Interpretacja indywidualna z dnia 20 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.745.2022.2.AK

Czy zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa będzie skutkowało utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 listopada 2022 r. wpłynął wniosek z 3 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa będzie skutkowało utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 grudnia 2022 r. (wpływ 29 grudnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…) Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka nie posiada udziałów w innych podmiotach.

Udziałowcami Spółki są wyłącznie osoby fizyczne nieposiadające praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciele (fundatorzy) lub beneficjenci fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

Począwszy od 1 stycznia 2022 r. Spółka zdecydowała się na opodatkowanie w formie ryczałtu od dochodów spółek (dalej: „ryczałt CIT”), o którym mowa w Rozdziale 6b „Ryczałt od dochodów spółek” ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Spółka nie wyklucza, że stanie się stroną umowy powiernictwa fiducjarnego, w ramach której osoba fizyczna, niebędąca udziałowcem Spółki, lub inna osoba prawna pełnić będzie rolę Powierzającego, a Spółka funkcję Powiernika (dalej: „Umowa Powiernictwa”). W związku z zawartą Umową Powiernictwa, Powierzający zleci, a Powiernik zobowiąże się do nabycia w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego, jednostek uczestnictwa w otwartym funduszu inwestycyjnym (dalej: „Jednostki Uczestnictwa”).

Powiernik nabędzie Jednostki Uczestnictwa wykorzystując na ten cel środki pieniężne Powierzającego. Zgodnie z planowaną treścią Umowy Powiernictwa, do obowiązków Powierzającego należałoby m.in:

a. udostępnienie Powiernikowi określonych środków pieniężnych na zakup Jednostek Uczestnictw,

b. pokrycie uzasadnionych, udokumentowanych i uprzednio uzgodnionych wydatków Powiernika związanych z realizacją Umowy Powiernictwa,

c. informowanie Powiernika, z odpowiednim wyprzedzeniem, o wszelkich kwestiach związanych z wykonywaniem praw i obowiązków związanych z Jednostkami Uczestnictwa.

Powiernik zgodnie z umową byłby z kolei zobowiązany w szczególności do:

a. nabycia w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego, określonej ilości Jednostek Uczestnictwa wskazanego funduszu inwestycyjnego,

b. przekazania Powierzającemu, we wskazanym terminie i formie, wszelkich świadczeń związanych z Jednostkami Uczestnictwa,

c. realizowania wszelkich praw i obowiązków związanych z Jednostkami Uczestnictwa, po uprzednim przekazaniu mu w tym zakresie dyspozycji przez Powierzającego,

d. na każde wezwanie do przeniesienia prawa własności Jednostek Uczestnictwa na Powierzającego.

Pytanie

Czy zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa będzie skutkowało utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa nie będzie skutkowało utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek, jako że Spółka w rzeczywistości nie będzie posiadała tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania ani też nie będzie beneficjentem stosunku prawnego o charakterze powierniczym, jak również beneficjentami takiego stosunku nie będą udziałowcy Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Jak stanowi art. 28j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, „opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik (…), jeżeli (…) prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, (…) której (…) udziałowcami (…) są wyłącznie osoby fizyczne nieposiadające praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciele (fundatorzy) lub beneficjenci fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym…”.

Dodatkowo, zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, „opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik (…), jeżeli (…) nie posiada udziałów (akcji) w kapitale innej spółki, tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną oraz innych praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu, albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym...”

Zgodnie natomiast z art. 28l ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o CIT, „podatnik opodatkowany ryczałtem traci prawo do tego opodatkowania z końcem (…) roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym podatnik nie spełni któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 4-6…”

Z zestawienia powyższych przepisów, wynika tym samym, że funkcjonowanie w reżimie ryczałtu CIT nie jest możliwe w przypadku, kiedy:

1) podatnik posiada tytuły uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub w instytucjach wspólnego inwestowania lub

2) podatnik posiada prawa majątkowe związane z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym lub

3) udziałowiec podatnika posiada prawa majątkowe związane z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

Ad. 1 – posiadanie przez Spółkę tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym

W zakresie pierwszego warunku niezbędnego dla funkcjonowania przez podatników w reżimie ryczałtu CIT, w pierwszej kolejności, zwrócić należy uwagę na fakt, że wskazany powyżej przepis art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT referuje do „posiadania”.

