Interpretacja indywidualna z dnia 13 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.57.2023.1.IZ

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej jako „ustawa o CIT) z tytułu wykonania usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej nastąpi z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego wskazanego na fakturze rozliczeniowej, stosownie do art. 12 ust. 3c ustawy o CIT? Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia nadpłaty wynikającej z rzeczywistego zużycia, kwota nadpłaty nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy ustalanego zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, gdyż nadpłata ta, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zostanie zarachowana na poczet przyszłych należności Spółki?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wykonania usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej nastąpi z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego wskazanego na fakturze rozliczeniowej, stosownie do art. 12 ust. 3c ustawy o CIT,

- prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia nadpłaty wynikającej z rzeczywistego zużycia, kwota nadpłaty nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy ustalanego zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, gdyż nadpłata ta, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zostanie zarachowana na poczet przyszłych należności Spółki.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Spółka akcyjna z siedzibą w (…) (dalej jako: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność przede wszystkim w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka posiada szereg oddziałów, które ujawnione są w rubryce 3 Krajowego Rejestru Sądowego.

Spółka w ramach prowadzonej działalności podpisuje z odbiorcami usługi m.in. umowy, z których wynika, że przedmiotem umowy jest odpłatne świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej przez Spółkę na rzecz odbiorcy do punktów poboru energii wskazanych w Warunkach dostarczania i odbioru energii elektrycznej. Dodatkowo Spółka świadczy również usługi dystrybucji energii elektrycznej dla podmiotów, które mają możliwość wytwarzania energii elektrycznej. W takich sytuacjach świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej będzie obejmowało odbiór energii elektrycznej od wytwórcy i przesyłanie tej energii elektrycznej siecią dystrybucyjną Spółki.

Spółka jest jedynie dystrybutorem a nie dostawcą energii elektrycznej, gdyż przedmiotem jej działalności jest transport energii elektrycznej za pomocą sieci i urządzeń elektroenergetycznych wysokich, średnich i niskich napięć do odbiorców końcowych.

Z uwagi na chęć stworzenia przez Spółkę nowego systemu rozliczeniowego NCB (Nowy Centralny Biling), Spółka zainteresowana jest uzyskaniem potwierdzenia stanowiska w zakresie skutków podatkowych dot. momentu powstania przychodu podatkowego z tytułu wpłat dokonywanych przez klientów za dostarczaną energię. Intencją Spółki jest stworzenie takiego systemu rozliczeń, zgodnie z którym docelowy odbiorca świadczonej usługi obowiązany będzie do zapłaty przewidywanej kwoty za usługę przed końcowym, powiązanym z dokonanym przez klienta poborem energii, rozliczeniem. Końcowe rozliczenie za świadczenie usługi dystrybucji zostanie dokonane na podstawie rzeczywistego odczytu poziomu pobranej/zużytej energii elektrycznej, którego obliczenie nastąpi wraz z końcem przyjętego okresu rozliczeniowego. W ramach końcowego rozliczenia stwierdzona może zostać niedopłata, którą klient obowiązany będzie zapłacić w terminie określonym na fakturze rozliczeniowej, albo nadpłata, która zostanie zaliczona na poczet przyszłych zobowiązań lub zwrócona klientowi, w razie wystąpienia przez niego z odpowiednim wnioskiem.

Podstawy rozliczeń z odbiorcami końcowymi wynikają z opracowanej przez Spółkę taryfy, która zawiera m.in. zbiór stawek, opłat oraz warunków ich stosowania i która obowiązuje dla określonych w niej odbiorców oraz innych podmiotów. Taryfa uwzględnia uregulowania wynikające m.in. z ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r., poz. 716 z późn. zm.). Sposób, w jaki określa się okresy rozliczeniowe, jest zgodny z rozporządzeniem Ministra Energii z 6 marca 2019 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz.U. z 2019 poz. 503, dalej jako: „Rozporządzenie”).

