Interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.2.2023.3.DP

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przekazywanego Kupującemu wynagrodzenia z tytułu uczestnictwa w Programie sekurytyzacji (tj. Opłaty za Uczestnictwo)?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przekazywanego Kupującemu wynagrodzenia z tytułu uczestnictwa w Programie sekurytyzacji.

Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 2 i 14 marca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego, mającą siedzibę i miejsce zarządu w Polsce (dalej: „Wnioskodawca”). Wnioskodawca podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości dochodów niezależnie od miejsca ich osiągnięcia.

W ramach swojej podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawca udziela krótkoterminowych pożyczek (dalej: „Pożyczki”) osobom fizycznym mającym miejsce zamieszkania w Polsce (dalej: „Klienci”).

Zgodnie z umowami pożyczek zawieranymi przez Wnioskodawcę z Klientami (dalej: „Umowa Pożyczki”), z tytułu udzielenia pożyczki Wnioskodawca jest uprawniony do pobrania od Klientów prowizji. Zgodnie z Umową Pożyczki prowizja oznacza opłatę należną Wnioskodawcy od Klienta w wysokości określonej w Umowie Pożyczki z tytułu przygotowania, udzielenia i uruchomienia Pożyczki (dalej „Prowizja”). W niektórych przypadkach (np. Umowy Pożyczek z nowymi klientami) Wnioskodawca nie nalicza Prowizji. Standardowo, Wnioskodawca uprawniony jest również do naliczania, oprócz Prowizji, odsetek oraz odsetek za nieterminową płatność pożyczki (w przypadku gdy kwota do spłaty nie zostanie przez Klienta uiszczona w terminie wskazanym w harmonogramie Pożyczki).

W celu efektywnego prowadzenia działalności pożyczkowej przez Wnioskodawcę w dniu (…) r. Wnioskodawca zawarł ze spółką kapitałową z siedzibą w (…), Estonia (dalej: „Kupujący”) „Umowę ramową sprzedaży wierzytelności w ramach sekurytyzacji wierzytelności z tytułu kredytów konsumenckich” (dalej „Umowa”). Celem zawartej Umowy jest zapewnienie odpowiedniego poziomu płynności finansowej Wnioskodawcy. Podpisując Umowę, Wnioskodawca przystąpił do organizowanego przez Kupującego programu sekurytyzacji wierzytelności (dalej „Program sekurytyzacji”), umożliwiającego Wnioskodawcy poprawę swojej płynności finansowej poprzez szybsze pozyskiwanie środków finansowych pochodzących ze zbycia za wynagrodzeniem własnych niewymagalnych wierzytelności wobec Klientów z tytułu udzielonych im pożyczek (dalej: „Wierzytelności”). Wnioskodawca pozyskując w powyższy sposób finansowanie, może zwiększać wolumen udzielanych Pożyczek a tym samym zwiększyć swoją konkurencyjność oraz wysokość przychodów podatkowych. W niektórych przypadkach w związku z zapotrzebowaniem Kupującego programem sekurytyzacji objęte są również wierzytelności wymagalne.

Należy podkreślić, że Program sekurytyzacji, w którym bierze udział Wnioskodawca, nie jest typową transakcją sekurytyzacji wierzytelności zawieraną przez fundusz sekurytyzacyjny utworzony na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1523 z późn. zm.). Niemniej jednak, Program sekurytyzacji spełnia co do zasady te same funkcje co typowa transakcja sekurytyzacji wierzytelności przeprowadzona z udziałem funduszu sekurytyzacyjnego, czyli zamiana wierzytelności na łatwiej zbywalny instrument finansowy.

Należna od Klienta kwota Prowizji stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy rozpoznawany w momencie wykonania usługi tj. w momencie zawarcia Umowy Pożyczki z Klientem. Ewentualne odsetki z tytułu nieterminowej płatności są rozpoznawane w przychodach podatkowych na zasadzie kasowej tj. w momencie ich otrzymania.