Co niezwykle istotne, o ile w potocznym znaczeniu posiadanie oznaczać może każdą formę władztwa nad daną rzeczą czy prawem, o tyle w sensie prawnym istnieją znaczące różnice między posiadaniem, a tzw. dzierżeniem.

Jak stanowi doktryna prawa cywilnego, posiadanie konstytuowane jest dwoma elementami składowymi, które muszą wystąpić jednocześnie, tj. corpus possessionis, czyli faktyczne władztwo nad rzeczą (element obiektywny posiadania), i animus possidendi, czyli wola posiadania (element subiektywny czy psychiczny posiadania).

Corpus, czyli faktyczne władztwo nad rzeczą, nie budzi większych wątpliwości interpretacyjnych. Posiadacz musi bowiem faktycznie rzeczą władać, w sensie fizykalnym, lub też dysponować atrybutami danej rzeczy. Animus nie jest wolą w znaczeniu prawnym, stąd posiadaczami mogą być nawet osoby niemające zdolności do czynności prawnej. Taka osoba musi jednak mieć świadomość i zdolność do ukształtowania i zamanifestowania woli posiadania. Animus to zatem wola posiadania rzeczy.

Co ważne, jak podnosi się literaturze przedmiotu, brak drugiego elementu sprawia, że nie można mówić o posiadaniu.

W przypadku braku woli posiadania zastosowanie znajduje art. 338 Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym „kto rzeczą faktycznie włada za kogo innego, jest dzierżycielem.” Dzierżenie jest zatem takim rodzajem władztwa, z którym nie wiąże się wola władania rzeczą dla samego siebie. To właśnie owa wola a w zasadzie brak woli władania odróżnia dzierżenie je od posiadania. Innymi słowy, dzierżyciel sprawuje faktyczne władztwo w imieniu innej osoby (animus possidendi pro alieno), ale nie posiada przedmiotu, którym włada.

W kontekście powyższego rozróżnienia, postanowień Umowy Powiernictwa oraz funkcji jaką ma w tym modelu pełnić Spółka, tj. funkcji Powiernika oraz faktu, że ustawa o CIT referuje do posiadania, w ocenie Wnioskodawcy, całkowicie zasadnym jest twierdzenie, że zawarcie przez Spółkę Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę na rzecz Powierzającego Jednostek Uczestnictwa nie powinno być postrzegane jako „posiadanie tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym”, a co za tym idzie nie powinno skutkować utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek. Spółka w rzeczywistości nie będzie posiadała tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, lecz będzie je jedynie dzierżyć. Na żadnym etapie obowiązywania Umowy Powiernictwa Spółki nie będzie cechowała wola władania rzeczą dla samego siebie. Spółka nie będzie tym samym posiadaczem. Będzie jedynie dzierżycielem.

Po drugie, niezależnie od powyższego, zwrócić należy także uwagę na specyfikę stosunku opartego na powiernictwie fiducjarnym. Co prawda powiernictwo, jako odrębna instytucja, nie została uregulowana w polskim porządku prawnym to jednak powszechnie przyjmuje się, że podstawą do konstruowania czynności powierniczych w Polsce jest wyrażona w art. 353¹ Kodeksu cywilnego zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest stosunek zlecenia. Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734 i 735 k.c. istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku, wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 k.c.).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

 a. ograniczenie czasowe - zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniodawcy,

 b. ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

 c. nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw - prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 k.c. dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 k.c.),

 d. przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 k.c.),

 e. dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym (art. 742 k.c.).

Zleceniobiorca, działający w charakterze powiernika, nabywa wszelkie prawa i obowiązki w ramach czynności oraz umów zawartych w wykonaniu umowy zlecenia i w związku z działaniem na rachunek dającego zlecenie (powierzającego) jest zobowiązany do przeniesienia na rzecz zleceniodawcy (powierzającego) wszystkich nabytych przez niego praw. Konsekwencje prawne czynności dokonywanych z udziałem Powiernika powinny uwzględniać charakter prawny stosunku powiernictwa, a w szczególności fakt działania powiernika w imieniu i na rzecz powierzającego.

