Interpretacja indywidualna z dnia 24 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.1051.2022.2.SR

Ustalenie obowiązku podatkowego w Polsce.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 grudnia 2022 r. złożył Pan wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 12 lutego 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

We wniosku wskazał Pan cyt.: „Od listopada zeszłego roku pracuję w Norwegii na umowie o pracę na pełen etat, więc za zeszły rok rozliczyłem się w Polsce, dodając do pita dodatek ZW, w związku z dwoma miesiącami pracy w Norwegii. Pracowałem do tej pory na podatku 25%, nie mam w Polsce żadnego interesu osobistego, jedynie meldunek, konto w banku, oraz abonament na telefon”. W Norwegii ma Pan konto w banku, wynajmuje Pan mieszkanie od listopada 2021 r., ma Pan umowę z firmą energetyczną od listopada 2021 r., ma umowę na Internet od listopada 2021 r., od września 2022 r. ma Pan samochód zarejestrowany i ubezpieczony w Norwegii, Pana życie toczy się w Norwegii, od roku ma Pan wykupiony karnet na siłownię.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że:

-Posiada Pan obywatelstwo polskie.

-Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji podatkowej, potwierdzającego Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, ale posiada Pan certyfikat zamieszkania w Norwegii.

-W 2022 r. nie przebywał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

-W 2022 r. przebywał Pan na terytorium Polski:

·2 tygodnie w marcu – odwiedziny najbliższej rodziny,

·3 tygodnie w czerwcu – wesele kuzyna oraz odwiedziny najbliższej rodziny,

·4 tygodnie w sierpniu – odwiedziny najbliższej rodziny,

·2 tygodnie październik – odwiedziny najbliższej rodziny.

-W odpowiedzi na pytanie Organu czy wyjechał Pan do Norwegii tylko w celach zarobkowych, czy też z zamiarem przesiedlenia się na stałe, wskazał Pan, że „w chwili obecnej na stałe”.

-W 2022 r. w Norwegii miał Pan centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ‒ centrum interesów osobistych rozumiane jako powiązania rodzinne, znajomi, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, itp. oraz centrum interesów gospodarczych, tj. posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.:

·narzeczona, z którą Pan mieszka w Norwegii,

·przyjaciele w Norwegii,

·politycznie i społecznie się Pan nie udziela,

·pasją Pana jest siłownia – karnet w norweskiej siłowni,

·kolejna pasja to góry, regularnie chodzi Pan po nich w Norwegii,

·kredyt miał Pan zaciągnięty w polskim banku w 2021 r. i wcześniej, a spłacił Pan go ostatecznie w kwietniu 2022 r. będąc już w Norwegii,

·posiada Pan samochód kupiony i zarejestrowany w Norwegii,

·ubezpieczenie samochodu w norweskim biurze,

·ubezpieczenie na życie razem z norweską umową o pracę,

·konto posiada Pan polskie (od osiągnięcia pełnoletności), jedno norweskie, oraz brytyjskie międzynarodowe, którego używa Pan na co dzień.

-W 2022 r. posiadał Pan i posiada stałe ognisko domowe w Norwegii, które urządził i zastrzegł dla swojego trwałego użytkowania (w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas).

-Pana powiązania osobiste i rodzinne z Polską – rodzice, siostra i babcia na stałe mieszkają Polsce.

-Pana powiązania osobiste i rodzinne z Norwegią – narzeczona, z którą mieszka Pan w Norwegii.

-Otrzymywane przez Pana wynagrodzenie nie jest wypłacane przez Norwegię, jej jednostkę terytorialną lub organ władzy lokalnej z tytułu usług wykonywanych na rzecz Norwegii, jej jednostki terytorialnej lub organu władzy lokalnej. Wypłacane jest przez prywatnego pracodawcę norweskiego.

-Wynagrodzenie nie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Norwegii. Wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w innym państwie.

-Nie uzyskuje Pan wynagrodzenia za najemne świadczenie pracy na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo z faktycznym zarządem i siedzibą w Norwegii, które to wynagrodzenie jest wypłacane przez ww. przedsiębiorstwo norweskie.

-Nie uzyskuje Pan wynagrodzenia za najemne świadczenie pracy na pokładzie statku powietrznego.

-Praca najemna, z tytułu której otrzymuje Pan wynagrodzenie, nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.

-W 2022 r. poza wskazanym we wniosku wynagrodzeniem z Norwegii nie uzyskiwał Pan innych dochodów.

Pytanie

Czy powinien Pan składać zeznanie podatkowe za 2022 r. w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

Biorąc pod uwagę, że Pana życie toczy się w Norwegii, płaci Pan tam podatki, ma stałą pracę, posiada samochód, wynajmuje mieszkanie, uważa Pan, iż nie powinien rozliczać się z polskim urzędem skarbowym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że:

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy:

W świetle powołanych przepisów prawa, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie Pana miejsca zamieszkania. Kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których, uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.; dalej: „Konwencja polsko-norweska”).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały ww. Konwencję polsko-norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji ... dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Norwegii dzień 1 listopada 2019 r.

Przepisy Konwencji ... stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja ... nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji ... mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji ..., to przepisy Konwencji ... będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Konwencja ... ma zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od dnia 1 stycznia 2021 r.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 ww. Konwencji:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, której głównym celem jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Analizując stopień Pana powiązań osobistych i gospodarczych w 2022 r. w świetle art. 3 ust. 1, ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 Konwencji polsko-norweskiej, stwierdzić należy, że w 2022 r. nie posiadał Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Od listopada 2021 r. pracuje Pan w Norwegii na umowie o pracę na pełen etat. W Norwegii wynajmuje Pan mieszkanie, w którym mieszka Pan razem z narzeczoną. Posiadał i posiada Pan stałe ognisko domowe w Norwegii, które urządził i zastrzegł dla swojego trwałego użytkowania. Ma Pan umowę z firmą energetyczną od listopada 2021 r., ma umowę na Internet od listopada 2021 r. W Norwegii ma Pan konto w banku, od września 2022 r. ma Pan samochód zarejestrowany i ubezpieczony w Norwegii, od roku ma Pan wykupiony karnet na siłownię. W Norwegii rozwija Pan swoje pasje oraz ma Pan tam przyjaciół. Pana życie toczy się w Norwegii, nie ma Pan w Polsce żadnego interesu osobistego. W kwietniu 2022 r. będąc już w Norwegii spłacił Pan ostatecznie kredyt zaciągnięty w polskim banku. Ponadto, nie spędził Pan w 2022 r. w Polsce ponad 183 dni w roku, do Polski przyjechał Pan bowiem 4 razy na około 2-4 tygodnie w celu odwiedzin najbliższej rodziny.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w 2022 r. miał Pan miejsce zamieszkania w Norwegii, z uwagi na Pana miejsce interesów osobistych i gospodarczych.

Reasumując stwierdzić należy, że w 2022 r. nie posiadał Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w 2022 r. podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Konwencji polsko-norweskiej. Natomiast dochody z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Norwegii w 2022 r., podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w Norwegii. Tym samym, dochody uzyskane w 2022 r. przez Pana ze stosunku pracy w Norwegii, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce i wobec nieuzyskania w 2022 r. jakichkolwiek dochodów w Polsce, nie ma Pan obowiązku rozliczania w Polsce dochodów uzyskanych z ww. tytułu oraz składania zeznania podatkowego za 2022 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego mającego zastosowanie do zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie przedstawionego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).