Interpretacja indywidualna z dnia 14 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.892.2022.1.IZ

Czy wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu? W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy prawidłowym momentem zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynków i budowli oraz kosztów wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jest moment uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wybudowanych przez dzierżawcę budynków i budowli na dzierżawionych działkach?

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu,

- w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy prawidłowym momentem zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynków i budowli oraz kosztów wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jest moment uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wybudowanych przez dzierżawcę budynków i budowli na dzierżawionych działkach.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

P Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (dalej także jako „Wnioskodawca”, „Spółka”), podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest także zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest między innymi zakładanie sklepów wielobranżowych na rachunek własny lub w pośrednictwie oraz kupno, zagospodarowanie i wynajem nieruchomości na własny rachunek. W praktyce działalność Wnioskodawcy obejmuje nabywanie znajdujących się na terenach miast gruntów lub gruntów zabudowanych budynkami centrów handlowych. W przypadku nabycia gruntów Wnioskodawca wznosi na nich budynki stanowiące centra handlowe, w których znajdują się hiper- lub supermarkety działające pod nazwą E. Zgodnie z zasadami, według których funkcjonuje organizacja E, markety pod szyldem E są prowadzone przez odrębne od Wnioskodawcy podmioty, które korzystają z powierzchni, w których znajdują się sklepy na podstawie umów dzierżawy. Pozostałe lokale znajdujące się w centrach handlowych, w których prowadzona jest działalność handlowa i usługowa przez inne podmioty są przedmiotem umów najmu. W okresie prowadzenia działalności w Polsce Wnioskodawca zrealizował kilkadziesiąt inwestycji tego typu. Wnioskodawca po wybudowaniu lub ewentualnie nabyciu budynku, w którym prowadzony jest market lub centrum handlowe analizuje potencjalne możliwości ich rozbudowy. Jeżeli takie działanie w jego ocenie jest opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia, tworzone są plany inwestycyjne zmierzające do rozbudowy danego obiektu. Jeśli pojawia się taka możliwość Spółka podejmuje działania mające na w celu nabycie sąsiednich działek gruntu. Zgodnie z polityką gospodarczą Wnioskodawcy, nabyte tereny dodatkowe są przedmiotem dzierżawy dla podmiotów prowadzących supermarkety pod nazwą E. W ramach jednego z takich planów inwestycyjnych Wnioskodawca dniu (...) grudnia 2013 roku na podstawie umowy objętej aktem notarialnym Repertorium A nr (…) nabył prawo użytkowania wieczystego działek gruntu oznaczonych numerami ewidencyjnymi: (…), (…) oraz (…) z obrębu (…) przy ul. (…) o łącznej powierzchni 0,6555 ha wraz z posadowionymi na tym gruncie budynkami po byłej piekarni z wyposażeniem i budowlami. Działki te graniczą z działką, na której znajduje się już należący do Wnioskodawcy market prowadzący działalność pod szyldem E. Zabudowane grunty zostały nabyte w celach inwestycyjnych obejmujących planowaną rozbudowę ww. centrum handlowego. Wnioskodawca planował przeprowadzić rozbudowę obiektu, powiększając część istniejącego na sąsiedniej działce budynku centrum handlowego. Jednak ta koncepcja nie została zrealizowana, a Wnioskodawca przeprowadził przebudowę części magazynowej centrum handlowego obejmującą jej rozbudowę na dotychczasowym terenie, a nie jak pierwotnie planowano, na dokupionych działkach gruntu oznaczonych numerami ewidencyjnymi: (…), (…) oraz (…) z obrębu (…) przy ul. (…). Powodem odstąpienia od pierwotnej koncepcji rozbudowy centrum handlowego był brak możliwości oczekiwanego wzrostu obrotów w stosunku do poniesionych kosztów na budowę oraz zmiana decyzji wspólnika Wnioskodawcy w odniesieniu do przeprowadzenia rozbudowy, uzasadniana większą opłacalnością wybudowania stacji paliw niż rozbudowy powierzchni handlowej. Mając na względzie opisane wyżej plany inwestycyjne