Kupujący jest rezydentem podatkowym Estonii, gdzie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości dochodów, niezależnie od miejsca ich osiągnięcia. Kupujący nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587, dalej: „Ustawa o CIT”).

Program sekurytyzacji Wierzytelności organizowany przez Kupującego działa według następujących zasad:

- Wnioskodawca, w krótkim czasie po zawarciu Umowy Pożyczki, sprzedaje Kupującemu powstałą z tego tytułu Wierzytelność, natomiast Kupujący, w związku z nabyciem tej Wierzytelności jest zobowiązany zapłacić Wnioskodawcy cenę (dalej: „Cena”). Wskazany wyżej proces obejmuje co do zasady wszystkie nowe Wierzytelności powstające w majątku Wnioskodawcy. Zgodnie z Umową, za datę sprzedaży Wierzytelności strony uznają dzień, w którym Wierzytelność zostanie umieszczona na prowadzonej przez Kupującego platformie internetowej, za pomocą której Kupujący sprzedaje Wierzytelności osobom trzecim (tzw. inwestorom);

- Przedmiotem sprzedaży jest każdorazowo część Wierzytelności, odpowiadająca:

a) Pełnej kwocie kapitału Pożyczki oraz części Prowizji, lub

b) Pełnej kwocie kapitału Pożyczki (w przypadku, gdy Wierzytelność składa się wyłącznie z kapitału Pożyczki).

- Niesprzedana część Wierzytelności (w praktyce pozostała część Prowizji) pozostaje w majątku Wnioskodawcy;

- Wnioskodawca jest uprawniony do otrzymywania od Kupującego zaliczek na poczet Ceny za przyszłe transfery Wierzytelności;

- Cena kalkulowana jest według wzoru określonego w Umowie. Każdorazowo Cena jest niższa od wartości Wierzytelności nabywanej przez Kupującego (sprzedaż z dyskontem);

- W przyjętych w Umowie okresach rozliczeniowych sporządzany jest „Formularz Sprzedaży” zawierający w szczególności listę Wierzytelności sprzedanych na rzecz Kupującego, datę sprzedaży oraz Cenę. Podpisany (zaakceptowany) przez strony Formularz Sprzedaży stanowi podstawę do wypłaty Ceny na rzecz Wnioskodawcy – w tym rozliczenia Ceny z otrzymaną przez Wnioskodawcę zaliczką;

- Klienci nie są informowani o sprzedaży Wierzytelności. Klienci dokonują spłat Wierzytelności na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Następnie Wnioskodawca ma obowiązek przekazać spłaty Klientów na rachunek Kupującego (w wysokości odpowiadającej nabytej przez Kupującego Wierzytelności);

- Wnioskodawca może zostać zobowiązany do odkupienia Wierzytelności od Kupującego (tzw. buy-back). Zobowiązanie to może powstać w przypadku zaistnienia zdarzeń określonych w Umowie np. gdy Umowa Pożyczki wygaśnie lub zostanie rozwiązana przed całkowitą spłatą, gdy Klient opóźnia się ze zapłatą jakiejkolwiek kwoty wynikającej z Umowy Pożyczki przez określoną ilość dni lub gdy okaże się, że Wierzytelność w momencie jej sprzedaży na rzecz Kupującego nie spełniała określonych w Umowie cech (np. była dotknięta wadami prawnymi). W przypadku wystąpienia okoliczności uzasadniających buy-back, Kupujący ma prawo żądać od Wnioskodawcy bezwarunkowego odkupienia Wierzytelności i zapłacenia przez Wnioskodawcę ceny odkupu (dalej: „Cena Odkupu”);