Rozliczenie usług dystrybucyjnych świadczonych przez Spółkę dokonywane będzie w okresach rozliczeniowych określonych w obowiązującej taryfie, zgodnie z podpisaną przez klienta umową. Długość okresu rozliczeniowego uzależniona będzie od obszaru, w którym świadczone będą usługi dystrybucyjne oraz od rodzaju grupy taryfowej. Przykładowo, dla grupy taryfowej C11 obowiązującej na obszarze oddziału Spółki w (…) okres rozliczeniowy wynosić będzie 1, 2 lub 6 miesięcy, podczas gdy dla odbiorcy grupy taryfowej R okres rozliczeniowy ustalony zostanie w umowie. Z obowiązującej taryfy wynika, że jeżeli okres rozliczeniowy jest dłuższy niż miesiąc, to w tym okresie mogą być pobierane opłaty w wysokości określonej na podstawie prognozowanego zużycia tej energii, ustalonego na podstawie zużycia wyznaczonego w oparciu o rzeczywiste odczyty urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, dokonane w analogicznym okresie poprzedniego roku kalendarzowego, z zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy odbiorca zgłosi istotne zmiany w poborze elektrycznej, to zmiany te uwzględnione zostaną w prognozie. Z umowy zawieranej z odbiorcą wynika, że rozliczenia między stronami będą dokonywane według zasad i stawek opłat zawartych w taryfach.

Sposób, w jaki dokonane zostanie prognozowane rozliczenie uzależniony będzie od rodzaju odbiorcy końcowego. W przypadku świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, Spółka będzie przesyłać m.in. informację o prognozowanym zużyciu, terminach i kwotach do zapłaty przypadających w tych terminach w postaci dokumentu określanego przez Spółkę jako „faktura proforma”. Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, nie istnieje bowiem obowiązek wystawienia faktury na rzecz tych podmiotów (z wyjątkiem sytuacji, w której nabywca usługi zgłosi takie żądanie). Natomiast w przypadku innych podmiotów, stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, Spółka rozliczać będzie prognozowane zużycie na podstawie faktur prognozowanych, która zawierać będzie m.in. informację o prognozowanym zużyciu, terminach i kwotach do zapłaty przypadających w tych terminach.

W przypadku, gdy odbiorcą końcowym będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, proces końcowego rozliczenia związany będzie z wystawieniem następujących dokumentów:

1.kilku faktur proforma, które nie będą stanowić faktury w rozumieniu art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 z późn. zm., dalej jako: „ustawa o VAT”). Wystawienie tego rodzaju dokumentów będzie miało na celu jedynie informacyjne wskazanie odbiorcy prognozowanego poboru (zużycia) przez niego energii elektrycznej w poszczególnych „podokresach” składających się na jeden okres rozliczeniowy, wezwanie odbiorcy do wpłaty określonych kwot oraz otrzymanie przez Spółkę płatności przed upływem obowiązującego okresu rozliczeniowego. W poszczególnych dokumentach (fakturach proforma) wskazane będą odpowiednie terminy płatności,

2.jednej faktury rozliczeniowej, która będzie stanowić fakturę w rozumieniu ustawy o VAT.

Wysokość faktury rozliczeniowej wynikać będzie z faktycznego poboru (zużycia) energii przez Klienta w okresie rozliczeniowym. Za datę wykonania usługi uważać się będzie ostatni dzień okresu rozliczeniowego ustalonego z klientem w podpisanej umowie. Dodatkowo, na fakturze wskazany zostanie okres rozliczeniowy, który zawierać będzie w sobie poszczególne „podokresy”, wynikające ze sporządzonych faktur proforma.

W przypadku, gdy odbiorcami końcowymi będą pozostałe podmioty (w tym osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą), rozliczenie dokonane zostanie na podstawie następujących dokumentów:

1.faktur prognozowanych, które stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT będą stanowić fakturę w rozumieniu ustawy o VAT. Wystawienie tego rodzaju dokumentów będzie miało na celu jedynie informacyjne wskazanie odbiorcy prognozowanego poboru (zużycia) przez niego energii elektrycznej w poszczególnych „podokresach” składających się na jeden okres rozliczeniowy, wezwanie odbiorcy do wpłaty określonych kwot oraz otrzymanie przez Spółkę płatności przed upływem obowiązującego okresu rozliczeniowego. W każdym z dokumentów wskazany zostanie stosowny termin płatności,

2.jednej faktury rozliczeniowej, która będzie stanowić fakturę w rozumieniu ustawy o VAT.

Wysokość faktury rozliczeniowej wynikać będzie z faktycznego poboru (zużycia) energii elektrycznej przez Klienta w okresie obejmującym „podokresy” ujęte w fakturach prognozowanych. Za datę wykonania usługi uważać się będzie ostatni dzień okresu rozliczeniowego ustalonego z klientem w podpisanej umowie. Dodatkowo, na fakturze wskazany zostanie okres rozliczeniowy, który pokrywać się będzie z „podokresami”, wynikającymi ze sporządzonych faktur prognozowanych. Faktury proforma oraz faktury prognozowane będą wystawiane i wysyłane do klientów zbiorczo. Wystawione dokumenty obejmować będą cały okres rozliczeniowy określonego klienta, zaś po zakończeniu okresu rozliczeniowego (dokonaniu odczytu), klient otrzyma od Spółki fakturę rozliczeniową, która obejmować będzie zużycie za cały okres rozliczeniowy, za który to okres klient otrzymał faktury proforma albo faktury prognozowane.