Dlatego też wszelkie przysporzenia z tytułu wykonania powierzonych powiernikowi czynności, zawartych przez niego umów ze względu na obowiązek ich zwrotu, a więc brak definitywnego przysporzenia pozostawać powinny neutralne.

W konsekwencji powyższego, powiernik nie staje się faktycznym właścicielem (posiadaczem), a wyłącznie podmiotem uprawnionym do „przejściowego” władania danymi rzeczami/prawami (dzierżycielem). Tym samym, wszelkiego rodzaju korzyści majątkowe i konsekwencje wynikające z tytułu władania określonymi rzeczami/prawami na polecenie zlecającego nastąpią w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy powierniczej, w ramach której powiernik działa w imieniu własnym, ale na rzecz powierzającego.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że skoro z istoty/natury stosunku powiernictwa wynika, że:

 1) powiernik obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na każde żądanie powierzającego,

 2) wyłączona jest możliwość rozporządzania przez powiernika prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli powierzający co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej powiernika o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

 3) powiernikowi nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy powierzającego oraz

 4) powiernik powinien zostać zwolniony przez powierzającego od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym to nie można twierdzić, że powiernik posiada rzeczy/prawa nabyte w związku z realizacją umowy powiernictwa.

Co ważne, na neutralność podatkową stosunków prawnych opartych na umowach powiernictwa wielokrotnie wskazywały (słusznie ją akceptując) organy podatkowe.

Przykładowo w interpretacji z 30 kwietnia 2021 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.82.2021.1.BJ) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że „(…) Powiernik działać będzie de facto jako podmiot transparentny podatkowo - wszystkie skutki podatkowe czynności dokonywanych przez Powiernika należy przypisać Powierzającemu, tak jakby działał on samodzielnie, bez pośrednictwa Powiernika”.

Podobne stanowisko można znaleźć w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 czerwca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.132.2018.1.AM), w której organ podatkowy zgodził się z wnioskodawcą i zaakceptował jego stanowisko, zgodnie z którym „(…) twierdzenie przedstawione przez Wnioskodawców znajduje swoje potwierdzenie w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1370/15, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że: „(...) powiernik przy wykonywaniu przez siebie czynności, składa swoje oświadczenie woli, we własnym imieniu (w przeciwieństwie np. do pełnomocnika, który dokonuje czynności w imieniu mocodawcy) oraz na rzecz (rachunek) powierzającego. Ten ostatni element jest najistotniejszy w rozpoznaniu skutków podatkowych związanych z uzyskaniem przychodu na podstawie art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Rzeczywistym beneficjentem dokonanej czynności jest bowiem powierzający, na którego rzecz/rachunek czynność zostaje dokonana. Przychodu takiego nie można przy tym rozpoznać u powiernika, gdyż nie stanowi on dla niego trwałego przysporzenia majątkowego. Prawidłowo zatem wskazał Sąd I instancji, powołując się na literaturę przedmiotu, że czynności powiernicze, z punktu widzenia podatków dochodowych, określane są jako neutralne podatkowo (por. M. Chudzik, Opodatkowanie czynności powierniczych podatkami dochodowymi, Monitor Podatkowy 2006/2/16). Należy wobec powyższego stwierdzić, że skutki podatkowe związane z czynnościami wykonywanymi przez powiernika są analogiczne do tych, jakie wystąpiłyby, gdyby czynności te wykonywane były bezpośrednio przez powierzającego”.