- Aby umożliwić Wnioskodawcy uczestnictwo w przedstawionym wyżej programie, Kupujący musi prowadzić odpowiednio zorganizowaną działalność (w szczególności utrzymywać w gotowości odpowiednią kwotę środków finansowych w celu nabycia Wierzytelności, mieć zapewnione źródła finansowania itp.). Z uwagi na powyższe, Umowa przewiduje, iż z tytułu uczestnictwa w programie, zapewniającym Wnioskodawcy płynność finansową w zamian na pakiety przysługujących mu Wierzytelności, Wnioskodawca zobowiązany jest płacić na rzecz Kupującego wynagrodzenie (dalej: „Opłata za Uczestnictwo”);

- W związku z tym, że współpraca pomiędzy Wnioskodawcą a Kupującym będzie kreowała wzajemne należności pomiędzy stronami, w celu uproszczenia przepływu środków pieniężnych, wzajemne należności stron mogą być rozliczane w drodze mechanizmu kompensaty.

W celu wywiązywania się ze zobowiązań wynikających z Umowy - w szczególności regularnego nabywania Wierzytelności od Wnioskodawcy, Kupujący musi gromadzić odpowiednie środki finansowe. Kupujący prowadzi w tym celu platformę internetową, na której umieszcza nabyte przez siebie wierzytelności pożyczkowe (m. in. Wierzytelności nabyte od Wnioskodawcy) i oferuje je do sprzedaży podmiotom trzecim (inwestorom). Inwestorzy nabywając Wierzytelności od Kupującego, są zobowiązani zapłacić na jego rzecz uzgodnioną cenę nabycia, która po otrzymaniu przez Kupującego może z kolei posłużyć do finansowania działalności Wnioskodawcy. Nie jest wykluczone korzystanie przez Kupującego także z innych źródeł finansowania (np. pożyczki, kredyty). Niemniej jednak, ze względu na ograniczenia prawne obowiązujące w Estonii, Kupujący nie pozyskuje finansowania poprzez emisję obligacji. Kupujący nie emituje również certyfikatów inwestycyjnych (Kupujący nie jest funduszem inwestycyjnym).

W piśmie z 2 i 14  marca 2023 r. wskazaliście Państwo dane identyfikujące podmiot zagraniczny biorący udział w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym tj. dane podmiotu estońskiego.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przekazywanego Kupującemu wynagrodzenia z tytułu uczestnictwa w Programie sekurytyzacji (tj. Opłaty za Uczestnictwo)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przekazywaniem Kupującemu wynagrodzenia z tytułu uczestnictwa w Programie sekurytyzacji (tj. Opłaty za Uczestnictwo) Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 3 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4. z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Jak stanowi art. 3 ust. 4 Ustawy o CIT, wartość aktywów, o której mowa w ust. 3 pkt 4 tej ustawy, ustala się na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc uzyskania przychodu, o którym mowa w tym przepisie. W przypadku spółek będących emitentami papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym wartość aktywów może być ustalana na podstawie aktywów bilansowych ujętych w raportach okresowych publikowanych na koniec ostatniego kwartału poprzedzającego kwartał roku kalendarzowego, w którym doszło do uzyskania przychodu.

Wyżej wymieniony art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, wskazuje tzw. zasadę ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Dalsze przepisy precyzują jakiego rodzaju dochody należy uznać za dochody osiągane w Polsce.

Z kolei przepisy wskazane w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT wskazują, że określone kategorie dochodów (np. dywidendy, odsetki, należności licencyjne, wynagrodzenie za usługi niematerialne, opłaty uzyskiwane przez określone przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej i morskiej, itd.) podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym przy zastosowaniu odpowiedniej stawki (10%, 19% lub 20%, w zależności od rodzaju uzyskiwanego dochodu). W przypadku omawianych dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów, które opodatkowane są w sposób zryczałtowany, obowiązek zapłaty podatku realizowany jest za pośrednictwem płatnika.

