Interpretacja indywidualna z dnia 17 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.9.2023.1.KK

Opodatkowanie dokonanej transakcji dostawy towarów na rzecz podmiotu podszywającego się pod Kontrahenta.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania dokonanej transakcji dostawy towarów na rzecz podmiotu podszywającego się pod Kontrahenta.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

„A” Spółka Jawna (zwana dalej: „Wnioskodawcą” lub „A”) jest producentem opakowań papierowych (torby papierowe, arkusze).

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnień podmiotowych wynikających z art. 113 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 7 kwietnia 2022 r. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.; zwaną dalej: „ustawa o VAT”), zarejestrowanym w Polsce, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE pod numerem (…).

Kontrahentami są firmy krajowe oraz zagraniczne, głównie z Unii Europejskiej ale także z krajów trzecich.

W maju 2021 r. osoba podająca się za pracownika firmy „B” z główną siedzibą w Wielkiej Brytanii złożyła e-mailem zapytanie.

„A” przygotowała i złożyła ofertę, która została przez nich przyjęta. Pracownik działu handlowego „A” przesłał do akceptacji kontrahenta fakturę proformę. Cały kontakt z kontrahentem odbywał się drogą e-mailową, co w obecnym czasie jest powszechnie przyjętym w firmie „A” sposobem prowadzenia kontaktów z odbiorcami.

Wnioskodawca uwzględnił zamówienie w harmonogramie produkcyjnym. Podjęcie współpracy poprzedzone było:

1)sprawdzeniem firmy dla której miała być dokonana dostawa w bazie VIES oraz

2)zamówieniem Raportu o firmie zagranicznej w wywiadowni Coface.

Przed podjęciem współpracy ustalono również warunki handlowe, głównie dotyczące terminu zakończenia produkcji oraz zatwierdzono 14-dniowy termin płatności. Odesłanie przez pracownika „B” podpisanej przez niego i ostemplowanej pieczątką „B” faktury proformy zostało potraktowane przez „A” jako zakończenie negocjacji.

Przed realizacją pierwszej dostawy kontrahent poinformował, że dostawa winna być dokonana dla podatnika podatku od wartości dodanej zarejestrowanego we Francji i posiadającego NIP Unijny FR(…) to jest dla firmy „C” we Francji. Uzgodnienie dotyczące miejsca dostawy zostało na 7 dni przed wysyłką zmienione w korespondencji e-mailowej przez osobę, która wcześniej składała zamówienie.

Na sugestię ze strony handlowca „A”, że podany NIP (sprawdzony w VIES) dotyczy firmy „D”, pracownik „B” wyjaśnił, iż firma „B” kupiła francuską markę „D”. Z tego powodu „D” jest pod nadzorem „C” i należy do „B”.

Pierwsza dostawa (pierwszy TIR) z opakowaniami został wysłany do Francji 9 lipca 2021 r. Przed wysłaniem kolejnej dostawy (drugiego TIRA), Wnioskodawca wystąpił do odbiorcy o dokonanie płatności, ale w odpowiedzi otrzymał informację, że płatność zostanie dokonana dopiero po wysyłce kolejnych dostaw (drugiego, bądź trzeciego TIRA). Wnioskodawca zdecydował o wstrzymaniu dalszych dostaw. Od tego czasu osoba zamawiająca przestała odbierać telefony od pracownika działu sprzedaży oraz nie odpowiadała na korespondencję e-mailową. Wnioskodawca wysłał do głównej siedziby spółki „B” w Wielkiej Brytanii wezwanie do zapłaty, otrzymując w odpowiedzi pismo z informacją, iż nic nie wiedzą o zamówieniu i że „A” przypuszczalnie padła ofiarą oszustwa.

Okazało się, że osoba, która podszyła się pod przedstawiciela aktywnie działającej firmy z wykorzystaniem fałszywych adresów e-mailowych, wyłudziła towar w postaci opakowań papierowych o wartości wg cen sprzedaży.

W tej sytuacji „A” 4 października 2021 r. złożył do Prokuratury Rejonowej zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wyłudzenia, które zostało zakwalifikowane do art. 286 par. 1 kodeksu karnego „kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzania własnym lub cudzym mieniem ...”. W następstwie powyższego zawiadomienia Wydział dw. z Przestępczością Gospodarczą Komendy Miejskiej Policji wszczął dochodzenie.

W toku postępowania przeprowadzono szereg czynności, które niestety nie doprowadziły do wykrycia sprawców i ostatecznie 27 maja 2022 r. dochodzenie zostało umorzone. Na postanowienie o umorzeniu dochodzenia Wnioskodawca złożył zażalenie do Sądu Rejonowego, który na posiedzeniu 24 listopada 2022 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie oraz pouczył, że postanowienie nie podlega zaskarżeniu.

