Interpretacja indywidualna z dnia 23 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.612.2022.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 marca 2023 r. (data wpływu 8 marca 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka („Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Szwajcarii w zakresie produkcji (…) wykorzystywanych do produkcji urządzeń wytwarzających energię odnawialną, jachtów i łodzi, a także wykorzystywanych w przemyśle motoryzacyjnym, kolejowym, lotniczym i budowlanym.

Spółka jest rezydentem podatkowym Konfederacji Szwajcarskiej i jest zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Szwajcarii oraz do celów podatku od towarów i usług w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka kupuje w Polsce, w krajach należących do Unii Europejskiej oraz w krajach nie należących do Unii Europejskiej materiały i surowce, które są następnie transportowane do zakładu produkcyjnego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski („Spółka polska”), w której kapitale zakładowym Spółki posiada 100% udziałów.

Członkowie zarządu Spółki polskiej wchodzą także w skład zarządu Spółki, którego członkami są jednak także dodatkowo osoby niebędące członkami zarządu Spółki polskiej.

Spółka polska na zlecenie Spółki wykonuje usługi produkcji (…), która służy jako materiał kompozytowy.

W skład usługi świadczonej przez Spółkę polską wchodzi:

‒komponowanie surowców;

‒wytłaczanie i obróbka (szlifowanie, struganie, piłowanie) materiału na profile;

‒zgrzewanie profili w bloki;

‒produkcja płyt z wytworzonego materiału.

Produkt wykonany na zlecenie Spółki przez Spółkę polską jest produkowany z dostarczonych przez Spółkę surowców i stanowi własność Spółki od chwili jego wytworzenia.

Produkowany przez Spółkę polską materiał kompozytowy jest następnie sprzedawany przez Spółkę kontrahentom na terytorium Polski, do innych niż Polska krajów Unii Europejskiej, a także kontrahentom z krajów nienależących do Unii Europejskiej.

Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego.

Wszystkie maszyny i urządzenia wykorzystywane w procesie produkcyjnym należą do Spółki polskiej.

Spółka polska otrzymuje od Wnioskodawcy stałe wynagrodzenie za wyprodukowanie metra sześciennego gotowej płyty wykonanej z materiału kompozytowego (PET). Płatność za wykonane usługi dokonywana jest przez Spółkę z terytorium Szwajcarii.

Wszystkie zamówienia Spółka przekazuje Spółce polskiej z terytorium Szwajcarii.

Do celów opisanej transakcji Spółka przekazuje Spółce polskiej swój szwajcarski numer VAT.

Uzupełnienie i doprecyzowanie stanu faktycznego

1.z tytułu jakich czynności (sprzedaży z art. 2 pkt 22 ustawy) jesteście Państwo zarejestrowani na terytorium Polski, należało wyjaśnić, w tym wskazać od kiedy Państwa Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT;

Spółka jest zarejestrowana w Polsce do celów podatku od towarów i usług od dnia 14 października 2022 r.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka kupuje w Polsce, w krajach należących do Unii Europejskiej oraz w krajach nienależących do Unii Europejskiej materiały i surowce, które są następnie transportowane do zakładu produkcyjnego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej: „Spółka polska”), w której kapitale zakładowym Spółka posiada 100% udziałów. Spółka polska na zlecenie Spółki wykonuje usługi produkcji (…), która służy jako materiał kompozytowy.

Produkowany przez Spółkę polską materiał kompozytowy jest następnie sprzedawany przez Spółkę kontrahentom na terytorium Polski, do innych niż Polska krajów Unii Europejskiej, a także kontrahentom z krajów nie należących do Unii Europejskiej.

Czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług w Polsce wykonywanymi przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej są zatem:

a.import materiałów i surowców do Polski z krajów nienależących do Unii Europejskiej;

b.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce w przypadku transportu do Polski materiałów i surowców z krajów należących do Unii Europejskiej;

c.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów z Polski w przypadku sprzedaży materiału kompozytowego kontrahentom do innych niż Polska krajów Unii Europejskiej;

d.eksport towarów z Polski w przypadku sprzedaży materiału kompozytowego kontrahentom z krajów nienależących do Unii Europejskiej;

e.krajowa sprzedaż towarów w przypadku sprzedaży materiału kompozytowego kontrahentom na terytorium Polski.

Dokonywanie tych wszystkich czynności sprawia, że Spółka na mocy art. 96 ust. Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm. - dalej: „Ustawa o VAT”) miała obowiązek zarejestrować się do celów podatku od towarów i usług w Polsce.

2.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej Państwa Spółki tj. w Szwajcarii (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Państwa Spółka prowadzi działalność w Szwajcarii, czy w kraju siedziby posiada zakłady produkcyjne, magazyny, biura, ogólnie jakie zasoby osobowe i techniczne posiada w kraju siedziby itp.);

Spółka prowadzi w Szwajcarii działalność gospodarczą w zakresie produkcji (…) wykorzystywanych do produkcji urządzeń wytwarzających energię odnawialną, jachtów i łodzi, a także wykorzystywanych w przemyśle motoryzacyjnym, kolejowym, lotniczym i budowlanym.

Produkowane w Szwajcarii towary są sprzedawane klientom Spółki z różnych krajów.

Spółka posiada w Szwajcarii zakład produkcyjny, magazyny oraz pomieszczenia biurowe w których funkcjonuje zarząd, dział sprzedaży, kadry, dział finansowy, dział IT, dział logistyki oraz dział odpowiedzialny za badania rozwojowe.

Obecnie Spółka zatrudnia w Szwajcarii ok (…) osób w tym ok. 90 osób bezpośrednio przy produkcji.

3.w jaki sposób przebiega proces sprzedaży materiału kompozytowego na/z terytorium Polski ostatecznemu klientowi i jakie zasoby osobowe oraz techniczne/rzeczowe są w tym procesie niezbędne, tj. należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości opisać jak konkretnie przebiega proces sprzedaży materiału kompozytowego w tym jakie i do kogo należące zasoby osobowe oraz techniczne (personel/urządzenia/narzędzia) są w tym procesie wykorzystywane;

Proces sprzedaży materiału kompozytowego na/z terytorium Polski ostatecznym klientom przebiega w ten sposób, że kontrahenci Spółki składają zamówienie kierowane do siedziby Spółki w Szwajcarii. Spółka przyjmuje zamówienie, określa ostateczną cenę i wystawia fakturę za sprzedany towar. W większości wypadków kontrahenci sami odbierają zakupiony towar ze Spółki polskiej. W przypadku, gdy towar trzeba dostarczyć do kontrahenta Spółka ustala warunki transportu. W proces sprzedaży zaangażowany jest personel działu sprzedaży Spółki w Szwajcarii. Pracownicy Spółki polskiej uczestniczą jedynie w wydaniu towaru nabywcy, bowiem towar jest odbierany ze Spółki polskiej.

Zasoby techniczne wykorzystywane w procesie sprzedaży towarów, to standardowe wyposażenie biura działu sprzedaży Spółki w Szwajcarii oraz sprzęt umożliwiający wydanie towaru nabywcy należący do Spółki polskiej.

Sprzedaż towarów do kontrahentów w Polsce odbywała się wcześniej bezpośrednio ze Szwajcarii, obecnie ze względu na zakup usług produkcji materiału kompozytowego od Spółki polskiej, towar jest wydawany kontrahentom w Spółce polskiej lub jest transportowany do kontrahentów z tej spółki.

4.jak długo w przybliżeniu / około planujecie Państwo współpracować ze Spółką polską w zakresie nabywania usług produkcji materiału kompozytowego;

Współpraca pomiędzy Spółką, a Spółką polską w zakresie usług produkcji materiału kompozytowego ma charakter trwały. Nie ma planów zaniechania korzystania z usług Spółki polskiej w najbliższej przyszłości. Spółka będzie korzystała z usług Spółki polskiej tak długo, jak długo Spółka polska będzie w stanie oferować usługę wysokiej jakości w konkurencyjnej cenie, ustalonej w oparciu o przepisy dotyczące kształtowania cen transferowych.

