Interpretacja indywidualna z dnia 6 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.55.2023.1.GG

Obowiązków płatnika w związku z przekazywaniem prezentów pracownikom.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest częścią grupy ….. („Grupa”). Grupa jest światowym liderem w zakresie produkcji i sprzedaży czekolady, dań gotowych, napojów, żywności dla zwierząt, oraz gum do żucia i innych słodyczy oraz prowadzi sprzedaż swoich produktów niemal na całym świecie.

W związku z zatrudnianiem pracowników oraz wypłatą wynagrodzeń za pracę Wnioskodawca występuje w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. W ramach działalności Spółka prowadzi wiele inicjatyw związanych z budowaniem pozytywnych relacji z pracownikami oraz kreowaniem dobrego wizerunku firmy.

Wnioskodawca, doceniając zaangażowanie pracowników oraz ich wkład w rozwój firmy, przekazuje pracownikom różnego rodzaju prezenty (dalej jako: „Gadżety”, „Upominki”). Gadżety mają charakter rzeczowy i występują pod postacią plecaków, toreb, bluz, kubków termicznych, itp., a ich jednostkowa wartość nie przekracza 100 zł na pracownika (prezenty przyznawane są jednorazowo). Przekazywane Gadżety występują w dwóch wariantach:

-z logo Spółki;

-bez logo Spółki.

Upominki przysługują każdemu z pracowników Wnioskodawcy, niezależnie od stażu pracy, czy pozycji. Pracodawca nie przewiduje żadnej formy kontroli oraz dokumentacji potwierdzającej odbiór gadżetów. Prawdopodobnie nie każdy z pracowników odbierze ww. Upominki.

Gadżety nie stanowią żadnej formy wynagradzania/gratyfikacji za wykonaną pracę i przyznawane są pracownikom bez względu na osiągane wyniki w pracy. W szczególności, otrzymane przez pracowników Upominki nie wynikają z zawartych z Wnioskodawcą umów o pracę, regulaminu pracy bądź innych przepisów wewnątrzzakładowych. Pracownicy nie mogą dochodzić praw wydania przedmiotu planowanego Upominku na podstawie zawartej umowy o pracę. Przekazanie Gadżetów ma charakter bezzwrotny i jest nieodpłatne. Gadżety mogą zostać przyznane w celu reklamy oraz promocji Spółki.

Pytanie

Czy Gadżety przekazywane pracownikom przez Spółkę stanowią przychód będący podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek płatnika związany z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31 ww. Ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania przedstawionego powyżej, wartość Gadżetów przekazywanych pracownikom przez Spółkę nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie powinien być zobowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczki na ww. podatek.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52C oraz dochodów, od których na podstawie przepisów o.p. zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ustawie o PIT, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ustawy o PIT, źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z kolei art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z analizy powyższych przepisów wynika zatem, że za przychód ze stosunku pracy należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno pieniężną, jak i niepieniężną, obejmując tym zakresem nie tylko wynagrodzenie z pracę, ale również wartość świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane, jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jeżeli zatem uzyskany przez pracownika Spółki przychód stanowi przychód ze stosunku pracy, to na podstawie ww. artykułu, Wnioskodawca zobowiązany jest do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskuje od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

W kwestii ustalenia definicji przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych w ramach stosunku pracy wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazał, kiedy dokładnie można mówić o tym, że powstał taki przychód.

Zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika z tytułu „nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, mogą być uznane takie świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

O powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łączne spełnienie określonych wyżej przesłanek.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w przedstawionych okolicznościach nie zostaną spełnione wskazane w ww. wyroku przesłanki uzasadniające uznanie, że przekazanie pracownikom Gadżetów stanowi dla nich przysporzenie kwalifikujące się do kategorii przychodu z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń. Wnioskodawca wręcza swoim pracownikom Gadżety w celu uznania zaangażowania pracowników oraz ich wkładu w rozwój firmy. Mając na uwadze, że Upominki są symboliczne i o niskiej wartości, zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali ww. firmowych Gadżetów, to wydaliby pieniądze na ich zakup. Upominki nie mają także charakteru indywidualnego, gdyż decydując się na przekazanie Gadżetów Wnioskodawca nie dokonuje analizy potrzeb pracowników, a każdemu z pracowników Spółki przysługuje ten sam rodzaj Gadżetów. W konsekwencji, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, biorąc pod uwagę fakt, że celem Spółki jest budowanie większego zaangażowania wśród pracowników oraz poprawa wizerunku firmy, można uznać, że to po stronie Spółki powstaje korzyść, która dzięki podejmowanym działaniom opisanym we wniosku będzie promować swój wizerunek wśród pracowników.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę Gadżetów w ramach kreowania dobrego wizerunku firmy oraz uznania zaangażowania kadry pracowniczej (plecaków, toreb, bluz, kubków termicznych, itp.), nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o PIT.