Przykładowo, w sytuacji, w której obowiązywać będzie 6 miesięczny okres rozliczeniowy, stanowiący okres pomiędzy 1 stycznia 2023 r. a 30 czerwca 2023 r., klient otrzyma 3 dokumenty szacunkowe (fakturę proforma lub fakturę prognozowaną) za następujące „podokresy”:

1)1 stycznia 2023 r. - 28 luty 2023 r.,

2)1 marca 2023 r. - 30 kwietnia 2023 r.,

3)1 maja 2023 r. - 30 czerwca 2023 r.

W dalszej części wniosku takie krótsze okresy, które łącznie stanowić będą jeden okres rozliczeniowy, nazywane będą „podokresami rozliczeniowymi”.

Z uwagi na fakt, że faktura rozliczeniowa stanowić będzie udokumentowanie faktycznego poboru (zużycia) energii elektrycznej przez klienta, dojdzie do sytuacji, w których:

1.wystąpi niedopłata - związana z różnicą wynikającą z porównania faktur proforma/faktur prognozowanych z fakturą rozliczeniową (większe zużycie niż szacowane), która to różnica skutkować będzie obowiązkiem jej zapłaty przez klienta w terminie wskazanym w fakturze rozliczeniowej, albo

2.wystąpi nadpłata - związana z nadwyżką wynikającą z porównania faktur proforma/faktur prognozowanych z fakturą rozliczeniową (mniejsze zużycie niż szacowane), nadpłata przeznaczona zostanie przez Spółkę na pokrycie przyszłych zobowiązań klienta, chyba że klient zwróci się z wnioskiem o zwrot takiej nadpłaty.

Zgodnie z umową, w przypadku powstania nadpłaty za pobraną energię elektryczną nadpłata podlegać będzie zaliczeniu na poczet płatności ustalonych na najbliższy okres rozliczeniowy, o ile odbiorca nie zażąda jej zwrotu.

Faktury proforma i prognozowane na kolejny okres rozliczeniowy zostaną sporządzone po wystawieniu faktury rozliczeniowej za poprzedni okres rozliczeniowy i zostaną wysłane do odbiorcy łącznie z fakturą rozliczeniową.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej jako „ustawa o CIT) z tytułu wykonania usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej nastąpi z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego wskazanego na fakturze rozliczeniowej, stosownie do art. 12 ust. 3c ustawy o CIT?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia nadpłaty wynikającej z rzeczywistego zużycia, kwota nadpłaty nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy ustalanego zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, gdyż nadpłata ta, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zostanie zarachowana na poczet przyszłych należności Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1. W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym moment powstania przychodu wyznaczony jest treścią art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku, gdy strony ustalą, iż usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Tym samym, sam fakt wystawienia faktur proforma/prognozowanych oraz otrzymania płatności (wynikających z szacunkowego zużycia wskazanego w tych dokumentach), nie będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego (przychodu) w podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2. W ocenie Wnioskodawcy, z chwilą powstania nadpłaty, a tym samym jej zaliczenia na poczet przyszłych usług, nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego, gdyż stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a tym samym przychód związany z zaliczonymi nadpłatami powstanie dopiero z ostatnim dniem przyszłego okresu rozliczeniowego.

Uzasadnienie.

Ad. 1.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Tak więc, zgodnie z tzw. „zasadą kasową”, przychód u podatnika identyfikowany jest z chwilą jego faktycznego otrzymania.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Mając na uwadze powyższe, w przypadku przychodów związanych z działalnością gospodarczą, za przychód należy uważać nawet kwoty, które faktycznie nie zostały przez podatnika otrzymane, ale są mu należne.

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1)wystawienia faktury albo

2)uregulowania należności.

Zasadniczo więc wystawienie faktury skutkowałoby powstaniem przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3. Niemniej jednak, w ustawie o CIT istnieją szczególne regulacje, które ustalają inny moment ustalenia przychodu z działalności gospodarczej, aniżeli ten, który wynika z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

Jednym z tych przepisów jest art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, zgodnie z którym, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN), poprzez okres należy rozumieć m.in. „czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg”, zaś poprzez „rozliczeniowy” należy rozumieć m.in. „dotyczący rozliczenia - uregulowania wzajemnych należności”.