5.czy poza usługami nabywanymi od Spółki polskiej Państwa Spółka nabywa na terytorium Polski jakieś usługi, jeśli tak należało wskazać jakiego rodzaju usługi są nabywane w tym w jakim celu;

Poza usługami produkcji materiału kompozytowego od Spółki polskiej, Spółka nabywa na terytorium Polski jedynie usługi doradztwa prawnego i podatkowego.

6.czy Spółka polska świadczy usługi także na rzecz innych podmiotów niż Państwa Spółka;

Spółka polska nie wykonuje obecnie żadnych usług na rzecz innych podmiotów niż Spółka, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby takie usługi wykonywała, jeżeli otrzyma zamówienie na usługi zgodne z profilem jej działalności.

7.czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakiś przedstawicieli/handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa;

Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych przedstawicieli handlowych ani innych osób pozyskujących nowych klientów, a także nie korzysta z usług takich osób w oparciu o inną formę współpracy niż umowa o pracę. W Polsce nie przebywają także stale żadne osoby, które działałyby na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa w szczególności w zakresie pozyskiwania nowych klientów lub zawierania umów.

8.czy Spółka polska świadczy usługi na rzecz Państwa Spółki zgodnie z wytycznymi/oczekiwaniami wskazanymi/określonymi przez Państwa Spółkę;

Naturalnie usługi produkcji materiału kompozytowego przez Spółkę polską muszą być wykonane zgodnie z oczekiwaniami Spółki. Spółka polska jak każda inna firma usługowa musi bowiem wykonać usługę zgodną z zamówieniem klienta, w przeciwnym wypadku klientowi służą uprawnienia przewidziane w Kodeksie cywilnym w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Spółka określa jaką usługę zamawia i jaki ma być efekt wykonanej usługi. Ze względu na fakt, że Spółka prowadzi także badanie rozwojowe, Spółka przekazuje Spółce polskiej instrukcje i receptury będące wynikiem tych badań, a Spółka polska wykorzystuje je w procesie produkcji.

9.czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi / rzeczowymi Spółki polskiej wykorzystywanymi do świadczenia usług na Państwa rzecz, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana;

Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce. Spółka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Niemniej jednak Spółka jako posiadacz 100% udziałów w kapitale Spółki polskiej ma pośredni wpływ na to jakie inwestycje podejmuje Spółka polska w zakresie zakupu czy wynajmu maszyn i urządzeń wchodzących w skład zaplecza technicznego tej spółki. Ponadto część członków zarządu Spółki wchodzi także w skład zarządu Spółki polskiej i osoby te mają bezpośrednią kontrolę nad zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej jako członkowie organu zarządzającego tej spółki.

Spółka jako wiodący zakład produkcyjny posiada także wiedzę jakie maszyny i urządzenia są niezbędne do wykonywania usług produkcji materiału kompozytowego i w jaki sposób powinno się je wykorzystywać i serwisować. Procedury serwisów technicznych maszyn i urządzeń są wprowadzane przez Spółkę polską jednak z uwzględnieniem instrukcji i wskazówek przekazywanych przez Spółkę.

10.czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Spółki polskiej ma zostać wykorzystana do świadczenia usług na Państwa rzecz, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany;

Spółka nie posiada bezpośredniego wpływu na to jaka część zaplecza technicznego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. To znaczy, że Spółka nie decyduje, które konkretnie maszyny i kiedy mają być wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Spółki. Niemniej jednak Spółka jako podmiot posiadający 100% udziałów w Spółce polskiej ma wpływ na to jakie maszyny i urządzenia Spółka polska zakupi i w jaki sposób będą one wykorzystywane, a także serwisowane. Spółka polska nie świadczy obecnie usług dla innych podmiotów, tak więc wszystkie zasoby techniczne Spółki polskiej są wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Spółki. Skoro Spółka ma wpływ na to jakie maszyny i urządzenia Spółka polska zakupi, to pośrednio ma także wpływ na to jakie zasoby techniczne Spółka polska wykorzystuje do świadczenia usług na rzecz Spółki.

