Interpretacja indywidualna z dnia 1 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.9.2023.1.MKO

Czy limit 150 000 zł o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 i art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, będzie miał zastosowanie osobno do ponoszonych opłat leasingowych i do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w przypadku wykupu tego samochodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy limit 150 000 zł o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 i art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, będzie miał zastosowanie osobno do ponoszonych opłat leasingowych i do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w przypadku wykupu samochodu po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polską spółką informatyczną świadczącą zaawansowane technologicznie usługi na rzecz szerokiej gamy klientów instytucjonalnych, między innymi: przedsiębiorstw, organów administracji państwowej i samorządowej, służb mundurowych, uczelni. W styczniu 2021 r. Wnioskodawca podpisał umowę leasingu operacyjnego (spełnia ona łącznie warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT) na samochód osobowy o wartości powyżej 150.000 zł.

Samochód spełnia definicję samochodu osobowego w myśl art. 4a pkt 9a ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT). Przedmiotowy samochód jest wykorzystywany w działalności gospodarczej i do celów prywatnych.

Zgodnie z zawartą umową leasingu operacyjnego po zakończeniu leasingu istnieje opcja wykupu samochodu. Wskazana w umowie opłata końcowa jest dodatkowym świadczeniem na rzecz finansującego wyodrębnionym z opłat leasingowych, za którą po wykonaniu umowy leasingu Wnioskodawca ma prawo wykupić przedmiot leasingu na własność.

Pytanie

Czy limit 150 000 zł o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 i art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, będzie miał zastosowanie osobno do ponoszonych opłat leasingowych (w związku z zawartą umowa leasingu) i do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w przypadku wykupu tego samochodu po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego zgodnie z prawem przyznanym w zawartej umowie leasingu operacyjnego ?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy powinien on stosować limit przewidziany w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT do opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT. Po wykupie przedmiotu leasingu, Wnioskodawca dokonując odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu ma prawo zaliczać w koszty podatkowe odpisy amortyzacyjne w ramach limitu wskazanego w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Zatem gdy Wnioskodawca korzysta z samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu operacyjnego, w sytuacji gdy wartość samochodu będącego przedmiotem leasingu przekracza 150.000 zł, a samochód wykorzystywany jest w sposób „mieszany” (zarówno do celów działalności gospodarczej jak i prywatnego użytku), to Wnioskodawca będzie stosował limit przewidziany w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT.

Art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, wprowadza limit od którego odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywane według zasad określonych w art. 16a-16m, nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów. W myśl tego artykułu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

-225.000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),

-150.000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zatem w przypadku ewentualnego wykupu samochodu po zakończonej umowie leasingu, w sytuacji gdy będzie on zaliczony do środków trwałych Wnioskodawcy, stosowany do dokonywanych odpisów amortyzacyjnych będzie limit określony w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Wykup jest podatkowo transakcją odrębną od samego leasingu. W związku z tym, limit 150 000 zł podatnik powinien naliczyć osobno dla leasingu (czynsz inicjalny i raty miesięczne), osobno dla wykupu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca będzie stosował dwa limity odnoszące się do kwoty 150.000 zł w odniesieniu do zawartej umowy leasingu operacyjnego, tj. jeden wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (dotyczący opłat wynikających z umowy leasingu), a drugi określony w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT dotyczący ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych po wykupie przedmiotu umowy leasingu operacyjnego.

Powyższe potwierdza przykładowo interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 kwietnia 2019 roku o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.I.2019.2.MO, zgodnie z którą: „Nie mniej jednak należy mieć na uwadze, że limit wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, będzie dotyczył ewentualnego wykupu samochodu osobowego na podstawie zawartej umowy leasingu tj. w przypadku dokonywania późniejszych odpisów amortyzacyjnych. Ponadto, wynikające z umowy leasingu operacyjnego opłaty, limitowane będą odrębnym limitem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT. W związku z powyższym, Wnioskodawcy będą przysługiwać dwa limity odnoszące się do kwoty 150.000 zł w odniesieniu do zawartej umowy leasingu operacyjnego, tj. jeden wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (dotyczący opłat wynikających z umowy leasingu), a drugi określony w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT dotyczący ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych po wykupie przedmiotu umowy leasingu operacyjnego.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „updop”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie ponosił koszty związane z użytkowaniem samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu operacyjnego oraz koszt wykupu ww. samochodu w związku z zakończeniem umowy leasingu operacyjnego.

Art. 16 ust. 1 updop w swoim katalogu zawiera pewne ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących użytkowania samochodów osobowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 49a updop:

Jednocześnie, zasady opodatkowania umowy leasingu operacyjnego zostały unormowane w art. 17b updop.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 updop:

W myśl art. 17b ust. 2 updop:

W opisie sprawy wskazaliście Państwo, że wartość samochodu osobowego użytkowanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego przekracza 150 tys. zł.

Samochód spełnia definicję samochodu osobowego w myśl art. 4a pkt 9a ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowy samochód jest wykorzystywany w działalności gospodarczej i do celów prywatnych.

Zgodnie z zawartą umową leasingu operacyjnego po zakończeniu leasingu istnieje opcja wykupu samochodu. Wskazana w umowie opłata końcowa jest dodatkowym świadczeniem na rzecz finansującego wyodrębnionym z opłat leasingowych, za którą po wykonaniu umowy leasingu Wnioskodawca ma prawo wykupić przedmiot leasingu na własność.

Wątpliwość zgłoszona przez Państwa dotyczy kwestii ustalenia, czy limit 150 000 zł o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 i art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, będzie miał zastosowanie osobno do ponoszonych opłat leasingowych (w związku z zawartą umową leasingu samochodu osobowego) i do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w przypadku wykupu tego samochodu po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego i uznaniu go za środek trwały w prowadzonej działalności.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że art. 16 ust. 1 pkt 4 updop wprowadza limit od którego odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywane według zasad określonych w art. 16a-16m, nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 49a updop wprowadza odrębne ograniczenie w zaliczaniu do kosztów podatkowych opłat wynikających m.in. z umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego.

W związku z powyższym, w przedstawionej we wniosku sytuacji, będą Państwu przysługiwać dwa limity odnoszące się do kwoty 150.000 zł, tj. jeden wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49a updop (dotyczący opłat wynikających z umowy leasingu), a drugi określony w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop dotyczący ewentualnych odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych po wykupie przedmiotu umowy leasingu operacyjnego i uznaniu go za środek trwały.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie możliwości zastosowania limitu 150 tys. zł osobno do ponoszonych opłat leasingowych (w związku z zawartą umowa leasingu) i do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w przypadku wykupu tego samochodu po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego zgodnie z prawem przyznanym w zawartej umowie leasingu operacyjnego ww. ustawy, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).