Wskazać też można na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 sierpnia 2018 r. (sygn. 0112-KDIL3-3.4011.246.2018.1.KP), w której organ zgodził się z podatnikiem, że „(…) wszelkie czynności pozostające w związku z wykonaniem przez Powiernika Umowy powiernictwa są dla niego neutralne podatkowo. Tym samym podatnikiem z tytułu udziału w zyskach spółki osobowej niebędącej osobą prawną będzie rzeczywisty właściciel tej spółki, tj. Powierzający. Wnioskodawca nie będzie posiadać udziału w spółce osobowej (a tym samym prawa do udziału w zyskach tej spółki) w celu jego używania czy pobierania pożytków dla siebie, a jedynie będzie je utrzymywać w swoim majątku do momentu, aż nie będzie musiał zwrócić ich faktycznemu właścicielowi, czyli Powierzającemu. Wypłata zysków ze spółki osobowej nie będzie również świadczeniem samoistnym skutkującym przysporzeniem majątkowym, a czynnością wynikającą z istoty łączącego strony stosunku powiernictwa, czyli neutralną podatkowo dla powiernika, stanowiącą element rozliczenia w ramach tego stosunku między stronami.”

Identyczny pogląd wyraził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 27 kwietnia 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.78.2018.1.AC), w której zgodził się z twierdzeniem, że „(…) ze względu na specyfikę łączącego strony Umowy stosunku powiernictwa, realizacja przez Wnioskodawczynię postanowień Umowy będzie dla Niej neutralna podatkowo na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Jak już była o tym mowa, pomimo formalnego objęcia Akcji przez Powiernika, to Powierzający jest właściwym właścicielem Akcji i faktycznym Akcjonariuszem Spółki. Żadne z przysporzeń majątkowych, które wystąpiły, bądź wystąpią po stronie Powiernika w związku z realizacją postanowień Umowy nie ma charakteru definitywnego, a w konsekwencji nie może zostać uznane za przychód podatkowy w rozumieniu Ustawy PIT”.

Argumentacja Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie także w następujących w interpretacjach organów podatkowych:

- interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 września 2016 r. (sygn. IBPB-1-1/4510-265/16-1/AM), w której organ uznał, że „(…) w związku z zawartą Umową powiernictwa rzeczywistym beneficjentem skutków zbycia udziałów w prawie do Lokali, Lokali oraz odpowiednio w Prawie do Nieruchomości nie będzie Powiernik lecz Powierzająca. Wnioskodawca zobowiązany jest bowiem wydać Powierzającej nieodpłatnie wszystko co uzyskał z tytułu wykonywania Umów powiernictwa. W związku z powyższym Powiernik nie uzyskuje przychodu podatkowego z tytułu otrzymania środków pieniężnych na zakup nieruchomości w ramach Umowy Powierniczej oraz z tytułu udziału w konsorcjum i zbycia udziałów w prawie do Lokali, Lokali oraz odpowiednio Prawa do Nieruchomości, przychód ten uzyska Powierzająca, jako faktyczny beneficjent i to na niej będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych”;

- interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 sierpnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.35.2017.2.AB), w której organ stwierdził, że „Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka akcyjna zawarła z osobą fizyczną umowę powiernictwa fiducjarnego. (…) W ramach zawartej umowy Spółka (Powierzający) zleciła, a Powiernik zobowiązał się do nabycia w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego, akcji spółki giełdowej. Powiernik nabył ww. akcje wykorzystując na ten cel środki pieniężne przekazane przez Powierzającego. Na podstawie zawartej umowy powierniczej własność akcji zostanie nieodpłatne przeniesiona przez Powiernika na Powierzającego. (...) W odniesieniu do czynności nieodpłatnego przeniesienia przez Powiernika na rzecz Powierzającego własności akcji, należy wyjaśnić, że wprawdzie podmiotem, który formalnie nabył akcie jest Powiernik, ale zgodnie z umową powiernictwa właścicielem akcji jest Powierzający. W ramach tego przeniesienia następuje faktycznie otrzymanie przez Powierzającego swoich własnych udziałów. Innymi słowy przeniesienie przez Powiernika na Powierzającego własności akcji w spółce giełdowej będzie immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie niezależnym samoistnym świadczeniem, które skutkowałoby przysporzeniem majątkowym.