11.czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi Spółki polskiej wykorzystywanymi do świadczenia usług na Państwa rzecz, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana;

Spóła polska zatrudnia własnych pracowników nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki, ani organy Spółki. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej.

Niemniej jednak jak już powyżej wskazano w skład zarządu Spółki polskiej wchodzą osoby, które również wchodzą w skład zarządu Spółki. Ponadto Spółka jako podmiot posiadający 100% udziałów w Spółce polskiej ma wpływ na to jaka będzie skala produkcji Spółki polskiej i w związku z tym jaka ilość pracowników będzie niezbędna do prowadzenia działalności przez Spółkę polską. Organizacja pracy w Spółce polskiej jest wzorowana na organizacji pracy w Spółce.

12.czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów osobowych Spółki polskiej świadczy usługi na Państwa rzecz, czy Państwa Spółka ma wpływ na czas pracy zasobów osobowych Spółki polskiej, czy Państwa Spółka ma wpływ, które zasoby osobowe Spółki polskiej mają realizować usługi;

Spółka nie ma bezpośredniego wpływu na to jaka część zaplecza osobowego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki, nie ma wpływu na czas pracy, ani też nie decyduje którzy pracownicy Spółki polskiej mają wykonywać usługi dla Spółki.

Jednak jak już powyżej wskazano Spółka polska nie wykonuje obecnie usług dla innych klientów niż Spółka, zatem cały personel Spółki polskiej jest wykorzystywany do świadczenia usług na rzecz Spółki, natomiast o skali zatrudnienia w Spółce polskiej pośrednio decyduje Spółka określając skalę produkcji Spółki polskiej m.in. poprzez wysokość składanych zamówień.

13.czy Państwa Spółka posiada jakieś wydzielone miejsce do magazynowania / składowania materiałów / surowców, które będzie wykorzystywane do wykonywania na nich usług, jeśli tak to:

‒kto ma wstęp do takich miejsc tj. Państwa pracownicy, wyznaczone przez Państwa osoby / inne podmioty (należało dokładnie opisać),

‒czy Państwa Spółka posiada nieograniczony (swobodny) wstęp na teren gdzie materiały/surowce będą magazynowane/składowane, prawo decydowania o rozmieszczeniu Państwa towarów na określonej powierzchni oraz prawo do zarządzania powierzchnią magazynową, w której przechowywane są Państwa materiały/surowce;

Spółka polska przechowuje w swoich magazynach zarówno surowce i materiały dostarczone przez Spółkę do produkcji materiału kompozytowego, jak i gotowe produkty, czekające na dostawę do klientów Spółki.

Do magazynu Spółki polskiej, w którym przechowywane są materiały i towary Spółki wstęp mają wyłącznie pracownicy Spółki polskiej.

Podobnie prawo do zarządzania powierzchnią magazynową i decydowania o rozmieszczeniu towarów w magazynie przysługuje wyłącznie pracownikom Spółki polskiej.

14.czy dokumenty np. umowy, zamówienia przekazane Spółce polskiej przez Państwa Spółkę wskazują adres Spółki polskiej jako miejsce odbioru usług;

W żadnych dokumentach, umowach ani zamówieniach nie jest wskazywane miejsce odbioru usług. Gotowe materiały kompozytowe po ich wyprodukowaniu przez Spółkę polską są wysyłane z zakładu produkcyjnego Spółki polskiej do kontrahentów Spółki lub odbierane przez kontrahentów Spółki samodzielnie.