Regulacje dotyczące opodatkowania usług niematerialnych zostały zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy o CIT, zgodnie z którym podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników-nierezydentów przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl zaś art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Natomiast wedle art. 26 ust. 2e pkt 2 Ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie natomiast z art. 26e ust. 2ec ustawy o CIT, jeżeli doszło do wypłaty należności, która bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych nie została zakwalifikowana do należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1, przepis ust. 2e stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze fakt, iż Kupujący jest rezydentem podatkowym Estonii, analiza, czy jakiekolwiek jego przychody będą podlegały opodatkowaniu w Polsce powinna zostać przeprowadzona w oparciu o postanowienia umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Estońską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Tallinie dnia 9 maja 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 77. poz. 388, dalej: „UPO”) i Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzona w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., podpisana w Paryżu dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”), które stanowią integralną część polskiego systemu podatkowego.

Interpretując umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy również wziąć pod uwagę postanowienia Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: „Modelowa Konwencja”) wraz z Komentarzem (dalej „Komentarz”). Modelowa Konwencja ani Komentarz nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, stanowią jednak wskazówkę jak należy prawidłowo interpretować postanowienia umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które są wzorowane w zasadniczej mierze na Modelowej Konwencji. Powyższe potwierdza praktyka sądów administracyjnych (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2012 r. sygn. akt II FSK 677/11).

Dodatkowo umowa o unikaniu opodatkowania została w części zmodyfikowana przez Konwencje MLI, która w zakresie podatku u źródła obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. natomiast w pozostałym zakresie od 25 czerwca 2022 r.

Nic natomiast nie zostało zmienione w zakresie definicji zakładu (art. 5 UPO), dochody z nieruchomości (art. 6 UPO), dywidendy (art. 10 UPO) czy też odsetek (art 11 UPO).

Podstawowym przepisem UPO, dotyczącym zasad opodatkowania zysków przedsiębiorstw jest art. 7 ust. 1, zgodnie z którym „zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane

a) takiemu zakładowi lub

b) sprzedaży w tym drugim Państwie dóbr lub towarów takiego samego lub podobnego rodzaju za pośrednictwem takiego zakładu, lub

c) innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie takiego samego lub podobnego rodzaju jak prowadzona za pośrednictwem takiego zakładu”.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego), Kupujący nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce zagranicznego zakładu, przez co drugie zdanie zacytowanego przepisu nie będzie mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. W związku z tym, dochody generowane przez Kupującego i kwalifikowane jako zyski przedsiębiorstwa będą podlegały opodatkowaniu jedynie w kraju rezydencji Kupującego, czyli w Estonii.

Stosownie do art. 7 ust. 7 UPO, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu. Odrębne zasady opodatkowania zostały uregulowane w przedmiotowej UPO, między innymi, w odniesieniu do dochodów z nieruchomości (art. 6), dywidend (art. 10), odsetek (art. 11), należności licencyjnych (art. 12), zysków ze sprzedaży majątku (art. 13). UPO zawiera również ogólną regułę w art. 22, zgodnie z którą, w przypadku, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie są osiągane, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W opinii Wnioskodawcy, Opłata za Uczestnictwo jaką Kupujący uzyskuje w wyniku zawarcia Umowy nie mieści się w żadnej z kategorii przychodów wymienionych powyżej. W konsekwencji, do opodatkowania dochodów z tytułu Opłaty za Uczestnictwo zastosowanie znajdzie właśnie wskazany przepis art. 7 UPO, jako właściwy do opodatkowania zysków przedsiębiorstwa, a tym samym nie mogą być one opodatkowywane w państwie źródła, tj. w tym przypadku w Polsce.