Podsumowując, skoro nieodpłatne przekazanie Powierzającemu akcji nabytych przez Powiernika nastąpi w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy powiernictwa, czynność tą należy uznać za neutralną podatkowo dla Powierzającego jak i Powiernika”;

- interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 września 2016 r. (sygn. IBPB-2-2/4511-673/16-1/HS), w której organ uznał za prawidłowe stwierdzenie, że „dla celów podatkowych sprzedaż udziałów przez powiernika w jego imieniu, ale na rzecz powierzającego należałoby ocenić, jako skutkującą zmianami w majątku powierzającego (a nie powiernika). Tym samym konsekwencje podatkowe należałoby rozpoznać po stronie powierzającego (…). Choć uprawnionym w sposób formalny do oddania głosu z posiadanych udziałów w spółce za lub przeciw wypłacie dywidendy jest Wnioskodawca – powiernik – jako formalny udziałowiec spółki to jednak ze względu na zapisy Umowy jest on zobowiązany do wykonywania zaleceń powierzającego. Tym samym to powierzający de facto decyduje o podziale zysku i wypłacie dywidendy, nie zaś powiernik, który jedynie przekazuje w sposób formalny wolę powierzającego. Zatem wprawdzie podmiotem, który uzyskuje formalnie dywidendę od Spółki jest Wnioskodawca – powiernik, ale zgodnie z Umową dywidenda ta powinna zostać niezwłocznie przekazana powierzającemu. Przysporzenie majątkowe z tytułu dywidendy następuje więc po stronie powierzającego, a nie po stronie Wnioskodawcy – powiernika.”

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa nie powinno być postrzegane jako posiadanie tytułów uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub w instytucjach wspólnego inwestowania, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT. Co za tym idzie, zawarcie Umowy Powiernictwa i nabycie Jednostek Uczestnictwa na rzecz Powierzającego nie powinno skutkować utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek.

Ad. 2 – posiadanie przez Spółkę praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym

W kontekście drugiego warunku, od którego zależne jest prawo do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek, tj. wymogu niedysponowania prawem majątkowym związanym z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym, zwrócić należy uwagę na fakt, że ww. przepis nie stanowi o jakimkolwiek uczestnictwie w stosunku prawnym opartym na powiernictwie, ale o stosunku powierniczym, w którym podatnikowi przysługują prawa do otrzymania świadczenia/świadczeń wynikających z takiego stosunku.

Inaczej mówiąc, w ocenie Wnioskodawcy, art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT „zakazuje” podatnikowi pełnienia roli/funkcji powierzającego, czyli podmiotu, który jest faktycznym beneficjentem relacji opartej na powiernictwie fiducjarnym. Zdaniem Wnioskodawcy, nic nie stoi przy tym na przeszkodzie, aby podmiot, który korzysta bądź chce skorzystać z preferencji podatkowych jakie wynikają z opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek pełnił rolę powiernika. Jak zostało wskazane powyżej, powiernik pełni bowiem jedynie rolę pośrednika zobowiązanego do przekazania nabytych rzecz/praw na rzecz powierzającego, których nie wolno mu używać we własnym interesie.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno być w tym przypadku wątpliwości, że intencją ustawodawcy było ograniczenie możliwości funkcjonowania w reżimie opodatkowania ryczałtem w odniesieniu do tych podmiotów, które czerpią zyski z określonych praw majątkowych, w tym z praw „obudowanych” relacją powierniczą. A contrario, te podmioty, które zysków takich nie czerpią nie powinny zostać wyłączone z przedmiotowej regulacji.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa nie powinno być postrzegane jako posiadanie przez Spółkę praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT. Co za tym idzie, zawarcie Umowy Powiernictwa i nabycie Jednostek Uczestnictwa na rzecz Powierzającego nie powinno skutkować utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek.