15.czy w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nabywane usługi produkcji materiału kompozytowego będą pozostawały w ścisłym związku z czynnościami wykonywanymi w ramach tego stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju;

Uwzględniając fakt, że za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce mogłaby zostać uznana jedynie Spółka polska, związek nabywanych przez Spółkę usług produkcji materiału kompozytowego z takim stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej polegałby na tym, że usługi te zostałyby wykonane w tym stałym miejscu prowadzenia działalności. Sposób organizacji współpracy pomiędzy Spółką, a Spółką polską został opisany w polu 61 wniosku o wydanie interpretacji i nie ulegnie zmianie w przypadku gdyby Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

16.czy usługi których dotyczy pytanie nr 2 to usługi, do których stosuje się art. 28b (tj. jest to usługa do której nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy).

Usługi produkcji materiału kompozytowego są usługami do których zastosowanie znajduje art. 28b Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm. - dalej: „Ustawa o VAT”) tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1. Czy w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

2. Czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług produkcji materiału kompozytowego od Spółki polskiej, jeżeli faktury te będą zawierać kwoty polskiego podatku od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Ad. 1

W Państwa opinii, w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi produkcji materiału kompozytowego wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931, dalej: „Ustawa o VAT”) wielokrotnie posługuje się pojęciem „stałe miejsce prowadzenia działalności”, nie precyzując jednak, co owo pojęcie oznacza. Legalna definicja stałego miejsca prowadzenia nie została także zawarta w żadnym innym krajowym akcie prawnym.

W związku z tym przy wyjaśnianiu pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” należy odwołać się do definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm. - dalej: „Dyrektywa VAT”) miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z kolei z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 ze zm. - dalej: „Rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) wynika, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazana powyżej definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 w pewnych sytuacjach nie pozwala jednak jednoznacznie stwierdzić, czy w konkretnym wypadku powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności czy nie. Stąd też ustalenie zakresu przedmiotowego pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dodatkowo analizy orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), który w przeszłości niejednokrotnie rozstrzygał wątpliwości w tym zakresie.

W sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt TSUE doszedł do wniosku, że usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stale obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług.

Do podobnych wniosków doszedł również TSUE w wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C- 231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg), w którym stwierdził, że miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług. Analogiczne tezy znajdują się także w orzeczeniach wydanych w sprawach C-190/95 (ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam) i C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat).

Wynika z tego, że podstawowym kryterium posiadania w określonym państwie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest posiadanie w tym państwie zaplecza technicznego i personalnego.

Spółka nie posiada w Polsce żadnych własnych urządzeń czy narzędzi, które mogłyby być traktowane jako zaplecze techniczne, umożliwiające świadczenie lub odbiór usług na terytorium Polski.

Ponadto Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników.

Niemniej jednak z orzeczeń TSUE wynika, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie zawsze jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego lub technicznego, ponieważ stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może powstać także jeżeli dostępność innego zaplecza niż własne jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Takie stanowisko zaprezentował TSUE np. wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o.

W kontekście kryterium dysponowania zapleczem personalnym podkreśla się, zatem, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nie jest konieczne aby personel był „własny” (w pełni akceptowalny jest np. outsourcing), jednak wymagane jest sprawowanie określonego władztwa nad takim personelem.

Podobne wnioski wypływają z wyroku w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari), w którym TSUE podkreślił, że „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13 dokonując analizy wyroku TSUE w sprawie Planzer Luxembourg (C-73/06), stwierdził, że „(...) dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu”. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił jednak, że: „Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu.”

W tym kontekście należy wskazać, że Spółka nie tylko nie posiada w Polsce żadnego własnego zaplecza technicznego, ani personalnego, ale też nie korzysta z żadnych urządzeń technicznych ani personelu, które nie należałyby do Spółki.