Wnioskodawcy w odniesieniu do ww. działek gruntu, poniesione w 2013 roku wydatki na nabycie prawa wieczystego użytkowania ww. zabudowanych działek zostały zaewidencjonowane w księgach rachunkowych Wnioskodawcy jako inwestycje długoterminowe w nieruchomości. W latach 2013-2016 teren ten nie był użytkowany. Zgodnie z polityką ekonomiczną Wnioskodawcy działki gruntu oznaczone numerami ewidencyjnymi: (…), (…) oraz (…) z obrębu (…) przy ul. (…) w 2016 roku zostały objęte umową dzierżawy na rzecz spółki dzierżawiącej budynek centrum handlowego na sąsiedniej działce w zamian za ustalony czynsz. W związku z zawarciem ww. umowy dzierżawy Wnioskodawca dokonał przekwalifikowania wartości nieruchomości zaliczając wartość użytkowania wieczystego do wartości środków trwałych, a wartość budynków z wyposażeniem i budowli do środków trwałych w budowie przeznaczonych do wyburzenia. Znajdujące się na przedmiotowych działkach budynki i budowle w chwili nabycia nie nadawały się użytkowania, w związku z czym oraz pierwotnymi planami inwestycyjnymi dotyczącymi rozbudowy centrum handlowego na tych działkach, od tego momentu było wiadomo dla Wnioskodawcy, że obiekty te zostaną wyburzone. Umowa dotycząca wyburzenia przedmiotowych budynków i budowli została zawarta przez Wnioskodawcę (...) sierpnia 2016 roku z wyspecjalizowanym w tym zakresie podmiotem. W dniu (...) grudnia 2016 roku zakończyły się prace wyburzeniowe prowadzone na działkach (…), (…), (…) w (…) przy ul. (…). Koszty rozbiórki wyniosły (...) złotych i zwiększyły w księgach Wnioskodawcy wartość środków trwałych w budowie w 2016 r. Decyzja o wyburzeniu była podjęta w związku z wyrażeniem przez dzierżawcę przedmiotowych działek zainteresowania nimi jako potencjalnym miejscem lokalizacji samoobsługowej myjni samochodowej oraz stacji paliw, których lokalizowanie w bezpośrednim sąsiedztwie centrów handlowych będących własnością Wnioskodawcy jest zgodne z polityką gospodarczą spółek prowadzących działalność z wykorzystaniem szyldu E. Dodatkowo wyburzenie spowodowało obniżenie kosztów prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę poprzez obniżenie podatku od nieruchomości, który Wnioskodawca płacił od budynków i budowli przed ich wyburzeniem. W związku z przystąpieniem przez dzierżawcę przedmiotowych działek do realizacji planu inwestycyjnego obejmującego budowę myjni samochodowej oraz stacji paliw na przedmiotowych działkach w dniu (...) marca 2017 roku Wnioskodawca otrzymał od dzierżawcy pismo zawierające wniosek w sprawie wydania zgody na dysponowanie terenem będącym przedmiotem dzierżawy pod realizację inwestycji na terenie działki (…) w (…) przy ul. (…). W dniu (...) maja 2017 roku Wnioskodawca udzielił dzierżawcy przedmiotowych działek zgody na realizację na tych działkach inwestycji w zakresie budowy myjni samochodowej oraz stacji paliw obejmującej zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane. Wydana zgoda dotyczyła działek o nr ewidencyjnych (…), (…), (…), (…) z obrębu (…) przy ul. (…) o łącznej powierzchni 0,6555 ha. Po uzyskaniu ww. zgody Wnioskodawcy, dzierżawca przedmiotowych działek złożył do Urzędu Miasta (…) wniosek oraz wymagane dokumenty zmierzające do uzyskania pozwolenia na budowę myjni samochodowej oraz stacji paliw. W związku z powyższym, Wnioskodawca zgodnie z zasadami obowiązującymi w grupie złożył wniosek do kierownictwa, o utworzenie w księgach rachunkowych odpisu aktualizującego wartość środków trwałych w budowie w kwocie (...) PLN w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych spółki w roku 2017. Kwota odpisu obejmowała, wartość znajdujących się na ww. działkach, nabytych w 2013 roku budynków i budowli oraz kosztów ich wyburzenia. Dzierżawca po otrzymaniu pozwolenia na budowę, zrealizował na dzierżawionych działkach inwestycję obejmującą budowę myjni samochodowej oraz stacji paliw, w odniesieniu, do których w grudniu 2020 roku otrzymał pozwolenie na ich użytkowanie. Obecnie na tym terenie znajduje się stacja paliw i myjnia samochodowa obsługiwana przez dzierżawcę, a Wnioskodawca otrzymuje regularne przychody z tytułu czynszu dzierżawnego. W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego po stronie Wnioskodawcy powstały wątpliwości w zakresie jego skutków podatkowych na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Pytania