Ad. 3 – posiadanie przez udziałowca podatnika prawa majątkowego związanego z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego), udziałowcami Spółki są wyłącznie osoby fizyczne nieposiadające praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciele (fundatorzy) lub beneficjenci fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

Ponieważ zawarcie przez Spółkę Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu –Jednostek Uczestnictwa na rzecz Powierzającego w żaden sposób nie modyfikuje statusu udziałowca, w ocenie Spółki, także z tego punktu widzenia Umowa Powierzenia pozostać powinna naturalna. Udziałowiec w żadnym zakresie nie będzie/nie stanie się ani stroną, ani beneficjentem przedmiotowej umowy.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa nie powinno być postrzegane jako posiadanie przez udziałowca podatnika prawa majątkowego związanego z prawem do otrzymania świadczeń jako beneficjent stosunku prawnego o charakterze powierniczym, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Co za tym idzie, zawarcie Umowy Powiernictwa i nabycie Jednostek Uczestnictwa na rzecz Powierzającego nie powinno skutkować utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa nie będzie skutkowało utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek, jako że Spółka w rzeczywistości nie będzie posiadała tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania ani też nie będzie beneficjentem stosunku prawnego o charakterze powierniczym, jak również beneficjentami takiego stosunku nie będą udziałowcy Spółki. Spełnione będą zatem wszelkie przesłanki, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawą z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 2122) wprowadzone zostały do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy regulujące nowe zasady opodatkowania, tj. ryczałt od dochodów spółek kapitałowych – stanowiący alternatywny w stosunku do dotychczasowego sposób opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Przepisy powyższe weszły w życie 1 stycznia 2021 r.

Następnie ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 2105 ze zm.) wprowadzono zmiany w ryczałcie od dochodów spółek, obowiązujące od 1 stycznia 2022 r.

Ten nowy sposób opodatkowania będący odejściem od dotychczasowych zasad podatkowych, ze względu na swoją specyfikę i odrębność został uregulowany w nowym rozdziale 6b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zatytułowanym „Ryczałt od dochodów spółek”, a także w przepisach ogólnych ale związanych z rozliczeniami dokonywanymi w ryczałcie.

W myśl art. 28l ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT:

Z opisu sprawy wynika, począwszy od 1 stycznia 2022 r. Spółka wybrała opodatkowanie w formie ryczałtu od dochodów spółek. Spółka nie wyklucza, że stanie się stroną umowy powiernictwa fiducjarnego, w ramach której osoba fizyczna, niebędąca udziałowcem Spółki, lub inna osoba prawna pełnić będzie rolę Powierzającego, a Spółka funkcję Powiernika. W związku z zawartą Umową Powiernictwa, Powierzający zleci, a Powiernik zobowiąże się do nabycia w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego, jednostek uczestnictwa w otwartym funduszu inwestycyjnym.

Powiernik nabędzie Jednostki Uczestnictwa wykorzystując na ten cel środki pieniężne Powierzającego. Zgodnie z planowaną treścią Umowy Powiernictwa, do obowiązków Powierzającego należałoby m.in:

a) udostępnienie Powiernikowi określonych środków pieniężnych na zakup Jednostek Uczestnictw,

b) pokrycie uzasadnionych, udokumentowanych i uprzednio uzgodnionych wydatków Powiernika związanych z realizacją Umowy Powiernictwa,

c) informowanie Powiernika, z odpowiednim wyprzedzeniem, o wszelkich kwestiach związanych z wykonywaniem praw i obowiązków związanych z Jednostkami Uczestnictwa.

Powiernik zgodnie z umową byłby z kolei zobowiązany w szczególności do:

a) nabycia w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego, określonej ilości Jednostek Uczestnictwa wskazanego funduszu inwestycyjnego,

b) przekazania Powierzającemu, we wskazanym terminie i formie, wszelkich świadczeń związanych z Jednostkami Uczestnictwa,

c) realizowania wszelkich praw i obowiązków związanych z Jednostkami Uczestnictwa, po uprzednim przekazaniu mu w tym zakresie dyspozycji przez Powierzającego,

d) na każde wezwanie do przeniesienia prawa własności Jednostek Uczestnictwa na Powierzającego.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy zawarcie przez Spółkę – występującą w roli Powiernika – Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę (w imieniu własnym, lecz na rzecz Powierzającego) Jednostek Uczestnictwa będzie skutkowało utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powiernictwo, jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353¹ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm., dalej: „K.c.”), zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem:

Co do zasady, umowa powiernictwa polega, na zawarciu stosunku między jej stronami, powierzającym i powiernikiem, którego celem jest wykonanie przez powiernika we własnym imieniu określonych usług i sfinansowanych przez powierzającego, na jego rzecz i w celu realizacji wskazanego przez niego interesu. Zależnie od postanowień umowy może być ona odpłatna albo nieodpłatna. Zawierana jest na określony czas, wskazany w umowie lub wynikający z istoty czynności prawnej, jaką ma podjąć powiernik.

