Interpretacja indywidualna z dnia 14 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.31.2023.1.MD

Niepodleganie opodatkowaniu podatkiem VAT planowanej sprzedaży.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 stycznia 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 12 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT planowanej sprzedaży. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W 2013 r. Wnioskodawczyni nabyła od swoich rodziców w drodze darowizny grunt (dalej: „Grunt”), na którym w 2010 r. został wybudowany przez męża Wnioskodawczyni, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, budynek w postaci restauracji wraz z przyległym do niej parkingiem (dalej: „Budynek”, łącznie Grunt z Budynkiem: „Nieruchomość”).

Wnioskodawczyni otrzymała Grunt z zamiarem wykorzystania go dla celów prywatnych, natomiast Budynek wykorzystywany był do działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni. Następnie mąż Wnioskodawczyni złożył oświadczenie o przekształceniu prowadzonego przedsiębiorstwa w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i tym samym, po zarejestrowaniu spółki w rejestrze przedsiębiorców KRS (dalej: „Spółka”), Budynek był wykorzystywany w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Z uwagi na sposób nabycia Nieruchomości. Nieruchomość nie należy do majątku wspólnego małżonków i nadal pozostaje w majątku osobistym Wnioskodawczyni.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazuje, iż:

- Grunt został nabyty z zamiarem wykorzystania go w celach prywatnych, a nie w celach odsprzedaży,

- Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do celów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni jedynie w ramach zarządzania majątkiem prywatnym (nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) udostępniała Nieruchomość na cele związane z działalności gospodarczą męża Wnioskodawczym, a następnie Spółki, jednak nie została wystawiona jakakolwiek faktura, która byłaby podstawą do obciążenia Spółki ani innego podmiotu za udostępnienie Gruntu i Budynku.

- Nieruchomość również nie jest i nie będzie do dnia sprzedaży wykorzystywana przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej (opodatkowanej czy też zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług). Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnego przychodu w związku z posiadaniem Nieruchomości. W całym okresie posiadania Nieruchomość wykazywała związek z majątkiem prywatnym.

- Wnioskodawczyni nie wykorzystywała i nie zamierza wykorzystywać do dnia potencjalnej sprzedaży Nieruchomości objętej wnioskiem w innych celach, niezależnie od tego, iż otrzymała ją z intencją wykorzystania do celów prywatnych.

- Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań mających na celu zwiększenie atrakcyjności Nieruchomości,

- W odniesieniu do Nieruchomości nie były prowadzone przez Wnioskodawczynię żadne działania marketingowe,

- Wnioskodawczyni nie dokonywała do tej pory sprzedaży nieruchomości i na moment złożenia wniosku nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży w przyszłości.

Wnioskodawczyni od (...) maja 2022 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, nie wykonuje jednak działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, iż w przyszłości:

- nie zamierza prowadzić żadnych aktywnych działań zmierzających do przygotowania Nieruchomości do sprzedaży (w szczególności Wnioskodawczyni nie zamierza zatrudniać pośredników w obrocie nieruchomościami, którzy mieliby zajmować się sprzedażą Nieruchomości),

- zamierza przeznaczyć środki ze sprzedaży Nieruchomości na cele osobiste (celem zbycia Nieruchomości jest spieniężenie Nieruchomości i wykorzystanie uzyskanych w ten sposób środków do celów prywatnych).

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać Grunt wraz z Budynkiem (dalej: „Transakcja”) i w związku z tym wnosi o potwierdzenie, że Transakcja nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Pytanie

Czy sprzedaż Nieruchomości, która została nabyta do majątku prywatnego przez Wnioskodawczynię, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie, sprzedaż Nieruchomości, która została nabyta do majątku prywatnego przez Wnioskodawczynię, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się m.in. przeniesienie praw a do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy VAT, zbycie nieruchomości gruntowej, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Podatnikami, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie VAT ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nic jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w ramach działalności profesjonalnej i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 oraz C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu w celu zwiększenia atrakcyjności gruntu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie taktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem V AT jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

1)po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

2)po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy VAT. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. W przeciwnym razie należy uznać, że sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej i tym samym w całym okresie posiadania danej nieruchomości podatnik musi wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego na wstępie należy zaznaczyć, że Nieruchomość została przez Wnioskodawczynię nabyta do majątku prywatnego z intencją wykorzystania na cele własne.

Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do celów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni jedynie w ramach zarządzania majątkiem prywatnym (nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) udostępniała Nieruchomość na cele związane z działalnością gospodarczą męża.

Wnioskodawczyni dokonała nabycia Nieruchomości do majątku prywatnego na podstawie umowy darowizny. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia Nieruchomości, ponieważ ich nabycie nastąpiło w ramach czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Cała Nieruchomość od momentu nabycia nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej (opodatkowanej czy też zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług), udostępniana w odpłatne używanie podmiotom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych czy wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na cele działalności rolniczej. Ponadto, Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnego przychodu w związku z posiadaniem Nieruchomości, bowiem udostępnienie Nieruchomości na rzecz działalności męża dokonane było nieodpłatnie. W całym okresie posiadania Nieruchomość wykazywała związek z majątkiem prywatnym Wnioskodawczyni i tak też traktowana była zarówno przez Wnioskodawczynię, jak i jej męża.

Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności w celu sprzedaży Nieruchomości ani zwiększenia jej wartości, które wykraczałyby poza zwykłe gospodarowanie majątkiem prywatnym.

Wnioskodawczyni nie zamierza angażować w odniesieniu do rozważanej sprzedaży Nieruchomości środków podobnych do wykorzystywanych przez podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawczyni, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, nie planuje prowadzić także profesjonalnych działań marketingowych w celu sprzedaży Nieruchomości, ani też zlecać takich działań profesjonalistom. Niezależnie jednak od tej okoliczności podkreślić należy, że zasadniczo każdy właściciel nieruchomości rozpoczyna jej sprzedaż od ogłoszenia o sprzedaży. W ocenie Wnioskodawczyni samo ogłoszenie o sprzedaży nie jest czynnikiem determinującym działanie w sposób tożsamy z działaniami podejmowanymi przez podmioty profesjonalne.

Działania podjęte przez Wnioskodawczynię nie wskazują na prowadzenie aktywności „handlowej”, ponieważ nie stanowią ciągu podjętych działań charakterystycznych dla podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Dokonanie charakterystycznych dla tego rodzaju aktywności czynności nie przesądza o działaniu Wnioskodawczyni w charakterze podatnika prowadzącego działalność handlową.

Należy także wskazać, że charakter rozważanej transakcji sprzedaży Nieruchomości przez Wnioskodawczynię wpisuje się w działania o charakterze incydentalnym i sporadycznym. W ciągu ostatnich 5 lat, Wnioskodawczyni nie dokonała sprzedaży nieruchomości z majątku prywatnego, wobec czego można uznać, że transakcja zbycia Nieruchomości będzie jednorazowa. W związku z tym, że możliwe jest, iż sprzedaż Nieruchomości nie nastąpi w najbliższym czasie, z uwagi na uwarunkowania rynkowe, sprzedaż może potrwać pewien okres, niemniej jednak nie będzie stanowiła powtarzalnej czynności (nie zostanie dokonany podział Nieruchomości), tym bardziej że planowana sprzedaż nie będzie przeprowadzona ze stałym zamiarem wykonywania takich transakcji.

Bez znaczenia dla opodatkowania podatkiem VAT, w ocenie Wnioskodawczyni, pozostaje fakt prowadzenia przez nią działalności gospodarczej w zakresie innym, niż działalność handlowa dotycząca sprzedaży nieruchomości, w szczególności biorąc pod uwagę wskazane w opisie zdarzenia przyszłego okoliczności dotyczące pozostawania Nieruchomości w majątku prywatnym Wnioskodawczyni, a zatem brak użytkowania tejże Nieruchomości przez nią w działalności gospodarczej.