W szczególności należy podkreślić, że Spółka nie ma żadnego władztwa nad środkami trwałymi tworzącymi zaplecze techniczne Spółki polskiej, która świadczy dla Spółki usługi produkcji materiału kompozytowego i nie ma żadnego wpływu na to w jaki sposób są one wykorzystywane. Podobnie personel zatrudniony przez Spółkę polską nie podlega w żadnej mierze Spółce.

Fakt, że członkowie zarządu Spółki polskiej wchodzą także w skład zarządu Spółki nie oznacza, że Spółka może swobodnie dysponować zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej czy personelem zatrudnionym przez Spółkę polską.

Te same osoby fizyczne są wprawdzie członkami zarządu Spółki polskiej oraz wchodzą w skład zarządu Spółki, jednak skład osobowy zarządów obu spółek nie jest taki sam, bowiem członkami zarządu Spółki są także dodatkowo osoby, które nie są członkami zarządu Spółki polskiej.

Należy ponadto pamiętać, że członek zarządu jest zobligowany działać w interesie spółki, w której zarządzie zasiada i podejmując decyzje dotyczące Spółki polskiej musi kierować się jej interesem, a nie interesem innej spółki, w której również jest członkiem zarządu.

Spółka nie uzyskuje też władztwa nad środkami trwałymi tworzącymi zaplecze techniczne Spółki polskiej ani nad zatrudnionym przez nią personelem poprzez fakt, że posiada 100% udziałów w kapitale Spółki polskiej.

Spółka polska stanowi bowiem odrębny i samodzielny podmiot gospodarczy, który dysponuje własnym zapleczem technicznym oraz samodzielnie zatrudnia pracowników i wyznacza im zadania do wykonania.

W tym kontekście należy wskazać, że TSUE w wyroku z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C- 547/18 stwierdził, że „(...) usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.

TSUE uznał zatem, że sam fakt posiadania spółki zależnej na terytorium państwa członkowskiego nie jest wystarczający do tego, aby uznać, że ta spółka zależna jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej.

Tym samym uprawnienia właścicielskie, które spółka dominująca posiada względem spółki zależnej nie są samodzielnie wystarczające do stworzenia sytuacji, w której spółka dominująca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym należącym do spółki zależnej w stopniu umożliwiającym traktowanie spółki zależnej jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka uważa, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Spółka nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług produkcji materiału kompozytowego od Spółki polskiej, nawet wówczas gdy faktury te będą zawierać kwoty polskiego podatku od towarów i usług.

Przepis zawarty w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jednak art. 88 ust 3a pkt 7 ustawy o VAT stanowi, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Przepisy zawarte w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT stanowią, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1 a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy. Natomiast w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ze względu na fakt, że zdaniem Spółki nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, to usługi wykonane przez Spółkę polską na rzecz Spółki również nie mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, bowiem zgodnie z treścią wskazanych powyżej przepisów usługi podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej lub w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeżeli usługi wykonane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, to w fakturach dokumentujących te usługi nie wykazuje się kwoty podatku, a co za tym idzie na mocy art. 88 ust 3a pkt 7 ustawy o VAT faktury takie nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego, nawet w sytuacji gdy kwota podatku na tych fakturach zostanie wykazana.

W Państwa opinii usługi produkcji materiału kompozytowego wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce nawet wówczas, gdyby Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, także w sytuacji gdyby za stałe miejsce prowadzenia działalności Spółki w Polsce została uznana Spółka polska, a co za tym idzie Spółka nie miałaby prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie tych usług.

Przepis zawarty w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Oznacza to, że aby usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Spółki były opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce Spółka nie tylko musiałaby posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, ale też usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Spółki musiałyby być świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 ze zm. - dalej: „Rozporządzenie wykonawcze 282/2011”), aby określić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, usługodawca analizuje charakter i zastosowanie świadczonej usługi.

Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy charakter i zastosowanie świadczonej usługi nie pozwalają usługodawcy określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest usługa, określając to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, analizuje on w szczególności, czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT przyznany przez państwo członkowskie usługobiorcy i przekazany usługodawcy przez usługobiorcę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę.