Podstawą do skonstruowania umowy powierniczej może być stosunek zlecenia. Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734 i 735 K.c. istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku, wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 K.c.).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

- ograniczenie czasowe - zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniodawcy,

- ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

- nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw - prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 K.c. dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 K.c.),

- przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 K.c.),

- dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym (art. 742 K.c.).

Zleceniobiorca, działający w charakterze Powiernika, nabywa wszelkie prawa i obowiązki w ramach czynności oraz umów zawartych w wykonaniu umowy zlecenia i w związku z działaniem na rachunek dającego zlecenie (Powierzającego) jest zobowiązany do przeniesienia na rzecz zleceniodawcy (Powierzającego) wszystkich nabytych przez niego praw.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że czynność powiernicza składa się z dwóch elementów:

 1) przeniesienia przez powierzającego na powiernika jakiegoś prawa albo zobowiązanie powiernika do nabycia tego prawa i przekazanie mu przez powierzającego środków na ten cel, w następstwie czego powiernik może korzystać z tego prawa względem osób trzecich w wyznaczonym zakresie;

 2) zobowiązania powiernika wobec powierzającego, że będzie przestrzegał wyznaczonego zakresu korzystania z uzyskanego prawa (w szczególności, że powierzone prawo powróci do powierzającego pod określonymi warunkami) oraz zobowiązanie powiernika do przekazywania powierzającemu wszelkich pożytków związanych z tym prawem.

Jak wskazano powyżej zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek może podlegać podatnik, który nie posiada udziałów (akcji) w kapitale innej spółki, tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną oraz innych praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

W myśl art. 28l ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o CIT, podatnik opodatkowany ryczałtem traci prawo do tego opodatkowania z końcem roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nie spełnił warunku, o którym mowa ww. powołanym art. 28j ust. 1 pkt 5.

W judykaturze i doktrynie podkreśla się pierwszeństwo wykładni językowej nad innymi rodzajami wykładni. Zatem powołując się na zasadę pierwszeństwa wykładni językowej, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy podatnik posiada tytuły uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, to nie może skorzystać z opodatkowania w formie ryczałtu. Z kolei podatnik, który w okresie opodatkowania ryczałtem nabędzie tytuły uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, traci prawo do opodatkowania w tej formie. Wykładnia literalna przepisu art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że chodzi o każde posiadanie tytułów uczestnictwa, w tym również w wykonaniu umowy powiernictwa.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca stanie się stroną umowy powiernictwa fiducjarnego, w ramach której osoba fizyczna, która nie jest udziałowcem Wnioskodawcy lub inna osoba prawna pełnić będzie rolę powierzającego, a Wnioskodawca rolę powiernika. W związku z zawartą umową, powierzający zleci, a Wnioskodawca jako powiernik zobowiąże się do nabycia w imieniu własnym, lecz na rzecz powierzającego, jednostek uczestnictwa w otwartym funduszu inwestycyjnym.