Dodatkowo, Wnioskodawczyni wskazuje, iż jej działalność gospodarcza została rozpoczęta dopiero z dniem (...) maja 2022 r., co potwierdzone jest odpowiednim wpisem do Centralnej Ewidencji Indywidualnej Działalności Gospodarczej – zatem w okresie po otrzymaniu Nieruchomości, a do dnia zarejestrowania działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności, w której Nieruchomość mogłaby zostać użytkowana. Natomiast po zarejestrowaniu działalności Nieruchomość faktycznie nie była używana, a sama sprzedaż nie jest dokonywana, w ramach działalności.

Irrelewantne z punktu widzenia opodatkowania Transakcji podatkiem VAT jest także prowadzenie na Nieruchomości działalności przez męża Wnioskodawczyni, bowiem nie będzie on stroną Transakcji ani podatnikiem VAT z tytułu Transakcji. Z uwagi na brak objęcia Nieruchomości majątkiem wspólnym Wnioskodawczyni i męża nie przysługują mężowi Wnioskodawczyni uprawnienia właściciela Nieruchomości, a decyzja o sprzedaży Nieruchomości jest decyzją Wnioskodawczyni i stanowi czynności dokonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawczyni należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni nie będzie działała jako podatnik podatku VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o tym, że podejmowana przez nią aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości mogłaby być porównana do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż Nieruchomości, która została przez Nią nabyta do majątku prywatnego i w tym majątku pozostanie do dnia sprzedaży, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podobne stanowisko można znaleźć w interpretacjach prawa podatkowego wydawanego w indywidualnych sprawach innych podmiotów. Przykładowo w piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 stycznia 2022 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.876.2021.2.ASY organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy poparte orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego „iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot len występował w charakterze podatnika podatku VAT.”

W przytoczonej interpretacji sam organ wskazał, że: „Analiza okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że trudno uznać Pana za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży opisanych we wniosku nieruchomości niezabudowanych. Pomimo, że grunty spełniają definicję towaru zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, że sprzedając ww. działki oraz udziały w działkach, będzie działać Pan w charakterze handlowca. Nieruchomości gruntowe jak podkreśla Pan w opisie zdarzenia od momentu nabycia nie były, nie są i nie będą do dnia sprzedaży wykorzystywane przez Pana w działalności gospodarczej, udostępniane w używanie podmiotom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych, wykorzystywane na cele działalności rolniczej. Jak wskazano w uzupełnieniu, nie planuje Pan również prowadzić działań marketingowych w celu sprzedaży działek.”

Stanowisko to zostało wyrażone również w innych interpretacjach indywidualnych, m.in. w:

-interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 marca 2021 r., znak: 0112-KDIL1-2.4012.617.2020.4.PG:

-interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 października 2020 r. znak: 0112-KDIL1-3.4012.270.2020.3.TK;

-interpretacji indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 września 2020 r. znak: 0114-KDIP1-1.4012.348.2020.2.IZ.

Skoro Wnioskodawczyni przez cały czas traktowała Nieruchomość jako majątek prywatny oraz nie działała wobec niej jako profesjonalista należy uznać, że nie będzie podatnikiem VAT w odniesieniu do sprzedaży Nieruchomości.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż otrzymała interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 grudnia 2022 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.689.2022.1 .IR. w której organ potwierdził, iż opisywana również w niniejszym wniosku transakcja nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2022, poz. 2647 ze zm., dalej: „Ustawa PIT”). Zbycie Nieruchomości nie będzie stanowiło również dla Wnioskodawczyni źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT, w związku z upływem pięcioletniego okresu, o którym mowa w tym przepisie, a tym samym na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku PIT z tytułu planowanej Transakcji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 46 § 1 z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zwanej dalej: Kodeks cywilny:

Zgodnie z art. 47 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

W myśl art. 47 § 2 ustawy Kodeks cywilny:

Na podstawie art. 48 ustawy Kodeks cywilny:

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo credit, w myśl której, własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości.

Z przepisów Kodeksu cywilnego wynika zatem, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości. Oznacza to, że własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Dlatego sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i posadowionego na nim budynku, trwale z nim związanego.