Opisana powyżej wysyłka towaru do Francji została potwierdzona wystawieniem wszystkich wymaganych dokumentów takich jak: specyfikacja wysyłanego towaru, dokument przewozowy CMR, faktura na dostawę wewnątrzwspólnotową z 9 lipca 2021 r. na kwotę 27.469,20 EUR. Do firmy „A” wpłynęły dokumenty potwierdzające dostawę określone przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podpisany przez fałszywego przedstawiciela firmy „B” dokument CMR oraz dokumenty od firmy transportowej. Wnioskodawca uznał, iż są to dokumenty uprawniające „A” do wykazania dostawy jako WDT w ewidencji VAT za miesiąc lipiec 2021 r. Miesiąc później, kiedy „A” rozpoczął monitowanie odbiorcy o dokonanie zapłaty, okazało się że miało miejsce przestępstwo wyłudzenia towaru.

W zaistniałych okolicznościach „A” kierując się wyłącznie względami ostrożnościowymi naliczyła i wpłaciła do urzędu skarbowego VAT od dokonanej dostawy stosując stawkę 23% dokonując odpowiednich korekt opisanych poniżej.

24 września 2021 r. złożona została korekta JPK_V7 za lipiec 2021 r. polegająca na usunięciu dostawy z rejestru WDT i jednoczesnym wykazaniu dostawy krajowej ze stawką 23%. Kwota 27.469,20 EUR została przeliczona według śr. kurs NBP z 8 sierpnia 2021 r. 4,5414 i wyniosła brutto 124.748,62 zł w tym 23.326,98 zł VAT.

Pytanie

Czy w zaistniałym stanie faktycznym, doszło do dostawy towarów opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kradzież towaru nie jest czynnością opodatkowaną VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ Wnioskodawca jako właściciel towarów nie dokonał przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel na podmiot, który ten towar ukradł. Wręcz przeciwnie, na skutek nielegalnego działania osoby podszywającej się pod firmę „B” z główną siedzibą w Wielkiej Brytanii, Wnioskodawca został pozbawiony prawa do dysponowania towarem. „A” nie uzyskał z tego tytułu ani zapłaty, ani też nie może tego towaru sprzedać, gdyż nie wrócił on do Wnioskodawcy.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy ww. zdarzenie, polegające na dostarczeniu towaru do miejsca, w którym został on de facto skradziony, nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT ponieważ nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Kierując się orzecznictwem TSUE oraz sądów administracyjnych, należy stwierdzić, że w przypadku oszustwa, którego skutkiem była kradzież towaru należącego do Wnioskodawcy, nie doszło do dostawy towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustawy o VAT nie pozwalają na „karanie” podmiotu, który działając w dobrej wierze został oszukany i okradziony przez podmiot, który podszywał się pod realnie działającą firmę. Spółka została oszukana, mimo że wykazała się należytą starannością w kontaktach z osobą, która miała rzekomo reprezentować „B”. Pracownicy Wnioskodawcy prowadzili korespondencję mailową z tą osobą oraz rozmawiali z nią telefonicznie. Towar został dostarczony pod adres wskazany przez osobę, która miała rzekomo reprezentować „B”. Nic na całym etapie współpracy nie wskazywało, że Spółka mogła paść ofiarą oszustwa, aż do momentu opóźnienia z płatnością.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby zatem transakcja stanowiła dostawę w rozumieniu ustawy musi mieć charakter odpłatny i przenosić na inny podmiot prawo do rozporządzania towarami. W przedstawionym stanie faktycznym zabrakło obu wymienionych elementów.

Zdarzenie, które miało miejsce, w rzeczywistości nie miało charakteru odpłatnego, gdyż taki charakter mogła mieć wyłącznie transakcja zamierzona przez Wnioskodawcę, w której jej kontrahentem miał być oznaczony i znany na rynku podmiot. Tymczasem w rzeczywistości jego miejsce na skutek oszustwa zajęła nieznana (nieustalona) osoba (podmiot), która podszywając się pod tego kontrahenta doprowadziła „A” do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Osoba ta (podmiot) nie uregulowała należności za wyłudzony towar i weszła w jego posiadanie bezprawnie, wbrew woli Wnioskodawcy. Dokonana czynność nie miała zatem charakteru odpłatnego a przekonanie Wnioskodawcy, że dokonuje dostawy towarów było wynikiem wprowadzenia jej w błąd przez oszusta.