Z uwagi na specyfikę działalności podmiotów takich jak Spółka, zasady stanowiące, w jaki sposób należy określić okres rozliczeniowy zostały wskazane w Rozporządzeniu. Zgodnie z treścią § 32 ust. 1 Rozporządzenia, rozliczeń z odbiorcami za dostarczaną energię elektryczną i świadczone usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej albo usługi kompleksowe dokonuje się w okresach rozliczeniowych określonych w taryfie i uzgodnionych w umowie.

Jeżeli okres rozliczeniowy jest dłuższy niż miesiąc, w okresie tym mogą być pobierane opłaty za energię elektryczną oraz za usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej w wysokości określonej na podstawie prognozowanego zużycia tej energii w tym okresie, ustalonego na podstawie zużycia wyznaczonego w oparciu o rzeczywiste odczyty urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, dokonane w analogicznym okresie poprzedniego roku kalendarzowego (§ 32 ust. 4 Rozporządzenia).

W opisywanym we wniosku zdarzeniu przyszłym bezspornym jest, że Spółka świadczyć będzie usługi z zakresu dystrybucji energii elektrycznej w okresach rozliczeniowych, których długość uzależniona jest od zapisów taryfy oraz ustaleń poczynionych z klientem, zgodna z umową podpisaną między stronami. Tym samym, w ocenie Spółki, zastosowanie powinien mieć art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, zgodnie z którym Spółka określi przychód z tytułu wykonanej usługi z dniem wykonania usługi, stanowiącym ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Spełnione zostały bowiem wszelkie warunki, o których mowa w tym przepisie. Analizowany przepis, tj. art. 12 ust. 3c ustawy o CIT znajdzie zastosowanie w przypadkach, gdy:

1)przedmiotem świadczenia jednej ze stron będzie usługa oraz

2)strony uzgodniły, że usługa ta rozliczana będzie w okresach rozliczeniowych.

W przypadku, gdy spełnione zostaną ww. warunki, datą powstania przychodu będzie ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, jednak nie rzadziej niż raz w roku. Przy czym sformułowanie „nie rzadziej niż raz w roku” oznacza, iż okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 12 miesięcy (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1147/12, orzeczenie prawomocne).

W związku z powyższym, w ocenie Spółki sam fakt, że klient na podstawie faktury proforma lub faktury prognozowanej dokona zapłaty w kwocie wynikającej z oszacowanego zużycia, nie wpłynie na obowiązek zakwalifikowania takiej zapłaty jako przychodu podatkowego, z uwagi właśnie na treść art. 12 ust. 3c ustawy o CIT. Kwota ta stanowi bowiem jedynie płatność szacunkową, zaś zgodnie z treścią przepisów ustawy o CIT, podatnik jest obowiązany do ustalenia przychodu z wiążącego strony stosunku prawnego z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze.

Podobne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął w interpretacji indywidualnej z 31 grudnia 2018 r., sygn. akt 0114-KDIP2-1.4010.528.2018.1.JS, zgodnie z którą „w przypadku dokonywania rozliczeń dostaw energii elektrycznej na podstawie „faktur szacunkowych” z tytułu sprzedaży energii przy zastosowaniu procedury naliczania prognozowanego, za datę powstania przychodu należy uznać ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na wystawionej fakturze”. Wprawdzie wymieniona interpretacja indywidualna odnosi się do dostawy energii elektrycznej (której to dostawy Spółka nie świadczy), to jednak reguła ogólna, o której mowa w art. 12 ust. 3c ustawy o CIT ma również zastosowanie w przypadku m.in. dostawy energii elektrycznej, stosownie do art. 12 ust. 3d ustawy o CIT.

O prawidłowości stanowiska Spółki świadczyć powinna również interpretacja indywidualna Izby Skarbowej w Katowicach z 29 czerwca 2010 r., zn. IBPBI/2/423-516/10/PP. W przyjętym przez wnioskodawcę modelu płatności, wraz z fakturą rozliczeniową za poprzedni okres odbiorca końcowy otrzymywał tzw. blankiet typu „s”, który miał na celu umożliwienie dokonywania klientom płatności za dostawy w przyszłym okresie rozliczeniowym i wskazywał podokres, którego dotyczył. Blankiety typu „s” podzielone zostały na określone podokresy rozliczeniowe, które to następnie zbiorczo zostały rozliczone w ramach faktury rozliczeniowej, dokumentującej faktyczne zużycie.