1. Czy wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu?

2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy prawidłowym momentem zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynków i budowli oraz kosztów wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jest moment uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wybudowanych przez dzierżawcę budynków i budowli na dzierżawionych działkach?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynków i budowli oraz kosztów wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jest moment uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wybudowanych przez dzierżawcę budynków i budowli na dzierżawionych działkach.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty ze środków podatnika,

2)jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4)poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5)został właściwie udokumentowany,

6)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ze względu na ogólny charakter przytoczonej powyżej definicji kosztów uzyskania przychodów każdorazowo dany wydatek powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej pod kątem istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodu, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Z kolei dla ustalenia momentu zaliczenia konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu na gruncie Ustawy CIT, należy dokonać kwalifikacji powiązania wydatku (kosztu) z przychodami. Analiza przepisów Ustawy CIT (art. 15 ust. 4b oraz art. 15 ust. 4d) pozwala wyróżnić koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Te drugie charakteryzuje pośredni związek z przychodami. Jednocześnie w odniesieniu do niektórych kosztów Ustawa CIT zawiera szczególne regulacje w zakresie zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów. W grupie tej znajdują się koszty zaniechanych inwestycji. Zgodnie z art. 15 ust. 4f Ustawy CIT, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Przepis ten wskazuje wprost, że koszty zaniechanej inwestycji są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawa CIT nie zawiera w swojej treści definicji legalnej pojęcia „koszty zaniechanej inwestycji” zawierając jednocześnie definicję legalną pojęcia inwestycje.

Definicja ta znajduje się w art. 4a pkt 1 Ustawy CIT. Zgodnie z nią inwestycje, oznaczają środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217, dalej „UoR”).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 UoR, poprzez środki trwałe w budowie należy rozumieć zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Mając na względzie regulacje art. 15 ust. 1 Ustawy CIT w zakresie warunku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów obejmującego istnienie związku między nimi, podatnik zaliczający do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów nie jest jednak konieczne, aby faktycznie doszło do uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądowym powszechnie podzielanym przez organy podatkowe wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem uzyskania przychodu, gdy realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Zgodnie z wyrokiem NSA z 19 lutego 2020 r., sygn. II FSK 1057/18, cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia. Stosownie natomiast do wyroku NSA z 21 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 577/18, przez wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, należy rozumieć taki wydatek, który chociażby potencjalnie mógł spowodować osiągnięcie przychodów. Z użytego w treści art. 15 ust. 1 Ustawy CIT zwrotu „w celu” wywodzi się, że poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów.

Wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku. Mając na uwadze powyższe oraz okoliczność, że co do zasady Wnioskodawca podejmuje działania zmierzające do nabycia terenów sąsiadujących z terenami, na których znajdują się budynki supermarketów lub centrów handlowych, należy uznać, że wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów oraz pozostawały i pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Nie ma bowiem wątpliwości, że ponosząc przedmiotowe wydatki, Wnioskodawca zasadnie zakładał i oczekiwał, że w przyszłości - po pierwotnie planowanej rozbudowie centrum handlowego na działkach gruntu w jego użytkowaniu wieczystym będzie uzyskiwał przychody m.in. z tytułu wynajmu powierzchni w rozbudowanym centrum handlowym. Gdyby doszło do planowanej rozbudowy centrum handlowego, wydatki na nabycie budynków i budowli znajdujących się na obecnie wydzierżawionych działkach oraz koszty ich wyburzenia, powiększyłyby wartość początkową rozbudowanego środka trwałego jakim w księgach Wnioskodawcy byłoby centrum handlowe i zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez przewidziane w Ustawie CIT odpisy amortyzacyjne od jego zwiększonej wartości początkowej. Analizując sytuację Wnioskodawcy warto też zwrócić uwagę na wyrok WSA w Bydgoszczy z 11 grudnia 2019 r., sygn. I SA/Bd 658/19, zgodnie z którym: „ocena celowości wydatku, czyli jego zdolności do wytworzenia przychodu jest pewną prognozą”. Jak zauważył WSA w Bydgoszczy w cytowanym wyroku: „(...) decyzje ekonomiczne są podejmowane w warunkach niepewności i ryzyka. Nie sposób zatem wymagać od podatnika pełnej skuteczności działania. W żadnych warunkach podatnik nie ma gwarancji skutecznego działania, tj. pewności uzyskania przychodu, bowiem zbyt wiele jest niewiadomych, które o tym łącznie decydują. Można mówić jedynie o pewnym prawdopodobieństwie, możliwości osiągnięcia przychodu. Innymi słowy, za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia [...] r., II FPS 2/12).

W sytuacji zatem, gdy podatnik podejmuje racjonalne decyzje gospodarcze można oczekiwać, że poniesiony wydatek przyniesie przychód. Jednak brak skutku (przychodu) nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Nie każdy koszt celowy jest kosztem efektywnym, przynoszącym oczekiwane następstwo. Definicja kosztów uzyskania przychodu jest na tyle szeroka, że zasadniczo każdy wydatek poniesiony z zamiarem osiągnięcia przychodu powinien być uznany za koszt jego uzyskania (...)”.

Wobec powyższego poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu, spełniając warunki przewidziane dla zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ:

1) zostały poniesione z intencją wykorzystania nabytego prawa użytkowania wieczystego zabudowanych działek gruntu na rozbudowę należącego do Wnioskodawcy centrum handlowego na działce graniczącej z działkami, których prawo użytkowania wieczystego zostało nabyte w 2013 roku, a rozbudowane centrum handlowe przynosiłoby Wnioskodawcy wyższe przychody z najmu;

2) w związku z pierwotnymi planami inwestycyjnymi Wnioskodawcy wyburzenie budynków i budowli znajdujących się na ww. działkach było warunkiem koniecznym dla realizacji tych planów, a co za tym idzie poniesienie kosztów wyburzenia tych budynków i budowli było niezbędne i dlatego w pełni uzasadnione;

3) poniesienie wydatków ma definitywny charakter.

Jednocześnie raz jeszcze należy podkreślić, że poniesienie Wydatków przypisanych do Inwestycji miało bezpośredni związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Inwestycja wpisywała się w jego profil działalności.