W przypadku gdy na mocy akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu nie można określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, lub gdy usługi objęte art. 44 Dyrektywy VAT są świadczone na rzecz podatnika w ramach umowy obejmującej co najmniej jedną usługę wykorzystywaną w sposób nieidentyfikowalny i niewymierny, usługodawca ma prawo stwierdzić, że usługi są świadczone na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej.

W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku Spółka przekazuje Spółce polskiej zlecenia wykonania usług produkcji materiału kompozytowego z terytorium Szwajcarii oraz przekazuje Spółce polskiej swój szwajcarski numer VAT. Płatność za wykonane usługi dokonywana jest przez Spółkę także z terytorium Szwajcarii.

W świetle cytowanego powyżej przepisu art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/201 nie powinno być zatem wątpliwości, że usługi świadczone przez Spółkę polską są wykonywane na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej i które znajduje się na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej.

W związku z tym, nawet gdyby Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to i tak usługi produkcji materiałów kompozytowych świadczone na jej rzecz przez Spółkę polską, jako usługi wykonywane na rzecz miejsca, w którym Spółka ma siedzibę działalności gospodarczej nie byłyby opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Jeżeli zaś usługi wykonane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, to jak już powyżej wskazano na mocy art. 88 ust 3a pkt 7 ustawy o VAT faktury dokumentujące takie usługi nie stanowiłyby podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego, nawet w sytuacji gdy kwota podatku na tych fakturach zostałaby wykazana.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jednocześnie mając na uwadze art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy:

podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast uprawnienie wynikające z art. 86 ust. 8 odnosi się do podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium kraju, którzy dokonują dostaw towarów bądź świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju, a zakupy, jakich dokonują, są związane właśnie z tymi czynnościami. Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z treści wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Szwajcarii w zakresie produkcji (…) wykorzystywanych do produkcji urządzeń wytwarzających energię odnawialną, jachtów i łodzi, a także wykorzystywanych w przemyśle motoryzacyjnym, kolejowym, lotniczym i budowlanym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka kupuje w Polsce, w krajach należących do Unii Europejskiej oraz w krajach nienależących do Unii Europejskiej materiały i surowce, które są następnie transportowane do zakładu produkcyjnego Spółki polskiej, w której kapitale zakładowym Spółka posiada 100% udziałów. Spółka polska na zlecenie Spółki wykonuje usługi produkcji (…), która służy jako materiał kompozytowy. Produkowany przez Spółkę polską materiał kompozytowy jest następnie sprzedawany przez Spółkę kontrahentom na terytorium Polski, do innych niż Polska krajów Unii Europejskiej, a także kontrahentom z krajów nienależących do Unii Europejskiej.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) oraz czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług produkcji materiału kompozytowego od Spółki polskiej, jeżeli faktury te będą zawierać kwoty polskiego podatku od towarów i usług (pytanie nr 2).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić także uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Natomiast w jednym z ostatnich wyroków TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. w którym Sąd stwierdza, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Należy wskazać, że Spółka na terytorium Szwajcarii prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, posiada zakład produkcyjny, magazyny oraz pomieszczenia biurowe w których funkcjonuje zarząd, dział sprzedaży, kadry, dział finansowy, dział IT, dział logistyki oraz dział odpowiedzialny za badania rozwojowe. Natomiast w krajach należących do Unii Europejskiej, w krajach nie należących do Unii Europejskiej oraz w Polsce kupuje materiały i surowce, które są następnie transportowane do zakładu produkcyjnego znajdującego się w Polsce i należącego do Spółki polskiej. Spółka posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki polskiej. Spółka polska na zlecenie Spółki wykonuje usługi produkcji (…), która służy jako materiał kompozytowy. Produkowany przez Spółkę polską materiał kompozytowy jest następnie sprzedawany przez Spółkę kontrahentom na terytorium Polski, do innych niż Polska krajów Unii Europejskiej, a także kontrahentom z krajów nienależących do Unii Europejskiej. Należy jednak wskazać, że Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani żadnych przedstawicieli handlowych oraz innych osób pozyskujących nowych klientów, a także nie korzysta z usług takich osób w oparciu o inną formę współpracy niż umowa o pracę. W Polsce nie przebywają także stale żadne osoby, które działałyby na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa w szczególności w zakresie pozyskiwania nowych klientów lub zawierania umów. Ponadto Spółka nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Wszystkie maszyny i urządzenia wykorzystywane w procesie produkcyjnym należą do Spółki polskiej. Natomiast wszystkie zamówienia Spółka przekazuje Spółce polskiej z terytorium Szwajcarii. Co prawda, członkowie zarządu Spółki polskiej wchodzą także w skład zarządu Spółki, którego członkami są jednak także dodatkowo osoby nie będące członkami zarządu Spółki polskiej. Należy jednak wskazać, że członek zarządu jest zobligowany działać w interesie spółki w której zarządzie zasiada i podejmując decyzje dotyczące jednej spółki musi kierować się jej interesem, a nie interesem innej spółki, w której również jest członkiem zarządu. Zatem, biorąc pod uwagę powyższe informacje, Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnego własnego zaplecza personalnego ani technicznego.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Jednak w analizowanej sprawie Spóła polska zatrudnia własnych pracowników nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki, ani organy Spółki. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej. Spółka nie ma także bezpośredniego wpływu na to jaka część zaplecza osobowego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki, nie ma wpływu na czas pracy, ani też nie decyduje którzy pracownicy Spółki polskiej mają wykonywać usługi dla Spółki. Ponadto Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce. Spółka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Również Spółka nie posiada bezpośredniego wpływu na to jaka część zaplecza technicznego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. To znaczy, że Spółka nie decyduje, które konkretnie maszyny i kiedy mają być wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Spółki. Zatem Spółka nie posiada na terytorium Polski zaplecza osobowego i technicznego nad którym posiadałaby kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Niemniej jednak Spółka ma wpływ na to jakie maszyny i urządzenia Spółka polska zakupi i w jaki sposób będą one wykorzystywane, a także serwisowane oraz ma wpływ na to jaka będzie skala produkcji Spółki polskiej i w związku z tym jaka ilość pracowników będzie niezbędna do prowadzenia działalności przez Spółkę polską. Powyższe wynika z powiązań jakie łączą Spółkę ze Spółką polską. Spółka jako podmiot posiadający 100% udziałów w Spółce polskiej posiada pewien zakres nadzoru nad spółką zależną. Jednak nadzoru w powyższym zakresie nie można uznać za przejaw bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym Spółki polskiej.

Ponadto należy jeszcze raz zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka polska świadczy na rzecz Spółki usługi produkcyjne, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Spółki polskiej, w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług, które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług – tym samym zgodnie z najnowszym wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Ponadto, stosowanie do ww. orzeczenia TSUE z 7 kwietnia 2022 r., spółka mająca siedzibę w jednym państwie nie ma stałego miejsca prowadzenia w innym państwie, tylko ze względu na fakt, iż posiada tam spółkę zależną wspierającą jej działalność.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, iż Państwa Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ponadto, mając na uwadze Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 2 należy wskazać, że świadczone przez Spółkę polską usługi produkcji materiału kompozytowego stanowią usługi, do których znajduje zastosowanie art. 28b ustawy. Ponadto Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Szwajcarii i jednocześnie, w niniejszej interpretacji wskazano, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji usługi świadczone przez Spółkę polską nie są opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Tym samym, w przypadku, gdy otrzymacie Państwo od Spółki polskiej faktury dokumentujące świadczone usługi z wykazanym podatkiem znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, a nie jak Państwo wskazaliście w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. Zatem Państwa Spółka nie posiada prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących świadczenie usług produkcji materiału kompozytowego przez Spółkę polską.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).