W wyroku z dnia 9 czerwca 2017 roku sygn. akt II FSK 1370/15 NSA powołując się na wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 507/14) wskazał, że „(…) czynności powiernicze (inaczej czynności fiducjarne) są określane w doktrynie prawa jako stosunki prawne, w których jednej osobie (powiernikowi) służy określone prawo, ograniczone jednak wyłącznie w stosunku wewnętrznym do innej osoby (powierzającego). W stosunkach zewnętrznych natomiast (wobec osób trzecich) powiernik jest wyłącznym podmiotem przysługującego mu prawa (por. A. Kędzierska-Cieślak, „Powiernictwo (próba określenia konstrukcji prawnej)”, PiP 1977, z. 8-9, s. 47)”. Dalej, w tym samym wyroku Sąd wskazał, że „Podstawowym założeniem stosunku powiernictwa jest to, że powierzający przekazuje część swojego majątku powiernikowi w określonym celu gospodarczym. Formalnie powiernik staje się właścicielem tego prawa, jest ono jednak ograniczone. (…) powiernik przy wykonywaniu przez siebie czynności, składa swoje oświadczenie woli, we własnym imieniu (w przeciwieństwie np. do pełnomocnika, który dokonuje czynności w imieniu mocodawcy) oraz na rzecz (rachunek) powierzającego”.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawca wejdzie w posiadanie jednostek uczestnictwa w otwartym funduszu inwestycyjnym w wyniku zawarcia umowy powiernictwa. Powiernik, zobowiązując się do nabycia w imieniu własnym jednostek uczestnictwa w ramach zawartej umowy powiernictwa, wchodzi w ten sposób w ich posiadanie.

Zauważyć należy, że z treści art. 28j ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT nie wynika, że ustawodawcy w przypadku posiadania tytułów uczestnictwa chodzi o inne niż formalne znaczenie pojęcia „posiadania” (opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek może podlegać podatnik, który nie posiada (…) tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym).

Warto też wspomnieć, że w uzasadnieniu do ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z dnia 28 listopada 2020 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 2122) w komentarzu do art. 28j podkreślono, że regulacje dotyczące uproszczonej formy opodatkowania, jaką jest ryczałt od dochodów spółek, kierowane są do podmiotów o możliwie prostej strukturze udziałowej, tj. spółek z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółek akcyjnych, których udziałowcami lub akcjonariuszami są wyłącznie osoby fizyczne i które nie posiadają udziałów (akcji) w kapitale innej spółki, tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną oraz innych praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel/fundator lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym).

Mając powyższe na uwadze Organ nie podziela Państwa argumentacji, że „W kontekście powyższego rozróżnienia (przyp. Organu: pomiędzy poniesieniem a dzierżeniem), postanowień Umowy Powiernictwa oraz funkcji jaką ma w tym modelu pełnić Spółka, tj. funkcji Powiernika oraz faktu, że ustawa o CIT referuje do posiadania, (…), całkowicie zasadnym jest twierdzenie, że zawarcie przez Spółkę Umowy Powiernictwa i nabycie – w jej wykonaniu – przez Spółkę na rzecz Powierzającego Jednostek uczestnictwa nie powinno być postrzegane jako „posiadanie tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym (…)”.

Reasumując, zawarcie Umowy Powiernictwa i nabycie Jednostek Uczestnictwa w otwartym funduszu inwestycyjnym na rzecz Powierzającego będzie skutkować utratą przez Spółkę prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek.

W świetle powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Wskazać należy również, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje potwierdzające tzw. neutralność podatkową przysporzeń otrzymywanych przez powiernika i odnoszenie skutków podatkowych do rzeczywistego beneficjenta, którym jest powierzający, dotyczą zgoła innych przepisów ustawy o CIT. Zasadniczo dotyczą one traktowania powiernika jako podmiotu neutralnego (tj. niepodlegającego faktycznemu opodatkowaniu) z tytułu otrzymania dywidendy lub innego przychodu z tytułu udziału w zyskach osoby prawnej, z tego względu, że powiernik, pomimo posiadania faktycznego udziału nie uzyskiwał realnego i definitywnego przysporzenia z tego tytułu, gdyż ostatecznie należne ono było powierzającemu. Różnica pomiędzy sformułowaniem użytym w art. 28j ust. 1 pkt 5, a w przepisach dotyczących opodatkowania przychodów z zysków osób prawnych (obecnie: art. 7b ust. 1 pkt 1, poprzednio: art. 10 ust. 1 ustawy) jest zasadnicza. W przeciwieństwie do art. 28j ust. 1 pkt 5, Ustawodawca nie posługuje się w nich pojęciem „posiadania” lecz „faktycznego uzyskania przychodu”, który niewątpliwie przynależny jest powierzającemu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…).  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).