W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

-w interpretacji nr 0115-KDIT2.4011.810.2021.2.HD z 4 marca 2022 r. dotyczącej przekazywania pracownikom gadżetów z logiem oraz bez loga wnioskodawcy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął następujące stanowisko: „Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wartość upominków (gadżetów) przekazywanych przez Spółkę pracownikom nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatku. Jak bowiem wynika z wniosku upominki (o jednostkowej wartości nie większej niż 50 zł netto, tj.: gadżety z logo firmy, np. parasolki, kubki, bidony, torby, notesy, długopisy oraz gadżety bez logo firmowego: parasolki, kubki, bidony, torby, gadżety elektroniczne, itp.) nie stanowią dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji/wynagrodzenia za wykonaną pracę. Upominki nie będą w żaden sposób powiązane z wykonywaną przez pracowników pracą, zajmowanymi stanowiskami lub stażem pracy. Zawierane z pracownikami umowy o pracę, regulaminy pracy i inne akty wewnętrzne Spółki nie przewidują przekazywania na rzecz pracowników ww. upominków. Pracownicy nie mogą dochodzić wydania przedmiotu planowanego upominku na podstawie stosunku prawnego lub innego roszczenia. Upominki zakupione ze środków obrotowych Spółki i postawione do dyspozycji pracowników w stołówce lub dziale HR będą natomiast wydawane w związku z prowadzeniem przez Spółkę szeregu inicjatyw związanych z budowaniem pozytywnego wizerunku i relacji z pracownikami, co w przyszłości ma być bodźcem do bardziej efektywnej pracy”;

-w interpretacji nr 0113-KDIPT2-3.4011.714.2022.2.RR z 15 listopada 2022 r. dotyczącej przekazywania pracownikom gadżetów z logiem Wnioskodawcy, który doliczał ich wartość do przychodu ze stosunku pracy pracowników, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uzasadnił stanowisko nieprawidłowe Wnioskodawcy w następujący sposób: „Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza w ramach promocji pozytywnego wizerunku firmy na rzecz swoich pracowników plecaki oznaczone logo firmy. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali firmowych gadżetów (plecaków), to wydaliby pieniądze na ich zakup. Podsumowując, w przypadku gdy przekazujecie Państwo pracownikom plecaki z logo firmy w celu budowania pozytywnego wizerunku i relacji, to nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 8 ustawy 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r .poz. 2651 ze zm.):

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1)obliczenie,

2)pobranie,

3)wpłacenie

– podatku, zaliczki.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ww. ustawy.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.), wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

-określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz

-określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązkach płatnika jest jednak istnienie relacji: udzielający świadczenia (płatnik) – uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika , czyli w istocie pochodzi od płatnika.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednocześnie stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2b powołanej ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy:

Jednocześnie Organ podatkowy zauważa, że przytoczony przez Państwa we własnym stanowisku art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r. stanowił, że:

Z dniem 1 stycznia 2023 r., ww. przepis został uchylony ustawą z 9 czerwca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1265), a do ww. ustawy wprowadzono art. 32 ust. 1, który stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2023 r., jednak zmiana ta nie ma wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 powołanej ustawy:

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Wątpliwości Państwa budzi kwestia, czy jako płatnik jesteście Państwo obowiązani doliczać do przychodu pracownika ze stosunku pracy nieodpłatne świadczenie w postaci przekazywanych pracownikom gadżetów i upominków, które nie stanowią żadnej formy wynagrodzenia/gratyfikacji za wykonaną pracę i są przyznawane pracownikom bez względu na osiągane wyniki w pracy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.).

Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy: „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować, jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205). A zatem, to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca przekazuje w ramach promocji pozytywnego wizerunku firmy na rzecz swoich pracowników gadżety i upominki. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali firmowych gadżetów, to wydaliby pieniądze na ich zakup.

Reasumując, w przypadku przekazywania pracownikom przez Państwa opisanych we wniosku Gadżetów, wartość tych świadczeń nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość ww. świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym po stronie Państwa nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania tej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą Państwo zastosować się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako: „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).