Zatem, w przypadku wybudowania budynku na gruncie stanowiącym własność, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość).

Jeżeli zatem, na nieruchomości gruntowej znajduje się, jako jej część składowa budynek niestanowiący odrębnej nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, to sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego.

Wskazać w tym miejscu należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

W sytuacji gdy przedmiotem sprzedaży jest grunt, na którym posadowiony jest budynek/budowla, niestanowiący własności zbywcy, to mimo, iż ten obiekt budowlany stanowi w świetle prawa cywilnego część składową nieruchomości – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy jest w takim przypadku tylko sam grunt.

Ponadto należy wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub pewnym okresem trwania. Zatem, czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że:

Stosownie do art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Tym samym nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że podejmowała/będzie podejmowała Pani działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z wniosku wynika, że w 2013 r. nabyła Pani od swoich rodziców w drodze darowizny grunt, na którym w 2010 r. został wybudowany przez Pani męża, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, budynek. Jak Pani jednoznacznie wskazała nieruchomość nie należy do Państwa majątku wspólnego, nadal pozostaje w Pani majątku osobistym.

Z podanych przez Panią informacji wynika, że grunt został nabyty z zamiarem wykorzystania go w celach prywatnych, a nie w celach odsprzedaży. W ramach zarządzania majątkiem prywatnym udostępniała go Pani nieodpłatnie na cele związane z działalnością gospodarczą męża, a następnie Spółki przekształconej z prowadzonego przedsiębiorstwa męża. Nieruchomość jak podkreśla Pani we wniosku nie jest i nie będzie do dnia sprzedaży wykorzystywana przez Panią w działalności gospodarczej. Nie osiągnęła Pani żadnego przychodu w związku z jej posiadaniem. Jak Pani podkreśla w całym okresie posiadania wykazywała ona związek z majątkiem prywatnym. Nie wykorzystywała i nie zamierza Pani wykorzystywać do dnia potencjalnej sprzedaży nieruchomości objętej wnioskiem w innych celach, niezależnie od tego, iż otrzymała ją z intencją wykorzystania do celów prywatnych. Ponadto nie podejmowała Pani żadnych działań mających na celu zwiększenie atrakcyjności nieruchomości oraz nie prowadziła żadnych działań marketingowych. Wskazała Pani, również iż w przyszłości nie zamierza prowadzić żadnych aktywnych działań zmierzających do przygotowania nieruchomości do sprzedaży. Nie zatrudni Pani pośredników w obrocie nieruchomościami, którzy mieliby zajmować się tą sprzedażą.

Zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku celem zbycia nieruchomości jest spieniężenie nieruchomości i wykorzystanie uzyskanych w ten sposób środków do celów prywatnych. Środki ze sprzedaży nieruchomości przeznaczy Pani na cele osobiste.

Ponadto z wniosku wynika, że nie dokonywała Pani do tej pory sprzedaży nieruchomości i na moment złożenia wniosku nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży w przyszłości.

Chcąc się odnieść do Pani wątpliwości należy mieć na uwadze wynikające z opisu sprawy wszystkie przedstawione informacje. Z ich całokształtu nie wynika taka Pani aktywność, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tej sytuacji można uznać, że sprzedaż nieruchomości w przedstawionej sytuacji nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Brak jest bowiem przesłanek świadczących o takich działaniach, które byłyby porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. W przedmiotowej sprawie nie występuje ciąg zdarzeń, które przesądzają, że planowana dostawa wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Nie podjęła Pani takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomością, która świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Panią stanowią jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego.

Konsekwentnie więc do powyższego brak jest przesłanek pozwalających uznać, że w związku z planowaną sprzedażą wystąpi Pani w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Działania podejmowane przez Panią należy bowiem zakwalifikować do zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W związku z tym, będzie Pani korzystała z przysługującego prawa do rozporządzania nim, a czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W związku z powyższym, planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym oceniając Pani stanowisko zajęte w niniejszej sprawie stwierdzić trzeba, że jest ono prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Pani do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).