Wnioskodawca stał na stanowisku, że przychód z tytułu dostawy energii elektrycznej, stosownie do treści art. 12 ust. 3c i 3d ustawy o CIT, wynikający z wpłat zrealizowanych na podstawie blankietu „s” powinien zostać ustalony z upływem każdego podokresu rozliczeniowego wskazanego w blankiecie. Organ interpretacyjny nie zgodził się jednak ze stanowiskiem wnioskodawcy i wyjaśnił, że momentem powstania przychodu w pełnej wysokości będzie ostatni dzień okresu rozliczeniowego, a nie „podokresu” rozliczeniowego.

Słuszność stanowiska Spółki wynika także z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 stycznia 2020 r. zn. 0111-KDIB1-2.4010.470.2019.2.ANK, zgodnie z którą w przypadku rozliczenia na podstawie modelu prognozowego przychód z tytułu dostaw energii elektrycznej powinien być określany w ostatnim dniu przyjętego przez strony okresu rozliczeniowego.

Reasumując, w przypadku świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej, która rozliczana będzie w okresach rozliczeniowych wynikających z taryfy i umowy, wskazanych bezpośrednio na fakturze rozliczeniowej, Spółka nie będzie miała obowiązku kwalifikowania płatności dokonanych przez klientów w „podokresach rozliczeniowych” jako przychodu podatkowego, gdyż przychód powstanie z ostatnim dniem danego okresu rozliczeniowego usługi.

Ad. 2.

Spółka stoi na stanowisku, że wpłaty, które zostaną dokonane przez klientów tytułem zapłaty za wystawione faktury proforma oraz faktury prognozowane (obciążające klienta szacunkowym zużyciem) nie będą rodzić obowiązku podatkowego z chwilą określenia nadpłaty, gdyż nadpłata zostanie zarachowana na poczet wykonania usługi w następnych okresach sprawozdawczych, stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT.

Należy wskazać, że domyślną wolą stron (Spółki oraz klienta) jest zaliczenie powstałej nadpłaty na poczet przyszłych należności, co bezpośrednio wynika z umowy łączącej strony. Nie ulega wątpliwości, że wynikająca z wpłat klienta nadpłata przyporządkowana będzie do przyszłych należności Spółki przysługujących jej od tego klienta, a tym samym nie powinna ona generować powstania przychodu podatkowego po stronie Spółki w chwili jej powstania.

Samo zatem przyporządkowanie wpłat przyszłej sprzedaży, które to przyporządkowanie podatnik może udowodnić, jest wystarczającym warunkiem uznania wpłat za niestanowiące przychodów (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. XII, Warszawa 2021, art. 12.).

Dodatkowo, Spółka stoi na stanowisku, że w opisywanym zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 3j ustawy o CIT, zgodnie z którym jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

W ocenie Wnioskodawcy, nie można w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym mówić o korekcie przychodu, gdyż z wykładni art. 12 ust. 3c ustawy o CIT niewątpliwie wynika, z którą chwilą dochodzi do ustalenia przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. Nie istnieje także przedmiot korekty, gdyż przychód powstaje z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego, a tym samym faktura rozliczeniowa, dokumentująca faktyczne zużycie, jest pierwotnym dokumentem rozliczeniowym. Do korekty przychodu mogłoby dojść w sytuacji, gdyby faktura rozliczeniowa zawierała w sobie taką wadę, która wymagałaby dokonania jej korekty w przyszłości. Niemniej jednak, korekta ta musiałaby dotyczyć faktury rozliczeniowej, gdyż nie sposób stwierdzić, że faktura rozliczeniowa stanowi fakturę korygującą do wystawionych faktur prognozowanych (faktura proforma nie jest bowiem fakturą w rozumieniu ustawy o VAT). Potwierdza to treść art. 106j ust. 2 pkt 2a i 3 ustawy o VAT, zgodnie z którymi faktura korygująca powinna zawierać numer identyfikujący w Krajowym Systemie e-Faktur fakturę, której dotyczy faktura korygująca - w przypadku faktury korygującej w postaci faktury ustandaryzowanej lub dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca.