W przedmiotowym zakresie nie będzie stosowany art. 11 UPO dotyczący opodatkowania odsetek. Zawarta w tym artykule definicja odsetek (ust. 4) wskazuje bowiem, ze za odsetki uznaje się dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty nie będą uważane za odsetki w rozumieniu tego artykułu.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem spłaty odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki, a podmiotem dokonującym ich płatności. Sytuacja taka nie wystąpi jednakże w relacji Wnioskodawca - Kupujący, ponieważ Kupujący nie przekaże do Wnioskodawcy środków o charakterze dłużnym, z tytułu których Wnioskodawca miałby obowiązek dokonywania płatności odsetek, jako wynagrodzenia za korzystanie z kapitału Kupujący przekazuje Wnioskodawcy Cenę z tytułu zakupu Wierzytelności, jednakże nie są to środki o charakterze zwrotnym, lecz definitywnym. Jak wskazano w szczegółowym opisie stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego), Kupujący musi prowadzić odpowiednio zorganizowaną działalność (w szczególności utrzymywać w gotowości odpowiednią kwotę środków finansowych w celu nabycia Wierzytelności mieć zapewnione źródła finansowania, itp.) aby umożliwić Wnioskodawcy uczestnictwo w przedstawionym wyżej programie. Ze względu na to Wnioskodawca jest zobowiązany na podstawie Umowy uiszczać na rzecz Kupującego Opłatę za Uczestnictwo, która stanowi wynagrodzenie za zapewnienie Wnioskodawcy płynności finansowej.

Zważywszy na fakt, że, jak wskazano powyżej, dochody Kupującego z tytułu Opłaty za Uczestnictwo powinny być, zdaniem Wnioskodawcy, zakwalifikowane, jako zyski przedsiębiorstwa, podlegające opodatkowaniu w kraju rezydencji Kupującego (czyli w Estonii), dochody te nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Kupującego w kształcie opisanym przez Wnioskodawcę nie wchodzi również w zakres świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Wprawdzie katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(...) oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie, co potwierdza praktyka sądów administracyjnych (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, nr I SA/Kr 1398/18). Oznacza to, iż aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki jak wskazane w nim usługi.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydanych przez organy podatkowe. Tytułem przykładu, powołać można, m.in.:

- Interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 lutego 2013 r. (nr IBPBI/2/423-1545/12/BG), która dotyczyła dyskonta stanowiącego wynagrodzenie Kupującego z tytułu usług związanych z transakcją sekurytyzacyjną. W interpretacji tej, organ podatkowy w pełni potwierdził zasadność stanowiska wnioskodawcy, że wypłacane przez Wnioskodawcę dyskonto (wynagrodzenie Kupującego w ramach zawartej umowy sekurytyzacyjnej) nie będzie podlegać podatkowi u źródła, co wynika zarówno z polskich przepisów, jak i z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

- Interpretację Dyrektora Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 listopada 2014 r. (nr ILPB4/423-500/14-5/DS), która dotyczyła transakcji sekurytyzacji wierzytelności z udziałem spółki z siedzibą we Francji. W interpretacji tej, organ podatkowy również w pełni podzielił stanowisko wnioskodawcy i uznał, że skoro usługa sekurytyzacji w kształcie opisanym przez Wnioskodawcę nie wchodzi w zakres usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a) Ustawy o CIT, to wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

- Interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 września 2017 r. (nr 0111-KDIB1-2.4010.118.2017.4.BD), która dotyczyła wypłaty wynagrodzenia do spółki luksemburskiej za usługę sekurytyzacji. Również w tej interpretacji, organ podatkowy w pełni podzielił stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym przedmiotowe należności nie stanowią wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, lecz stanowią zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i w konsekwencji nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie będzie również zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te bowiem dotyczą przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 ustawy o CIT, natomiast w opisywanym stanie faktycznym przekazywane przez Wnioskodawcę opłaty za uczestnictwo nie stanowią odsetek, należności licencyjnych oraz innych dochodów wymienionych w art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że płatności przekazywane w ramach opisanego Programu sekurytyzacji do Kupującego (tj. Opłata za Uczestnictwo) powinny być uznane za zyski przedsiębiorstwa Kupującego, a w konsekwencji nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce w odniesieniu do przedmiotowych płatności przekazywanych do Kupującego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.