w sytuacji wypłaty świadczenia na podstawie ugody sądowej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – w dniu 16 marca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Dnia (...) 2022 r. zawarliście Państwo z byłym pracownikiem ugodę przed Sądem Rejonowym w (...) w sprawie o sygn. akt: (...).

W postępowaniu Państwa były pracownik dochodził od Was odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z nim stosunku pracy, odszkodowania tytułem naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania przez Państwa umowy o pracę oraz odprawy za zwolnienie wynikłe z przyczyn niedotyczących pracowników, tj. na zasadzie art. 10 ust. 1 Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W ramach zawartej ugody zobowiązali się Państwo uiścić na rzecz byłego pracownika kwotę 35.000 zł. W ugodzie nie zostało przy tym wskazane czy jest to kwota brutto czy netto, oraz z jakiego tytułu kwota ta zostanie wypłacona, a jedynie, że wyczerpuje ona wzajemne roszczenia stron wynikające ze stosunku pracy.

Przy zlecaniu wypłaty ww. kwoty na rzecz byłego pracownika, mając na uwadze przysługujący Państwu względem zarówno byłych jak i obecnych pracowników status płatnika wobec świadczeń wypłacanych z tytułu stosunku pracy powstała wątpliwości m. in. odnośnie obowiązku odprowadzenia od ww. kwoty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Odbyliście Państwo konsultację telefoniczną z KIS. W ocenie KIS objęta ugodą kwota, która ma być przeznaczona do wypłaty byłemu pracownikowi podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie sposób zakwalifikować ją jako którykolwiek z przypadków podlegających zwolnieniu z podatku dochodowego zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze stanowisko wyrażone przez KIS, Spółka przelała na rzecz stosownych organów podatkowych kwotę stanowiącą zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Jako podstawę obliczenia kwoty zaliczki przyjęliście Państwo kwotę 35.000 zł.

Zgodnie z Państwa wiedzą opartą na informacjach zawartych w dokumentacji pracowniczej, pracownik, na którego rzecz wypłacono świadczenie miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Odpowiadając na pytanie czy z zawartej przed sądem ugody wynikało, że świadczenie było odszkodowaniem lub miało charakter odszkodowawczy, wyjaśnili Państwo, że w ugodzie zostało jedynie wskazane, iż „Pozwana (tj. Spółka) zobowiązuje się zapłacić powodowi A. B. kwotę 35.000 zł w terminie 7 dni wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu”.

W odpowiedzi na pytanie czy w zawartej ugodzie wskazano, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę wyjaśnili Państwo, że brak jest tego typu wskazań w ugodzie. Został w niej jedynie zawarty zapis, że wypłacona kwota wyczerpuje roszczenia stron wynikające ze stosunku pracy.

Ponadto wskazali Państwo, iż wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia wynikały wyłącznie z zawartej ugody, i zostały ustalone wyłącznie wskutek dokonanych z pracownikiem uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa, których celem było polubowne zakończenie sporu.

Formułując swoje roszczenia w pismach procesowych pracownik powoływał się na uregulowania zawarte w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (w zakresie 3.337,16 zł), art. 59 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (dalej jako: „k.p.”; w zakresie kwoty 3.337,16 zł), art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (dalej jako: „k.c.”) oraz art. 415 k. c. w zw. z art. 300 k.p. (w zakresie kwoty 13.686,91 zł). Przy czym w toku prowadzonych negocjacji pracownik sygnalizował, iż poza ww. kwotami zamierza dochodzić szerszych roszczeń w oparciu o ww. przepisy.

W zakresie roszczeń opartych na art. 471 k.c. oraz 415 k.c., zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki pracownik dopatrywał się zaistnienia po jego stronie szkody w wyniku samego faktu rozwiązania z nim umowy. Mając na uwadze powyższe związkiem przyczynowo-skutkowym pomiędzy szkodą a wypłaconym świadczeniem jest okoliczność utraty przez pracownika możliwości zarobkowych pomimo zgłoszenia żądania przywrócenia go do pracy, w sytuacji, gdy odsunięcie go od niej miało jak wskazuje: „charakter bezpodstawny, oszczerczy i bezprawny”. Jednocześnie pracownik podnosił nienależyte wykonanie zobowiązania przez Spółkę, co miało przejawiać się brakiem zapewniania mu zleceń transportowych, czego skutkiem był brak uzyskiwania przez pracownika dodatku „za czas spędzony za kierownicą”.