Tym samym, ewentualna nadpłata wynikająca z porównania faktur prognozowanych i faktur rozliczeniowych, w razie zaliczenia jej na poczet przyszłych usług, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, nie stanowiłaby przychodu w chwili ustalenia jej istnienia, a tym samym zaliczenia jej na poczet przyszłych usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa CIT”) przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy CIT:

Objęte powyższą regulacją przychody muszą być zatem następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, stąd też między przychodem a działalnością gospodarczą musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu. Określenie „związane z działalnością gospodarczą” pojmuje się dość szeroko uznając tym samym, iż przychodami z tego źródła są nie tylko przychody będące bezpośrednim wynikiem tej działalności, ale także przychody z każdej innej działalności z nią związanej, w tym w szczególności z tytułu niektórych operacji finansowych.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy CIT przysporzenia, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy CIT, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę przysporzeń – stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu – które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą określa przepis art. 12 ust. 3a ustawy CIT. Stanowi on, że:

Ustawodawca przewidział także szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych.

Zastosowanie ma wówczas przepis art. 12 ust. 3c ustawy CIT, zgodnie z którym:

W myśl art. 12 ust. 3d ustawy CIT:

Ponadto, jak stanowi art.12 ust. 3e ustawy CIT:

W okolicznościach przedstawionej sprawy Spółka w ramach prowadzonej działalności podpisuje z odbiorcami usługi m.in. umowy, z których wynika, że przedmiotem umowy jest odpłatne świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej przez Spółkę na rzecz odbiorcy do punktów poboru energii wskazanych w Warunkach dostarczania i odbioru energii elektrycznej. Dodatkowo Spółka świadczy również usługi dystrybucji energii elektrycznej dla podmiotów, które mają możliwość wytwarzania energii elektrycznej. W takich sytuacjach świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej będzie obejmowało odbiór energii elektrycznej od wytwórcy i przesyłanie tej energii elektrycznej siecią dystrybucyjną Spółki.

Spółka jest jedynie dystrybutorem a nie dostawcą energii elektrycznej, gdyż przedmiotem jej działalności jest transport energii elektrycznej za pomocą sieci i urządzeń elektroenergetycznych wysokich, średnich i niskich napięć do odbiorców końcowych.

Z uwagi na chęć stworzenia przez Spółkę nowego systemu rozliczeniowego NCB (Nowy Centralny Biling), Spółka zainteresowana jest uzyskaniem potwierdzenia stanowiska w zakresie skutków podatkowych dot. momentu powstania przychodu podatkowego z tytułu wpłat dokonywanych przez klientów za dostarczaną energię. Intencją Spółki jest stworzenie takiego systemu rozliczeń, zgodnie z którym docelowy odbiorca świadczonej usługi obowiązany będzie do zapłaty przewidywanej kwoty za usługę przed końcowym, powiązanym z dokonanym przez klienta poborem energii, rozliczeniem. Końcowe rozliczenie za świadczenie usługi dystrybucji zostanie dokonane na podstawie rzeczywistego odczytu poziomu pobranej/zużytej energii elektrycznej, którego obliczenie nastąpi wraz z końcem przyjętego okresu rozliczeniowego. W ramach końcowego rozliczenia stwierdzona może zostać niedopłata, którą klient obowiązany będzie zapłacić w terminie określonym na fakturze rozliczeniowej, albo nadpłata, która zostanie zaliczona na poczet przyszłych zobowiązań lub zwrócona klientowi, w razie wystąpienia przez niego z odpowiednim wnioskiem.

Jak wynika również z opisu sprawy – Rozliczenie usług dystrybucyjnych świadczonych przez Spółkę dokonywane będzie w okresach rozliczeniowych określonych w obowiązującej taryfie, zgodnie z podpisaną przez klienta umową.

Ad. 1.

W zakresie wątpliwości objętych zakresem pytania nr 1 w celu określenia momentu powstania przychodu w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, należy rozstrzygnąć, który z wymienionych wyżej przepisów znajdzie zastosowanie w odniesieniu do przedstawionej we wniosku sytuacji.

Należy podkreślić, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia usług ciągłych. Do usług o charakterze ciągłym można bowiem zaliczyć wszelkie usługi świadczone stale, nieprzerwanie i w dłuższym okresie czasu albo bezterminowo, rozliczane okresowo, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Analizując przepis art. 12 ust. 3c ustawy CIT, należy zauważyć, że:

- dotyczy on wszystkich usług, które strony rozliczają cyklicznie; ustawodawca w żaden sposób nie zawęził katalogu tych usług;

- strony ustaliły, że będą one rozliczane cyklicznie;

- wspomniana regulacja dotyczy tylko usług, nie obejmuje natomiast dostawy towarów, nawet jeżeli ma ona charakter ciągły;

- okres rozliczeniowy może wynikać zarówno z umowy, jak i z wystawionej faktury VAT;

- okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 1 rok;

- w przypadku usług rozliczanych w okresach cyklicznych datą powstania przychodu jest zawsze koniec okresu rozliczeniowego, nie ma natomiast wówczas znaczenia, ani data wystawienia faktury, ani data otrzymania należności.