Ponadto „A”, na skutek wprowadzenia w błąd co do podmiotu będącego kupującym towar, nie przeniosła prawa do rozporządzania towarem na podmiot francuski, znany na rynku i wiarygodny, lecz wydała towar oszustowi, zatem nie miało miejsca przeniesienie prawa do rozporządzania towarem.

Takie samo stanowisko w analogicznym stanie faktycznym zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w orzeczeniu z 27 kwietnia 2021 r. (I SA/Łd 171/21 – Wyrok WSA w Łodzi), w którym fragmenty uzasadnienia wyraźnie wskazują na nie wystąpienie przesłanki przeniesienia prawa do rozporządzania towarem:

„…nie do pomyślenia jest w demokratycznym państwie prawa przekonanie, że w wyniku przedmiotowej czynności przeniesiono prawo do rozporządzania towarem na rzecz oszusta. Zaakceptowanie tego oczywiście niezasadnego poglądu prowadziłoby wprost do uznania, że uprawnienie to można nabyć za pomocą czynu zabronionego, co jest nie do przyjęcia. Wykraczałoby to poza granice art. 2 Konstytucji RP i godziło w pewność obrotu gospodarczego …”.

Oszustwo, wyłudzenie, czy kradzież ze swej istoty nie jest czynnością określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, co potwierdzają poza przytoczonym powyżej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi między innymi:

1)Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 czerwca 2018 r. VIII SA/Wa 351/18,

2)Wyrok TSUE z 14 lipca 2005 r. w sprawie C-435/03,

3)Wyrok TSUE z 21 listopada 2013 r. w sprawie C-494/12.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wnioskujest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”, lecz jako własność ekonomiczną. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której – z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym – należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Z kolei według art. 13 ust. 1 ustawy:

Z art. 6 pkt 2 ustawy wynika, że:

Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, co do zasady, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Jednocześnie, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest producentem opakowań papierowych (torby papierowe, arkusze). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnień podmiotowych wynikających z art. 113 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zarejestrowanym w Polsce, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE.

Kontrahentami są firmy krajowe oraz zagraniczne, głównie z Unii Europejskiej ale także z krajów trzecich.

W maju 2021 r. osoba podająca się za pracownika firmy „B” z główną siedzibą w Wielkiej Brytanii złożyła e-mailem zapytanie.

„A”, przygotowała i złożyła ofertę, która została przez nich przyjęta. Pracownik działu handlowego „A” przesłał do akceptacji kontrahenta fakturę proformę. Cały kontakt z kontrahentem odbywał się drogą e-mailową, co w obecnym czasie jest powszechnie przyjętym w firmie „A” sposobem prowadzenia kontaktów z odbiorcami.

Wnioskodawca uwzględnił zamówienie w harmonogramie produkcyjnym. Podjęcie współpracy poprzedzone było:

1)sprawdzeniem firmy dla której miała być dokonana dostawa w bazie VIES oraz

2)zamówieniem Raportu o firmie zagranicznej w wywiadowni Coface.

Przed podjęciem współpracy ustalono również warunki handlowe, głównie dotyczące terminu zakończenia produkcji oraz zatwierdzono 14-dniowy termin płatności. Odesłanie przez pracownika „B” podpisanej przez niego i ostemplowanej pieczątką „B” faktury proformy zostało potraktowane przez „A” jako zakończenie negocjacji.

Przed realizacją pierwszej dostawy kontrahent poinformował, że dostawa winna być dokonana dla podatnika podatku od wartości dodanej zarejestrowanego we Francji i posiadającego NIP Unijny FR(…) to jest dla firmy „C” we Francji. Uzgodnienie dotyczące miejsca dostawy zostało na 7 dni przed wysyłką zmienione w korespondencji e-mailowej przez osobę, która wcześniej składała zamówienie.

Na sugestię ze strony handlowca „A”, że podany NIP (sprawdzony w VIES) dotyczy firmy SAS „D”, pracownik „B” wyjaśnił iż firma „B” kupiła francuską markę „D”. Z tego powodu „D” jest pod nadzorem „B” FRANCE i należy do „B”.

Pierwsza dostawa (pierwszy TIR) z opakowaniami został wysłany do Francji 9 lipca 2021 r. Przed wysłaniem kolejnej dostawy (drugiego TIRA), Wnioskodawca wystąpił do odbiorcy o dokonanie płatności, ale w odpowiedzi otrzymał informację, że płatność zostanie dokonana dopiero po wysyłce kolejnych dostaw (drugiego bądź trzeciego TIRA). Wnioskodawca zdecydował o wstrzymaniu dalszych dostaw. Od tego czasu osoba zamawiająca przestała odbierać telefony od pracownika działu sprzedaży oraz nie odpowiadała na korespondencję e-mailową. Wnioskodawca wysłał do głównej siedziby spółki „B” w Wielkiej Brytanii wezwanie do zapłaty, otrzymując w odpowiedzi pismo z informacją, iż nic nie wiedzą o zamówieniu i że „A” przypuszczalnie padła ofiarą oszustwa.