Wydatki z nią związane pozostawały w związku przyczynowym z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością operacyjną i planami rozwoju gospodarczego. Rezygnacja z pierwotnych planów inwestycyjnych nie wynikała ze zmiany rodzaju prowadzonej działalności. Zaniechanie inwestycji wynika ze zmiany sytuacji biznesowej. Wydatki, które zdaniem Wnioskodawcy stanowią koszty uzyskania przychodów w 2020 roku nie obejmują kosztów wskazanych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, które podlegałyby wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT. Przepis ten dotyczy bowiem strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W przedmiotowej sprawie nie doszło do wytworzenia środków trwałych ani zwiększenia ich wartości przez Wnioskodawcę. Niezależnie jednak od tego, że art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT nie powinien znaleźć zastosowania, warto zaznaczyć, że Wnioskodawca nie dokonał zmiany rodzaju działalności. Zaniechane plany inwestycyjne w żadnym wypadku nie były związane ze zmianą działalności Wnioskodawcy, która jest ciągle kontynuowana przez Wnioskodawcę. Zmiana planów inwestycyjnych Wnioskodawcy wobec działek o nr ewidencyjnych (…), (…), (…), (…) z obrębu (…) przy ul. (…) i zawarcie umowy dzierżawy tych działek zgodnie z polityką ekonomiczną Wnioskodawcy, prowadzi do zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów Wnioskodawcy z tytułu czynszu dzierżawnego. W tym miejscu, z uwagi na konieczność ustalenia prawidłowego momentu zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków na zaniechane inwestycje zasadne jest ponowne przywołanie regulacji art. 4a pkt 1 Ustawy CIT zawierającego definicję legalną pojęcia inwestycje, które oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r., poz. 217, dalej „UoR”). I tak, jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 16 UoR, poprzez środki trwałe w budowie należy rozumieć zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Ze względu na brak w Ustawie CIT definicji legalnej pojęcia zaniechania inwestycji, uzasadnione jest odwołanie się do językowego znaczenia tego pojęcia. W potocznym języku zaniechanie oznacza trwałe zaprzestanie. Na tą cechę zwracają także uwagę komentatorzy Ustawy CIT.

Przykładowo można przytoczyć stanowisko zawarte w publikacji pt.: „Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. XII, Warszawa 2021”, zgodnie z którym przez zaniechanie inwestycji rozumie się trwałe zaprzestanie prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. XII, Warszawa 2021, art. 15).

Stosownie do powołanego wyżej art. 15 ust. 4f Ustawy CIT, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach, tj. z chwilą sprzedaży albo zlikwidowania zaniechanej inwestycji. Zgodnie z wykładnią językową zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”. Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego, należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym.

Zatem dla celów zaliczenia kosztów zaniechanych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest:

- zaniechanie wszelkich działań w związku z inwestycją oraz

- obiektywny brak możliwości prowadzenia inwestycji.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym działek gruntu, które od 2016 roku są przedmiotem dzierżawy, na których dzierżawca za zgodą Wnioskodawcy wzniósł samoobsługową myjnię samochodową i stację paliw oraz wybudował potrzebną do funkcjonowania myjni i stacji paliw infrastrukturę. Pozwolenie na użytkowanie ww. obiektów zostało wydane w dniu 5 października 2020 roku. Zdaniem Wnioskodawcy, ta data rozstrzyga ostatecznie, że plany inwestycyjne Wnioskodawcy w odniesieniu do ww. działek gruntu nie zostaną zrealizowane, wobec czego planowana inwestycja w postaci rozbudowy centrum handlowego została w całości zaniechana, zatem poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie budynków i budowli znajdujących się na tych działkach oraz wydatki na ich wyburzenie dopiero w 2020 roku mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, jako koszty zaniechanych inwestycji w rozumieniu Ustawy CIT. Z punktu widzenia Wnioskodawcy, dopiero pozwolenie na użytkowanie daje 100% potwierdzenia, że prowadzona przez wydzierżawiającego grunt inwestycja została zakończona, co oznacza definitywny koniec planów inwestycyjnych Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy, utworzenie w 2017 roku w ciężar kosztów bilansowych w księgach rachunkowych Wnioskodawcy odpisu aktualizującego wartość wydatków na nabycie budynków i budowli na tych działkach oraz kosztów ich rozbiórki nie mogło zostać analogicznie potraktowane dla celów podatku dochodowego bowiem, nie było pewności, że żadna inwestycja nie będzie realizowana na tych działkach przez Wnioskodawcę. Utworzenie przedmiotowego odpisu aktualizującego było w pełni uzasadnione z punktu widzenia regulacji bilansowych, bowiem rzetelnie oddawało sytuację ekonomiczną Wnioskodawcy w sprawozdaniu finansowym za 2017 rok. Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Aby uznać powyższe wydatki za koszty zaniechanych inwestycji, na podstawie art. 15 ust. 4f Ustawy CIT co do zasady musi dojść do fizycznej likwidacji. Interpretacja tego przepisu powinna, jednakże uwzględniać zasadę racjonalnego ustawodawcy oraz obowiązki wynikające z innych przepisów prawa.