W odniesieniu do kwestii powstania przychodów należnych w zakresie tzw. usług ciągłych należy sprecyzować zakres tego pojęcia.

Słownikowe znaczenie słowa „ciągłość” to „łączność, nieprzerywający się związek jakichś faktów, brak luk, przerw w czasie albo w przestrzeni. To także dziejący się, odbywający się, trwający stale, nieustannie, bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały”.

Zgodnie z definicją słownikową (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN):

- „okres” to m.in. „czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg”;

- „rozliczeniowy” to m.in. „dotyczący rozliczenia - uregulowania wzajemnych należności”;

- „rozliczenie” to „uregulowanie wzajemnych należności, zobowiązań między przedsiębiorstwem i dostawcami, dłużnikami i wierzycielami, pracodawcami i pracownikami itp.”.

Tym samym, pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok.

Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.

Zatem w odniesieniu do usług ciągłych rozliczanych okresowo (w okresach rozliczeniowych) – co powinno wynikać z ustaleń między stronami – za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 3c ustawy CIT.

Gramatyczna wykładnia powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku, gdy

umowa czy ogólne warunki na dostawę energii elektrycznej lub wystawiona faktura zawiera postanowienia wskazujące okres rozliczeniowy, zasadą jest, że za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

Ustawodawca nie definiuje jednak pojęcia „okres rozliczeniowy”, wobec czego zasadne jest odwołanie się do przepisów Prawa energetycznego oraz przepisów wykonawczych w tym zakresie.

W myśl § 32 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Energii z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz.U. z 2019 r., poz. 503), rozliczeń z odbiorcami za dostarczaną energię elektryczną i świadczone usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej albo usługi kompleksowe dokonuje się w okresach rozliczeniowych określonych w taryfie i uzgodnionych w umowie.

Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne ustala w taryfie kilka okresów rozliczeniowych dla danej grupy taryfowej, odbiorca ma prawo wyboru okresu rozliczeniowego oraz jego zmiany, jednak nie częściej niż raz na 12 miesięcy (§ 32 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Okres rozliczeniowy dla grup przyłączeniowych I-IV nie powinien być dłuższy niż dwa miesiące, a dla odbiorców zaliczanych do V grupy przyłączeniowej nie może być dłuższy niż rok. Okresy rozliczeniowe ustalone w taryfie przedsiębiorstwa świadczącego usługę kompleksową są skorelowane z okresami rozliczeniowymi przedsiębiorstwa świadczącego usługę dystrybucji dla jego odbiorców (§ 32 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Jeżeli okres rozliczeniowy jest dłuższy niż miesiąc, w okresie tym mogą być pobierane opłaty za energię elektryczną oraz za usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej w wysokości określonej na podstawie prognozowanego zużycia tej energii w tym okresie, ustalonego na podstawie zużycia wyznaczonego w oparciu o rzeczywiste odczyty urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, dokonane w analogicznym okresie poprzedniego roku kalendarzowego (§ 32 ust. 4 ww. rozporządzenia).

W prognozach, o których mowa w ust. 4, należy uwzględniać zgłoszone przez odbiorcę istotne zmiany w poborze energii elektrycznej (§ 32 ust. 5 ww. rozporządzenia).

Odnosząc się więc do Państwa wątpliwości wynikających z pytania nr 1, sprowadzających się do ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wykonania usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej nastąpi z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego wskazanego na fakturze rozliczeniowej, stosownie do art. 12 ust. 3c ustawy CIT, należy przyjąć, że dostawy energii elektrycznej świadczone przez Państwa mogą zostać zaklasyfikowane do usług o charakterze ciągłym. Powyższe skutkuje rozliczaniem przychodu w zgodzie z cytowanym przepisem art. 12 ust. 3c ustawy, tj. w okresach rozliczeniowych. W takim przypadku przychód z tytułu usług o ustalonym okresie rozliczeniowym powinien być określany w ostatnim dniu przyjętego przez strony okresu rozliczeniowego.