Okazało się, że osoba, która podszyła się pod przedstawiciela aktywnie działającej firmy z wykorzystaniem fałszywych adresów e-mailowych, wyłudziła towar w postaci opakowań papierowych o wartości wg cen sprzedaży.

W tej sytuacji „A” 4 października 2021 r. złożył do Prokuratury Rejonowej zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wyłudzenia, które zostało zakwalifikowane do art. 286 par. 1 kodeksu karnego „kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzania własnym lub cudzym mieniem ...”. W następstwie powyższego zawiadomienia Wydział dw. z Przestępczością Gospodarczą Komendy Miejskiej Policji wszczął dochodzenie.

W toku postępowania przeprowadzono szereg czynności, które niestety nie doprowadziły do wykrycia sprawców i ostatecznie 27 maja 2022 r. dochodzenie zostało umorzone. Na postanowienie o umorzeniu dochodzenia Wnioskodawca złożył zażalenie do Sądu Rejonowego, który na posiedzeniu 24 listopada 2022 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie oraz pouczył, że postanowienie nie podlega zaskarżeniu.

Opisana powyżej wysyłka towaru do Francji została potwierdzona wystawieniem wszystkich wymaganych dokumentów takich jak: specyfikacja wysyłanego towaru, dokument przewozowy CMR, faktura na dostawę wewnątrzwspólnotową z 9 lipca 2021 r. na kwotę 27.469,20 EUR. Do firmy „A” wpłynęły dokumenty potwierdzające dostawę określone przepisami ustawy o podatku od towarów i usług tj. podpisany przez fałszywego przedstawiciela firmy „B” dokument CMR oraz dokumenty od firmy transportowej. Wnioskodawca uznał, iż są to dokumenty uprawniające „A” do wykazania dostawy jako WDT w ewidencji VAT za miesiąc lipiec 2021 r. Miesiąc później, kiedy „A” rozpoczął monitowanie odbiorcy o dokonanie zapłaty, okazało się że miało miejsce przestępstwo wyłudzenia towaru.

W zaistniałych okolicznościach „A” kierując się wyłącznie względami ostrożnościowymi naliczyła i wpłaciła do urzędu skarbowego VAT od dokonanej dostawy stosując stawkę 23% dokonując odpowiednich korekt opisanych poniżej.

24 września 2021 r. złożona została korekta JPK_V7 za lipiec 2021 r. polegająca na usunięciu dostawy z rejestru WDT i jednoczesnym wykazaniu dostawy krajowej ze stawką 23%. Kwota 27.469,20 EUR została przeliczona według śr. kurs NBP z 8 sierpnia 2021 r. 4,5414 i wyniosła brutto 124.748,62 zł w tym 23.326,98 zł VAT.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w zaistniałym stanie faktycznym, doszło do dostawy towarów opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w ramach prowadzonej działalności dokonali Państwo dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że została zrealizowana dostawa towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE (Francja). Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazuje na to prowadzona przez Państwa korespondencja, a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura. Niemniej jednak nie zmienia to faktu, że dostawa towarów miała miejsce. Okoliczność, że nie otrzymali Państwo zapłaty za dokonaną dostawę, gdyż przedstawiciel (osoba) zamawiająca towar podszyła się pod firmę „B”, która zamówienia nie dokonała, nie wpływa na opodatkowanie samej czynności. Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. W analizowanym przypadku sama dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, miała miejsce, co potwierdzają Państwo wskazując, że wysłany towar dotarł do miejsca przeznaczenia we Francji – otrzymali Państwo dokumenty potwierdzające dostawę określone przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podpisany przez fałszywego przedstawiciela firmy „B” dokument CMR oraz dokumenty od firmy transportowej. Zatem podmiot, który zamówił towar uzyskał de facto możliwość korzystania z tych towarów tak jak właściciel. Ponadto, ujawnienie okoliczności, że najprawdopodobniej padli Państwo ofiarą oszustwa nastąpiło po dokonaniu transakcji i po tym jak towary zostały przemieszczone z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie została zrealizowana dostawa towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy na rzecz podmiotu innego niż ten, na który została wystawiona faktura. Przy tym, w wyniku dokonanej dostawy nastąpił wywóz towarów na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż terytorium kraju. Zatem doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Natomiast odnośnie powołanych przez Państwa wyroków sądów należy zauważyć, iż wyroki sądów, są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2561 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2561 ze zm.).