W odniesieniu do dokumentów księgowych będą to przede wszystkim przepisy UoR określające terminy ich przechowywania, a w szczególności art. 74 ust. 2 UoR, zgodnie z którym:

- dowody księgowe dotyczące środków trwałych w budowie, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym - przechowuje się co najmniej przez okres 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione;

- pozostałe dowody księgowe i sprawozdania, których obowiązek sporządzenia wynika z ustawy - przechowuje się co najmniej przez okres 5 lat.

Wykładnia systemowa daje podstawę do oceny, że w ramach likwidacji zaniechanych inwestycji, wystarczające do uznania kosztów zaniechanych inwestycji jako kosztów uzyskania przychodów, jest trwały i definitywny brak możliwości prowadzenia inwestycji.

W przypadku Wnioskodawcy miało to miejsce w dniu (...) października 2020 roku, czyli dacie wydania zaświadczenia o braku sprzeciwu co do zakończenia budowy myjni samochodowej oraz stacji paliw wraz z infrastrukturą zlokalizowanych na działkach gruntu o nr ewidencyjnych (…), (…), (…), (…) z obrębu (…) przy ul. (…), bowiem tego dnia definitywnie było wiadomo, że Wnioskodawca nie będzie mógł zrealizować swoich pierwotnych planów inwestycyjnych w odniesieniu do tych działek.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

- bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

- inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie CIT, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca postanowił bowiem w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy CIT, że:

Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy CIT:

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ustawy CIT, wynika zaś wniosek, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

a)stanowić własność lub współwłasność podatnika,

b)być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,

c)przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,

d)musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z uwagi na fakt, że ww. składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ustawy CIT:

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 4f ustawy CIT:

Uwzględniając powyższe, w pierwszej kolejności należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycja”.

Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy CIT ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120, dalej: „uor”).

Z kolei środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 uor:

Odnosząc się do sformułowanych we wniosku wątpliwości oraz powołanych wyżej przepisów, w pierwszej kolejności należy wskazać, że inwestycje to aktywa trwałe w okresie realizacji inwestycji, które nie są jeszcze środkami trwałymi w myśl art. 16a ust. 1 ustawy CIT. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych, dokonują również inwestycji w obcych środkach trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do ich zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną inwestycją.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się - co do zasady - kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Ustawodawca pozwala jednakże rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to bowiem podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Koszty zaniechanych inwestycji są, w myśl powołanego wcześniej art. 15 ust. 4f ustawy CIT, kosztem podatkowym w dacie zbycia lub likwidacji inwestycji.

W toku prowadzonej inwestycji może dojść do jej zaniechania w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących brakiem działania, zaprzestanie dokonywania kolejnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń. Taka sytuacja może mieć miejsce zarówno na etapie przygotowawczym, jak i w trakcie procesu inwestycyjnego. Koszt zaniechanej inwestycji winien być bowiem udokumentowany w sposób bezsporny i kompletny, a przede wszystkim zgodny z przepisami prawa, tak jak każdy inny koszt podatkowy, na co wskazuje przepis art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Warunkiem uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest także, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości.