W ramach postępowania zakończonego ugodą pracownik nie powoływał się na fakt utraty korzyści wynikających z przepisów odrębnych, które mogłyby mu przysługiwać, gdyby umowa o pracę nie została rozwiązana. Należy zatem zdaniem Spółki przyjąć, iż wypłacone na rzecz pracownika świadczenie nie stanowiło rekompensaty utraconych korzyści w postaci wynagrodzeń, lub innych świadczeń które mógłby uzyskać, gdyby nie rozwiązanie umowy o pracę.

Pytania

1)Czy Państwa działanie polegające na poborze zaliczki na podatek od wypłaconego świadczenia było właściwe z punktu widzenia obowiązujących przepisów, tj. czy objęta ugodą sądową kwota winna zostać uznana za dochód pracownika uzyskany z tytułu stosunku pracy określony w art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o PIT, czy też objęta ugodą sądową kwota winna zostać uznana za odszkodowanie wynikające z ugody sądowej wskazanej w art. 21 ust. 1 pkt. 3 lit. g) ustawy o PIT i podlegać zwolnieniu z podatku dochodowego?

2)Czy uiszczona przez Państwa na rzecz organów podatkowych kwota na gruncie opisanego powyżej stanu faktycznego stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1) lub pkt 2) Ordynacji podatkowej podlegającą zwrotowi w trybie art. 75 § 2 tejże ustawy czy też prawidłowo pobraną należność publicznoprawną?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o PIT objęta ugodą sądową kwota odszkodowania podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych to podkreślenia wymaga jednak, iż kwota objęta zawartą przez strony ugodą sądową nie została określona w tejże ugodzie jako odszkodowanie, została natomiast określona jako świadczenie wyczerpujące wzajemne roszczenia stron wynikające ze stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe przedmiotowa kwota winna Państwa zdaniem zostać zakwalifikowana jako dochód byłego pracownika wynikający ze stosunku pracy i jako taki podlegać opodatkowaniu w myśl art. 3 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2b pkt 1) ustawy o PIT. W konsekwencji, w Państwa ocenie postępowanie w postaci odliczenia od przedmiotowej kwoty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej stosownym organom a następnie przekazania byłemu pracownikowi kwoty pozostałej po potrąceniu stosownych należności publicznoprawnych ocenić należy jako prawidłowe.

W przypadku jednak uznania przez organ, iż stanowisko Państwa jest w powyższym zakresie błędne, tj. że objęta ugodą kwota podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o PIT, to Państwa zdaniem uiszczona na rzecz organów podatkowych kwota stanowiąca zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych winna zostać zakwalifikowana jako nadpłata w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1) lub pkt 2) Ordynacji podatkowej i tym samym winna podlegać zwrotowi w trybie art. 75 § 2 w zw. z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą świadczenia na podstawie ugody sądowej, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku służbowego, stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku służbowym stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem, do przychodów o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy należy zaliczyć również kwoty wypłacane na rzecz byłego pracownika na podstawie ugody sądowej.

Na podstawie art. 31 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:

Z opisu zdarzenia wynika, że zawarliście Państwo z byłym pracownikiem ugodę przed sądem. W postępowaniu Państwa były pracownik dochodził od Was odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z nim stosunku pracy, odszkodowania tytułem naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania przez Państwa umowy o pracę oraz odprawy za zwolnienie wynikłe z przyczyn niedotyczących pracowników, tj. na zasadzie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W ramach zawartej ugody zobowiązali się Państwo uiścić na rzecz byłego pracownika kwotę 35.000 zł. W ugodzie nie zostało przy tym wskazane czy jest to kwota brutto czy netto, oraz z jakiego tytułu kwota ta zostanie wypłacona, a jedynie, że wyczerpuje ona wzajemne roszczenia stron wynikające ze stosunku pracy. W zawartej ugodzie nie wskazano, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę.

Zgodnie z Państwa wiedzą pracownik miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Odpowiadając na pytanie czy z zawartej przed sądem ugody wynikało, że świadczenie było odszkodowaniem lub miało charakter odszkodowawczy, wyjaśniono, że w ugodzie zostało jedynie wskazane, iż „Pozwana (tj. Spółka) zobowiązuje się zapłacić powodowi A. B. kwotę 35.000 zł w terminie 7 dni wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu”.

Wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia wynikały wyłącznie z zawartej ugody, i zostały ustalone wyłącznie wskutek dokonanych z pracownikiem uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa, których celem było polubowne zakończenie sporu. Pracownik dopatrywał się zaistnienia po jego stronie szkody w wyniku samego faktu rozwiązania z nim umowy. Związkiem przyczynowo-skutkowym pomiędzy szkodą a wypłaconym świadczeniem jest okoliczność utraty przez pracownika możliwości zarobkowych. W ramach postępowania zakończonego ugodą pracownik nie powoływał się na fakt utraty korzyści wynikających z przepisów odrębnych, które mogłyby mu przysługiwać, gdyby umowa o pracę nie została rozwiązana.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis oraz powołane przepisy, stwierdzić zatem należy, że świadczenie wynikające z ugody sądowej wypłacone na rzecz byłego pracownika należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi, na okoliczność że pracownik miał miejsce zamieszkania na terytorium Polski, do dochodów przez niego uzyskanych nie mógł mieć zastosowania wskazany przez Państwa art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy. Przepis ten dotyczy dochodów osób, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Polski (nierezydentów).

Odnosząc się do kwestii zastosowania zwolnień przedmiotowych wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy:

Zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, obejmuje zatem swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści.

Przy czym podkreślić należy, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz poglądami doktryny, zwolnienia podatkowe są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających zwolnienia podatkowe, należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Stąd też, korzystanie z przedmiotowego zwolnienia przysługuje podatnikowi tylko i wyłącznie w sytuacji spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w przepisie prawa.

Zauważyć należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Należy również podkreślić, że nie nazwa, lecz rzeczywisty charakter świadczenia decyduje o tym, czy przybiera ono cechy odszkodowania/zadośćuczynienia, czy też nie.

Odwołując się do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym, świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania, bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Natomiast przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 ze zm.) posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18^3d, art. 36¹ § 1, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 58 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.

W konsekwencji, w przypadku, w którym wypłata świadczenia następuje na podstawie zawartego przez strony porozumienia (ugody), a więc wyrażonej w ten sposób woli takiego ułożenia wzajemnych relacji prawnych, nie może być mowy o bezprawności działania i naprawieniu wyrządzonej szkody lub krzywdy.

W opisie zdarzenia wskazali Państwo również, że w zakresie roszczeń opartych na przepisach Kodeksu cywilnego pracownik dopatrywał się zaistnienia po jego stronie szkody w wyniku samego faktu rozwiązania z nim umowy.

W kontekście powyższego zauważyć należy, że zgodnie z art. 32 Kodeksu pracy stosunek pracy może zostać rozwiązany za wypowiedzeniem przez każdą ze stron. Co do zasady nie istnieje zatem prawnie sankcjonowany obowiązek zatrudnienia pracownika, jak też nie istnieje przepis prawa, który przewidywałby odszkodowanie za sam fakt zgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis oraz powołane przepisy, stwierdzić zatem należy, że do wypłaconego przez Państwa świadczenia nie mogło mieć zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacone świadczenie w istocie nie stanowiło bowiem odszkodowania lub zadośćuczynienia, a ponadto jego wysokość lub zasady ustalania zostały określone wyłącznie wskutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa. Co prawda – jak Państwo wskazali – pracownik formułując roszczenia powołał się na konkretne wskazane w uzupełnieniu przepisy to jednak nie sposób przyjąć, że wysokość lub zasady ustalania świadczenia wynikały z tych przepisów skoro w zawartej ugodzie nie doszło do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę.

Do wypłaconego przez Państwa świadczenia nie mogło mieć również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej, jednak w z ugody nie wynikało, iż stanowi ono odszkodowanie lub zadośćuczynienie, jak również, że dotyczy ono szkody rzeczywistej.

Skoro zatem wypłacone przez Państwa świadczenie nie korzystało ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to w całości stanowiło dla byłego pracownika przychód ze stosunku pracy. Oznacza to, że Państwo, jako płatnik, wypłacając wskazane we wniosku świadczenie byliście zobowiązani do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości świadczenia.

Nie doszło tym samym do powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą świadczenia na podstawie ugody sądowej, tj. w zakresie obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych uznaliśmy za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).