Powyższe potwierdza także treść art. 12 ust. 3d ustawy CIT, który nakazuje odpowiednie stosowanie ust. 3c m.in. do dostaw energii elektrycznej.

Reasumując, dla ustalenia daty powstania przychodu z tytułu wykonania usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej znajdzie zastosowanie art. 12 ust. 3c ustawy CIT. Tym samym, w przedstawionych we wniosku modelach rozliczeń dostaw energii elektrycznej będą Państwo zobowiązani do rozpoznawania przychodu podatkowego z tytułu dostawy energii elektrycznej w ostatnim dniu przyjętego okresu rozliczeniowego obejmującego konkretne miesiące wg wartości wykazanej na fakturze rozliczeniowej.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe.

Ad. 2.

Przechodząc następnie do pytania nr 2 we wniosku, którego kwestią jest ustalenie, czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia nadpłaty wynikającej z rzeczywistego zużycia, kwota nadpłaty nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy ustalanego zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy CIT, gdyż nadpłata ta, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zostanie zarachowana na poczet przyszłych należności Spółki koniecznym jest przywołanie treści przepisu art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT, w myśl którego:

Regulacja zawarta w tym przepisie stanowi odstępstwo od ogólnych reguł ustalania przychodów z działalności gospodarczej, a warunkiem jego zastosowania jest uznanie, że otrzymane kwoty mają charakter zaliczek (zadatków) na poczet towarów i usług, które zostaną dostarczone (wykazane) w następnych okresach sprawozdawczych. Co do zasady zatem, kwoty otrzymanych zaliczek nie stanowią przychodu dla celów podatku dochodowego. Należy jednak podkreślić, że ww. zaliczki (zadatki) nie mogą być anonimowe. Ich dokumentowanie i ewidencja powinna być prowadzona w sposób przejrzysty, pozwalający na przyporządkowanie pobranych wpłat do danego towaru i konkretnego nabywcy. Z faktury lub umowy powinno jednoznacznie wynikać, które pobrane wpłaty są zaliczkami. Do przychodów nie zalicza się bowiem tylko tych zaliczek, które można przyporządkować do dostawy konkretnego towaru, która zostanie wykonana w określonym terminie. Użyte w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT sformułowanie „zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych” wskazuje, iż chodzi o takie dostawy towarów/usług, co do których w momencie pobrania wpłaty nie ma wątpliwości, że zostaną faktycznie wykonane.

Otrzymywane przez Państwa kwoty z tytułu wpłat dokonywanych przez klientów za dostarczaną energię spełniają ww. wymogi, bowiem jak wskazali Państwo w opisie analizowanej sprawy: Wystawione dokumenty obejmować będą cały okres rozliczeniowy określonego klienta, zaś po zakończeniu okresu rozliczeniowego (dokonaniu odczytu), klient otrzyma od Spółki fakturę rozliczeniową, która obejmować będzie zużycie za cały okres rozliczeniowy, za który to okres klient otrzymał faktury proforma albo faktury prognozowane.

Pogląd, zgodnie z którym dla zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT konieczne jest określenie jakich dostaw towarów i usług dotyczy należność, akceptowany jest również w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 kwietnia 2005 r. sygn. FSK 1623/04 oraz z 11 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 1938/10).

Mając zatem na uwadze postanowienia art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT można przyjąć, że w dacie otrzymania przez Państwa kwot z tytułu wpłat dokonywanych przez klientów za dostarczaną energię nie będą one podlegały zaliczeniu do przychodów podatkowych.

W świetle powyższego, za prawidłowe należy uznać również Państwa stanowisko dotyczące pytania nr 2, że wpłaty, które zostaną dokonane przez klientów tytułem zapłaty za wystawione faktury proforma oraz faktury prognozowane (obciążające klienta szacunkowym zużyciem) nie będą rodzić obowiązku podatkowego z chwilą określenia nadpłaty, gdyż nadpłata zostanie zarachowana na poczet wykonania usługi w następnych okresach sprawozdawczych, stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT.

Podsumowując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

- prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wykonania usługi dystrybucyjnej energii elektrycznej nastąpi z ostatnim dniem okresu rozliczeniowego wskazanego na fakturze rozliczeniowej, stosownie do art. 12 ust. 3c ustawy o CIT jest prawidłowe,

- prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia nadpłaty wynikającej z rzeczywistego zużycia, kwota nadpłaty nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy ustalanego zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, gdyż nadpłata ta, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zostanie zarachowana na poczet przyszłych należności Spółki jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

- Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).