W opisywanym stanie faktycznym taka sytuacja miała miejsce – Zabudowane grunty zostały nabyte w celach inwestycyjnych obejmujących planowaną rozbudowę ww. centrum handlowego. Wnioskodawca planował przeprowadzić rozbudowę obiektu, powiększając część istniejącego na sąsiedniej działce budynku centrum handlowego. Jednak ta koncepcja nie została zrealizowana, a Wnioskodawca przeprowadził przebudowę części magazynowej centrum handlowego obejmującą jej rozbudowę na dotychczasowym terenie, a nie jak pierwotnie planowano, na dokupionych działkach gruntu oznaczony numerami ewidencyjnymi: (…), (…) oraz (…) z obrębu (…) przy ul. (…).

Jednocześnie przedstawiony we wniosku opis sprawy wskazuje, że przyczyny podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji wynikają z okoliczności od Państwa niezależnych. Wskazują Państwo, że powodem odstąpienia od pierwotnej koncepcji rozbudowy centrum handlowego był brak możliwości oczekiwanego wzrostu obrotów w stosunku do poniesionych kosztów na budowę oraz zmiana decyzji wspólnika Wnioskodawcy w odniesieniu do przeprowadzenia rozbudowy, uzasadniania większą opłacalnością wybudowania stacji paliw niż rozbudowy powierzchni handlowej.

Należy mieć na uwadze, że gdy okoliczności danej sprawy sprowadzają się do zmiany zewnętrznej sytuacji czyniącej inwestycję niewykonalną, nie oznacza to, że wydatki poniesione na inwestycję nie zostały poniesione. Wprawdzie w przedstawionej sytuacji to Państwo podjęli decyzję o zaniechaniu Inwestycji, jednak spowodowane to zostało warunkami niezależnymi od Państwa wynikającymi z braku oczekiwanego wzrostu obrotów w stosunku do poniesionych kosztów na budowę oraz zmiana decyzji wspólnika Wnioskodawcy w odniesieniu do przeprowadzenia rozbudowy.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym, zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Gdy powiększają wartość inwestycji, wpływają na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji.

Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z kolei termin „zaniechana inwestycja” nie został zdefiniowany w ustawie o podatku dochodowym ani w ustawie o rachunkowości.

Posługując się wykładnią językową tego pojęcia, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”.

Z zaniechaniem inwestycji mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji.

Z kolei zgodnie z ukształtowaną doktryną: „Zaniechanie inwestycji jest niewątpliwie wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji” (Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. VIII).

Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

-sprzedaży niedokończonej inwestycji,

-zlikwidowania zaniechanej inwestycji.

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym.

Zatem, dla celów zaliczenia kosztów zaniechanych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest:

-zaniechanie wszelkich działań w związku z inwestycją i

-podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji.

Ustawodawca pozwala więc rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona, nie żądając spełnienia jakiś dodatkowych warunków np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, w tak przedstawionym opisie sprawy, mieli Państwo prawo zakwalifikowania wydatków poniesionych na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, w związku z art. 15 ust. 4f tej ustawy.

Oznacza to, że momentem zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynków i budowli oraz kosztów wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jest zaliczenie tych wydatków do kosztów podatkowych w dacie likwidacji zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy CIT, a nie jak twierdzi Wnioskodawca – uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wybudowanych przez dzierżawcę budynków i budowli na dzierżawionych działkach.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki w zakresie ustalenia:

- czy wydatki na nabycie budynków i budowli oraz koszty wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu jest prawidłowe,

- w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy prawidłowym momentem zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynków i budowli oraz kosztów wyburzenia tych budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych działkach jest moment uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wybudowanych przez dzierżawcę budynków i budowli na dzierżawionych działkach jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

- Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).